5 กรกฎาคม 2550 20:48 น.
เสราดารัล
วิญญาณนักสืบของฉันหายไปในวันรุ่งขึ้น ด้วยภาระหน้าที่การงานที่ยุ่งเหยิง ทำให้ฉันลืมเลือนที่จะไปสืบหาความจริงของผู้ชายคนนั้น
ฉันไม่ได้ออนไลน์เป็นเวลาอาทิตย์กว่าๆๆ หลังจากที่เราคุยกันครั้งก่อน
เมื่อฉันกลับมาหน้าจออีกครั้ง...ทันทีที่ฉันเข้าไปห้องเดิม..เขาขึ้นข้อความทักทายฉันทันที..."นั่นคุณ...ใช่ไหมครับ...ผมไม่เห็นคุณหลายวัน...เป็นอะไรหรือเปล่าครับ งานยุ่ง..หรือไม่สบาย..." คำถามที่พรั่งพรูผ่านตัวอักษรของเขานั้น ทำให้ฉันแทบตั้งตัวไม่ติด...ฉันค่อยๆๆตอบคำถามเขาอย่างใจเย็น
การคุยกับเขาวันนี้ ทำให้ฉันได้มีเวลานึกถึงเรื่องที่ฉันยังค้างคาใจในครั้งนั้น ฉันบอกเขาว่า ฉันจะโทรหาเขาตอนนี้ที่ที่ทำงานของเขา...เขาถามย้ำฉันด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น.."จริงหรือครับ โทรมาเลยนะครับ ผมรอ"
ฉันโทรหาเขาทันทีที่เขาพูดจบ คนรับสายปลายทาง บอกชั้นยศ ชื่อ และหน่วยงาน...อืม..เขาไม่ได้โกหก เขาทำงานที่นี่จริงๆ ฉันบอกว่า ขอสาย ร.อ...... ด้วยค่ะ มีการต่อสายไปยังเขาตามที่ฉันต้องการ เสียงโทรศัพท์ดังอยู่ 3 ครั้ง ช่วงที่รอ แม้ไม่นานนัก แต่ฉันรู้สึกได้ถึงอัตราการเต้นของหัวใจที่มันถี่แรงเกินกว่าปกติ...เมื่อมีคนรับสายอีกครั้ง เสียงนุ่มทุ้มจากปลายสาย สะกดหัวใจฉันให้นิ่งงันอย่างน่าประหลาด "สวัสดีครับ ผม ร.อ.....รับสายครับ"...เขาน่ะเอง..ใช่เขาจริงๆด้วย
ฉันใช้เวลาคุยกับเขาไม่นานนัก ที่โทรไปก็เพียงเพื่อตรวจสอบ ว่าเขามีตัวตนจริงอย่างที่บอกหรือไม่เท่านั้น...เขาขอเบอร์โทรศัพท์ฉัน....ฉันปฏิเสธอย่างนุ่มนวลที่สุดเท่าที่จะทำได้..ซึ่งดูก็เหมือนเขาจะเข้าใจดีถึงเหตุผลที่แท้จริงของฉัน ที่ไม่ให้เบอร์โทรศัพท์กับคนแปลกหน้า
ใช่ค่ะ เขายังคงเป็นนคนแปลกหน้าสำหรับฉัน...ตราบใดที่ฉันยังไม่รู้จักใครดีพอ..ก็จะไม่มีใครเข้าถึงตัวฉันได้ง่ายๆๆเช่นกัน
หลังจากที่ฉันโทรหาเขาในวันนั้นแล้ว ฉันก็ไม่เคยโทรหาเขาอีกเลย แต่เรากลับคุยกันในจอมากขึ้น...ความรู้สึกของฉัน เขายังเป็นเพียงเพื่อนในเนต หากจะมีความพิเศษอยู่บ้าง ก็ตรงที่ เขาเป็นเพื่อนในเนตที่ฉันรู้สึกไว้วางใจ และสนิทใจพอที่จะคุยเรื่องราวต่างๆในชีวิตจริงมากขึ้น
เราคุยกันในจอถึง 3 เดือนเต็ม เขายังคงปฏิบัติตัวสม่ำเสมอเหมือนเช่นเคย ถ้อยคำอาทร ห่วงใยจากเขา ยังคงมีให้ฉันเสมอมา...ในเวลาทุกข์ท้อ เหงา เศร้า ฉันสามารถคุยกับเขาได้อย่างสนิทใจ
ที่สุด เขาก็พิสูจน์ให้ฉันเห็นว่า เขาไม่ใช่แค่เพื่อนในเนตเท่านั้น แต่เขาสามารถเป็นเพื่อนแท้ของฉันได้ในชีวิตจริง
ฉันตัดสินใจให้เบอร์โทรศัพท์กับเขา แต่ถึงกระนั้น ยังคงมีเส้นแบ่งความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับเขา...เขายังไม่จำเป็นต้องรู้จักฉันทั้งหมด เขามีสิทธิ์รู้จักฉันเท่าที่ฉันอยากให้รู้จัก...ค่ะ ฉันให้เขาแค่เบอร์โทรมือถือ...ซึ่งเพียงแค่นี้ เขากลับรู้สึกดีใจจนฉันละอาย เขาไม่เคยทวงถามสิ่งที่เขาอยากได้ แต่เขาจะรู้สึกมีความสุขทุกครั้ง ในทุกสิ่งที่ฉันหยิบยื่นให้
ตั้งแต่ได้เบอร์โทรฉัน เขาโทรมาหาฉันทุกวัน วันละ 5-6 ครั้ง ในสมัยที่ค่าโทรมือถือนาทีละ 5 บาท โทรคุยครั้งละไม่ต่ำกว่า 20 นาที เงินเดือนข้าราชการทหารของเขา ต้องมาจ่ายค่าโทรถึงฉันมากกว่าครึ่ง ตลอดเวลา 2 เดือน
ฉันรู้สึกเห็นใจเขา เห็นถึงความมั่นคง ความจริงใจของเขา ฉันจึงให้เบอร์โทรที่บ้านกับเขา...เขาดีใจเหมือนเช่นเคย...ในช่วงกลางวัน เขายังคงโทรเข้ามือถือฉัน แต่ช่วงเย็นหลังเลิกงาน ถึงค่ำ เขาจะโทรมาที่บ้านฉัน เราใช้เวลาคุยกันตั้งแต่ค่ำ ถึงเวลาเข้านอน....หลายครั้งที่ฉันหลับไปในขณะที่ได้ยินเสียงเขาทางโทรศัพท์
ฉันคุยกับเขามาเป็นเวลา 3 เดือน เราได้ยินแต่เสียงของกันและกัน เราไม่เคยแม้แต่ขอดูรูป หรือนัดเจอกัน...ฉันไม่เคยรู้สึกว่าอยากเห็นหน้า หรืออยากเจอเขาเลย...น่าแปลก จนถึงเดี๋ยวนี้ ฉันยังเก็บมาคิด ว่าทำไมฉันถึงไม่อยากเจอเขาเลย..ส่วนเขา ฉันไม่รู้ ...เขาไม่เคยบอก และฉันเอง ก็ไม่คิดจะถามเช่นกัน
5 เดือนผ่านไป ในวันเหงาๆวันหนึ่งของฉัน เขาโทรมาหาฉันพอดี เหมือนเดาใจได้ว่าเวลานี้ ฉันต้องการเพื่อนคุยเป็นที่สุด เราคุยกันอย่างออกรสเช่นเคย และในตอนหนึ่งฉันก็พูดขึ้นมาลอยๆๆกับเขาว่า.."เรารู้จักกันมาตั้งนาน
เนอะ ยังไม่เคยเห็นหน้ากันเลย ขอดูรูปหน่อยจิ"... เขาตอบกลับเชิงตัดพ้อว่า "นึกว่าจะไม่พูดคำนี้ซะแล้ว..ผมรออยู่ ว่าคุณจะพูดมั้ย"..นี่คือเขา..ไม่เคยที่จะบอกความต้องการ ไม่เคยจะเรียกร้อง ทุกอย่าง ถ้ามันจะเกิด ต้องเป็นฉันเท่านั้น ที่จะกำหนดให้เป็นไป
แล้ววันนั้น เราก็ได้เห็นหน้ากันและกันเป็นครั้งแรกจากรูปถ่าย ภาพชายชาติทหารในเครื่องแบบเต็มยศ ผิวแทน หน้าตาคมเข้ม คิ้วหนาได้รูป ดวงตาที่ฉายแววของความมุ่งมั่น ตั้งใจ สะกดให้ฉันมองภาพนั้นนิ่งงันชั่วครู่
ไม่บอก คุณก็คงพอรู้ เมื่อเราคุยกับใครซักคน ถ้าทุกอย่างคลิกตรงกัน เราก็เริ่มอยากฟังเสียง เมื่อได้ฟังเสียง เราก็อยากเห็นรูป และเมื่อเห็นรูป เราก็อยากสัมผัสตัวตนจริงๆของเขา..ใช่ค่ะ ฉันก็เป็นอย่างนั้น
ในเดือนที่ 6..ฉันบอกเขาว่า "เรารู้จักกันมานานแล้วนะ เราน่าจะได้เจอตัวจริงกันซักที คุณคิดว่าไง เราเจอกันดีมั้ย คุณอยากเจอฉันหรือเปล่า" เขาตอบกลับมาว่า เขาอยากเจอฉันตั้งแต่แรกๆๆที่เราได้คุยกัน แต่เขาไม่กล้าบอกความต้องการของเขา เขากลัว ฉันจะไม่คุยกับเขาอีก เขาบอกว่า ฉันมีกำแพงหลายชั้นมาก ฉันค่อนข้างระวังตัวเอง กว่าที่เขาจะได้รู้จักฉันขนาดนี้ เขาต้องใช้เวลาพิสูจน์ตัวเองอยู่นาน เพราะฉะนั้นเมื่อเขาไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เขาจะบอก มันจะทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างเราเปลี่ยนไปหรือไม่ เขาก็จะไม่ทำ เขารอให้ฉันเป็นผู้เลือกเอง ว่าต้องการคบเขาระดับใด แค่ไหน
ไม่เคยมีผู้ชายคนไหน ทำเพื่อฉัน และให้ฉันขนาดนี้ ฉันไม่ได้ตีความการให้ของผู้ชายแค่มีดอกไม้มาฝาก มีคำพูดหวานๆ หรือพาไปทานอาหารร้านหรูๆ โรแมนติก แต่การให้ของผู้ชายคนนี้ คือให้ความสม่ำเสมอ จริงใจ และก็มั่นคง เขามีหลายๆสิ่ง ที่ฉันยังไม่เคยเจอจากผู้ชายคนอื่น
จะเป็นไรไป ถ้าฉันจะให้โอกาสตัวเอง ได้คบและได้รู้จักผู้ชายดีๆๆอย่างนี้ซักคน
และแล้วเราก็ตกลงกันว่า เราจะเจอกัน เดทแรกของฉันกับเขากำลังจะเริ่มขึ้น...ผู้ชายในจินตนาการของฉันจะก้าวข้ามผ่านมาเป็นผู้ชายในชีวิตจริงของฉันอย่างไร....อีกไม่นานคุณจะรู้ค่ะ
4 กรกฎาคม 2550 10:54 น.
เสราดารัล
ไม่มีใครคาดคิดได้ว่า การพูดคุยกับผู้ชายนอกสายตาคนนึงอย่างจริงจัง จะทำให้ชะตาชีวิตของฉันพลิกผันอย่างไม่น่าเชื่อ
วันนั้นที่ทำงานฉันจัดการแข่งขันกีฬาภายใน เพื่อเชื่อมความสามัคคีแก่พนักงานในองค์กร และแน่นอนเมื่อไม่ต้องเป็นวันที่ทุกคนต้องทำงานกันอย่างหน้าดำคร่ำเครียดแล้ว ความสนุกสนาน คึกคัก มีชีวิตชีวาก็เข้ามาแทนที่
เช้าวันนั้น ฉันขับรถมาทำงานด้วยความสดชื่น แจ่มใสมากกว่าเช้าวันไหนๆ เส้นทางเดิมที่ฉันขับรถผ่านทุกวันจนคุ้นตา ฉันกลับได้เห็นความงดงามบนท้องถนนยามเช้า มากกว่าความหงุดหงิดเหมือนทุกๆๆวันที่ผ่านมา
ฉันได้รับมอบหมายให้เป็นกรรมการตัดสินการประกวดกองเชียร์และขบวนพาเหรด มันเป็นงานที่ฉันเต็มใจทำเป็นอย่างยิ่ง แม้ว่าฉันจะต้องตื่นเช้ากว่าปกติ เพื่อมาให้ทันดูขบวนพาเหรดในเวลา 7 โมงเช้า หรือต้องคอยจับตาดูกองเชียร์ทั้งหมด เพื่อเก็บคะแนนและตัดสิน
ไม่มีสิ่งใดที่ฉันทำไม่ได้ เพราะฉันรู้ว่าในชั่วโมงที่ยาวนาน กว่าจะถึงผลการตัดสิน ฉันมีเพื่อนมากมายรอฉันอยู่ในจอสี่เหลี่ยมเล็กๆๆนี่เอง เพราะเพียงแค่ฉันออนไลน์ ชั่วโมงที่คิดว่ายาวนานขนาดนั้น มันกลับรวดเร็วซะจนฉันรู้สึกแปลกใจ
และแน่นอน..วันนี้ ฉันยังคงเจอเขา ทักทายกัน 2-3 คำเหมือนเคย พิเศษอยู่นิดตรงที่ ฉันบอกเขาว่า วันนี้ฉันต้องทำอะไรบ้าง และฉันสามารถออนไลน์ได้ทั้งวัน เขาบอกฉันประโยคเดิมว่า "ผมจะรอ"
เราทักทายกันประโยคแรก เมื่อแสงแดดอ่อนยามเช้ารำไร ฉันวิ่งไป-วิ่งมา ระหว่างหน้าจอ กับสนามแข่งขันกีฬา ฉันคุยกับเพื่อนๆๆมากมายหลายคน อย่างออกรส แต่ฉันกลับไม่ไยดีที่จะคุยกับเขาต่อ
พระอาทิตย์ลับขอบฟ้า ในขณะที่ความมืดค่อยๆโรยตัวมาอย่างเชื่องช้า ภารกิจทั้งหลายของฉันเสร็จสิ้น พร้อมกับพลังงานทั้งหมดทั้งมวลในกายของฉันแทบจะหมดไปกะภารกิจที่สำคัญนั้น ฉันกลับมาหน้าจออีกครั้ง และพบว่า....เขายังอยู่ กับข้อความที่ส่งกลับมาว่า "งานยังไม่เสร็จหรอครับ เหนื่อยมั้ย".....ตลอดเวลา 12 ชั่วโมงที่ผ่านมา เขายังคงอยู่...ยังคงเฝ้ารอฉันอย่างเงียบๆๆ ข้อความที่ส่งมาเป็นระยะจากเขา แม้จะไม่ได้รับการตอบรับจากฉัน แต่เขาก็ยังเพียรส่ง เพียงเพื่อให้ฉันรู้ว่ายังมีเขาที่เฝ้ารอ
ที่สุดฉันก็แพ้น้ำใจของผู้ชายคนนี้ แต่สิ่งที่ฉันทำได้ดีที่สุดในขณะนั้นก็คือ ฉันจะให้เวลาเขา ฉันจะลองคุยกับเขามากกว่าแค่ 2-3 คำ เหมือนที่ฉันเคยทำ
ไม่น่าเชื่อ เมื่อฉันได้คุยกับเขาจริงจัง เรากลับเหมือนคนที่เคยรู้จักกันมาแสนนาน เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ฉันมองดูเวลาที่ข้อมือ และต้องตกใจ....เกือบ 5 ทุ่ม ฉันคุยกับเขาร่วม 4 ชั่วโมง..จากเดิมที่คุยกันไม่ถึง 1 นาที ผู้ชายคนนี้ สามารถทำให้ฉันสนใจได้ถึงเพียงนี้เชียวหรือ
ฉันจำไม่ได้ ว่าเราคุยเรื่องอะไรกันบ้าง แต่ฉันจำได้ว่า ไม่มีเรื่องไหน ที่เราไม่คุยกัน ชีวิตวัยเด็ก ครอบครัว เพื่อน งาน ฯลฯ ล้วนแต่เป็นหัวข้อสนทนาของเราทั้งนั้น....ฉันจบคำถามสุดท้ายของฉันที่ว่า "คุณทำงานอะไร" (คุณผู้อ่านคงแปลกใจใช่มะคะ คำถามนี้ น่าจะเป็นคำถามแรกๆๆในหัวข้อสนทนา...ค่ะ..สำหรับฉันการถามเรื่องส่วนตัว เช่น การศึกษา หรือหน้าที่การงาน เป็นคำถามที่ฉันมักหลีกเลี่ยงเสมอ ถ้าต้องทำความรู้จักกับเพื่อนใหม่ ยกเว้นแต่เมื่อเราคุยจนรู้สึกสนิทสนมกันมากพอแล้ว ฉันจึงจะถาม เพราะบางครั้งการถามคำถามแบบนี้ สำหรับบางคนอาจไม่ต้องการตอบ หรือไม่สะดวกใจตอบ เพราะนั้นเพื่อให้การสนทนาเป็นไปอย่างราบรื่น ฉันจึงหลีกเลี่ยงที่จะถาม)
เขาตอบว่า "ผมเป็นทหาร" ทันทีที่ได้ยินคำตอบ ฉันแอบหัวเราะเยาะในใจ และด้วยความคะนองของฉัน ฉันแอบต่อท้ายคำตอบของเค้าอยู่ในใจว่า "ทหารเกณฑ์ล่ะจิ ..อิอิ" แต่ที่ได้ถามเค้าไปจริงๆกลับถามต่อว่า "ทหารอะไร" เมื่อเขาตอบกลับมา ฉันก็แอบคิดในใจอีกว่า "จะแค่ไหนเชียว ก็คงแค่จ่าหทารช้ำรัก หรือก็จ่าที่ชอบกินเหล้า เจ้าชู้ซิไม่ว่า ไม่งั้นจะมีเวลามาออนไลน์ทิ้งเป็นวันๆๆรื้อ" ด้วยความเป็นคนตรง ฉันถามต่อทันทีว่า "คุณยศอะไร" คำตอบที่ได้ ทำให้ฉันงุนงงเป็นครั้งที่ 2 และดูเหมือนจะหนักกว่าครั้งแรกด้วยซ้ำ เมื่อเขาตอบมาว่า "ร้อยเอกครับ".....ฉันนิ่งไปซักพัก จนเขาแปลกใจ เขาถามกลับมาอย่างร้อนรนว่า "ทำไมคุณเงียบไป มีอะไรหรือเปล่า ถ้าไม่เชื่อ คุณโทรหาผมได้ทุกเวลา" เขาให้เบอร์โทรศัพท์ทั้งที่บ้าน และที่ทำงาน รวมทั้งบอกชื่อ นามสกุล และหน่วยงานอย่างละเอียด
คราวนี้ คนที่คิดหนักกลับเป็นฉัน ถ้าเรากำลังมองหาใครซักคนที่
ทัดเทียม และเหมาะสมกับเรา ผู้ชายคนนี้ ก็เป็นตัวเลือกนึง ที่ไม่น่ามองข้าม
ฉันจดรายละเอียดของเขาไว้ทั้งหมด และรอคอยเวลาที่จะพิสูจน์ความจริงในวันรุ่งขึ้น....ถ้าสิ่งที่เขาบอกทั้งหมด เป็นจริง...เขาจะไม่ใช่คนนอกสายตาของฉันอีกต่อไป ฉันควรทำความรู้จักเขาให้มากขึ้น...ถ้าเรามีใจตรงกัน ปฐมบทแห่งรักระหว่างฉันกับเขามันก็น่าจะเปิดฉากได้เสียที
3 กรกฎาคม 2550 14:04 น.
เสราดารัล
ฉันแต่งงานกับเขา หลังจากคบหาดูใจกันเป็นเวลา 1 ปีเต็ม เรารู้จักกันทางสื่อรักออนไลน์ โปรแกรม pirch ซึ่งในปี 2543 ถือว่าโปรแกรมนี้ฮอตฮิตที่สุดจริงๆๆ
เราทำความรู้จักกันอย่างง่ายๆๆ โดยเขาส่งข้อความมาทักทายฉันก่อน ช่วงนั้น ฉันเพิ่งเล่น pirch เป็นใหม่ๆๆ รู้สึกสนุกสนานกับการคุยกะเพื่อนใหม่ แบบที่ไม่เห็นหน้ากันเป็นอย่างมาก เขาก็เหมือนใครอีกหลายๆๆคน ที่ฉันคุยเพียงเพื่อให้มันผ่านไปวันๆๆ พรุ่งนี้ เราก็ลืมกันไปแล้ว (หากคุณเป็นคนหนึ่งที่เล่นโปรแกรมนี้ คุณจะพบว่า น้อยครั้งที่เราจะกลับมาเจอคนที่เราเคยคุย วันๆๆนึง เรารู้จักคนมากมาย หลายนิค หลายชื่อ และเราก็พร้อมจะลืมได้ทันทีหลังจากเราปิดเครื่อง ) แต่ผิดคาด
เพราะในวันรุ่งขึ้น หลังจากฉันออนไลน์ที่ห้องเดิม ฉันก็เจอเค้ารออยู่ เค้าแสดงท่าทีเปิดเผยว่าสนใจฉัน และมารอเพื่อที่จะคุยกับฉัน ฉันไม่รู้สึกยินดียินร้ายกับการที่ใครซักคนมาแสดงควาสนใจเราขนาดนี้ ฉันมีเพื่อนใหม่มากมาย ที่ผ่านเข้ามาคุยและทำความรู้จัก ขณะที่ฉันยังคงเพลิดเพลินกับการคุยกับใครๆๆคนแล้วคนเล่า แต่เขา...ก็ยังคงปฏิบัติตัวอย่างสม่ำเสมอ..เฝ้ารอ..แม้เพียงเวลาซักเล็กน้อยที่ฉันจะแบ่งมาเพื่อทักทายเขา 2-3 คำ เขาก็ยินดี
วันหนึ่ง ผู้ชายคนนี้ ทำให้ฉันรู้สึกว่า เขาไม่ใช่แค่ผู้ชายธรรมดา ที่ฉันควรมองข้ามไป (เหมือนที่เคยทำแต่ก่อนมา) หากแต่ผู้ชายคนนี้ กลับมีหลายสิ่งหลายอย่างที่ฉันเฝ้าค้นหามาแสนนาน ในวันที่ฉันได้คุยกับเขาอย่างจริงจัง....
หน้าส่วนตัว
1030
