30 มิถุนายน 2546 12:18 น.
เวทย์
ห้องใจร้างขาดรักนานนักแล้ว
และวี่แววความหวานป่วยการหวัง
คนที่ถูกเขาทิ้งเหมือนชิงชัง
ภาพความหลังคอยหลอนจนอ่อนแอ
เป็นหัวใจที่มันหวั่นผวา
กลัวใครมาใกล้ชิดสะกิดแผล
ใจไร้ค่าไร้คู่คอยดูแล
จึงมีแต่ความตรมทับถมใจ
ผ่านคืนวันอ้างว้างอย่างปวดร้าว
ผ่านความหนาวเนิ่นนานเกินทานไหว
ผ่านทุกข์ร้อนที่รุมเหมือนสุมไฟ
ผ่านหมองไหม้ฟ้ามืดฝันชืดชา
คนว้าเหว่วังเวงรอเพลงหวาน
ทรมานใจมากแทบอยากบ้า
จนกระทั่งมีเธอเผลอเมตตา
ปลุกศรัทธาอีกทีชุบชีวิต
รอยระแหงแห่งใจในคราวขื่น
กลับชุ่มชื่นด้วยรักที่ศักดิ์สิทธิ์
เธอคนดีดั่งน้ำอำมฤต
ช่วยถอนพิษสมานแผลแก้โรคใจ
ขอบคุณเธอเทวีที่แสนหวาน
สำหรับการเยียวยารักษาไข้
จากคนเคยหมดค่าทอดอาลัย
ฉันยิ้มได้วันนี้เพราะมีเธอ
28 มิถุนายน 2546 09:42 น.
เวทย์
แม่ดอกฟ้าอ่าองค์อนงค์นาฏ
งามผุดผาดเทพีศรีสวรรค์
ประกอบกับเก่งกล้าสารพัน
เป็นสาวมั่นพึงหมายชายทั้งมวล
ทั้งแก่หนุ่มรุมตามขอความรัก
เธอรู้จักใช้สมองมองถี่ถ้วน
ดูนิสัยใจคอพอสมควร
มิรีบด่วนรวบรัดตัดสินใจ
กับนายหนึ่งซึ่งฉกาจว่าชาติเสือ
เลียบเคียงเหยื่อหยั่งเชิงหวังเริงใคร่
ชวนเที่ยวท่องแดนทิพย์ริบหรี่ไฟ
กลางกลิ่นไอเสน่หาราตรีกาล
เหมือนการท้าที่เธอเผลอรับปาก
เพียงเพราะอยากให้เลิกมองเป็นของหวาน
เธอปลอดภัยในคืนอันชื่นบาน
แต่ชาวบ้านมองเหมือนเปื้อนคาวมา
เธอแก้ต่างอย่างไรมีใครเชื่อ
รอดปากเสือแต่ลำบากเพราะปากหมา
ถูกใส่ไคล้สาดโคลนโพนทะนา
เฝ้านินทาทางร้ายทำลายกัน
จนเสียชื่ออื้อฉาวคลุ้งคาวชั่ว
ข่าวเธอมั่วโลกีย์แต้มสีสัน
จากภมรว่อนเวียนก็เปลี่ยนพันธุ์
แมลงวันหัวเขียวกรูเกรียวตอม
26 มิถุนายน 2546 10:32 น.
เวทย์
ก่อนที่เธอจะทอดกายให้ชายชิด
ผ่านการคิดใคร่ครวญถี่ถ้วนไหม
หรือเป็นเพียงเพราะเธอก็เผลอใจ
เมื่อความใคร่คุคลั่งลืมยั้งมัน
ก่อนเธอเคลิ้มเธอคล้อยถ้อยคำรัก
ควรตระหนักนิยามความแปรผัน
นิยายรักหวานล้ำเขารำพัน
อาจไม่ทันถึงปีที่จบลง
และอย่าหวังว่านั่นสร้างพันธะ
อย่าคิดนะเสน่ห์เธอเขาเผลอหลง
สัญชาติเสือเหลือวิสัยให้ซื่อตรง
แล้วก็คงออกลายเมื่อปลายมือ
หวังลูกแทนโซ่ทองคล้องใจพ่อ
จะเชื่อมต่อถึงแม่ได้แน่หรือ
คำว่ามารหัวขนคนเล่าลือ
ควรเป็นสื่อสอนใจให้เธอตรอง
ชายกี่คนรู้คิดรับผิดชอบ
เกียรติเป็นกรอบกั้นตนพ้นมัวหมอง
แม้เขาคือคนหนึ่งที่พึงปอง
เธอก็ต้องมีความหมายในสายตา
แค่ดอกไม้ริมทางเขาร้างทิ้ง
กลายเป็นหญิงอัปยศลดคุณค่า
มิอาจเอาออกขายได้ราคา
เป็นสินค้ามือสองคนมองเมิน
25 มิถุนายน 2546 09:51 น.
เวทย์
ดวงจิตตั้งมุ่งตรงจำนงแน่ว
ถือตามแนวครูนำดังคำสอน
แต่ละสิ่งบรรจงใส่ในบทกลอน
เพื่อสะท้อนศรัทธาบูชาคุณ
สัมผัสในไพเราะพิเคราะห์ถ้อย
เรียบเรียงร้อยรสคำช่วยนำหนุน
แทนมาลีหลากล้วนอวลละมุน
แทนธูปกรุ่นกลิ่นร่ำทิพย์กำจาย
เอาทางเธียรเทียนธรรมส่องนำทิศ
เกิดรอยคิดรอยความตามมุ่งหมาย
เป็นรสความตามควรถ้วนบรรยาย
หวังสืบสายสุนทรเยี่ยงกลอนครู
เอาบทกลอนแทนกรประนมกราบ
ใจกำซาบซึ้งกลอนสุนทรภู่
ทุกคำฝันบรรเจิดเพื่อเชิดชู
ให้โลกรู้ความสุนทรบทกลอนไทย
23 มิถุนายน 2546 11:47 น.
เวทย์
คนที่ไร้รากฐานของการคิด
มักยึดติดทะนงตนบนความเขลา
มีความรู้ความสามารถแค่คาดเดา
แล้วถือเอาว่านั่นเป็นปัญญา
เหตุผลคือความสอดรับเหตุกับผล
แปลปะปนกับข้ออ้างสร้างปัญหา
คอยดื้อรั้นดันทุรังทุกครั้งมา
กลับบอกว่าความเชื่อมั่นฉันต้องมี
เคยประพฤติผิดทางอย่างบกพร่อง
ก็กู่ก้องเอกลักษณ์อวดศักดิ์ศรี
ค่าของคนแท้คือชั่วหรือดี
หลงวัดที่วัตถุอุปาทาน
กฎแห่งกรรมนำทางกระจ่างใส
แต่หลงใหลลัทธิปาฏิหาริย์
ควรโอบอ้อมเอื้อเฟื้อคิดเจือจาน
กลายเป็นการแก่งแย่งแข่งเลวทราม
การศึกษาลืมสอนขั้นตอนคิด
จึงวิกฤติวิกลเกิดล้นหลาม
ต้องป้องกันแก้ไขอย่าให้ลาม
ก่อนสยามกลายสยองเร่งตรองกัน
ปฏิรูปการศึกษาช้าจริงเหวย
เหมือนละเลยเผลอหลับปล่อยคับขัน
รีบสอนไทยให้เป็นผู้รู้เท่าทัน
ก่อนถึงวันสูญสิ้นแผ่นดินไทย
หน้าส่วนตัว
1458
