เจ็บกับความรัก

เลือดสีน้ำเงิน

ปีใหม่แล้วกับสิ่งใหม่ๆที่เจอแต่ใจดวงนี้ยังเป็นใจดวงเดิมที่มีความรักให้เธอเสมอไม่ลดลงมีแต่จะเพิ่มขึ้น การที่เราเจ็บจากใครสักคนมันสาหัสเกินกว่าที่จะรักใครได้อีกครั้งมันต้องใช้เวลานาน เจ็บคราวนั้นไม่ได้ทำให้ใจดวงนี้ลืมไปได้เลยถึงแม้ตัวเองจะดูภายนอกเป็นคนร่าเริง แต่ภายในใจมันมีแต่รอยแผลที่ถูกทำร้ายจากคนที่เคยรัก รักมาก ยอมทำทุกอย่างให้เท่าที่ผู้ชายคนนึงจะให้ได้แต่แล้วมันต้องได้รับกับความผิดหวังเมื่อคนๆนั้นจากไป 
เขาใช้เวลาอยู่กับเพื่อน ๆ อยู่กับสิ่งแวดล้อมข้างกาย อยู่กับงานที่เขารัก เพื่อให้ลืมสิ่งที่เขาไม่อยากจำ แต่ใครจะรู้หละภายใต้หน้ากากอันยิ้มแย้มเป็นผู้ชายที่มีอารมณ์ขัน ถึงแม้เขาจะไม่หล่อ บ้านไม่ได้มีพ่อรวยแต่เขาก็เป็นที่รักของเพื่อนๆ ของคนรอบข้าง อยู่ต่อหน้าคนอื่นเขายิ้ม เขาหัวเราะแต่เขาอยู่คนเดียว ใจเขามีแต่ความเศร้า เจ็บ และปวดร้าว เขาจะร้องไห้เวลาที่เขารู้สึกเหงา อยู่คนเดียว มันเป็นอย่างนี้มาเกือบ 2 ปี ตั้งแต่ที่คนที่เขารักบอกเลิกกับเขาครั้งนั้นถึงแม้เขาจะกลับมาคบกันต่อแต่ความรักมันก็ไม่มีให้อีกแล้วมันถูกทำลายไปหมด
จากเหตุการณ์ครั้งนั้น จนมาวันหนึ่งชีวิตออนไลน์ของเขาก็เริ่มต้นขึ้นอีกครั้งและเจอกับเพื่อนใหม่ๆที่เข้ามาคุยมากหน้าหลายตา สิ่งที่เขาคุยเป็นเรื่องอื่นมากกว่าที่จะเป็นเรื่องของความรัก เพราะเขาเจ็บกับเรื่องพวกนี้มามากแล้ว เขาออนไลน์เกือบทุกวันหลังจากเลิกงานและเขาบอกกับใจตัวเองว่าจะหาจนกว่าจะเจอคนที่จริงใจและยอมรับกับสิ่งที่เขาเป็นได้และเขาก็ได้คุยกับเด็กคนนึงน่ารักในสายตาเขา วันที่ 25 พ.ย เขาก็ได้คุยกับเด็กคนนี้และเขาก็หยุดที่จะออนไลน์ไปพักหนึ่งเนื่องจากมีงานเข้ามามากจนวันนึงเขาออนแล้วลบเมลล์ที่คิดว่าเขาโดนบล๊อกจากคนเหล่านี้ออกไปจากลิสต์เมลล์เขา จากนั้นเวลาเย็นๆประมาณสัก 1 ทุ่ม ก็มีเมลล์หนึ่งแอดเข้ามาคุยเขารู้ว่าเมลล์นี้เขาลบทิ้งไปแล้วแต่เนื่องจากคนนี้คุยเก่ง การพูดคุยเข้ากับเขาได้เขาจึงยอมที่จะแอดมันอีกครั้งแล้วย้ายกรุ๊ปเพื่อที่จะไม่โดนเขาลบออกอีกครั้ง การคุยเริ่มต้นขึ้นและมันเป็นการเริ่มคำว่าชอบสำหรับเขาหลังจากที่ได้เห็นรูป เขาบอกกับใจตัวเองได้เลยว่าชอบ แต่เขาก็คุยแบบพี่และน้องเขาไม่อยากที่จะบอกว่าชอบแบบคนรักนะ เพราะเขากลัวที่จะเจ็บอีกครั้งนึง หลังจากคุยกันเสร็จเขาก็ทิ้งท้ายด้วยเบอร์โทรจากที่เขาไม่เคยให้เบอร์พร่ำเพรื่อ วันที่ 8 ธ.ค เป็นการได้คุยทางโทรศัพท์ครั้งแรก เขากำลังวิ่งออกกำลังกายตอนดึกๆ 
มีเบอร์แปลกโทรเข้ามาและการเริ่มคุยก็เริ่มขึ้น เขายอมรับว่าเด็กคนนี้คุยเก่ง น่ารัก เป็นคนร่าเริง เป็นคนที่เขาอยากเจอคนหนึ่ง การคุยใช้เวลาอยู่พักนึงเขาก็เริ่มคิดในใจแล้วว่า เราคุยกันแบบพี่น้องนะ อย่าคิดไปไกลนะใจ เขาเตือนตัวเองตลอดระว่างการคุย เขากล้าที่จะเปิดเผยอดีตที่ผ่านมาให้ฟัง เรื่องคนรัก เรื่องวีรกรรมต่างๆที่เขาเคยทำ เขาเอาเรื่องที่เขาลืม ออกมาพูด จนวันนั้นก็มาถึงเมื่อเขาสองคนได้เจอกัน คนเราแปลกนะบางทีคุยแบบไม่เห็นหน้าจะคุยได้มากเป็นพิเศษ แต่พอกลับเจอตัวกลายเป็นใบ้ไปโดยปริยาย เขาก็เหมือนกันไม่ถึงกลับเป็นใบ้แต่ถามคำตอบสองคำ รู้มั้ยความรู้สึกครั้งแรกที่เจอหน้า เขารู้สึกเหมือนมียามาสมานแผลใจเขา เขายิ้ม จากที่เคยยิ้มแต่ภายนอก แต่ตอนนี้ใจเขายิ้ม แต่ต้องเตือนตัวเองว่า น้องนะอย่าคิดไกลเกิน พวกเขาเดินคุยกันอยู่นานแล้วก็เดินกลับห้อง น้องเขาเป็นคนน่ารัก เจอผู้ใหญ่ยกมือไหว้ และเป็นอีกคนที่มีเพียงน้อยนิดที่เจอพี่สาวของเขาแล้วพี่เขาจะชมว่าน่ารัก นิสัยดี เขาดีใจ และเขาสองคนก็เริ่มต้นสานความสัมพันธ์ด้วยการทำกับข้าว ไข่เจียวใบเล็กๆ ที่ช่วยกันทำ บางที่ถ้าเป็นคนรักก็รู้สึกดีนะแต่เขาต้องเตือนตัวเองว่า น้อง คำเดียว พอกินข้าวเสร็จ เขาก็พักผ่อนโดยการดูหนังที่ห้องเขาแอบมองน้องคนนั้นอย่างชื่นชม จนเวลาเกือบ 4 ทุ่ม เขาก็พาน้องเดินเล่นย่านที่เขาพักอยู่ เขาใช้เวลาคุยกันอยู่นานสักพัก เวลาเกือบตี 2 แล้วเขาก็พากันกลับ เขายังนึกเสียดายที่เวลาที่ผ่านไปอย่างรวดเร็ว ช่างเร็วเหลือเกินเขาได้นั่งใกล้ๆริมสระน้ำมันเป็นเวลาอันมีค่าสำหรับเขา พอเขากลับถึงห้องก็ได้เวลานอน พวกเขานอนด้วยกันโดยมีหมอนข้างขั้นกลางเขานอนไม่หลับแต่น้องคนนั้นหลับอย่างไม่กังวลใจ เขามองคนที่เขาชอบหลับ ใจเขาคิดอยากจะเข้าไปหอมหน้าผากสักครั้งก็ยังดี อยากเอาหมอนข้างทิ้งไปไกลๆ เขานอนและมองอย่างชื่มชม เวลาเลยไปเกือบ ตี 4 แล้ว เขายังไม่หลับ ยังมองไปที่ใบหน้าอันสดใสของน้องคนนั้นเขาแอบยิ้มในใจแค่มองก็เพียงพอแล้วหละ ใจเขาคิดอยากจะหอมแก้ม อยากจะกอด แต่ใจก็เตือนเหมือนกันว่า น้องนะ อย่าคิดไกล เขาอยากให้เวลานี้ผ่านไป เมื่อไหร่จะเช้า เมื่อไหร่เขาจะหลับ มันจะได้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขานอนกระวลกระวาย จนน้องเขาตื่นมาเห็นเขาทำอะไรบางอย่าง และการเริ่มต้น ก็เกิดขึ้น เขาสารภาพว่าเขาชอบน้องคนนั้นตั้งแต่แรกเห็น เขาชอบตั้งแต่คุยกันครั้งแรก ความสัมพันธ์ตอนนี้มันมากเกินกว่าพี่และน้องไปแล้วเขาห้ามใจตัวเองไม่ได้แล้วเขาก็บรรจงหอมแก้ม และจูบเบาๆ อย่างทะนุถนอม เขากอดอย่างอบอุ่น เขารู้สึกเขาได้สิ่งที่เขาตามหาแล้วเขาไม่อยากปล่อยมันไปอีก เขาทั้งสองคุยกันถึงเช้า มันใกล้เวลาที่น้องเขาต้องกลับแล้วหรือ ทำไมเวลามันเร็วอย่างนี้ เขาสานความสัมพันธ์อีกครั้งด้วยการทำกับข้าว มื้อเช้าอันแสนสุขของเขาที่ได้กินข้าวกับคนที่เขาจะบอกได้เลยว่ารัก เขาได้ความรู้สึกนั้นกลับมาอีกครั้ง และแล้วเวลาที่น้องเขาต้องกลับก็มาถึงเขาอยากจะฉุดรั้งเวลานี้ให้นานที่สุด เขาเดินไปส่งที่ป้ายรถเมย์ เขาอยากให้รถเมย์จอดนานๆ เขาอยากจะใช้เวลาอยู่ด้วยกันมากกว่านี้ แต่ต่างคนต่างมีหน้าที่ที่ต้องทำเขายอมรับความจริงในข้อนี้ได้ เขาได้แต่รอ เขาได้แต่คิดถึงเรื่องคืนนั้น เขาคิดถึงคนรักของเขา คนรักเขาจากไปไม่ถึง 24 ชั่วโมง แต่สำหรับเขามันเหมือนนานมากเหลือเกินผ่านไปสองวัน วันที่ 21 ธ.ค น้องเขามาหาเขาอีกครั้งด้วยความคิดถึงเขาตื่นแต่เช้าทำความสะอาดบ้านซักผ้า ปลอกหมอนซึ่งเป็นสิ่งที่เขา
ไม่อยากทำเขากลัวว่าหมอนที่น้องเขาเคยกอดรอยกอดจะถูกซักทิ้งไป แต่เขาก็ซักเพื่อจะได้รอยกอดใหม่ที่สดใส เขาปัดฝุ่นในใจเขาออกเขาทำความสะอาดทุกอย่างในใจถึงแม้ความเจ็บจะไม่หมดไปก็ตามเขาเฝ้ารอมองถนนมองแล้วมองเล่าว่าเมื่อไหร่จะเดินเข้ามา เขาเฝ้ามองอยู่นาน บ่าย 3 โมงแล้วเขาได้รับข้อความจากมือถือว่า "เงียบจัง ยังอยากให้ไปหาป่ะ"ทำไมเขาไม่อยากให้มาหละเขารอตั้งแต่เช้าแล้วเขารีบโทรกลับทันทีเขาดีใจ เขายิ้ม เขาตื่นเต้น เขารอเวลาเกือบ 3 ทุ่มในที่สุดน้องคนนั้นก็มาหาเขา เขารีบเดินไปหาแล้วโอบกอดด้วยความคิดถึง หอมแก้มเบาๆแล้วบอกว่าคิดถึงนะครับ เขาเข้าไปในห้องใช้เวลาอยู่ด้วยกันเขากอด เขาหอมแก้ม เขายังทำเหมือนเดิมเหมือนครั้งแรกที่เขาเผยความในใจแต่ครั้งนี้มันมากกว่าเขาดีใจเหมือนเขาได้ของรักที่ทำหายไปกลับคืนมาเขาอยากอยู่ด้วยกับน้องคนนั้นโดยลำพัง 2 คน 
แต่พี่สาวชวนไปซื้อของเขาก็ต้องไปอยู่ในรถเขานั่งหลังคนรักเขานั่งหน้ากับพี่สาว มือเขาประสานกันอยู่ข้างเบาะ ถึงตลาดสักทีเขาเดินไปซื้อของด้วยกันใจเขาคิดอยากจะจับมือเดินด้วยกัน แต่เขาก็รู้ว่ามันเป็นที่สาธารณะ เขากลับมาที่รถหลังจากซื้อของเสร็จเขาอยู่ด้วยกัน 2 คน เขาจูบเบาๆแล้วบอกว่าคิดถึง เขาดีใจมากที่ได้ยินกลับมาว่าคิดถึงเหมือนกัน หลังจากซื้อของเสร็จพวกเรา มีเขา คนรัก พี่ แฟนพี่ ไปกินข้าววันนี้เรากินข้าวนอกบ้านกันอากาศหนาวๆอย่างนี้เราไปกินเนื้อย่างกันจะได้อบอุ่นหลังจากที่กินเสร็จเราก็กลับบ้าน อาบน้ำนอน เขารู้สึกมีความสุข เขากอดเหมือนที่เคยกอดเขาทั้งคู่ใช้เวลาอยู่ร่วมกันจนถึงเช้าจากที่น้องคนนั้นบอกว่าจะกลับตอนเที่ยงกลับเปลี่ยนเวลามากลับตอนเย็นๆ เขาใช้เวลานั้นอยู่ด้วยกัน พูดคุยกัน และเขาก็เช่าหนังมาดูด้วยกันมันช่างมีความสุขจัง ถึงเวลาแล้วหรือที่ต้องจากกันอีกครั้งเขา
ไม่อยากให้กลับเลย อยากจะใช้เวลาอยู่ด้วยกันมากกว่านี้ 3 ทุ่มน้องเค้าขึ้นรถกลับใจเขาเป็นห่วงไม่อยากให้กลับแต่ก็ต้องกลับเพราะน้องเค้ามีเรียนตอนเช้า เขาขอรูปน้องคนนั้นไว้ 1 ใบ เพื่อดูยามคิดถึง เมื่อรถแล่นจากไปเขาเขามองจนรถลับตาไปแล้วเขาก็กลับห้องนอนก็มองรูป จูบรูปถ่ายเบาๆแล้วบอกว่ารักนะครับ ฝันดีนะครับอย่างนี้ทุกคืน ผ่านไปแล้ว 4 วัน ไม่มีวี่แววว่าน้องคนนั้นจะโทรมาใจเขาเริ่มกลัวความเหินห่าง เขาคิดถึง เขาอยากไปหา วันนั้นเป็นวันที่วุ่นวายสำหรับเขา พี่ชวนไปวัดเขาก็ไปด้วยความเต็มใจ ทำบุญ เขาอธิฐาน จากที่เคยอุทิศผลบุญให้กับ พ่อ แม่ เจ้ากรรม นายเวร และคนที่เป็นศัตรู เขาก็อธิฐานขอให้คนที่เขารัก รักเขาอย่างใจบริสุทธิ์ หลังจากนั้นพี่เขาก็ได้รับโทรศัพท์ว่าแฟนพี่ถูกมีดบาดต้องไปเย็บแผลที่โรงพยาบาลหลังจากนั้นเขาก็ไปส่งเป็นวันที่วุ่นวายสำหรับเขามากแต่เขาสัญญากับตัวเองว่าวันนี้จะต้องไปหาคนรักให้ได้แล้วเขาก็ลงจากรถนั่งรถจากย่านที่เขาพักมุ่งตรงไปที่ใจเขาอยู่ เขาบอกกับน้องคนนั้นว่า "ใจช้ำๆดวงนี้พี่ฝากดูแลด้วยนะครับ อย่าทำให้มันเจ็บนะ"ด้วยความคิดถึงเขาจึงไปหาใจของเขาและแล้วเขาก็ถึงมหาวิทยาลัย ที่ใจเขาเรียนอยู่เขาโทรหาแล้วก็เข้าไปหาจากที่เขาไม่เคยมาแต่ความรักความคิดถึงทำให้เขาต้องมาด้วยความยินดี เขาเดินเข้าไปถึงตึกคณะเทคนิคการแพทย์ เขายืนรออยู่ครู่นึง เขาก็ได้ยินเสียงเรียกใจเขานั่นเองปั่นจักยานมา หลังจากที่เจอหน้าเขาอยากจะเข้าไปหอมแก้มและกอดแต่มันเป็นที่สาธารณะเขาเข้าใจในข้อนี้ดี เขาปั่นจักยานน้องคนนั้นซ้อนท้ายมันช่างน่ารักจัง เลิกเรียนแล้วน้องคนนั้นก็พาเขาไปรู้จักที่บ้านที่น้องเขาพักอยู่ไม่ไกลจากมหาลัยมากนักพอเข้าบ้านเขาก็หอมแก้มและกอดถึงแม้วันนี้เขาจะมีเวลาแค่ ชั่วโมงแต่เขาก็รู้ว่ามันมีค่ามากแค่ไหนที่ได้อยู่กับคนรักเขาไม่อยากกลับแต่พี่เขาโทรมาตามเพราะมีงานรออยู่ที่บ้านเขากลับพร้อมกับสัญญาว่าจะมีน้องเค้าคนเดียวและน้องคนนั้นก็บอกว่ามีเขาคนเดียวตอนนี้หลังจากวันนั้นเขาก็ไม่ได้รับโทรศัพท์จากน้องคนนั้นเขาโทรไปคุยได้ไม่นานไม่ถึง 5 นาทีด้วยซ้ำเราเริ่มรู้สึกว่าน้องคนนั้นเริ่มห่างเหินปีใหม่ที่ผ่านมาเขาอยากจะคุย อยากจะอวยพรปีใหม่แต่น้องคนนั้นกลับไม่รับโทรศัพท์ 
ใจเขาเริ่มคิดว่าทำไมถึงเป็นอย่างนี้ เขาเริ่มรู้สึกกลัว กลัวที่ต้องเสียคนรัก กลัวที่ต้องเจ็บอีกครั้ง 
กลัวที่จะต้องร้องไห้ ตอนนี้เขากลัวเขาสับสน เขาไม่อยากที่จะคิด เขาเริ่มเจ็บในใจ แผลในใจเขาเริ่มแตกอีกครั้งแล้วหรือ เขาไม่อยากทำใจ เขาภวนาว่า พรุ่งนี้ก็ดีเองเขาปลอบใจตัวเองว่าน้องเค้าอาจมีเหตุจำเป็นบางอย่างที่ไม่รับโทรศัพท์ แต่มันหลายวันแล้วนะที่ไม่รับโทรศัพท์เลย ไม่อยากปิดตัวเองเลย ไม่อยากยิ้มทั้งที่ใจเศร้า ไม่อยากหัวเราะทั้งที่ใจเหงา  เขาไม่ต้องการอะไรมากมาย ที่เขาทำไปทุกอย่างเพราะเขารัก บางทีมันอาจจะมากเกินไปเขาก็รู้ตัว เขาต้องการเพียงแค่ความอบอุ่น ความรัก เขาอยากให้คนที่เขารัก รักเขา เขากลัว อย่าทำให้เขากลัวความรู้สึกนี้ได้มั้ย ปีใหม่เขาอยากจะได้ความรักใหม่ เขาจ่มอยู่กับความรักสีดำมานานแล้ว ปีนี้เขาอยากจะพบกับรักใหม่ที่สดใสแต่ความหวังเริ่มจากหายเมื่อหมอกแห่งความไม่เข้าใจเข้ามาปกคลุมเขาส่งท้ายความรักเก่าไปกับปีเก่า เก็บแต่สิ่งดีๆไว้เป็นความทรงจำ "...เขากล้าที่จะรักอีกครั้ง พร้อมกับกลัวที่จะเจ็บอีกครั้ง..." เขายังคงทำเช่นเดิมวันที่ 2 มกราคม เขายังโทรเหมือนเดิมแต่เบอร์ที่เธอไม่เคยรับก็ยังคงเป็นเช่นเดิมเขาทำอย่างนี้ เขาเป็นอย่างนี้ เขามีแต่ความทุกข์ใจ เขากังวลใจ เขาไม่รู้ว่าทำไมน้องคนนั้นเป็นแบบนี้เขาเฝ้าถามตัวเองว่าทำไม ใจจากที่เคยมีความสุขกลับกลายเป็นความทุกข์ เขาส่งข้อความไป "ทำไมไม่รับโทรศัพท์
..ทำให้ความกลัวของพี่กลับมาพี่กล้าที่จะรักใครอีกครั้ง แต่ตอนนี้พี่กลัว กลัวที่จะเจ็บมากกว่า พี่รัก..นะครับ"และแล้วมันก็เงียบหายไปกับความเหงาไม่มีอะไรตอบกลับมาไม่ได้ยินแม้เสียงเรียกเข้าเขาไม่อยากปล่อยวาง เขาไม่อยากคิด เขาไม่อยากที่จะบอกกับใจตัวเองว่า "ทำใจนะ" มันเป็นสิ่งที่เขากลัว เขาส่งข้อความไปอีกครั้ง"คิดถึง รักและเป็นห่วง พี่ทำผิดอะไรพี่ขอโทษ อย่าทำแบบนี้กับพี่ได้มั้ย" บางคนอาจจะคิดว่าเขาโง่ที่งมงายกับเรื่องความรักแต่ใครจะรู้หละความรักเป็นเรื่องที่ละเอียดอ่อน การจะเกิดความรักขึ้นในใจนั้นมันต้องใช้เหตุผลหลายอย่าง ความรู้สึกความใกล้ชิด เวลา ถึงแม้สิ่งเหล่านี้จะใช้เวลาไม่นาน ความรักก็เกิดขึ้นได้เพราะใจที่บริสุทธิ์ เขาบอกได้เลยว่านี่เป็นความรักครั้งที่ 2 ที่เกิดขึ้นกับใจเขา มีคนเข้ามาในชีวิตเขามากมาย แต่ไม่มีใครที่เขาจะรัก ไม่มีใครที่จะเข้ามาช่วยดูแลใจเขา มีแต่คนเข้ามาทำร้ายเขามากกว่า เขาไม่อยากทำอะไรนอกจากรอโทรศัพท์แต่การรอก็ไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้น เขาอยากไปหาแต่เขาไม่รู้ว่าน้องคนนั้นจะกลับมาเมื่อไหร่เขาได้แต่รอ รอว่าเมื่อไหร่จะรับสาย เวลาได้ผ่านเลยไปกลางคืนแล้วสินะ ฟ้ามืดใจเขาก้อมืดตามจากที่เคยสว่างตอนนี้แสงไปในหัวใจเริ่มริบหรี่ เขาไม่อยากอยู่ที่ห้องเลย เขาคิดมาก และเขานอนไม่หลับมาหลายคืนแล้วกับเรื่องนี้ และแล้วเวลาก็ผ่านมาจนเข้าวันที่ 3 เขาโทรแต่เช้า 7 โมงกว่าๆเพราะเค้ารู้ว่าน้องคนนั้นตื่นเวลานี้เหมือนเดิมไม่รับ 8 โมงกว่า เขาส่งข้อความไป "ทำไมไม่พูด ทำไมไม่เคลียร์กับพี่ พี่ไม่สบายใจรู้มั้ยครับ" สักพักเขาก็ได้ข้อความกลับมันอาจจะเป็นข้อความที่ไม่สู้ดีนักสำหรับเขา "เดี๋ยววันนี้จะบอกครับ" เขาเริ่มทำใจ และเริ่มยอมรับมันเขาอยากรู้เขาส่งข้อความกลับ "ไมไม่บอกตอนนี้เลยหละ พี่ไม่หลับตามาหลายคืนแล้ว"แล้วมันก็เงียบหาย เขาหลับๆตื่นๆจนถึง 3 โมงเย็น เสียงโทรศัพท์ที่เขาได้ยินเขารีบรับสาย เขาดีใจ เพราะเขารอ "เป็นไงบ้างพี่ สบายดีมั้ย"
คำถามจากสายต้นทาง "ไม่ค่อยสบายเท่าไหร่มัวแต่คิดถึงคนอยู่ครับ" แล้วเขาก็พูดต่อ"พี่เป็นห่วงนะ อย่าหายอย่างนี้อีกนะ พี่รักนะครับ" คำตอบที่เขาได้ยินตอบกลับมาทำให้ใจเขาแทบสลาย"พี่อย่ารักผมเลย อย่าคิดถึงผมเลย ผมทำใจให้รักพี่ไม่ได้ มันไม่ใช่นะพี่" เขานั่งคุกเข่ากับพื้นพร้อมกับคำพูดเสียงเครือๆ"แล้วที่ผ่านมาเรียกว่าอะไรหละ ทำไมไม่บอกพี่ตั้งแต่แรกหละทำไมทำร้ายพี่""ผมก็อยากรักพี่นะแต่ใจมันบอกมาว่าไม่ใช่ ผมไม่ได้มีใครนะผมไม่อยากจะปล่อยให้มันนานกว่านี้มันจะทำให้พี่ยิ่งเจ็บ""รู้มั้ยเวลานี้เหมือนมีคนเอามีดมาแทงใจพี่พี่ไม่เจ็บนะ แต่พอเขาดึงมีดออกรู้มั้ยว่ามันเจ็บมากแค่ไหน""พี่ผมขอโทษ" แล้วก็ตัดสายทิ้งไปปล่อยให้ความเศร้าอยู่กับเขาอีกครั้งเขาลุกขึ้นเดินเข้ามาในห้องเล็กๆที่ตอนแรกเป็นห้องที่อบอุ่น แต่ตอนนี้มันหนาวสำหรับเขา เขาล้มตัวลงนอน มองเพดาน มองรอบกายเขา หมอนข้างใบเดิม ที่นอนที่เดิม จากที่เคยเห็นน้องเค้านอนอยู่เสมอตอนนี้ไม่มีแล้ว เขาคิดถึงวันเก่าๆเขาร้องไห้อีกครั้งเป็นครั้งที่ 2 ที่เขาร้องไห้ให้กับความรักจากที่เคยร้องมาแล้วครั้งหนึ่งเมื่อหลายปีที่ผ่านมา รักครั้งนี้มันสั้นแต่เจ็บคราวนี้คงอีกนาน เขาเดินออกจากบ้านเดินไปที่ ที่เขาชอบเวลาใจมันเหงา เขาอยู่คนเดียวกับความเหงา เขาโทรหาน้องคนนั้น แต่ไม่รับ เขาโทรไปด้วยร้องไห้ไปด้วย อยากให้เขาได้ยินเวลาที่เราร้องไห้ ตอนนี้เขาเจ็บ ตอนนี้เขาเหงา        รับโทรศัพท์เขานะ ขอร้องหละคุยเหมือนเดิมก็ได้ อย่าหนีแบบนี้เลย "ไม่ว่าวันนี้หรือวันไหนพี่จะรอการกลับมาเสมอ พี่ไม่ขอเอาใจพี่คืนนะฝากดูแลมันด้วยนะ รักนะครับ"

ขอมอบให้แด่....น้องคนนั้น

"เมื่อคืนนอนหนาวใจ มองหมอนข้างใกล้ๆใจคิดถึง
อยากกอดเธอใจดวงนี้พร่ำรำพึง ถึงไกลตาแต่รู้ว่าเธออยู่ใกล้แค่เพียงใจ
อยากบอกไปว่าใจคิดถึง คิดถึง คิดถึงเธอ"	

"วันที่เจอเธอครั้งแรก ใจมันแปลกบอกว่าใช่
ยิ่งได้อยู่เคียงชิดใกล้ ใจมันบอกไปใช่แน่เลย
จากที่เคยไม่รู้สึก จากใจลึกๆที่เฉยชา
จากวันนี้ถึงวันนี้ ผ่านมาทุกช่วงเวลา
ใจดวงนี้มันบอกว่าคิดถึงเธอ"

"อยู่คนเดียวเหงาๆ กับเวลาที่ผ่านไปอย่างช้าๆ
อยู่คนเดียวช่างเหมือนกับคนบ้า คอยนับวันเวลาที่ผ่านผัน
อยู่คนเดียวกับคืนและวัน อยู่มันอย่างนั้นอยู่เพื่ออะไร
อยู่คนเดียวกับตัวและใจ อยู่อย่างไร้ใจไร้เธอเคียงคู่
คืนวันผันผ่านคงมีคนเหลียวดู อยู่เคียงคู่คนนั้นอยากให้เป็นเธอ"

"สัญญาว่าจะรัก สัญญาว่าจะรอ สัญญาว่าจะคิดถึง
สัญญาว่าจะเป็นหนึ่ง สัญญาจะรักเธอตลอดไป"

"เวลากับคนสองคน เวลากับใจสองใจ
เวลากับความรู้สึก เวลากับการดูแลใส่ใจ
เวลากับทุกรายละเอียด เวลากับคำว่ารอ
รอเวลานั้นมาถึง รอ รัก รอ รั้ง รอ ร้าง รอ ร่ำลา"	

	"เส้นทางนี้เคยมีเธออยู่เคียงข้าง
	เคยร่วมสร้างช่วยกันก่อต่อเติมฝัน
	ด้วยความรักความเข้าใจในกันและกัน
	ผ่านคืนวันสานเยื่อใยไร้มายา
	แต่วันนี้เส้นทางกลับว่างเปล่า
	ฉันเงียบเหงาเธอจากไปไม่มาหา
	คำขอโทษสั้น ๆ วันร่ำลา
	ดูเหมือนว่านัยย์ตามันพร่าเลือน
	เปล่าหรอกนะไม่ได้โกรธโทษสักนิด
	เพียงแค่คิดจากนี้ไปได้แค่เพื่อน
	ไม่อยากให้ฝันวันเก่าเฝ้าติดเตือน
	มันคงเหมือนฉันฝันร้ายเพียงฝ่ายเดียว"

"***เป็นอีกวันแล้วสินะที่ต้องตื่นขึ้นมา พร้อมกับคำถามที่ว่า เธอกำลังทำอะไรอยู่ที่ไหน
และฉันจะต้องใช้ชีวิตที่เดียวดายอย่างนี้ อีกนานเท่าไหร่ถึงจะได้พบกับเธออีกซักครั้ง   
ระยะทางที่ห่างของเราอาจจะเท่ากัน แต่เวลาแห่งการรอคอยของเราคงไม่เท่ากันใช่มั้ย 
ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่ปล่อยให้ฉันรออยู่อย่างนี้
*เธออยู่ไหนอยู่ไหน เธออยู่ไหนอยู่ไหน
เข็มนาทียิ่งเดินไป ใจยิ่งสั่นขึ้นทุกที
ยังมีฉันอยู่ไหม เธอจึงทิ้งให้รออย่างนี้
เพียงแค่คิดว่าเธอไม่ใยดี ในใจก้อแทบสลาย
**หนึ่งนาทีของเราไม่เท่ากัน เธอจะทำร้ายฉันอีกนานมั้ย
คนที่ขอให้รอ กับคนที่ท้อหมดใจ รู้มั้ยว่าเหนื่อยใจไม่เท่ากัน(รักของฉันและเธอ คงไม่เท่ากัน)
เธอก้อรู้ใช่มั้ย เธอก้อรู้ใช่มั้ย ทุกนาทีที่เธอไกล ใครคนนึงคิดถึงเธอ
มีแต่ฉันแต่ฉัน และเป็นฉันที่รอเสมอ 
เธอก้อรู้ว่าฉันต้องการเธอ แต่เธอก้อยังใจร้าย
****ฉันรู้ว่า เวลาที่เธอกำลังมีความสุข อยู่กับใครๆคงจะผ่านไปอย่างรวดเร็ว
จนเธอไม่รู้ว่าเวลาแห่งความว่างเปล่าและเงียบเหงาของฉัน
มันผ่านไปอย่างเชื่องช้าเหลือเกิน อย่างนี้ล่ะมั้ง
ที่เขาชอบพูดกันว่าเวลาของคนที่ขอให้รอ กับคนรอ มันไม่เท่ากัน
มันไม่เคยเท่ากันเลยจริงๆ "
				
		"อาจยังไม่เห็นว่ารักมากมาย อาจยังสงสัยผู้ชายคนนี้
		อาจยังไม่เห็นสายตาแห่งความหวังดี 
		แต่เธอก็คงเข้าใจมันสักวัน อาจมีใครๆที่เขาดีกว่า
		อาจจะมีคนที่เธอใฝ่ฝัน แต่จะมีใครให้เธอหมดใจอย่างฉัน
		และมันจะมีให้เธอเพียงคนเดียว
		อยู่มาจนวันนี้เพื่อเจอเธอ จะอยู่เพื่อเธอตลอดไป
		จะเอาความรักที่มีเก็บไว้ เพื่อรอคอยวันที่เธอมองผ่านมา
		อาจจะมีเวลาที่เธอต้องการ อีกนานแค่ไหนรักนี้ก็ยังอยู่ 
		อยู่เป็นรักแท้เพื่อเธอเท่านั้น ด้วยใจที่พร้อมให้เธอจากคนอย่างฉัน 
		กับวันเวลาที่ยาวนาน  คงจะพอให้รอเธอและคงจะทำให้เธอได้รู้"	


เขายังคงทำเหมือนเดิมเสมอและจะทำตลอดไป เขารออยู่นะ

						รักเบสนะครับ
			พี่แม็ค 
                                                          "กระปุกเก็บฝัน"