14 พฤศจิกายน 2546 19:56 น.
เลิฟลี่
กีฬาสีโรงเรียนนารีรัตน์จังหวัดแพร่ สีแดงปีนี้ไม่มีน้องปลื้ม เราให้สัญญา
กับน้องปลื้มเอาไว้... ว่าสีเราจะชนะ
กีฬาสีปีนี้ สแตนด์เชียร์สีแดงของเรามีความพร้อม 70 เปอร์เซนต์กว่าๆ
เพราะสีเราไม่มีเวลาซ้อมมาก แต่สีเราก็ตั้งใจซ้อมกันมาก และตั้งใจ
การแสดงของสีเราเราทำได้ดีมาก และสิ่งหนึ่งที่เราภูมิใจที่สุดของสีแดง
คือ เราร้องเพลงเสียงดังกว่าสีอื่นๆ ในสนามกีฬา ทุกคนชมว่าสีเราแสดงได้
สวยมาก แต่สีเราก็มีข้อผิดพลาดอยู่มากเหมือนกัน การแสดงจบแล้ว....
ทุกคนดูไม่ค่อยดีใจกับผลงานของพวกเราเท่าไหร่ เพราะข้อผิดพลาดนั่นเอง
สีอื่นเขาแสดงได้สวยกว่าสีเรามาก และพร้อมกันมาก สีเราตกเป็นรองสีอื่นๆ
เราจึง ท้อ และหมดหวัง "น้องๆค่ะเราทำดีที่สุดแล้วค่ะ" พี่บิวให้กำลังใจ
พวกเรา พวกเราจึงมีความหวังและกลับมาสนุกอีกครั้งในเวลาที่เหลือ เรา
สนุกสนานกันมากที่สุด จนลืมเรื่องการแสดงไปเลย และก็ถึงเวลาที่รอคอย..
การประกาศผลรางวัลในกีฬาสีในครั้งนี้ สแตนด์เชียร์ของสีเรา....ไม่ชนะ
ไม่ได้อะรัยซักอย่างเลย ทุกคนผิดหวัง เสียใจ ได้แต่ยืนดูสีอื่นเขาดีใจเขาชนะ
"ไม่เป็นไรๆ เราตั้งใจทำสุดๆแล้วนะ" พี่ๆปลอบใจเรา ทุกคนก็ยิ้มออกมาได้
อีกครั้ง ทุกสีเขาก็ต่างอยากจะชนะ มีชนะก็ต้องมีแพ้ ถึงแม้สีเราจะไม่ชนะ
แต่สีเราก็ชนะใจตัวเอง พวกเราไม่ได้ทำตามอย่างที่ให้สัญญากับน้องปลื้มได้
แต่น้องปลื้มรู้ไว้นะ พวกเราตั้งใจมากที่สุดแล้ว จริงๆ....
พวกเราเหล่าชุมนุม ต่างคุมใจรักสมัครสมาน
ล้วนมิตรจิตชื่นบาน สราญเริงอยู่ทุกผู้ทุกนาม
อันความกลมเกลียว กันเป็นใจเดียวประเสริฐศรี
ทุกสิ่งประสงค์จงใจ จักเสร็จสมได้....ด้วยสามัคคี
กีฬาสีในปีนี้ เรามีความสุขมากกว่าปีใดๆ น้องปลื้มก็คงรู้สึกแบบนั้น เราได้
รับความรัก จากพี่ๆ พวกพี่ๆช่วยดูแรเรา พูดให้กำลังใจ จะเหนื่อยอย่างไร
พี่ๆไม่เคยบ่น เราร่วมสุข สนุกเศร้า หัวเราะร่วมกัน เราร่วมเชียร์ในวันกีฬาสี
รอยยิ้มของพี่ๆ รอยยิ้มของน้องๆ รอยยิ้มของพวกเราหล่อหลอมเป็นใจ
เดียวกัน ไม่มีสิ่งใดมีค่าไปมากกว่าคำว่า "ความทรงจำแห่งมิตรภาพ" อีกแล้ว
ความทรงจำในกีฬาสีครั้งนี้ จะถูกบันทึกไว้ในคำว่า...
"สีแดง"
3 4 : สีแดง สีแดงเริ้ดส์ สีแดง สีแดง เริ้ดส์!
9 พฤศจิกายน 2546 15:46 น.
เลิฟลี่
ไม่มีอะรัยจะมาพรากคนเราไปจากเพื่อน จากฝูงได้ ถ้าใจเราไม่ไป ถึงแม้จะไปไกล ก็ยัง จะคิดถึงเพื่อน
จะยังรัก อยู่เสมอ แต่การจากลาที่ไม่มีวันกลับ นี่สิ เป็นเรื่องที่น่าหดหู่ เราต้องเดินจากไปเพียงคนเดียว
จะไม่ได้ยินเสียงร่ำร้องของผองเพื่อนพี่น้อง ตลอดกาล....
..... น้องปลื้ม นักเรียนชั้น ม. 1/9 โรงเรียนนารีรัตน์จังหวัดแพร่
ใกล้กีฬาสีแล้ว น้องปลื้มตื่นเต้น น้องปลื้มอยากขึ้นสแตนเชียร์อยากร่วมเชียร์กับเพื่อนๆ อยากสนุกสนาน ....
แต่ว่า....น้องเขามีโรคประจำตัวบางอย่าง แต่น้องเขาก็อยากขึ้นสแตนเชียร์อยู่ น้องเขามีแรงมุ่งมั่นที่จะ
ทำสิ่งนี้ให้ได้ พี่คุมสี เลยให้ไปถามคุณแม่
....คุณแม่น้องปลื้มอนุญาตให้น้องปลื้มขึ้นสแตนได้ น้องปลื้มดีใจมาก และตื่นเต้นที่จะได้ขึ้นสแตนเชียร์ในครั้งนี้
เพราะเป็นครั้งแรกที่เข้ามาในโรงเรียนนารีรัตน์ น้องปลื้มตั้งใจซ้อมมาก และไม่ยอมเหนื่อย
....วันอาทิตย์ที่ 9 พฤศจิกายน 2546 พี่สีแดง ได้นัดซ้อมอีกครั้งที่สนามกีฬา
วันนี้น้องปลื้มไม่มา
พี่สีแดงบอกว่า น้องปลื้ม เสียชีวิตแล้ว..... เมื่อวานนี้เอง ทุกคนหดหู่มาก และบางคนถึงกับร้องให้
เพราะไม่คิดว่าน้องคนนี้จะจากไปเร็วขนาดนี้ เพื่อนที่เคยเห็นหน้าเมื่อวันก่อน แต่วันนี้ ไม่มีอีกแล้ว
...ทุกคน ยืนสงบนิ่งให้กับการจากไปของน้องปลื้ม....
หากน้องปลื้มยังอยู่จงฟังไว้ว่า...ที่นั่งบนสแตนของน้องปลื้ม จะไม่มีใครนั่ง พี่ๆจะ
ให้น้องปลื้มได้นั่งในวันกีฬาสี และจะได้ทำกิจกรรมเหมือนกับเพื่อนๆ
แม้ทุกคนจะไม่เห็นน้องปลื้ม แต่ใจของทุกคนยังรู้สึกได้ว่า น้องปลื้ม ยังร่วมซ้อม อยู่ข้างๆ เสมอ และเพื่อนๆของน้องปลื้มทุกคน จะยังรัก ยังคิดถึงน้องปลื้ม
อย่างที่เหมือนตอนที่น้องปลื้มยังมีชีวิตอยู่ ....เพื่อนๆจะไม่ลืมน้องปลื้ม...
พวกพี่ๆ 3/6 3/9 และเพื่อนๆ มอ 1 ุทุกคน จะตั้งใจแสดง ในวันกีฬาสีให้เต็มที่ และสุดความสามารถที่มีอยู่
น้องปลื้มไม่ต้องเป็นห่วง เพราะ พวกพี่ๆ สัญญาว่า
.... สีเราต้องชนะ.... ชัยชนะครั้งนี้ น้องปลื้มก้อมีส่วนร่วมด้วย
น้องปลื้มอย่าไปไหน มาร่วมกีฬาสีกับพวก เรา นะ
หากเสร็จกีฬาสีแล้ว...
........... ก็ขอให้ไปดี หลับให้สบายนะน้องสาวของพี่ๆ
.......ลาก่อน.....
จากพี่เบนซ์ 3/6 NR
31 สิงหาคม 2545 17:14 น.
เลิฟลี่
เราเคยชอบคนๆหนึ่ง คนๆนั้นเรียนอยู่ปีเดียวกับฉัน
ฉันแอบมองเขามาตลอด ไม่เคยที่จะบอกรักเขาเลยแม้แต่ครั้งเดียว
แต่ฉันรู้ว่าฉันรักเขามาก ไม่รู้เพราะอะไร
ฉันอยากให้เขารู้ว่าฉันรักเขา แต่ว่าฉันกลัว กลัวที่จะโดนปฏิเสธ
พอมาวันหนึ่ง ฉันรู้ว่าเขากำลังจะมีแฟน แฟนของเขาฉันก้อรู้จัก
แฟนของเขาหน้าตาดีกว่าฉันมาก ทั้งสองก้อรักกันมากเสียด้วย
ฉันไม่รู้เป็นเพราะอะไร ฉันถึงเสียใจ ร้องให้
วินาทีนั้นที่ฉันรู้ว่าเขาทั้งสองเป็นแฟนกัน ฉันก้อเก็บน้ำตาไม่ไหว
ฉันรีบหนีไปจากห้อง ฉันไม่กล้าสบตาเขาอีกเลย
กลับมาที่บ้านฉันมัวแต่เสียใจ ฉันรู้ว่าฉันโง่ที่ไม่กล้าบอกรักเขา
ฉันคงไม่มีโอกาสที่จะได้เป็นแฟนกับเขาอีกแล้ว นอกจากจะชอบเขาข้างเดียว
เวลานี้ฉันคงจะต้องถอยห่างจากเขา เพราะกลัวจะเผลอรักเขามากกว่าเดิม
และฉันจะเจ็บมากกว่าเดิมหลายเท่า แต่ฉันว่าเพียงเท่านี้ฉันก้อเจ็บมากแล้ว
เบล
หน้าส่วนตัว
4073
