18 กรกฎาคม 2546 13:26 น.
เลิฟลี่
ระฆังดัง เป้งๆ เมื่อหมดคาบ
รีบกราบกรานครูบาท่านทั้งหลาย
ไล่ท่านออกนอกห้องไปไวไว
แล้วตั้งใจจัดโต๊ะสอบเร่งรีบกัน
ประชากรหกสิบล้านแสนสำราญ
ปิดยาวนานเข้าพรรษาและอาสาฬ
แต่ที่เหลือเจ็ดร้อยคนต้องหมดกัน
ความสำราญอันนานนั้นต้องมลาย
ก้อไอ้สอบบ้าบอมันค้ำหัว
ไอ้เรากลัวสอบตกมิรู้หาย
ทั้งหนังสือเอกสารตั้งมากมาย
เราต้องกลายเป็นบ้าอ่านหนังสือกัน
ตั้งห้าวันที่พวกเราอดตาหลับ
ห้าวันขับตานอนดูหนังสือ
สิบวิชาต้องเร่งรีบจดเขียนดู
รู้รู้อยู่ว่ามันยากต้องพรากเพียร
พอวันสอบมาถึงสยองขวัญ
น้ำตารวนทั้งห้องต้องรีบเขียน
ในข้อสอบโคตรยากเกินนักเรียน
เราเลยเขียนเนื้อเพลงใส่แทนกัน
ทุกวิชาภาษาไทยวิทย์คนิต
ทั้งอังกฤษสังคมสุขศึกษา
นั่งตาลายทั้งห้องคล้ายนัดหมายมา
ยากแทบบ้าครูจ๋าโหดกันจัง
พอสอบเสร็จไก่โต้งต้องเริงร่า
เหมือนขี้ข้าถูกปล่อยออกกรงขัง
สอบครั้งนี้เม็ดตากระเด็นกัน
สอบพ้นผ่าน- - - ตกกันถ้วนหน้าเอย- - -
จาก วิตินันท์ ไชยลังกา 3/6 นารีรัตน์แพร่
30 เมษายน 2546 20:36 น.
เลิฟลี่
ก้าวย่างเข้าสู่อุโมงค์ลอดขุนเขาเมือง..ซกโช
แหล่งเมืองที่เติบโตของเด็กน้อยทั้งสอง
ทางมีใบเมเปิ้ลตกเกลื่อนกลาดดูน่ามอง
และเมื่อจ้องลอดอุโมงค์เข้าสู่ฤดูใบไม้ร่วง...โรยรา
เด็กน้อยสองคนขี่รถจักรยานผ่านต้นไม้
ยิ้มระรื่นสดใสยุนอึนโซน่ารักเป็นหนักหนา
ที่อยู่ข้างพี่ชายยุนจุนโซขี่ตามกันมา
ดูไปแล้วบอกว่าสุดซึ้งน่ามีความสุข...จริง
แต่ทว่าเมื่อสวรรค์ได้...ลิขิตไว้
จำใจแยกทางสองน้องพี่ต้องเปลี่ยนผัน
จำร้างไกลเสียน้ำตาต้องจากไปชั่วนิรันดร์
ยุนอึนโซผู้น้องนั้นต้องเจ็บ...ปวดใจ
8ปี..เมื่อสวรรค์ลิขิตให้มาพานพบ
ปิดจุดจบเริ่มต้นใหม่ด้วยหัวใจที่หวั่นไหว
พี่สาบานน้องเกี่ยวก้อยจะรักกัน...ตลอดไป
ต้วยหัวใจที่สัตย์จริงทิ้งทุกสิ่ง..หนีด้วยกัน
แต่จุดจบนั้นก็ย่อมจำเป็นต้องมาถึง
คอยฉุดดึงแยกทางให้ทั้งสองต้องห่างหาย
อึนโซผู้น้องจบชีวิต ผู้พี่จุนโซก้อยอมตาย
ทิ้งเอาไว้กลายเป็นตำนาน รักนี้ชั่วนิรันดร์
ขอขอบคุณจากใจให้คุณโอซูเยียน
ผู้ที่เขียนและสรรค์สร้างสุดยอด..ละครฝัน
ที่ดึงอารมณ์ให้มีรอยยิ้มและเสียน้ำตาไว้ด้วยกัน
แต่ตำนานของเรื่องนี้นั้นจะไม่มีทางจบ
...จะยังคงอยู่ตลอดกาล...
22 กุมภาพันธ์ 2546 17:38 น.
เลิฟลี่
กี่วันแล้วที่เราไม่ได้พูดกัน
กี่คืนวันที่ไม่ได้อยู่ใกล้
ที่ต้องเป็นแบบนี้ฉันก้อเจ็บ......หัวใจ
ที่ทำเป็นห่างใกลใช่ว่า...ชิงชัง
ฉันยอมทนปวดร้าว
ทุกเรื่องราวที่ผ่านมา ให้มันผ่านไปได้ไหม
จงอย่าคิดว่าฉันเป็นเพื่อนหรือ....ฉันเป็นใคร
และอย่ามาใส่ใจอดีตเพื่อนคนนี้เลย
จงเดินต่อไป....ไปหาเขา
ทิ้งฉันให้นั่งเศ้ราอยู่ตรงนี้
จากฉันไปและรักเขาให้ดีดี
อีกหน่อยเวลาที่กำลังหมุนอยู่ตรงนี้ จะทำให้เทอร์ลืมฉัน
..........ที่เคยรักเธอ
22 กุมภาพันธ์ 2546 17:22 น.
เลิฟลี่
ไม่เคยมีซักนาทีที่ไม่เคย...คิดถึง
ไม่เคยมีซักนาทีที่ไม่....ห่วงหา
ไม่เคยมีซักนาทีที่ไม่มี....น้ำตา
ไม่เคยมีซักนาทีที่ไม่ลืมคำบอกลา......ของเธอ
มีกี่นาทีที่.......เธอรัก
มีกี่นาทีที่เธอคิด.......ห่วงฉัน
มีกี่นาทีที่คิด.......ถึงกัน
มีกี่นาทีที่เธอเจ็บเหมือนฉันในวันนี้
....เมื่อห่างไกล
3 มกราคม 2546 17:50 น.
เลิฟลี่
ก่อนเทอร์จะจากไปวันนั้น
เราสองคนให้คำสัญญากันเอาใว้
ปลายนิ้วที่สำผัสครั้งสุดท้ายก่อนจากไป
เราสัญญากันใว้ จะรักกัน
ผ่านไปวันวานไม่นานนัก
ความรักเก่าและสัญญาก็เปลี่ยนผัน
เทอร์ลืมฉันเทอร์ลืมรักเทอร์ลืมกัน
เทอร์ทรยศต่อฉันและสัญญา
ฉันรู้ว่าเทอร์คบกับคนใหม่
เทอร์ลืมไปแล้วหรือไงยังมีฉัน
ทำเป็นว่าถ้าฉันเจ็บไม่สำคัญ
เทอร์แคร์แค่รักเขาเท่านั้นจึงทำไป
เทอร์คือคนที่ทรยศ
จะหาอะไรมาทดแทนให้ฉันได้
ฉันไม่สนว่าเทอร์จะรักใคร
คนทรยศต่อคำสัญญาที่ให้ไว้
ต้องถูกลงโทษ.....กับสิ่งที่ทำ
หน้าส่วนตัว
931
