..เพราะมีหมาเป็นเพื่อน

เรไร

คิดถึงไอ้ชาช่ามัน...

..มันเป็นหมาดัลเมเชี่ยนตัวเมีย มันมาอยู่กับผมในสถานะ
หมาถูกทิ้ง 
และคนถูกทิ้งเหมือนกัน..

คงมีสหายหลายคนที่เข้ามาอ่านตรงนี้ คงเกิดคำถามว่า
..... แกไม่มีคนหรือใครให้คิดถึงแล้วหรือไง.....

ผม คงตอบสหายผู้นั้นกลับไปว่า คิดถึงคนมันเจ็บปวดนักสหาย
บางทีเราแค่อยากมีหมาเป็นเพื่อน..เพราะว่า


มันไม่ได้อยากกินอะไรดีๆ แพงๆ 

มันไม่ได้อยากบ้านที่ซุกหัวนอนใหญ่โต

มันไม่สนด้วยว่าเราเป็นยังไง ดีหรือเลว

มันไม่ได้สนใจด้วยว่าเรารักใคร
 
มันไม่จดจำว่ามันเคยถูกเตะ ตียังไง เจ็บแค่ไหน

มันไม่เคยใส่ใจว่า เราไปไหนมา

..เพียงแต่ว่า..

..... มันรับรู้ว่าเรารักมัน และมันก็รักเรา

มันต้องการเพียงเศษข้าวก้นจาน กับเศษอาหารนิดหน่อย

กับผ้าขี้ริ้วเก่าๆเอาไว้นอนรอเจ้าของ

มันไม่ได้มองว่าเราทำอะไรมา แค่มันรอเรากลับมา เท่านั้นเอง
 
มันก็แค่รักเรา ไม่มีข้อแม้ ไม่เหตุผล

มันตาย ตายเพราะความรักเจ้าของ

มันจเดินตามไปสงผมทุกครั้งที่ผมไปทำงาน 
....มันเดินตามไปส่งที่ป้ายรถเมล์เป็นประจำ 

วันนั้นมันก็เดินตามไปส่งอย่างที่มันเคยทำทุกวัน พอผมขึ้นรถไปถึงที่ทำงานแม่โทรไปบอกว่าชาช่าโดนรถชนตายเพราะถูกหมาตัวอื่นไล่..
.....มันตกใจวิ่งลงไปบนถนน

มันก็จบชีวิตหมาๆของมัน ชีวิตของหมาถูกทิ้งเพียงเท่านั้น แต่ที่มังทิ้งไว้ให้ผม

...คือความผูกพันที่ไร้ขอบเขต และเหตุผล

เพราะบางทีชีวิตที่เคว้งคว้าง ไม่รู้ว่าจะลอ่งลอยไปในทิศทางใด เราได้อาศัยความผูกพันยึดเหนี่ยวเราไว้

....เพียงแต่ เราจะเลือกผูกพันกับสิ่งใด หรืออะไรเท่านั้นเอง?