เรื่องเล่าจากชายคนหนึ่ง

เรไร

เรื่องเล่าของชายคนหนึ่ง

เพื่อนผม เขาเป็นคนธรรมดา ฐานะปานกลางค่อยข้างไปทางยากจน 
(ชื่ออะไรอย่ารู้เลย เดี๋ยวมันมาเตะเอา)
รับราชการมานาน กับชีวิตครอบครัว มีอดีตภรรยา  ชีวิตลุ่ม ๆ ดอน ๆ
(เอามันมาเผา)
มีชีวิตผูกติดอยู่กับงาน ทำมันตั้งแต่เช้า ยันมืด แต่ก็ยังไม่มีอะไรมากมายเป็นชิ้นเป็นอัน
ดื่มเหล้า สูบบุหรี่ มีกัญชาบ้างเล็กน้อย ชอบเล่นดนตรี กับผมนี่แหละ แต่ไม่มีคนฟัง
เคยมีคนรักที่สู้อุตส่าห์ พาไปลำบากลำบน ตากแดดอาบฝน แต่ก็ไม่มีใครพร้อมที่จะเข้าใจเขาจริงๆสักคน  แล้วมันตามหาความรักของมันไปเรื่อย แต่จบลงด้วยคนเกลียดมันทุกที
ชีวิตของเขาเต็มไปด้วยเรื่องราวมากมาย ทั้งร้าย และดี บางเรื่องน่าจะเป็นเรื่องเล่า
ที่ดี บางเรื่องอาจกลายเป็นตำนานที่เลวร้าย เขาเล่าให้ผมฟังหลาย หลายเรื่องราวในชีวิต แต่เรื่องนึงที่เขาเล่าให้ฟัง เกี่ยวกับเรื่องราวความฝันของเขา (ขออนุญาตใช้คำสมัยพ่อขุน น่ะครับ)

เขา..
      คุณรู้มั้ย ว่ากูเนี่ยเบื่อกับงานกูเต็มทนแล้ว
ผม..
      เรื่องอะไรอีกว่ะ ก็เห็นคุณ บ่นกับกูมาตั้งหลายปีแล้ว
เขา..
      คุณจำสมัยที่คุณกับกูเรียนได้ไหมว่ะ ตั้งแต่ ปวช.
ผม..
      เออจำได้ตั้งเกือบ 20 ปี แล้วน่ะคุณ (มึง)
เขา...
      ที่เราไปเที่ยวที่เชียงราย บ้านไอ้ก้องด้วยกัน
ผม..
      อ๋อที่มันพาเดินข้ามเขาไปกินเหล้าบ้านมัน เนี่ยน่ะ
เขา..
      เออ นั่นแหละคุณ(มึง)นี่ เท้าความยาวเหลือเกิน มึงจำได้ไหมที่ไปเจอพวกรุ่นพี่ที่เขาทำงานอาสาฯ กูนึกถึงว่ะ เขาทำอย่างมีความสุข ไม่เห็นต้องการอะไรเลย ไปก็ไม่มี อะไรก็ไม่มี แต่ก็เห็นเขาอยู่กันได้ แต่กับกู บางทีสิ่งที่กูทนทำอยู่ทุกวันนี้ ก็ไม่รู้ว่าทำไปเพื่ออะไร มันไม่ใช่อย่างที่
อยากทำ. ทำงานมาก็นานเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายมาตั้งเยอะ ไม่เห็นปลายทางเลย
ผม...
       ยังไงว่ะ คุณ(มึง)พูดเหมือนตอน รัฐบาลเข้ามาใหม่ๆ สงสัยคุณ(มึง)ดูข่าวการเมืองมาก
ไปมั้ง
เขา...
       เออ คุณนี่สันดอนจริงๆ กำลังจะเข้าเรื่องดันเบรกเสียนี่ 
ผม.. 
      เอ้าเล่ามา..แหมมวุ้ย 
เขา...
       กูก็นึกถึงน่ะว่างานที่กูเคยทำมา ไอ้ที่สูงที่สุดก็ทำมาแล้ว ตกแม่งต่ำกว่าดินก็โดนมาแล้ว ไม่เห็นมันได้อะไรเลย นอกจากความภูมิใจเลยอยากลาออกไปใช้ชีวิตมันคนเดียวในป่า ในเขา เงียบทำมันแค่พอกิน ไม่ต้องมี อดีตไม่ต้องมีอนาคต มีแค่วันนี้ก็พอ
ผม..
      เฮ้ย..มึง เอ้ยคุณเมาหรือป่าวว่ะ อย่างคุณ(มึง) เนี่ยน่ะทำไมไม่ไปบวชเสียเลยว่ะ 
คิดได้อย่างนี้ล่ะก็
เขา...
      กิเลสน่ะพอตัดได้โว้ย แต่มันไม่หมด กูไม่ไปบวชให้เสื่อมเสียพระพุทธศาสนาหรอก ถ้ากูยังทำใจไม่ได้ 
ผม...
      เริ่มเอาจริงแล้วโว้ย เดี๋ยวกูมาน่ะ
เขา..
      ไปไหนว่ะ
ผม..
       ไปหาอะไรเย็นๆ ที่กินแล้ว ร้อนมาหน่อย คุณเอาป่าว 
เขา..
       ตักบาตรแล้ว คุณ(มึง)ถามพระด้วยหรือว่ะ
 เวลาผ่านไปชั่วหม้อข้าวเดือด
เขา...
     โห... ไปรอเขาต้มอยู่หรือไงว่ะ
ผม...
      เออ น่ามาแล้วก็มาสิว่ะ เอาเล่าต่อสิ
เขา...
      คอแห้งว่ะ....ถึงไหนแล้ว ที่ว่ากูไม่บวชน่ะหรือก็อย่างที่บอกนั่นแหละ
บาปป่าวๆ กูเห็น คุณ(มึง)มีเพื่อนเยอะ เลยอยากให้หาที่ หาทางให้หน่อย เอามันไกลๆเลยน่ะ
กว่าจะไปทำตามแนวของในหลวงท่านน่ะ แค่พอมีพอกิน มึงไปด้วยป่าว
ผม..
     ทางคนคนเดิน ทางหมาหมาเดิน  เพื่อน กูมีทางของกู มาชวนกันเข้าป่าสองคนเดี๋ยวฟ้าผ่าตาย
เขา...
      คุณ(มึง)ก็พากูหลงประเด็นเรื่อย...(พักดื่มน้ำ)..คุณ(มึง)คิดว่าอยู่อย่างนี้ไปเพื่ออะไรว่ะ
มีเมียแต่งงาน ทำงานไปส่งลูกเรียนจบ มีงานทำ แล้วก็ไปเข้าวัดตอนแก่ หรือทำอะไรที่อยากทำตอนนั้นนี่น่ะ
ผม...
      ก็มีความคิดเหมือนๆคุณ(มึง)นั่นแหละ แต่ว่ากูมีอะไรหลายอย่างที่อยากทำแต่ยังไม่ได้ทำ
เขา..
      เออ แต่ว่ากูนี่คงอีกไม่นานหรอก กูคงไปทำอย่างที่อยากจะทำ กูเห็นเพื่อนที่ทำงานกูหลายคนใช้ชีวิตเป็นสูตรสำเร็จ กูเลยพาเบื่อมันไปหมด กับชีวิตแบบนั้น
ผม...
      แล้วจะทำไงต่อไปว่ะ
เขา..
      กูก็ว่าทำงาานหาเงินอีกสักพักละ พอได้ไปตามหาความฝันของกู ความรู้ก็พอมีคงเอาตัวรอดได้มั่งน่า อย่างดีก็แค่ตายกลัวไรว่ะ ความตายน่ะเพื่อนมันไม่ใช่การสิ้นสุด มันเป็นการเริ่มต้น
ผม...
      เอาเหอะยังไม่อยากเริ่มต้นใหม่ ว่ะ
เขา...
      เรื่องจองคุณ(มึง)เถอะ
ผม...
      เห็นมีสาวที่รู้จักเขาอยากไปไหนมาไหนกับเอ็งไม่ใช่หรือ เขาก็พอมีฐานะนี่
เขา...
      อ้าว คุณ(มึง)นี่ คนอย่างกูนี่น่ะ ถ้ากูรักสบายขนาดนั้น กูก็ไม่ต้องมีชีวิตของกูเองน่ะสิ
ป่านนี้ก็คงเป็นทาสในเรือนเบี้ยของผู้หญิงคนนั้นไปนานแล้ว มึงก็เหมือนกันทำไมไม่ทำเองล่ะมาแนะนำกูทำไม คุณ(มึง)ก็รู้ คนอย่างกูนี่ศักดิ์ศรี โว้ย กูน่ะจะได้มีเรื่องเล่าให้ลูกหลานกูฟัง
ว่า เคยใช้ชีวิตมาอย่างไร อยู่มาอย่างไร จนถึงวันนี้ หรือ คุณ(มึง)กล้าเล่าลูกหลาน
ว่าที่ได้ดิบได้ดีมาทุกวันนี้ อาศัยผู้หญิง ไต่เต้า( เต้า จริงๆ) หรือที่เขาเรียกว่าอะไรน่ะ อ้อ แมงดา
กล้าหรือ
ผม..
      กูก็เหมือนคุณ(มึง)นั่นแหละ ความภูมิใจในการใช้ชีวิต มันก็สำคัญไม่งั้น กูจะคบกับคุณ(มึง)มาได้ไงว่ะ ถ้ากูเกาะชายกระโปรงผู้หญิงขึ้นไป ป่านนี้คงสบายไปไม่น้อยกว่าคุณ(มึง)นั่น
แหละ
เขา...
      แต่กูว่าคนเรามันคิดไม่เหมือนกันน่ะ บางคนที่เขา ไม่บ้าอย่างมึง กะ กูเนี่ย เขาคงคิดว่าไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร 
ผม...
      อย่าคิดมากเลยว่ะ บ้าป่าวๆ กินเหล้าดีกว่า  ว่าแต่คืนนี้คุณ (มึง)นอนบ้านกูแล้วกัน

           หลังจากวันนั้นเพื่อนผมมันก็หายไป ลาออกจากงาน ย้ายบ้าน จนผ่านมาวันนึงผมได้รับจดหมายเขียนข้อความสั้นๆ กูหาทางของกูเจอแล้ว