แค่เพียงฉันหรือเธอที่เผลอไผล ปล่อยหัวใจไปตามปรารถนา เผลอสร้างความผูกพันเสมอมา จนเวลาสานเยื่อใยสายสัมพันธ์ เพราะเราเดินมาไกลกว่าหันกลับ ยากยอมรับว่าเป็นจริงใช่สิ่งฝัน รู้สึกตัวอีกทีก็มีกัน ร่วมฝ่าฟันมาถึงเกินครึ่งทาง เพียงเพราะเราไปตามความรู้สึก ถลำลึกยากเกินจะเหินห่าง สองมือกุมเกี่ยวก้อยลืมปล่อยวาง คอยเคียงข้างเคียงครองกันสองคน เราพบความเที่ยงแท้คือแปรเปลี่ยน เป็นบทเรียนให้ยอมรับจึงสับสน ถึงทางแยกละล้าละลังอย่างกังวล จะผ่านพ้นทางแยก ฤๅ แยกทาง