23 มิถุนายน 2551 08:20 น.
เรไร
๏... เริ่มแรกเรียนรู้วิชาการ.........ก็นมะบุรพจารย์
คือบิดรท่าน.....................และมารดา
๏... สั่งสอนอบรมเสมอมา........กวะรติกรุณา
ให้ฉกาจกล้า.....................ประเสริฐคน
๏... รักษาชีวิตประคองตน........อจละอนยะทน
เพื่อจะผ่านพ้น...................มิปราชัย
๏... ศึกษาฝึกฝนวิชาใด..............อุคหะพริยะไว้
จนกระจ่างใจ......................และช่ำชอง
๏... ดำเนินชีวิต ณ ครรลอง.......หทยสิจะคะนอง
ใคร ฤ จองหอง....................จะลองดี
๏... ความรู้มากมายประหนึ่งชี้......จิตฐิติมลมี
ข้าสิเมธี...............................ณ โลกา
๏... เพียงผู้ใดหากฉลาดกว่า..........ฤดิก็บ่มุทิตา
คิดและอิจฉา......................พิฆาตกัน
๏... ความรู้มากมายอเนกนั้น.........อจิระอภวะพลัน
ใช้มิสร้างสรรค์...................ประโยชน์ใด ๚ะ๛
13 มิถุนายน 2551 00:20 น.
เรไร
กว่าจะถึงวันนี้
คงต้องมีเรื่องราวมาเล่าขาน
เพียงเพราะเราต่างพบประสบการณ์
ทั้งสำราญโศกเศร้าเคล้าปะปน
กว่าจะถึงวันนี้
ทุกนาทีต้องอยู่กับความสับสน
แต่ชีวิตยังไม่สิ้นก็ดิ้นรน
กว่าจะพ้นแทบซมซานก็ผ่านมา
กว่าจะถึงวันนี้
อาจไม่ดีเหมือนใครปรารถนา
แต่ได้เห็นหนทางกระจ่างตา
และรู้ว่าต้องก้าวอีกยาวไกล
กว่าจะถึงวันนี้
ขอบคุณที่ทุกข์ระทมมาโถมใส่
เรียนรู้ว่าสุขเพียงนิดที่จิตใจ
ก็ยิ่งใหญ่สำหรับฉัน...ในวันนี้