19 มกราคม 2551 21:15 น.
เรไร
๏..เก็บกอดกับกล้ำกลืนในคืนค่ำ
จึงจดจำเจ็บใจไว้เสมอ
คอยครุ่นคิดขอเคียงแค่เพียงเธอ
เพราะพร่ำเพ้อเผลอพลั้งด้วยตั้งใจ
เดินเดียวดายโดดเดี่ยวสุดเปลี่ยวเหงา
สุดแสนเศร้าสับสนเกินทนไหว
โอ้อกเอ๋ยแอบอิงกับสิ่งใด
ให้โหยไห้โหยหาแสนอาวรณ์
ต้องตราติดตรอมตรมระทมจิต
รุ่มร้อนฤทธิ์รักร้าวคราวสังหรณ์
ว่าหวังไว้หวังว่าจะอาทร
ยังยอกย้อนเหยียบย่ำอย่างแยบยล
หลงเหลือรอยรักร้างที่ห่างเหิน
โดดเดี่ยวเดินเดียวดายใจสับสน
คงคว้าไขว่คลอเคล้าแค่เงาตน
มันมืดมนหมองมัวทั้งหัวใจ
11 มกราคม 2551 10:32 น.
เรไร
ข้างกล่องนมแปะฉลากฝากให้อ่าน
อย่าเก็บนานเกินกว่าหนึ่งอาทิตย์
ดื่มเข้าไปปวดท้องต้องเป็นบิด
นมเป็นพิษนมเน่าไม่เข้าที
อายุสั้นไข่ไก่และไข่เป็ด
หากเกินเจ็ดวันว่าเมินหน้าหนี
ยืดอายุเป็นไข่เยี่ยวม้าน่าจะดี
คงเป็นปีถึงจะหมดอายุ
สรรพสิ่งในโลกนี้มีวงรอบ
ต่างมีกรอบชี้ชัดคือวัตถุ
ผ่านเวลาผ่านวันก็บรรลุ
ต่างต้องผุต้องพังกันทั้งนั้น
ชีวิตคนที่ดำเนินไม่เกินร้อย
หากมัวคอยโหยหาคงน่าขัน
คอยความรักคอยไปถึงไหนกัน
หรือรอมันไร้ค่าหมดอายุ
10 มกราคม 2551 18:12 น.
เรไร
ในหุบเขากลางภูเสียดขึ้นเบียดเมฆ
ดั่งถูกเสกโดนคำสาปต้องบาปหนา
คนร่ำลือถึงสตรีพลีกายา
แลกเงินตราด้วยเนื้อหนังหวังมีกิน
คือธรรมเนียมค่านิยมที่ขมขื่น
เด็กสาวฝืนพลัดพรากจำจากถิ่น
ใช้ชีวิตหมองหม่นเปื้อนมลทิน
เพื่อทรัพย์สินเพื่อพ่อแม่สุขสบาย
แต่มีเทียนเล่มน้อยคอยส่องแสง
เธอแสดงความแน่วแน่คนแม่สาย
ไม่ยอมแลกเลือดเนื้อเพื่อผู้ชาย
จุดประกายส่องสว่างกลางมืดมน
คือผู้ปลูกความคิดจิตสำนึก
ให้รู้สึกถึงร้ายดีมีเหตุผล
หามีใครตีค่าราคาคน
ถึงยากจน ฤ เศรษฐีมีเท่ากัน
เธอชี้นำเส้นทางสร้างโอกาส
บอกถึงความผิดพลาดอาจพลิกผัน
เป็นบทเรียนสอนใจให้รู้ทัน
แล้วก้าวตามความฝันอันวิไล
กลางหุบเขาภูเบียดขึ้นเสียดฟ้า
ด้วยศรัทธาคงมั่นมิหวั่นไหว
มาตามหาแรงฝันแรงบันดาลใจ
เธออยู่ไหนไม่รู้ครูจันทร์แรม
.... หลายคนคงเคยได้ยินชื่อครูจันทร์แรมมาบ้างแล้ว
เธอคือครูผู้ให้โอกาส ครูผู้ปลูกจิตสำนึก ให้เด็กสาวชาวเขาหลายร้อยคน
....... ไม่ให้ขายตัว
...... ผมได้ยินเรื่องราวของเธอมานาน
ตั้งแต่ผมยังเรียนอยู่ เธอเป็นแรงบันดาลใจ ให้ใครหลายคนในการสร้างสรรค์สังคม
ให้เสียสละ โดยมิได้มุ่งหวังสิ่งตอบแทน
ผมเขียน บทกวีชุดนี้ขึ้นมา เพราะเพียงเพื่อ ......
..... ครูที่ผมศรัทธา ศรัทธา ในอุดมการณ์ ในความเสียสละ ในความมุ่งมั่นของเธอ
.... ครูจันทร์แรม
ขอบคุณ
4 มกราคม 2551 15:11 น.
เรไร
๏ เราก็ต่างหดหู่เมื่อรู้สึก
หวนรำลึกคิดคะนึงถึงความหลัง
จนหัวใจเพ้อพกตกภวังค์
เหมือนอดีตยังคงอยู่เคียงคู่เรา
ฉัน...เธอ...คือความเหมือน บนความแตกต่าง ในความรู้สึก
ต่างพยายามหาทุกสรรพสิ่งมาต่อเติมหัวใจที่...เว้าแหว่ง...ขาดวิ่น
ใช่ความรักหรือเปล่า...ไม่หรอก ...ไม่ใช่เลย..
....รักทั้งโลกคงเติมหัวใจเราไม่เต็ม....
เพราะ ฉัน ... เธอไม่ได้ต้องการมันจริงๆ...ใช่ไหม ?
เราก็ต่างไขว่คว้าหาทางออก
ยิ่งจนตรอกยิ่งเปล่าเปลี่ยวยิ่งเหี่ยวเฉา
ยิ่งดิ้นรนยิ่งตกอับอยู่กับเงา
จึงยังเฝ้ากระเสือกกระสนทุรนทุราย
ฉัน .... มิได้พบทางออกจากห้วงแห่งอดีต
เพียงฉันพบทางเบี่ยง ที่จะเลี่ยง ละทิ้ง .. หนีมันไป
แค่ชั่วคราว เพียงชั่วค่ำคืน...แค่นั้น
ฉันเริงร่า เริงระบำ บนความร้อนเร่า พอได้บรรเทา ?
.... เพียงเพื่อหลอกตัวเองว่าได้พบสิ่งที่เติมเต็ม ... แล้ว
..... ฉันมิกล้าพอ ฉันยังไม่พร้อม ฉันขี้ขลาดเกินไป ....
เราก็ต่างอดสูเมื่อรู้ว่า
ที่โหยหาสิ่งงดงามในความหมาย
จึงเดินสู่ความเหงาและเปล่าดาย
แต่สุดท้ายต่างคนต่างวนเวียน
เธอ .... เธอบอกว่า มืดมนเหมือนคนตาบอด
เธอรู้สึกเหมือนผงเข้าตา..เมื่อพยายามลืมตา
... มันเจ็บปวด ...
เธอจึงหลับตา .... อยู่กับความฝันในวันวาน
อยู่กับความร้าวรานในอดีต อยู่กับเรื่องราวที่ผ่านมา
... อับจน สิ้นหนทาง ไร้ทางออก ...
เราไม่ต่างตรงมืดมนและหม่นหมอง
ในมุมมองที่ลิขิตและขีดเขียน
กับเส้นทางเรรวนที่จวนเจียน
จะแปรเปลี่ยนผันไปได้สักวัน
เธอ ... ฉัน
... เราต่างมีเหตุผล ที่ต่างกัน หรือ มีข้ออ้างไม่เหมือนกัน
เรามีความฝัน เพราะเรามีสิทธิ์จะฝัน จะหวัง เฉกเช่นมนุษย์ทุกคน
มีความฝันกลางชีวิตที่สับสน ในชีวิตที่มืดมน .... เหมือนกัน
..... แต่ความเป็นจริงคอยสะกิดเตือน
ว่าเราเองโง่งม ... หลงทางอยู่กลางอดีต
...อยู่ท่ามกลางความมืดมิด..
หลงลืมความเป็นจริง สิ่งที่เป็นไปในปัจจุบัน
เราจึงต่างทุกข์ตรมและขมขื่น
เราเก็บกลืนความเหงาเศร้าโศกศัลย์
ปาดน้ำตาเปียกชื้นข้ามคืนวัน
ที่เหมือนกัน...คืออ้างว้าง ไม่ต่างเลย
หน้าส่วนตัว
1319
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟเรไร
