6 มกราคม 2549 01:34 น.
เรไร
เรเอ๋ยเรไร
เจ้าไปแห่งใดกันเล่า
หนทางสู่ความว่างเปล่า
เงียบเหงาหรือไม่ทางเดิน
จะกู่ร้องก้องไพรพฤกษ์
ร้าวลึกระหกระเหิน
ปวดร้าวทรวงในใครเกิน
คนเมินมองไม่ใยดี
โบยบินโฉบกินน้ำค้าง
เกาะกลางยอดหญ้าอย่างนี้
เหลือจากค่ำคืนราตรี
พอที่ประทังชีวา
ต้นเอ๋ยต้นไม้ต้นใหญ่
ขออยู่อาศัยเถิดหนา
เหน็ดเหนื่อยเรี่ยวแรงโรยลา
อ่อนล้าสิ้นไร้กำลัง
ขอฝากชีวิตไว้ด้วย
จงช่วยดูแลแค่หวัง
หากแม้ชีพชนม์อยู่ยัง
ฝากฝังร่างกายวิญญาณ
5 มกราคม 2549 02:39 น.
เรไร
ฉันแค่ขออยู่เพียงชั่วคราว
ปวดร้าวภายหน้าจะไม่หวั่น
ขอเพียงยืนอยู่เป็นคู่กัน
ขอฉันคอยรับซับน้ำตา
แค่เพียงเป็นไฟให้ไออุ่น
หากคุณหนาวเหน็บเจ็บนักหนา
เป็นธารน้ำเย็นชื่นอุรา
ยามล้าเหนื่อยอ่อนช่วยผ่อนคลาย
ฉันขอเพียงฝันในวันนี้
แม้ฤดีจะแตกแหลกสลาย
ถึงวันพรุ่งนี้จะกลับกลาย
สูญหายลาลับกับสายลม
ขอเป็นเพียงแค่ตัวคั่นกลาง
ระหว่างความฝันอันสุขสม
ระหว่างรอเขากลับมาชม
ขื่นขมตรมตรอมฉันยอมทน
อาจดูบ้าบอที่ขออยู่
อดสูเศร้าใจก็ไม่สน
พรุ่งนี้แม้ว่าจะมืดมน
ไปพ้นทันทีที่เขามา
หรือว่าต้องรอถึงเมื่อใด
หวั่นไหวหวังเก้อละเมอหา
ให้รักร้าวรานผ่านเวลา
กว่าวันสุดท้ายของหายใจ
4 มกราคม 2549 01:27 น.
เรไร
เรื่องของใจมีมากยากจะเอ่ย
เพียงเฉลยบางส่วนชวนให้คิด
อาจพลั้งพลาดเผลอไผลใช่ถูกผิด
แล้วแต่จิตไตร่ตรองลองนึกดู
อาการแรกเริ่มจากความอยากได้
มิมีใครตอบสนองต้องอดสู
ความน้อยใจก่อร่างแล้วพร่างพรู
จึงหดหู่เมื่อไร้ใครเหลียวแล
ความเจ็บใจเกิดจากจิตถูกพิษร้าย
มากล้ำกรายซ้ำเติมเพิ่มรอยแผล
เพราะหางยกกระดกไว้ไม่ผันแปร
หนทางแก้ใจเจ็บเก็บอัตตา
ละอายใจคือสิ่งดีที่สถิต
รู้ถูกผิดชั่วดีนี่แหละหนา
เพราะดวงจิตยึดไว้ในศรัทธา
สิ่งต่ำช้าเลวทรามมิกล้ำกราย
เป็นอาการวูบไปบอกไม่ถูก
เพราะไปผูกยึดติดคิดมั่นหมาย
พอโดนตัดสัมพันธ์นั้นปางตาย
แก้ไขง่ายเพียงตัดสลัดปม
อีกอาการใจหายใครก็รู้
ต้องหดหู่เศร้าหมองน้ำนองหน้า
หายใจเข้าไว้เถิดเกิดปัญญา
หมดปัญหาใจหายคลายกังวน
คืออาการแปลกจิตพิศวง
เพียงคิดปลงจงทำยามสับสน
ทำบ่อยบ่อยทำไว้ทำใจตน
คงหลุดพ้นความทุกข์ได้สุขใจ
เรื่องของใจมากหากจะถาม
หลากนิยามเหลือล้นค้นมิไหว
มันก็มีสุขทุกข์คลุกเคล้าไป
เอาอะไรมากำหนดเป็นกฎเกณฑ์
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟเรไร
หน้าส่วนตัว
1390
