4 มิถุนายน 2547 14:23 น.
เรไร
.......ก็เป็นได้แค่นั้น...........
..........ผู้ชายในฝันของเธอ......
..........คงได้แต่พร่ำเพ้อ..........
..........แค่ได้เจอเธอในฝัน......
..........ความจริงยังห่างไกล......
..........ฉันเป็นได้เพียงเท่านี้...
..........แค่รอเวลาที่.................
..........ทำฝันนี้ให้เป็นจริง.......
..........เลิกลวงให้ฝันค้าง........
..........ความอ้างว้างเธอจางหาย.
..........เหลือไว้แต่สุขใจ.............
..........จะช่วยให้ฝันเป็นจริง......
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
.........อยากเป็นคนนั้น....ชายในฝันของคุณ
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
1 มิถุนายน 2547 21:44 น.
เรไร
แตก็ต่อใหม่..ไม่เคยท้อ
เกาะท่อนไม้...ลอยไป...ในสายชล
น้ำเชี่ยววน...เกินทาน...ต้านไม่ไหว
ปล่อยตัวเอง...เคว้งคว้าง...ตามทางไป
ปล่อยให้ไหล...ตามสายกรรม...ช้ำชีวี
ไหลเลื่อนลอย...ล่องไป...ในสายชล
กระแทกทน..ชนแก่งกรรม...ช้ำเหลือที่
บอบช้ำจน...เกือบจมหาย...ในนที
แต่ยังดี..เกาะได้ยืน...กล้ำกลืนนอน
จึงคิดทำ...แพชีวิต...คิดขึ้นใหม่
หากิ่งไม้...ลอยน้ำ...กำรวมขอน
ผูกพอให้...ยวบไหว...ไม่สั่นคลอน
ไม่เหมือนก่อน...มัดไม้แก่น....แน่นเกินดี
ให้ยวบไหว...ลอยไป...ในสายน้ำ
ชนแก่งกรรม...ข้ามไป...ไม่แยกหนี
ผจญภัย..ในสายน้ำ...แห่งชีวี
แพลำนี้...จะลอยอยู่...สู้ธารกรรม
@@@@@@@@@@@@@
.......เคยท้อ
...แต่ไม่ขอสิ้นหวัง......
@@@@@@@@@@@@@
1 มิถุนายน 2547 21:42 น.
เรไร
แตก็ต่อใหม่..ไม่เคยอท้อ
เกาะท่อนไม้...ลอยไป...ในสายชล
น้ำเชี่ยววน...เกินทาน...ต้านไม่ไหว
ปล่อยตัวเอง...เคว้งคว้าง...ตามทางไป
ปล่อยให้ไหล...ตามสายกรรม...จำต้องทน
ไหลเลื่อนลอย...ล่องไป...ในสายชล
กระแทกทน..ชนแก่งกรรม...ช้ำเหลือที่
บอบช้ำจน...เกือบจมหาย...ในนที
แต่ยังดี..เกาะได้ยืน...บนผืนกรรม
จึงคิดทำ...แพชีวิต...คิดขึ้นใหม่
หากิ่งไม้...ลอยน้ำ...กำรวมขอน
ผูกพอให้...ยวบไหว...ไม่สั่นคลอน
ไม่เหมือนก่อน...มัดไม้แก่น....แน่นเกินไป
ให้ยวบไหว...ลอยไป...ในสายน้ำ
ชนแก่งกรรม...ข้ามไป...ไม่แยกหนี
ผจญั...ในสายน้ำ...แห่งชีวี
แพลำนี้...จะลอยอยู่...สู้ธารกรรม
31 พฤษภาคม 2547 21:31 น.
เรไร
...แพแตก...
เก็บท่อนไม้...หลายขอน...ขึ้นคอนบ่า
หวังเก็บมา...มัดร่วม...รวมไม้ขอน
ต่อเป็นแพ...หวังได้...อาศัยนอน
คอยหลบร้อน...ล่องไป...ในสายชล
ฝ่าสายน้ำ..เกาะแก่ง...แหล่งปัญหา
ถ่อแรงล้า...ไม่ถอย...คอยเริ่มต้น
ผ่านทางน้ำ...สายเปลี่ยว...เชี่ยววังวน
ฝ่าลมฝน...เปียกปอน ...ซ่อนน้ำตา
ถึงวันที่...ไปต่อ...ถ่อไม่ไหว
แพล่องไป...ชนแก่ง...แหล่งปัญหา
ที่ยิ่งใหญ่...เกินใช้แรง...แห่งปัญญา
แพต่อมา...เลยแตก...แยกไปไกล
พลันตกน้ำ...หลังชนหิน...แทบสิ้นชีพ
ตะกายถีบ...รีบคว้า...หาท่อนไม้
สำลักน้ำ...แพล่ม...เกือบจมไป
เกาะกิ่งไม้...ลอยคว้าง...ยังรอดตาย
@@@@@@@@@@@@@@
ที่เหลือลอยไปตาม...กรรม
ตามสายน้ำจะพัดไป...สู่หนใด
@@@@@@@@@@@@@@
30 พฤษภาคม 2547 23:51 น.
เรไร
เพียงเพราะผูกพันธ์
ใช่ห่างไกลหัวใจไม่คิดถึง
อยากรำพึงรำพันฝันหวาน
แม้ห่างกายใจคงไม่ให้ร้าวราน
คงไม่นานได้ร้อยใจให้ผูกพันธ์
หน้าส่วนตัว
775
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟเรไร
