23 กรกฎาคม 2548 01:15 น.
เรไร
ความฝันนั้นยากเย็น
มิอาจเป็นความจริงได้
สูงเกินจะคว้าไขว่
สู่อุรามาครอบครอง
ความรักผสมทุกข์
ยากแท้สุขสมสนอง
ได้เพียงแค่เมียงมอง
น้ำตาเอ่อเผลอหลั่งริน
ความหวังในห้วงจิต
ถูกหรือผิดใครตัดสิน
สร้างเองรอยมลทิน
สร้างรอยบิ่นให้หัวใจ
กำหนดกรอบกฎเกณฑ์
แล้วขีดเส้นขั้นเอาไว้
มิกรายกร้ำล้ำไป
อยู่ข้างในที่สร้างทำ
พอมาในวันหนึ่ง
ใจเจ้าจึงต้องเจ็บช้ำ
เพราะกรอบที่ครอบงำ
มิอาจล้ำถลำไป
ความรักที่ลำเค็ญ
บอกว่าเป็นไปไม่ได้
จะให้เป็นอะไร
ถามหัวใจตัวเองดู
เพียงคิดคงยากแท้................กำหนด
มากะเกณฑ์วางบท...............รักนั้น
แล้วตั้งกรอบขีดกฎ..............วางครอบ
ติดอยู่กับกรอบกั้น................ที่สร้างที่ทำ
หัวใจจึงชอกช้ำ.....................มัวหมอง
ถูกผิดที่คิดตรอง....................ยับยั้ง
พาให้จิตต้องหมอง................มัวหม่น
ทนทุกข์กี่หมื่นครั้ง.................กว่าพ้นกฎเกณฑ์
ว่าเป็นไปไม่ได้........................ที่ฝัน
ย้ำคิดอยู่ทุกวัน........................ค่ำเช้า
คอยเพ้อพร่ำรำพัน..................หัวอก
สุดสลดตรมเศร้า.....................ตอกย้ำร่ำไป
ความรักก็คือความรัก
คงยากนักหากสงสัย
ความรักอยู่ที่ใจ
ยากจับใส่กรอบกฎเกณฑ์
จะให้เป็นเช่นไร
คือสิ่งไหนที่อยากเห็น
แข็งอ่อนร้อนหรือเย็น
จะให้เป็นเช่นสิ่งใด
เสียงร้องไห้จากเพื่อนคนหนึ่ง คร่ำครวญว่า
ความรักของเขาเป็นไปไม่ได้
มันผิด มันผิด บอกอยู่แต่อย่างนั้น
ผมก็ถามว่า อะไรละที่มันผิด
อะไรละที่มันถูก
ใครเป็นคนกำหนดว่ามันผิด
ใครกำหนดว่ามันถูก
แล้วจึงถามต่อไปว่าอะไรละที่เป็นไปไม่ได้
แล้วไอ้ที่อยากให้เป็นน่ะ
อยากให้เป็นอะไร ?????
ความรัก มันออกแบบไม่ได้
มันไม่มีรูปทรง ไม่ใช่ก้อนกลมๆ
หรือสี่เหลี่ยม สามเหลี่ยม ไม่ใช่ทรงกระบอก
ไม่ใช่น้ำ เพราะมันอาจระเหยไปได้สักวัน
ไม่ใช่อากาศ เพราะเมื่อลมพัดผ่านมันจะหายไป
ไม่ใช่แผ่นหิน แผ่นศิลา เพราะมันอ่อนนุ่มกว่านั้น
ไม่ใช่ปุยนุ่นที่จะพัดปลิวไปยังที่ไหนๆ ก็ได้
ไม่มีรสชาติ
จับต้องไม่ได้.....แต่รู้สึกถึงมันได้
สัมผัสได้ใช้หัวใจสัมผัสมัน
ความรักไม่ใช่ของเรา..เราต่างหากที่เข้าไปอาศัยอยู่ในความรัก
เอาหัวใจไปฝากไว้กับความรัก
เพราะว่าบางที มันก็รับฝาก...
บางทีอีกนั่นแหละมันก็ผลักไสหัวใจเราออกมา
...เขี่ยทิ้ง อย่างไม่มีเยื่อใย
....อีกอย่าง....
แล้วมันก็ไม่ใช่บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปด้วย
ที่อยากได้ อยากกินแค่ต้มน้ำร้อนใส่ ก็ อร่อยกันได้ทันที
ต้องดิ้นรน ต้องใฝ่หา ต้องลิ้มลอง...
ต้องเดิมพัน...ด้วยหัวใจของตัวเอง
12 กรกฎาคม 2548 12:50 น.
เรไร
รอยหม่นหมองรับรู้.........ข้างใน
ช้ำจิตจึงสงสัย.................ทุกครั้ง
เมื่อมีรักคราวใด............หายห่าง
ยื้อยุดฉุดเหนี่ยวรั้ง...........กลับคว้าขื่นขม
อยากปลูกต้นรักไว้..........ชื่นชม
หมั่นประคบประหงม.......ค่ำเช้า
หวังไว้ว่าภิรมย์................สมจิต
แต่ก็มาหมองเศร้า...........พลาดพลั้งสุดเหงา
อาศัยใบต้นโศก................หลบเงา
กลัวถูกแดดแผดเผา..........เหี่ยวแห้ง
ความร้อนรุ่มคงบรรเทา......คิดว่า
ยืนทนงทนแล้ง..................อยู่ได้นานวัน
ฉันหลงลืมแล้วว่า...............ถ้าหาก
ต้นรักจักหยั่งราก...............ฝากใต้ ร่มเงา
หวังเติบใหญ่คงยาก...........ยืนอยู่
ก้านกิ่งบดบังไห้................หมดสิ้นความงาม
นิยามที่ว่าไว้.....................กล่าวขาน
มีแต่ความร้าวราน.............ท่วมท้น
รักโศกยากผสาน...............เป็นหนึ่ง
คงผลิดอกเมื่อออกพ้น........ร่มต้นโศกา
7 กรกฎาคม 2548 01:41 น.
เรไร
คืนข้างแรมดวงเดือนเจ้าเลือนหาย
สิ้นประกายแสงส่องให้มองเห็น
หวลคำนึงถึงจันทร์คืนวันเพ็ญ
เคยงามเด่นกระจ่างกลางนภา
ฉันเฝ้ามองท้องฟ้าดูน่าเศร้า
ไร้แม้เงาเพียงเสี้ยวคอยเหลียวหา
เมื่อใดหนอจันทร์เจ้าจะกลับมา
ดวงดารารออยู่เป็นคู่เคียง
เหมือนจากไกลกันกว่าขอบฟ้ากั้น
เกินตัวฉันกู่ร้องจนก้องเสียง
ให้อีกฝั่งสดับรับสำเนียง
ยึดมั่นเพียงสัญญาว่ารักกัน
ยังคงเดิมแน่แท้มิแปรเปลี่ยน
จะวนเวียนคืนกลับมารับขวัญ
อย่าสะอื้นเอ่ยคำพร่ำรำพัน
ว่าตัวฉันลืมสัญญาคำสาบาน
จะคืนหวลมาอยู่เป็นคู่คิด
ประโลมจิตพร้อมรักสมัครสมาน
ลบเลือนรอยเรื่องราวที่ร้าวราน
ช่วยสมานแผลใจไม่ละเลย
วอนดวงเดือนคืนฟ้าเวหาหาว
เป็นเพื่อนดาวกลับมาอย่านิ่งเฉย
คืนหัวใจอบอุ่นที่คุ้นเคย
จะจูบเย้ยจันทราทุกราตรี
6 กรกฎาคม 2548 22:04 น.
เรไร
ฉันรู้จักนิยามความเจ็บปวด
มันร้าวรวดกล้ำกลืนแสนขื่นขม
ทั้งชีวิตเปลี่ยวเหงาเศร้าตรอมตรม
ก็เพียงก้มหน้าพร้อมยอมจำนน
ฉันมิอยากให้ใครมารับรู้
สิ่งอดสูให้สังเวชถึงเหตุผล
อยากเก็บไว้สถิตย์ติดกมล
แม้นหมองหม่นทนบ้างช่างปะไร
ขอนำความหวังดีที่เธอมอบ
แทนสิ่งตอบเมตตาอัชฌาศัย
กรุณาจงรับเอากลับไป
ฉันมิได้อยากเฉือนเหมือนแบ่งปัน
ฉันไม่อยากให้ใครได้รู้จัก
มันจะหนักจะหน่วงถ่วงความฝัน
ความเจ็บปวดขอไว้มิให้กัน
อยู่อย่างนั้นตรงนี้ที่คุ้นเคย
5 กรกฎาคม 2548 06:48 น.
เรไร
รักเอ๋ยรัก
ยามประจักษ์สลักลงตรงดวงจิต
ใครมิเคยลิ้มลองดั่งต้องพิษ
มันมีฤทธิ์ยากนักจะหักใจ
คอยเสนอปรนเปรอใคร่สนอง
ตามครรลองนิยามตามหลงใหล
ปรารถนาซับซ้อนซ่อนสิ่งใด
คืออะไรที่เธอเพ้อนิยาม
รักคือความอุ่นใจเมื่อใกล้ชิด
แนบสนิทหทัยยังไหวหวาม
รักก็คือแสงเงาที่เฝ้าตาม
คอยทวงถามเร้ารุกทุกเวลา
หรือรักคือการให้ไม่หวังผล
มิได้ยลเหมือนเพาะพันธุ์พฤกษา
ได้เก็บเกี่ยวเมื่อดอกผลิออกมา
ปรารถนาเชยชมสมฤดี
หากทั้งรักทั้งเกลียดปนเคียดแค้น
ก็สุดแสนรันทดหมดราศรี
ต้องทุกข์ทนหมองมัวชั่วชีวี
แล้วจะมีรักไว้ทำไมกัน
บ้างพบพักตร์รักหวานปานน้ำผึ้ง
มันตราตรึงอุราพาสุขสันต์
ปลอบประโลมขมขื่นทุกคืนวัน
มิหวาดหวั่นมั่นไว้หาใดปานเทียม
เมื่อความรักถึงคราต้องลาจาก
เหมือนกระชากความสุขสนุกสนาน
ร้าวระทมวิปโยคโศกดวงมาน
ทรมานสิ้นหวังทั้งใจกาย
หรือรักคือสุขใจเมื่อได้รัก
แม้นยากจักเคียงข้างดั่งใจหมาย
ยังดำรงค์คงอยู่มิรู้วาย
มิกลับกลายปลี่ยนนิยามคำรักเอย
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟเรไร
หน้าส่วนตัว
1686
