11 พฤษภาคม 2549 15:01 น.
เรไร
ใครจะอยู่ดูแลตอนแก่เฒ่า
ใครจะเฝ้าห่วงใยคอยไต่ถาม
ใครจะดับไฟทุกข์ที่ลุกลาม
ใครจะหามเมื่อตายวายชีวา
ใครจะคอยปลอบขวัญในวันทุกข์
ใครจะปลุกหัวใจให้แกร่งกล้า
ใครจะอยู่ใกล้ชิดยามนิทรา
ใครจะมาคู่ฤดีจะมีใคร
เป็นเหมือนข้อข้องใจจึงไต่ถาม
เป็นนิยามความประสงค์เลยสงสัย
เป็นทานเถิดโปรดตอบจะขอบใจ
เป็นผู้ใดไหนกันตอบฉันที
9 พฤษภาคม 2549 00:00 น.
เรไร
เพียงเพราะพ่ายแพ้ ฤทธิ์แห่งรัก
หากห้ามหักห่วงหา เมื่อคราก่อน
มิมุ่งหมายเมียงมองกองไฟฟอน
เลยรุมร้อนร้าวรวดจนปวดใจ
น้ำนองเนตรเนืองนิตย์ เป็นกิจวัติ
โศกเศร้าซัดซึมเซ่อ จึงเผลอไผล
หลงลมรักล่องลอย ปล่อยฤทัย
หม่นหมองไหม้หมดมาน ผลาญชีวา
กายกอดเก็บกล้ำกลืน แสนขื่นขม
ตราบตัวตรมตรอมตาย ไห้โหยหา
อ่อนแอโอ้อกเอ๋ย เลยโศกา
ชีพชินชาชอกช้ำ คำรักลวง
2 พฤษภาคม 2549 14:41 น.
เรไร
เมืองสยามผ่านกี่ยุคที่ทุกข์เข็ญ
มิเคยเป็นประเทศราชทาสใครเขา
สุวรรณภูมิขวานทองของไทยเรา
มีรากเหง้าประเพณีที่งดงาม
ความเป็นไทยรักสงบถูกลบหลู่
เกิดศัตรูฉกาจกล้ามาหยาบหยาม
คอยยัดเยียดวัฒนธรรมที่ต่ำทราม
พยายามมอมเมาเยาวชน
ค่านิยมยกย่องชอบของนอก
ถูกเขาหลอกมาขายขยายผล
ให้ผู้ลากมากดีทั้งมีจน
ต้องดิ้นรนเสาะหามาครอบครอง
เสียงดนตรีสมัยใหม่ไม่เอาถ่าน
น่ารำคาญอึกทึกดังกึกก้อง
แค่จังหวะกระแทกใส่ไร้ทำนอง
ไม่สอดคล้องสัมผัสอรรถรส
ดนตรีไทยของเราที่เก่าแก่
มิเคยแม้ปลาบปลื้มซ้ำลืมหมด
คงไม่มีวันหน้าอนาคต
เหลือปรากฏจดจำในตำรา
จะเติบโตต่อไปอย่างไรเล่า
หากผองเราหลงเพ้อละเมอหา
กับของที่มิใช่ภูมิปัญญา
ลืมคุณค่างดงามตามแบบไทย
จักอยู่อย่างยั่งยืนจงตื่นเถิด
ชาติกำเนิดรากเหง้าเราอยู่ไหน
ฤ ว่าลืมแล้วหรือเราคือใคร
สัญชาติได้ไทยแท้แค่ทะเบียน
26 เมษายน 2549 08:18 น.
เรไร
หากเธอหมดเยื่อใยให้กันแล้ว
ไม่เหลือแววสุขสมคงขมขื่น
อยากแช่งชักหักกระดูกให้ถูกปืน
ล้มทั้งยืนต้องตายวายชีวา
ฉันมิได้เรื่องมากอยากขอร้อง
ให้เธอลองเปลี่ยนวิธีคงดีกว่า
เร็วเกินไปจะกระชากลากวิญญาณ์
ดูเหมือนว่าน้อยไปไม่ทรมาน
โปรดใช้มีดดีกว่านะที่รัก
เอามากปักกลางอุราอย่าสงสาร
ให้เลือดหลั่งทะลักไหลดุจสายธาร
จนแดงฉานทั่วทั้งธรณี
จะได้ยินเสียงใสแสนไพเราะ
เมื่อมีดเจาะชำแรกแทรกฉวี
หากว่ายังไม่หนำซ้ำอีกที
เล็งให้ดีอย่าตัดขั้วของหัวใจ
เพราะจะทำสะดุดใจหยุดเต้น
จะสิ้นเวรน่าอนาถพบชาติใหม่
ยังมิสาสมทรวงดวงหทัย
จงอย่าได้เมตตารีบฆ่าฟัน
เพียงเพราะอยากสิ้นใจให้ช้าช้า
ใช้เวลาทนทุกข์ให้สุขสันต์
ลมหายใจเฮือกสุดท้ายได้เห็นกัน
ให้เห็นฉันรันทดก่อนหมดลม
22 เมษายน 2549 13:30 น.
เรไร
วันที่เธอเดินเมินหน้าหนี
ไปมีความสุขเกษมศานต์
ปล่อยใครขื่นขมต้องซมซาน
ทรมานเธอไปไม่หวนคืน
ฉันยังเฝ้าดูอยู่ห่างห่าง
เปลี่ยวร้างวิปโยคโศกสะอื้น
เธอสุขฉันช้ำสุดกล้ำกลืน
วันชื่นคืนฝันมันผ่านไป
ครานี้เธอเศร้าเหงาจับจิต
ถูกพิษรักช้ำทำหวั่นไหว
ร่ำร้องโศกกาด้วยอาลัย
เสียใจเหว่ว้าน้ำตาริน
ฉันเจ็บช้ำใจไปยิ่งกว่า
ห่วงว่าเธอเศร้าเฝ้าถวิล
กลัวความโศกาไม่ชาชิน
ดับดิ้นสิ้นหวังทั้งใจกาย
อยากมีบ้างไหมใครแบ่งรับ
คอยซับดวงแดที่แพ้พ่าย
รับความหมองหม่นทุรนทุราย
เรื่องร้ายครั่นคร้ามตามเป็นเงา
อยากให้ฉันอยู่ด้วยไหม
มีใครสักคนหรือเปล่า
แบ่งปันทุกข์ใจให้บรรเทา
คอยเฝ้าให้หายคลายกังวล
อยากให้ฉันอยู่ด้วยไหม
วางใจให้ข้ามความสับสน
ปัดเป่าเรื่องราวคราวร้อนรน
อยู่จนหมดเวลาของเพื่อนใจ
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟเรไร
หน้าส่วนตัว
971
