ไดอารี่... ที่ค้างคา

เรื่อยเรื่อยมาเรียงเรียง

ไดอารี่ ...........  ที่ยังค้างคา


   เอ้า  สวัสดีและยินดีต้อนรับนักเรียนหมั่ยทุกคน
หวังว่านี่จะเปนการเริ่มต้นที่ดีของวันนี้
วันแรกนัยการที่นักเรียนจาด้ายมาชั้ยชีวิตร่วมกัน 
ณ. สถานศึกษาแห่งนี้นะคะ
ครูอยากหั้ยนักเรียนทุกคน ลุกขึ้น
และแนะนำตัวเองทีละคน   เริ่มจากนู๋จ๊ะ.......

   สิ้นเสียงครูพูด นักเรียนคนแรกก็ลุกขึ้น
และเริ่มแนะนำตัวกันปัยเรื่อย  ส่วนตัวผมก็มั่ยมีอรัยมากหรอกคับ
มั่ยด้ายรู้สึกตื่นเต้นเล้ย  ต่างจากเพื่อนๆผม
อันที่จริงผมก้อมั่ยด้ายหมั่ยกับที่นี่นักหรอก
เพราะผมมีพี่ที่เรียนที่นี่มาตั้งนานแล้ว 
พูดด้ายว่าผมคุ้นเคยกับรร.มาระยะนึงด้ายแล้ว
และอีกอย่าง เพื่อนร่วมสถาบัน
ส่วนหนึ่งก้อมาจากที่เดียวกัน  ผมจึงมั่ยตื่นเต้นอรัยมากนัก

   พอทุกคนแนะนำตัวกันจบ  คุณครูก้อทำท่าจะเริ่มสอน
ดูทุกอย่างมันจะดำเนินปัยอย่างเปนปกติ
เว้นแต่......
          .......สวัสดีค่ะ  ขอโทดนะคะที่นู๋มาสาย
แหม.......
       ........สายตั้งแต่เปิดเรียนวันแรกเลยนะจ๊ะ...ครูพูด
....สวัสดีค่ะเพื่อนๆ  เราชื่อแอน นิสัยส่วนตัวเปนคนรักสนุก
ขี้เล่น อาวจิงอาวจังเปนบางครั้ง  ยินดีที่ด้ายรู้จักทุกคนนะคะ
   
   มันก็มั่ยมีอรัยมาก  ดูเทอเปนคนน่ารักดี  แต่อย่างว่าแหละคับ
ผมเคยเจอน่ารักกว่านี้มาเยอะแล้ว  ผมจึงมั่ยด้ายคิดอรัยมากเปนพิเศษ
เทอมั่ยด้ายมาสายอย่างงี้ทุกวันหรอกคับ 
ผมเคยมีโอกาสคุยกับเทอ  เทอบอกว่า วันนั้นเทอเพิ่งย้ายบ้าน
เพิ่งขนของจากบ้านเก่ามาบ้านหมั่ยเสด และเพลีย
จึงตื่นสาย  ก้อเลยทำหั้ยมารร. สายปัยด้วย
   ผมกับเทอ  ก้อมั่ยค่อยด้ายกลั้ยชิดกันมากนักหรอกคับ
จามีทำงานร่วมกันบ้าง  ที่เปนงานกลุ่ม  ก็เปนบางวิชา
บางครั้งก้อที่ทำงานก้อมีเหตหั้ยต้องกลั้ยชิดกัน
บางครั้งก้อแทบจามั่ยด้ายร่วมกันทำงานเลย
   
   ชีวิตเราก้อดำเนินปัยเรื่อยๆ วันแล้ววันเล่า
ทุกอย่างเหมือนเดิม  มั่ยมีอรัยพิเศษ หรือแตกต่าง
เว้นแต่...นานวันเข้า ผมก้อมีโอกาสด้ายกลั้ยชิด
กับเทอ  สนิทสนมกันมากขึ้น  แปลกนะคับ 
นัยสายตาผมแล้ว เทอเปนคนธรรมดาๆ  มั่ยด้ายน่ารัก
พิเศษปัยกว่าคัยหรอกคับ  ผมว่าผู้หญิงบางคนยังน่ารักกว่าเทอเลย
และผมก้อเคยชมผู้หญิงพวกนั้น ต่อหน้าแอนมั่ยรู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง
เทอก็มั่ยด้ายว่าอรัยผม  กลับแหย่ผมซะด้วยซ้ำ  ล้อเลียนผมอย่างโน้นอย่างนี้
ดูเทอมั่ยด้ายคิดอรัยมากกว่านั้นเลย  ทุกครั้งที่เทอทำอย่างนี้
มีความรู้สึกนึงแว๊บขึ้นมา     ทำมัยเทอมั่ยหึงเรานะ !!!
o_o ผมอยากหั้ยเทอ...หึง !...ครับ
  มีหนุ่มๆเข้ามาจีบเทอมากมาย   มีทั้งที่ดีและมั่ยดี
ทั้งดีพร้อมปัยหมด  และก้อเปนเดกแย่สิ้นดีหาดีมั่ยด้ายเลย
จนมีข่าวซุบซิบว่า มีคนจัดแฟนคลับของแอนขึ้นมา
เปนกลุ่มคนเล็กๆ  แต่ผมว่ามั่ยเล็กหรอกครับ เพราะมันเยอะกันซะเหลือเกิน
เหมือนว่าเทอเปนดาวงั้นแหละ  ทำงัยด้ายล่ะคับ
ผมก้อหึงลึกๆแหละคับ  มั่ยรู้ผมรู้สึกอย่างงี้ตั้งแต่เมื่อหรั่ย
ความรู้สึกจากเริ่มแรกที่ด้ายเจอหน้าเทอ  กับวันนี้ ณ.นาทีนี้มันเปลี่ยนปัยครับ
ผมว่า...........
         ..........ผมแอบชอบแอนเข้าแล้ว 
แต่ผมก้อมั่ยด้ายทำอรัย  คงเพราะผมกลัว มั่ยรู้หรอกครับว่ากลัวอรัย
มันอยู่ข้างนัยลึกๆ  แต่น่าแปลก  ผมมั่ยเคยเอะจัยเลย
อยู่กันมาตั้งนาน   ผมมั่ยเคยเหนแอนตกลงเปนแฟนกับครัยเลย
แปลกมั้ยล่ะคับ  มั่ยหรอก  ตอนนั้นผมบอกตัวเอง  
คงเปนเพราะเทอยังหาคนที่เหมาะ  และคู่ควรกับเทอมั่ยด้ายมั้ง
ความรู้สึกที่มองเทอเปนคนธรรมดาจากวันนั้น
นัยวันนี้  ผมรู้สึกว่าตัวเองต้อยต่ำซะเหลือเกิน
ที่วันนี้  ผมกลายเปนคนธรรมดาๆคนนั้น  แต่เทอกลับกลายเปน
ดาว  เรียกว่าดาวก้อด้ายครับ  อรัยกันนี่
มั่ยมีอรัยคับ  ผมด้ายแต่เกบความรู้สึกนั้นอาววั้ย
มั่ยเคยบอกคัย  อาจมีเผลอทำเปนหึงบ้าง  เวลาที่มี
หนุ่มๆมากลั้ยชิดแอน  แอนก็ขำ  แล้วก้อทำเปนมั่ยรู้เรื่อง
ก็มั่ยแปลกคับ  เทอมั่ยด้ายชอบเรานี่  คงเหนเราเปนตัวตลก
แต่ก็ดีครับ  อย่างน้อย  ตัวตลกตัวนี้ก้อทำหั้ยเทอหัวเราะด้าย
ผมคิดนัยจัย..................

   และแล้ว....วันนี้ก้อมาถึง......วันวาเลนไทน์
วันที่ทุกคนต่างแสดงความรู้สึกกับคนที่ตนรัก  
มันก้อมั่ยมีอรัยมากหรอกคับ  เพราะปกติรร.
ก้อมั่ยด้ายจัดงานหั้ยกับวันๆนี้อยู่แล้ว
แต่ผิดคาดคับ  มีกลุ่มชมรมที่ผมเรียนอยู่
ซึ่งบังเอิญแอนก้ออยู่ชมรมเดวกับผม
จัดหั้ยมีงานวันวาเลนไทน์ขึ้น
นัยงานก้อมีการกินสังสรรค์ และพูดเกี่ยวกับประวัติ
ความหมายของวันวาเลนไทน์ขึ้น
และที่พิเศษคือ  ปีนี้เปนปีสุดท้ายที่เราจะเรียนชั้นม.ปลายด้วยกัน
จบเทอมนี้ปัยเราก้อจะแยกย้ายเข้ารั้วมหาลัยกันแล้ว

   แต่เทอกลับ เดินเข้ามา พร้อมกับกุหลามสีขาวดอกหนึ่ง
อ่ะ.........รับปัยซิ  เราหั้ย  แปลกคับ  ผมแปลกจัยและงงมาก
ทำมัยเทอหั้ยผม.....................คนเดว
ทั้งๆที่ วันนั้นมีแต่คนรุมนำดอกม้ายมาหั้ยเทอ  เทอก็รับวั้ย
แต่เทอก็ทำท่ามั่ยด้ายสั่ยจัยอรัยนัก  ซึ่งเทอรับอย่างเดวคับ
เว้นแต่.....ตอนนี้
ที่เทอยื่นมันหั้ยผม    ผมก็ถามเทอปัยว่าว่า   แอน ทำมัยหั้ยเราล่ะ
ทั้งๆที่ตอนนั้นผมก้อมั่ยด้ายคิดอรัยหรอก ถามปัยยังงั้นแหละคับ
ก็หั้ยน่ะ  หั้ยก็รับ รับปัยเหอะ   ผมถามย้ำคับ  ทำมัยล่ะ
แอนก็ตอบผมว่า  ก้อเพื่อนกันหนิ  
ผมบอกว่า  งั้นคนอื่นมั่ยชั่ยเพื่อนแอนหรอ  
แอนก้อหน้าแดงคับ  แต่ก้อยังปากแข็ง  ตอบผมว่า
ก้อเราสนิทกับนายมากที่สุดหนิ   โอ้  มั่ยต้องคิดปัยกลัยมากกว่านี้
ก้อด้ายคับ  แค่ด้ายเปนเพื่อนสนิทที่สุดของแอน  ผมก้อยินดีมากแล้ว
แต่ยังคับ   ยังมั่ยพอเท่านั้น  นาทีนั้นเหมือนความกล้า
ของคนทั้งโลกมารวมอยู่ที่ผม
ผมกล้าแล้วครับ  ผมตัดสินจัยมั่ยเก็บมันวั้ยอีกต่อปัย
ผมเริ่มที่จะถามต่อ  ผมเริ่มถามแอนว่า  แอน......
เราถามจิงๆนะ   แอนชอบเราบ้างมั้ย
อายคับ.....เทออาย  แล้วก้อบอกผมว่า  ทำมัยถามอย่างงี้ล่ะ
ก้อเรา.........ชอบแอนหนิ  เราเลยอยากรู้ว่า แอนชอบเรา
เหมือนอย่างที่เราชอบแอนบ้างมั้ย.....
.....ว่างัยล่ะ   ชะ...ชะ...ชอบ...ซิ  เราชอบนายมาตั้งนานแล้วล่ะ
(ชัยโย้ๆๆๆๆๆๆๆ   ฮิ๊วววววววๆๆๆ  ผมร้องดีจัย อยู่นัยจัยคับ
นาทีนั้นมันตื่นเต้นมาก   หัวจัยผมเต้นมั่ยเปนจังหวะ  
เลือดสูบฉีดแรงมาก   ทุกอณูของร่างกายผมรู้สึกด้ายเลย)
แต่ผมยังคงวางมาดนิ่งคับ   เอ่อ  งั้นดี  ถ้างั้น  เราเปนแฟนกันนะ 
...จ๊ะ......... ยังงัยก็ด้าย  แล้วแต่เทอซิ  
(ว้าววว  ผมดีจัยที่สุด  อย่างที่บอกคัยมั่ยถูกเลยล่ะครับ  
แต่ยังนิ่งครับ นิ่ง   เค้าว่า นิ่งสงบการเคลื่อนหวัย)  แต่ลึกๆแล้ว
ผมกลับรู้สึกมั่ยค่อยดี  ที่ตอนนั้นผมมองตัวเองต้อยต่ำซะเหลือเกิน 
แต่ดูเทอช่างพิเศษดีเกินกว่าคนอย่างผมจะปัยคว้าเทอลงมา
ผมจึงตัดสินจัยอีกครั้ง  และบอกความรู้สึกนั้นหั้ยเทอด้ายรับรุ้
   เทอบอกกับผมมั่ยหั้ยผมคิดมาก  มั่ยว่าวันข้างหน้าจะเปนอย่างรัย  
ถ้าเรามั่นคงต่อกันซะอย่าง  เราจาต้องฝ่าฟันมันปัยด้ายแน่
เทอเชื่ออย่างนั้น  และเทอก้อบอกหั้ยผมเชื่อ....อย่างที่เทอเชื่อด้วย
ผมก้อเออออห่อหมกปัยกับเทอด้วย

   หลังจากวันนั้นผมกลับบ้านปัยนอนฝันดีอย่างเปนสุข
แต่กว่าจะหลับด้ายนี่ซิครับ  ผมเฝ้าคิดถึงแต่หน้าเทอ
พลิกซ้าย พลิกขวา ก้อมีแต่หน้าแอนลอยอยู่เต็มปัยหมด
ผมเคยแต่ด้ายยิน
ผมเพิ่งมารู้ก้อตอนนี้  ว่าคนที่อินเลิฟมันเปนอย่างงี้ด้ายจิงๆ
เฮ้อ........คิดแล้วเหมือนฝันจิงๆ
   เช้ามาผมก้อตื่นและปัยรร.อย่างปกติ  แต่มีสิ่งหนึ่งที่เพิ่มขึ้นมาครับ
นั่นคือ   ความรู้สึกอิ่มจัย  สุขจัยอย่างบอกมั่ยถูก  

ผมปัยเรียนครับ  แต่ผมมั่ยพบเทอ
จนกระทั่ง.........เข้าเรียนคับ   เทอมาสายหรอ?
ผมคิดนัยจัย  วันนั้นผมนั่งเหม่อทั้งวัน
ผมเฝ้ารอการมาของเทอ  วันนี้เปนวันประกาศผลวันสุดท้าย
ของการเรียนม.ปลาย  และเราจาออกปัยเจอสังคมที่หยั่ยกว่านี้ด้วยกัน
ก่อนกลับบ้านเมื่อวาน  ผมนั่งคุยกับเทอ  
เราสัญญาต่อกันว่า  เราจาต่อที่เดวกัน  และสถาบันเดวกัน
เราจาอยู่ด้วยกัน  ตลอดปัย....เทอและผมต่างหั้ยคำสัญญาต่อกัน

   ผมรอจนคาบเรียนสุดท้าย  เทอมั่ยมาคับ  จิงๆแล้ววันนี้เปนวันอำลา
หลังจากที่เราด้ายประกาศนียบัตรกันปัยตั้งนานแล้ว  มันเปนวันที่เพื่อนๆ  
และนักเรียนกับคุณครู  จามาอำลากัน  ส่งท้ายชีวิตม.ปลาย
เทอมั่ยมาครับ  เทอขาดเรียน  ผมก้อมั่ยคิดอรัยมาก  เทอคงจามั่ยสบาย
หรือมั่ยก้อมันมั่ยด้ายเปนวันสำคัญอรัยมาก  เทอเลยมั่ยมา
ก่อนเราจะจากกัน  คุณครูประจำชั้นของห้องเราเดินเข้ามา
พร้อมกับคราบน้ำตา  บอกกับพวกเราว่า  ครูมีข่าวร้ายมาบอกจ๊ะ 
แอนเค้า ........  แอนเค้า......  ครูพูดมั่ยออก  เอาแต่ร้องไห้
ผมเริ่มจัยมั่ยดี   ผมจึงลุกขึ้นด้วยความร้อนจัย  
แอนเค้าทำมัยหรอคับคุณครู !  
แอนเค้า.....เสียแล้วจ๊ะ  โอ้หลังจากประโยคนี้  ผมก้อมั่ยด้ายยินอรัยอีกเลยคับ
ผมวูบปัย  มารู้สึกอีกที  ก้อมานอนอยู่ที่บ้านแล้ว    ผมมีโอกาส
ด้ายคุยกับเพื่อน  เพื่อนผมบอกว่า  ครูมาเล่าหั้ยฟังต่อ หลังจากที่
ผมหมดสติปัย  เค้าบอกว่าแอนพึ่งเสีย  แต่แอน  เข้ารพ.ตั้งแต่
เมื่อวานแล้ว  แอนประสบอุบัติเหตรถชน
แต่เทอกัดฟันทน  
พร้อมกับกอดไดอารี่เล่มหนึ่งวั้ยจนวินาทีสุดท้าย

จิงคับ  เทอมีไดอารี่ประจำตัวอยู่เล่มนึงจิงๆ  จำด้ายว่าครั้งนึง 
เทอทำมันหาย  เทอกระวนกระวายจัยมาก  
ก้อผมเนี่ยแหละครับที่หาหั้ยเทอจนพบ  เทอลืมวั้ยที่ห้องสมุด
ไดอารี่เล่มนี้  เทอเก็บมันติดตัวอาววั้ยตลอดเวลา
ผมมั่ยเคยสั่ยจัยมันหรอกคับ  ก้อคงเปนแค่ไดอารี่ธรรมดาๆ

เพื่อนผมมันเล่าต่อ  มันบอกว่าแอนกอดมันวั้ยแน่  
แต่มั่ยมีแรงที่จะพูดอรัยด้าย  เทอสั่ยเครื่องช่วยหายจัยอาววั้ย
จนหมอบอกว่าเทอคงมั่ยรอดแน่  เลยตัดสินจัย 
ถอดเครื่องหายจัยออก  พ่อกับแม่เทอปัยดูจัย  และฟังลูกสั่งเสีย
แอนพยามจะพูดบางสิ่งแต่  เทอพูดมั่ยออก
เทอจึงส่งไดอารี่เล่มหนึ่งมาหั้ยพ่อและแม่เทอ
เมื่อพ่อกับแม่เทอด้ายอ่านเนื้อหาแล้ว 
ท่านก้อตัดสินจัย ที่จะมอบมันมาหั้ยเพื่อนนักเรียนคนนึง
ซึ่งส่งผ่านมาทางครู   เพื่อนนักเรียนของเทอคนนั้น
ก้อคือ .....ผมเองคับ
ผมลุกขึ้นปัยถามแม่  แม่ก้อส่งไดอารี่เล่มนั้นหั้ยผม  

   ผมตัดสินจัยปัยหาเทอ   ที่หลุมศพ  นัยคืนนั้นเลย
และด้ายแต่คิดอยู่นัยจัย  ทำมัยๆ   คนที่ศรัทธา  และมีความเชื่ออย่างเทอ
เราด้ายสัญญาอาววั้ยต่อกันแล้ว  ว่า  มั่ยว่าจะเปนอุปสรรคดัย
เราก้อจะฝ่าฟันปัยด้วยกัน  และเราจะทำด้าย
เพียงแค่เรามีความ เชื่อ   แต่ทำมัย.............
นี่หรือ  ผลจากความศรัทธา  จากที่ผมคิดอยู่แค่นัยจัย  ผมกลับร้องไห้โฮ
ทรุดลงคุกเข่าต่อหน้าหลุมศพเทอเด๋วนั้นเลยคับ
ผมกอดไดอารี่ของเทอวั้ยแน่น   
ผมตัดสินจัยเปิดมันออกอ่านดู
เรื่องราวมันเก่วกับผมทั้งนั้นเลยครับ  
เริ่มบันทึกด้ายมั่ยนานนักหลังจากเปิดเรียน  แต่เทอ
บันทึกเรื่องราวของผม  และเทอ  
เรื่องราวของเรา  เอาวั้ยนัยนั้นตั้งแต่เปิดเรียนวันแรก  จนวันที่สุดท้าย
เทอยังเขียนมันต่อมั่ยเสด  
ไดอารี่เล่มนี้ยังมั่ยมีตอนจบ   เพราะเทอประสบอุบัติเหตเอาซะก่อน

ผมเคยนึกเสียจัยว่าทำมัย   ก่อนเทอจะจากปัย  
ทำมัย ๆ   มั่ยหั้ยโอกาสผม  แม้แต่จะบอกลาเทอซักคำ
ผมคิดถึงเทอมาก   เทอจาอยู่นัยจัยผม......ตลอดปัย
   

   แต่ชีวิตก้อยังต้องดำเนินต่อปัยคับ  ผมด้ายแต่เก็บเรื่องราว
ของเราเอาวั้ยเปนความทรงจำที่ดี   และสิ่งหนึ่ง  ที่เทอเหลือวั้ย  
หั้ยผมด้ายนึกถึงเทอคนที่ผมคิดว่า ผมรักเทอมากที่สุดนัยชีวิต 
ก้อคือไดอารี่เล่มนั้น
ผมเคยชั่งน้ำหนักตัดสินจัย  ว่าจะเขียนไดอารี่เล่มนั้นต่อหั้ยจบดีมั้ย
แต่..........ก้อมีเหตหั้ยผมมั่ยด้ายเขียนมันซักที
วันนี้ผมตัดสินจัยที่จะเขียนมันต่อหั้ยจบแล้วครับ.........


***บันทึกเล่มนี้ผมด้ายมาจากเพื่อนผมคนนึง  เค้าเปนเพื่อนรักของผม
เค้าโน๊ตวั้ยก่อนตาย   เค้าประสบอุบัติเหตทางรถยนตร์  
เช่นเดวกับแอน  แฟนของเค้า  ก่อนที่จะกลับถึงบ้าน
เพื่อปัยเขียนบันทึกเล่มนั้นต่อหั้ยจบ
และตอนนี้ ผมก้อเก็บรักษามันวั้ยอย่างดีทั้งโน๊ตของเพื่อนผม
และไดอารี่ของแอน  ที่ยังคงค้างคา..................

+++เรื่องเล่าจากเพื่อน................................