เช้านี้ลมหนาวพัดมาแต่เช้า..
พ่อเฒ่าตื่นตั้งแต่ยังไม่รุ่ง ง่วงงุนอยู่บ้างเล็กน้อย เมื่อคืนแกนอนไม่ค่อยจะหลับนัก พลิกไปพลิกมาตลอดทั้งคืน แกนึกๆอยู่ว่าแกคงจะแก่เกินกว่าที่จะนอนนานๆได้ เหมือนคำโบราณที่เขาว่าคนแก่นั้นมักจะนอนน้อย เพราะรู้ตัวว่าเหลือเวลาใช้ชีวิตอีกไม่มากนัก
ปีนี้แกก็ย่างเข้าหกสิบแล้ว..
ตั้งแต่แกตื่นมา แกก็หุงหาข้าวไว้กินตามประสา เมียแกตายไปเมื่อห้าปีก่อน ไอ้ลูกหมา ลูกชายคนเดียวของแกก็ทำงานอยู่กรุงเทพ บ้านหลังนี้จึงเงียบ แรกๆแกก็เหงาอยู่ ด้วยเคยพร้อมหน้าทั้งลูกทั้งเมีย แต่พอนานเข้าแกก็ชิน แม้ว่าวันๆนึงจะผ่านไปเหมือนกับวันก่อนๆ แกก็ไม่รู้สึกเดือดร้อนอะไร ความสุขของแกอยู่กับวันวาน
1453
1
0
หน้าส่วนตัว
