คีตากะ
สรรพสิ่งเกิดขึ้น ตั้งอยู่ แลดับไป กลายเป็นศูนย์ว่าง....อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา....
ท้องฟ้าสีดำทะมึน ละอองเมฆจับตัวเป็นกลุ่มก้อน ทะเลสีครามกำลังคลุ้มคลั่ง พายุกำลังก่อตัว มดและแมลงขนไข่ขึ้นสู่ที่สูง ชีวิตกำลังตกอยู่ในห้วงอันตราย !
ณ เหมืองแร่แห่งหนึ่ง ซึ่งตั้งอยู่ท่ามกลางหุบเขา รายล้อมไปด้วยป่าที่ใบเริ่มแห้งเหี่ยวโกร๋น ภายหลังจากที่ภัยแล้งเข้ามาเยือนและทิ้งฝากร่องรอยเอาไว้ ...
ปี พ.ศ. 2552 เดือนมีนาคม เวลา 09.45 น.ของเช้าวันหนึ่ง
" ผมเป็นนักธรณีวิทยามาทั้งชีวิต ผ่านงานมาหลายต่อหลายบริษัทเกือบจะ 30 ปี แต่ยังไม่เคยเห็นสภาพสิ่งแวดล้อมของโลกที่เปลี่ยนแปลงจนเลวร้ายขนาดนี้
หน้าส่วนตัว
1619
0
0
