รับจ้างทั่วไป
ผมหันมองนาฬิกาบนฝาผนังห้อง เข็มวินาทีเลื่อนเป็นจังหวะ แต่ละวินาทีมันหมายถึงชีวิตผมค่อยๆลดน้อยถอยลงเหมือนเทียนไขที่ใกล้หมดไส้ ผมยกหูโทรศัพท์แนบฟัง มันยากที่จะพูดอะไรสักคำ
"ลูกเป็นยังไงบ้าง?" ผมถาม
"ก็...สบายดีค่ะ เขาถามหาพ่อบ่อยๆ " สุ่มเสียงเคลือในคอผ่านสายโทรศัพท์เข้าหูผม น้ำเสียงหวานเสนาะหูแม้มันจะเคลือๆไปบ้าง เพราะความเสร้าใจที่เก็บกดอยู่ในอารมณ์ ผมมีเวลาแค่ 15 นาทีเท่านั้น มันชั่งน้อยเสียเหลือเกินกับการได้พูดคุยกับสตรีผู้เป็นที่รัก
"แล้วเธอสบายดีไหม? " ผมถาม
"ค่ะ...ไม่ต้องห่วง นิดกับลูกดูแลตัวเองได้ "
หน้าส่วนตัว
961
1
0
