นกสีฟ้าที่บินเข้ามาอย่างร่าเริงเมื่อคืน ... กลับยืนสิ้นเรี่ยวแรงอยู่ที่ปลายเตียง ... ฉันลุกขึ้นนั่งช้าๆ สายตาจับจ้องอยู่ที่นกสีฟ้าไม่วางตา ... และฉันก็เห็นว่า มันจ้องกลับมาด้วยดวงตาเล็กๆอันเศร้าสร้อย
"บ้าน่า ... นกเศร้าไม่เป็นหรอก" ฉันบอกกับตัวเอง
วันคืนผ่านไป ... นกตัวนี้ยังคงอยู่ในห้องฉัน ... อยู่กับฉัน ... ใช่แล้ว นับแต่วันที่ฉันปิดหน้าต่างคราวนั้น ... ฉันก็ไม่ได้เปิดมันอีกเลย ด้วยเพราะฉันอยากยึดให้เจ้านกตัวนี้อยู่กับฉันไปเรื่อยๆ
จากสีฟ้าสดใส ... กลับกลายเป็นสีฟ้าหม่น
เขาไม่ยอมกินลูกไม้ใดๆที่ฉันวางใส่ถาดไว้ให้ ไม่แม้แต่จะจิบน้ำสักอึก ... น้ำที่เคยเต็มถ้วย ค่อยๆระเหยไปในอากาศ
1952
1
0
หน้าส่วนตัว
