เกาะต้นอ้อย-Sugarcane Island ตอนที่ 7-B สำหรับผู้เลือกข้อ 16-27

สำหรับผู้เลือกข้อ 16. เธอไม่บอกเขาเรื่องชายชราคนนั้น
คนออสเตรเลียนพาเธอไปที่เรือของเขา ดูเหมือนพวกเขาเสียใจที่ไม่พบนักสำรวจที่หายไป
เรือลำนั้นแล่นไปเกาะกาลาปากอสที่เธอจะรู้สึกดีใจมากที่จะได้พบ ดร.ฟริสบี้ เรือลำนั้นได้
ช่วยชีวิตคนตกน้ำ เขาคิดว่าเธอเป็นคนตกน้ำจึงดีใจที่เห็นเธอยังมีชีวิตอยู่ เขาจับเต่าแปลก ๆ
ได้จำนวนหนึ่ง ต่อมาเธอก็อยู่ในเส้นทางกลับไปซานฟรานซิสโก และมีความสุขในการเดิน
ทาง แต่รู้สึกฉงนตลอดเวลาว่า ชายชราคนนั้นเป็นใครและจะเกิดอะไรขึ้นกับเขา
อวสาน

สำหรับผู้เลือกข้อ 17. เธอพยายามเดินทางต่อ
เธอตะเกียกตะกายป่ายปีนขึ้นยอดเขา ทั้งหนาวทั้งเหนื่อย เห็นหุบเขาสีเขียวงดงาม
อยู่ด้านล่าง แต่เธอก็หนาวและเหนื่อยเกินกว่าจะเดินทางต่อได้
อวสาน

สำหรับผู้เลือกข้อ 18.เธอกลับไปที่หมู่บ้านของชาวพื้นเมือง
เธอกลับไปที่หมู่บ้านเดิม หัวหน้าเผ่าทึ่งมากที่ได้ฟังเรื่องของเธอ นักโทษคนนั้นถูก
ลงโทษ หัวหน้าเผ่าและนักโทษที่ดีที่สุดสามคน พาเธอเดินขึ้นเขาแล้วลงไปอีกด้านหนึ่ง
ไปที่หมู่บ้านด้านนั้นอย่างปลอดภัย
" ตอนนี้" หัวหน้าพูด "คนของเราจะไม่กลัวหิมะอีกแล้ว "
อวสาน

สำหรับผู้เลือกข้อ 19. เธอพุ้ยน้ำขึ้นฝั่ง
เธอพุ้ยน้ำไปขึ้นอีกฝั่งหนึ่งซึ่งเต็มไปด้วยต้นไม้หนาแน่นและมีคม เธอกระเสีอกกระสนฝ่า
ไปจนร่างกายเต็มไปด้วยรอยขีดข่วน แต่เธอก็ผ่านทะลุออกไปสู่ทุ่งหญ้าได้ จนเจอทางเดินจึง
เดินไปตามทางนั้น โดยหวังว่าจะไปเจอเส้นทางไปสู่หมู่บ้านที่เป็นมิตร
ทันใดนั้นขบวนของชาวเกาะก็โผล่ออกมาและมองเห็นเธอ
(ย้อนกลับไปอ่านตอนที่ 5. สำหรับผู้เลือกข้อ 8. ชาวเกาะพาเธอกลับไปที่หมู่บ้านของเขา...)

สำหรับผู้เลือกข้อ 20. เธอล่องลงไปตามน้ำ
เธอล่องลอยไปทั้งวันทั้งคืน ไม่มีกระแสน้ำอีกแล้ว เธอล่องผ่านต้นไม้สูงใหญ่ใบระย้า
มีนกสีเขียว สีม่วงบินไปมาอยู่เหนือศีรษะของเธอ
ในที่สุดเธอมาถึงหมู่บ้านที่เป็นมิตรแห่งหนึ่ง คนของหมู่บ้านนั้นบอกเธอว่า มีเรือจะ
ออกเดินทางไปเกาะกาลาปากอสในอีกสองสามวันข้างหน้า กัปตันเรือต้อนรับเธอเป็นผู้
โดยสาร หลังจากเดินทางไปในทะเลได้หนึ่งสัปดาห์ เธอก็มาถึง กัปตันได้วิทยุไปบอก
ดร.ฟริสบี้ และเขากำลังรอพบเธออยู่บนเรือ
อวสาน

สำหรับผู้เลือกข้อ 21.เธอพยายามปีนต่อเพื่อจะไปอีกด้านหนึ่งของภูเขาไฟ
เธอวิ่งไปตามขอบภูเขาไฟพยายามจะข้ามไปอีกด้านหนึ่ง กลุ่มควันหนามากจนหายใจ
ลำบาก พื้นดินเคลื่อนเสียงดังลั่น เธอรู้สึกได้ถึงการสั่นสะเทือนของพื้นดินที่อยู่ใต้เท้า
ในที่สุดเธอก็พบทางเลี่ยงอ้อมภูเขานั้นแล้ววิ่งลงเขาอย่างเร็วที่สุด จนสามารถหายใจเอา
อากาศบริสุทธิ์ได้อีกครั้ง มีเขม่าหนาทึบอยู่ด้านหลังเธอ เธอได้ยินเสียงหินพังและต้นไม้ล้ม
ภูเขาไฟพ่นลาวาออกมาทางด้านนั้นของภูเขา เธอไม่อยากเห็นมันเลย แต่ตอนนี้หมู่บ้านของ
อะบากันถูกฝังอยู่ใต้ลาวาที่หลอมเหลวแล้ว
เธอเจอทางเดินไปสู่มหาสมุทรเป็นทางเดินไปตามชายฝั่ง จึงเดินไปตามทางนั้นสองวัน
ก็ถึงหมู่บ้านเป็นมิตรที่ตั้งอยู่ข้างทะเลสาบ ซึ่งมีปะการังเป็นแนวกำบังคลื่น เธออยู่ที่นั่นกับ
ครอบครัวใจดี พวกเขาบอกเธอว่าทุก ๆ เดือนจะมีเรือจากเม็กซิโกแวะมา ถ้าเธออยากไปบ้าน
กัปตันยินดีให้เธอไปด้วย เธอมีความสุขที่ได้ยินอย่างนั้น
อวสาน

สำหรับผู้เลือกข้อ 22. เธอวิ่งกลับไปกับชาวเกาะ
เธอวิ่งกลับไปหาชาวเกาะ ภูเขาไฟยังพ่นควันต่อไป ลาวาสีดำไหลลงจากภูเขาไฟไปที่
หมู่บ้านของพวกเขา อากาศมีกลิ่นกำมะถันร้อน ๆ ชาวเกาะไม่พยายามทำร้ายเธออีกต่อไป
พวกเขาสวดภาวนาด้วยหวังว่าหมู่บ้านของพวกเขาจะไม่ถูกทำลาย
มีลมเย็นบริสุทธิ์พัดข้ามทุ่งมาหวือหนึ่ง อากาศสดใสขึ้น ทุกคนยังจ้องมอง เถ้าลาวา
หยุดไหล ภูเขาไฟเงียบสงบ ชาวหมู่บ้านมาโค้งให้เธอ พวกเขาขอบใจที่เธอช่วยพวกเขา
ให้รอดพ้นจากการถูกทำลาย พวกเขามอบเครื่องเพชรพลอยมีค่าแก่เธอเป็นการ
แสดงความขอบใจสำหรับการช่วยเหลือที่พวกเขาคิดว่าเธอให้พวกเขา วันต่อมาพวกเขา
จึงบอกทางที่ซ่อนอยู่กับเธอ ซึ่งเป็นเส้นทางที่เธอจะไปรอเรือเพื่อจะเดินทางกลับอเมริกา
อวสาน

สำหรับผู้เลือกข้อ 23. เธออยู่ร่วมกับชาวเกาะเผ่านั้น
เธออยู่ร่วมกับชาวเกาะเผ่านั้น เรียนรู้การตกปลา ล่าสัตว์และเล่นเกม สองสามเดือนผ่าน
ไปเธอรู้สึกเร็วเหมือนสุนัขจิ้งจอก แข็งแรงเหมือนหมี แต่เธอก็ยังคิดถึงบ้านและครอบครัว
วันหนึ่งเธอจึงออกเดินทางตัดไปในป่า เพื่อจะหาทางไปสู่ที่มีความเจริญกว่า
หลังจากเดินทางนานสองวันสองคืน เธอมาถึงแม่น้ำที่เป็นประกายแวววาว น้ำเย็นใส
ข้ามแม่น้ำนี้ไป มีต้นมะพร้าวหลายร้อยต้น เธอหิว
(ย้อนกลับไปอ่านต่อ ตอนที่ 5 สำหรับผู้เลือกข้อ 15. เธอตกลงไปในน้ำเย็น.........)

สำหรับผู้เลือกข้อ 24. เธอจะไปที่หมู่บ้านถัดไป
ชาวเกาะนั้นพาเธอเดินผ่านป่าและภูเขาไปเป็นระยะทางหลายไมล์ กลางคืนหยุดพัก
กลางวันเดินทาง มันน่าเหนื่อยหน่ายมาก แต่มีอ้อยมากมายให้เคี้ยวได้ตลอดทาง และ
ชาวเกาะนั้นรู้ว่าจะหาน้ำเย็นใสได้จากที่ไหน
วันหนึ่งเธอมองไปเห็นหมู่บ้านใหญ่ตั้งอยู่บนขอบอ่าวที่สวยงาม ตรงขอบเป็นแนว
ปะการัง มีม้าสำหรับลากรถม้า และมีรถจิ๊บสองสามคัน ในอ่าวมีเรือประดับธงอเมริกา
จอดอยู่สามลำ เธอแน่ใจว่ากัปตันจะต้องชวนเธอไปกับพวกเขา เพียงแต่สงสัยว่า เรือ
นั้นจะกลับไปอเมริกา หรือ จะเดินทางไปที่เกาะอื่น แต่จะไปไหนก็ดีสำหรับเธอที่
พร้อมจะไปจากเกาะชูการ์เคน
อวสาน

สำหรับผู้เลือกข้อ 25. เธอไปทางตะวันตก
เธอไปเงียบ ๆ โดยไม่กล่าวลา นำอาหารติดตัวไปด้วย เตร็ดเตร่ไปในป่า ทุ่งหญ้า
หนองน้ำ ข้ามผาหิน เธอเห็นสัตว์แปลก ๆ มากมาย และมากกว่าหนึ่งครั้งที่ต้อง
กระโดดหนีงูสีเขียวตัวใหญ่ที่อาศัยอยู่บนเกาะนี้ เธอยังชีวิตด้วยมะพร้าวและอ้อย
อยู่หลายวัน ก่อนที่เธอจะปีนขึ้นไปที่ขอบผาที่มองลงไปเห็นหมู่บ้าน
ที่เธอเห็นคนขี่ลา จักรยาน รถจิ๊บ เธอรู้สึกมีความสุข เพราะรู้ว่า เรือที่มาส่งของ
พวกนี้ จะสามารถพาเธอกลับบ้านได้
อวสาน

สำหรับผู้เลือกข้อ 26. ไปทางตะวันออก
เธอเดินไปทางตะวันออก พยายามไปในทางที่ดวงอาทิตย์ขึ้นตอนเช้า และ
ดวงอาทิตย์อยู่ด้านหลังในตอนบ่าย แต่มีเมฆบ่อยมาก เธอเริ่มสงสัยว่า เธอ
เดินไปทางตะวันออกจริงหรือไม่ เช้าวันหนึ่งได้กลิ่นเกลือโชยมากับสาย
ลม เธอรีบขึ้นบนเนินทรายมองออกไปในทะเล จึงลงไปเดินบนชายหาด
รู้สึกเหนื่อยมากจึงนอนลง แต่แล้วเธอก็ลุกขึ้น เพราะรู้ว่าจะต้องเดินต่อไป
(ย้อนกลับไปอ่านตอนที่ 2 สำหรับผู้เลือกข้อ 1. เดินไปตามชายหาด
เธอเดินไปตามความยาวหาด ทรายนุ่มมาก........ )

สำหรับผู้เลือกข้อ 27. เธอคลานเข้าไปทางรูนั้น
เธอคลำไปภายในเรือ หลายครั้งเธอลื่นและล้มลงไปในความมืด มือ
เธอปัดไปถูกอะไรบางอย่างที่นุ่มนิ่มและลื่น เธอสงสัยว่าเธอจะหาทาง
ออกเจอหรือไม่ เธอพบประตูแต่เปิดไม่ได้ ถัดจากประตูนั้นรู้สึกว่าเป็น
โลหะเย็น และเป็นแก้ว เธอจับดู มันเป็นโคมไฟแบตเตอรี่ และยังใช้ได้
เธอจึงมีแสงสว่างส่องหาสิ่งของในเรือ เจออาหาร น้ำดื่ม น้ำผลไม้กระป๋อง
และวิทยุของเรือ เธออ่านวิธีใช้แล้วส่งเสียงขอความช่วยเหลือ มีเสียงหนึ่ง
ตอบกลับมาจากเรือ " เราบอกได้ว่าสัญญาณวิทยุของคุณมาจากไหน"
เสียงนั้นพูด "เราจะส่งความช่วยเหลือออกไป"
"ขอบคุณครับ" เธอพูด
อวสาน