++*+* ขวดนมและขวดเหล้าตอนจบ*+*+*

13 นางมาร

หลังจากกินข้าวเย็นเสร็จ เมื่อน้องชายขอตัวกลับบ้านสมศรี จัดการจานชาม
  เก็บบ้านให้เรียบร้อย กล่อมลูกคนเล็กให้หลับปุ๋ยในเปลสีฟ้า เรียก ป้าแจ่ม
ผู้เป็นแม่นมของลูกเธอให้ ขึ้นมาดูแลต่อไป
แล้วเธอจึงเดินไปหาน้องแป้งที่ห้องนอนแล้ว เล่านิทานให้น้องแป้งฟัง
     น้องแป้งนอนอยู่บนเตียงซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม 
  " จุนแม่ขา เล่านิทานเรื่องเจ้าหญิงกระต่ายให้น้องแป้งฟังน่ะค่ะ"
  สมศรีตอบว่า
  " ได้สิ ลูก เดี๋ยวแม่จะเล่าให้ฟังน่ะ " ว่าแล้วก็ลูบผมอันอ่อนนุ่มของแป้งเบาๆพร้อมกับเล่านิทาน
   กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วยังมีดินแดนแสนไกล
   ที่ปกคลุมด้วยหิมะสีขาวโพลน
    ภายใต้โพรงต้นสนใหญ่ ยังมีครอบครัวเล็กๆ
   อาศัยอยู่ ประกอบไปด้วยพ่อแม่กระต่ายสีขาวปุกปุย
   และลูกกระต่ายอีกหลายตัวที่ซุกตัวอยู่ข้างๆแม่กระต่าย
  " คุณแม่ขา แล้วเมื่อไรคุณพ่อจะกลับมาล่ะค่ะน้องแป้งคิดถึงคุณพ่อ" น้องแป้งถามแม่ขัดจังหวะการเล่านิทาน
  " คุณพ่อทำงานยุ่งจ๊ะลูก คุณพ่อหาเงินมาให้น้องแป้งไปโรงเรียนไงค่ะ "
  
 " น้องแป้งอยากให้คุณพ่ออุ้ม แล้วโยนแป้งไปสูงๆนี่ค่ะ คุณแม่" น้องแป้งทำเสียงเศร้า
  หัวอกคนเป็นแม่ เมื่อได้ยินลูกพูดอย่างนี้ ในใจก็หวั่นไหว ริ้วความเจ็บแผ่กระจาย
 ดังละลอกคลื่น สาดเซาะฝั่ง สงสารลูกจับใจ
  " น้องแป้ง ฟังแม่เล่านิทานต่อน่ะลูก เดี๋ยวคุณพ่อก็กลับแล้ว น่ะอีกประเดี๋ยวจ้า"  
   ไม่นานลูกสาวตัวน้อยก็หลับปุ๋ยใต้ผ้าห่มหนานุ่ม สมศรีก้มลงหอมที่เรือนผมลูกเบาๆ
    
  ลูกกระต่ายตัวน้อยของแม่ แม่สัญญาจ๊ะว่าจะเอาพ่อกระต่ายกลับมาสู่รังของเราให้ได้น่ะจ๊ะแม่สัญญา
     
                        ติ๊ก ๆๆ เสียงนาฬิกาเดิน เวลาล่วงไปจาก เที่ยงคืนเป็นตี 1 
สมศรี นั่งรอผู้เป็นสามีกลับบ้าน อยู่ที่ห้องดูทีวี โซฟา หนานุ่มสีครีม
ม่านประดับลายดอกไม้สีหวาน พื้นหินอ่อนเป็นมัน
ปลามังกร เกล็ดสีเงินแวววาว ว่ายเวียน วนอย่างแช่มช้าในตู้ปลาหรูหรา ขนาดใหญ่
 ทุกสิ่งในบ้านที่ได้ประดับประดา ตบแต่ง เป็นบ้านที่สวยงาม พรั่งพร้อมไปด้วย
สิ่งอำนวยความสะดวก 
 ของนอกกายเหล่านี้ในครั้งนึงมันเคยทำให้สมศรีมีความสุข ความพอใจที่ได้ครอบครอง
แต่ใน เวลานี้ ณ ทุกนาที ที่หัวใจเต้นไปพร้อมกับการรอคอย
ของภายนอกเหล่านี้ไม่ได้ช่วยทำให้สมศรีมีความสุขเลย
 
             เกิดอะไรขึ้นกับชีวิตของเธอ เกิดอะไรขึ้นกับชีวิตคู่ของเรา
  สมศรีเฝ้าคิดหาคำตอบ มันเกิดจากอะไร ทำไมทำไม
  เธอบกพร่องตรงไหน ทำไมสามีจึงได้แปรไปได้เพียงนี้
      
      เธอไม่อยากจะต้องเป็นบ้าหาคำตอบ ที่เป็นเหมือนหลุมดำมืดมน
 ไม่มีจะสิ้นสุด นี้อีกต่อไปแล้ว คืนนี้เป็นอย่างไรเป็นกัน
เธอจะต้องคุยกับเขาให้รู้เรื่อง
     ครืนๆๆ เสียงประตู เหล็กหน้าบ้านเปิด จากรีโมทควบคุมที่ติดตั้งในรถยนตร์ของสามี
แสงไฟจากไฟหน้ารถยนตร์ สาดเป็นลำ แล้วก็มืดไป เสียงปิดประตูรถดังปังใหญ่
   สมศรีนั่งอยู่ที่เดิม มีเพียงเสียงในหัวใจที่เต้นเป็นจังหวะเร็วขึ้น กลับมาแล้วสิน่ะ
คนที่เธอรอคอย 
     เสียงสามีเดินเข้าประตูบ้านมา ด้วยความมึนเมา หน้าตาแดงก่ำ เขาหันมามองเธอแว๊บนึง
แล้วก็ทำท่าจะเดินขึ้นไปชั้นบน สภาพของเขาเสื้อผ้ายับย่น
 กลิ่นเหล้า คละคลุ้ง โชยมาแต่ไกล 
   " เนกค่ะ เรามีเรื่องต้องคุยกันหน่อยน่ะค่ะ" สมศรีลุกขึ้นแล้วเดินไปใกล้ๆสามี
  " วันนี้ มาน ดึกแล้วน่ะ คุ้นน ผมจาไปนอนแล้ว" เสียงเมาอ้อแอ้  สติไม่อยู่กับตัว
  สมศรีเห็นว่าไม่มีประโยชน์อันใดที่จะ คุยหรือ สนทนากับคนเมา
 ในยามนี้ เขาไม่มีสติอะไรอีกต่อไปแล้ว 
  สมศรีข่มใจ ระงับความโกรธ เดินไปที่ตัวสามีที่ยืนตาเยิ้ม กลิ่นเหล้าแรงจัดขึ้นเมื่อได้ยืนในระยะใกล้กันเพียง
ลมหายใจรด 
  " มาค่ะเดี๋ยว ศรีถอด เนคไทน์ ให้ " ว่าแล้วเธอก็เอามือไปแกะ ปมที่มัดแน่น
 เขายืนนิ่ง มองศรีด้วยสายตา ชนิดหนึ่งซึ่งเธออ่านไม่ออก
รู้แต่ว่าสายตา นั้น ช่างว่างเปล่า ไร้ซึ่งความแววของความรักที่ฉายออกมา
  จากนั้นเธอ อดใจไม่ไหว เธอคิดถึงเขาเหลือเกิน  อยากอยู่ในอ้อมกอด อันอบอุ่นของเขาดังวันวาร
เธอ โผเข้าหา อ้อมอกและกอด เขาไว้ซุกจมูกลงชิดกับเสื้อกลิ่นของคนที่เธอ
รัก สูดกลิ่นซึ่งสำหรับเธอมีเพียง 2 กลิ่นที่เธอเฝ้าสูดดม กลิ่นจากเขาคือกลิ่นเหล้า ส่วนอีกกลิ่นคือกลิ่นจากลูกน้อยของเธอกลิ่นนม
น้ำตาอุ่นๆๆ ไหลรินชุ่มบนเสื้อ กลิ่นที่ว่าเหม็นเหล้า ค่อยๆหายไปเพราะจมูกเริ่มชินและปรับกลิ่นได้
                
    " เนกค่ะ เนกเป็นอะไรไปค่ะ ศรีจะทนไม่ได้อยู่แล้วน่ะค่ะ" เสียงเธอเริ่มสูงขึ้น
  "ปล่อยผม ผมจะไปนอน อย่าทำตัวให้น่ารำคาญไปกว่านี้เลย" เสียงเมาๆ เอ่ยขึ้น
 ไม่เพียงแค่พูดเปล่าๆ แต่เขายังสะบัดและผลักเธอ ออกไปให้ห่างออกไป
เขาทำราวกับเธอเป็นตัวยุงไร ที่มาไต่ตอม
       แล้วเขาก็เดินหันหลังเดินไปที่บันได ศรีเดินตามไปแล้วจับเขาไว้ 
 " เดี๋ยวสิค่ะ เนก คุยกับศรีก่อน" เธอจับเขาไว้ 
 "อย่ามายุ่ง ปายไกลๆได้ไหม" คราวนี้เขา สะบัดเธออย่างแรง 
แรงจนเธอเสียหลักล้มลง กองอยู่ที่พื้น  ดูไกลๆราวกองฟ้าผืนเก่าที่ไร้ค่า
 " โอ้ย ! " เมื่อเสียหลักล้มลง เธอก็ไม่มีแรงที่จะลุก
  
 มองไปที่เขาเห็นแต่แผ่นหลังที่เดินขึ้นไปห้องนอนชั้นบน
   เธอยังนั่งอยู่ท่าเดิมไม่ได้ลุกขึ้น น้ำตาเหือดแห้งไปหมดแล้ว  ไม่มีน้ำตาสักหยด  สมองมึนงง 
เจ็บยิ่งกว่าเจ็บ ที่ใจรู้สึกเหมือนมีคมมีดมากรีดเป็นรอย เธอรู้สึกว่าเลือดอุ่นๆได้รินออกมาจากหัวใจ
นั่งนิ่งอยู่ชั่วครู่ เธอจึงค่อยๆหยัดกายลุกขึ้น
   เหนื่อยเหลือเกิน  วันนี้เธอไม่อยากจะรับรู้อะไรอีกต่อไปแล้ว เธออยากจะหลุดเข้าไปในโลก
แห่งความฝันโลกแห่งการหลับไหลเต็มที  จึงปิดไฟทุกดวง
ล๊อกบ้านให้เรียบร้อยแล้ว เธอจึงเดิน
ขึ้นไปบนห้องนอน 
      ห้องนอนของเขาและเธอ ห้องที่เคยเป็นที่ส่งตัวในวันวิวาห์
เตียงกว้างใหญ่ มองไปไร้ร่างของสามี
เพราะอะไรเธอรู้ดี  หลังจากมีลูกชายให้เขา เขาก็ให้ช่างมาตบแต่งห้องอีกห้องที่เคย
ใช้เป็นห้องรับรองแขก
เขาบอกเธอเพียงว่าอยากมีห้องเป็นส่วนตัว เราแยกห้องกันตั้งแต่นั้น
 มีประตูเชื่อมระหว่างห้องใหญ่และห้องของเขา
 " คุณไม่ต้องกังวลน่ะ มีประตู คุณเดินมาหาผม ได้ผมก็เดินไปหาคุณได้
คุณคงเข้าใจน่ะว่าผมไม่อยากทำให้คุณตื่นเวลาผมต้องทำงานดึกๆ
แยกห้องกันอย่างนี้น่ะ ลองดู "
 ดูเหมือนเป็นสัญญาณแห่งร้ายแห่งชีวิตคู่ที่เธอเริ่มรู้สึกได้
 แต่ด้วยความที่อยากตามใจสามีเธอจึงพูดได้เพียงว่า
 " ตามใจคุณเถิดค่ะ หากคุณทำอะไรแล้วสบายใจก็ทำไปเถิด"
  
       เธอเปิดไฟที่หัวเตียง เอื้อมมือไปหยิบ
เพื่อนที่ดีที่สุดในยามนี้เพื่อนที่ ทำให้เธอได้ไปสู่ห้วงเวลาแห่งความสุข
ยาเม็ดสีขาว เล็กๆถูกเทออกมา จากขวด
 เธอกินเข้าไป 2 เม็ด ดื้มน้ำตาม จากนั้นเธอจึงค่อยเอนกายลงนอน
หนังตาค่อยๆหนักขึ้น สมองหยุดสั่งการณ์ ชั่วคราว หัวใจ
ที่เป็นแผล ค่อยๆไร้ความรู้สึก 
          เช้าวันใหม่ วันที่สมศรีอยากให้ชีวิตเธอเป็นดังวันใหม่ เหลือเกิน
อยากให้ภาพความเลวร้าย ที่เกิดกับชีวิตเป็นเพียงฝัน
เช้านี้เธอมี ธุระสำคัญ วันนี้จะเป็นวันตัดสินชีวิตของเธอ
ดวงหน้าขาว นิ่งมองไปข้างหน้า เธอแต่งกายด้วยชุดสีดำล้วน
สีดำสีที่เธอโปรดปราน สีที่มีความลับซ่อนอยู่
จัดแจงเรื่องงานบ้าน และบอกกล่าวป้าแจ่มให้ทำกับข้าวแทนเธอ
แล้วเธอจึงขับรถ ออกไปจากบ้าน ไปฟังไปดูอะไรบางสิ่งด้วยตาของตัวเอง
           เลี้ยวรถเข้าไปยังสำนักงาน
  สำนักงานที่เธอได้ว่าจ้างใครคนหนึ่งทำหน้าที่ให้เป็นหูเป็นตา
  เธอทำถูกไหมน่ะ สมศรีเป็นคนหนึ่งซึ่งให้เกรียรติ และเคารพสิทธิ์ของผู้อื่นเสมอมา
 เสียงในหัวบอกว่า "  ไม่หรอกในเมื่อเธอ เป็นเหมือนดังคนโง่ เธอก็แค่หาคนให้ความกระจ่างแค่นั้น
  ในเมื่อ เขาทำกับเธอได้ เธอก็ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องเคารพกันอีกต่อไป"
    ตรงตามเวลานัด
  สมศรีเข้าไปยังห้องทำงานของผู้ชายคนหนึ่ง ยืนซองเงินปึกใหญ่ให้เขา
 ชายคนนั้นยิ้มแล้วบอกกับเธอว่า
 " คุณผู้หญิง ต้องจำไว้น่ะครับว่า สิ่งของที่อยู่ในซองนี้เป็นเหมือนดาบสองคม
คุณจะต้องนำไปใช้ในทางที่ถูก ใช้ในทางที่ควร " เสียงแก่ๆของเขาพูดขึ้น
  " เปิดซองดูสิครับ "
 สมศรีถอดแว่นดำออกแล้วเก็บเข้ากระเป๋า เธอนั่งตรงข้ามกับชายผู้นั้น
พยายามทำตัวให้เป็นปรกติทั้งที่จริงๆแล้วเธอ รู้สึกราวกับเธอเป็นเด็ก
ที่มาฟังครูใหญ่ ตัดสินชะตาชีวิต เธอเอื้อมไปหยิบสิ่งที่อยู่ในซองด้วย
มือที่สั่นระริก
        เธอเทมันออกมา สิ่งที่อยู่ข้างในคือเอกสารและรูปถ่าย
   
   รูปแรกที่เปิดเป็นรูปถ่ายรถยนตร์ของสามีเธอที่จอดอยู่ ณ ลานจอดรถของทาวเฮ้าน์
หรูแห่งหนึ่ง
 " สามีคุณ ทุกเย็นจะแวะไปที่บ้านหลังนั้น " เสียงผู้ชายซึ่งทำหน้าที่นักสืบกล่าวขึ้น
  เอกสารการติดตามพร้อมรูปถ่ายผมเขียนรายงานไว้หมดแล้วน่ะ ครับ
   สมศรีไม่มีคำพูดใด ออกจากปากไม่มีน้ำตาสักหยด
 เธอไม่อยากรับรู้ เธอไม่แน่ใจว่าเธอทำใจได้ไหม
         
  " ขอบคุณค่ะ หากดิฉันมีอะไรจะโทรมาค่ะ " เธอกล่าวด้วยเสียงอันราบเรียบ
   นักสืบมองตามร่างสีดำไป อย่างฉงน น้อยครั้งที่เขาจะเจอคนที่เงียบ
ไม่แสดงออกไม่ร้องไห้ เมื่อได้รับรู้ว่าสามี มีบ้านที่ 2
เธอผู้นี้ ผู้หญิงอีกคนที่เงียบกริบไม่มีปฎิกริยาใดๆ 
  แล้วเธอก็นำเอกสารซองนั้นเดินมาในรถ
เสียงที่พี่แม่เธอเคยกล่าวไว้ยังดังก้องอยู่ในหัว
"จำไว้น่ะลูก  อย่าแสดงออกให้ใครรู้ถึงความรู้สึกของเรา
ทุกอย่างต้องเก็บไว้ แสดงออกได้เพียงสิ่งที่เราต้องการ "
  เมื่ออยู่ในรถเธอตั้งสติ พยายามเรียกสติกลับคืนมา
เราเป็นใคร เราคือใคร เราจะไปไหน
นี่เราจะไปไหนต่อ เธอฟุบหน้าลงกับพวกมาลัยรถ
เราจะไปไหนดีเราจะไปไหนดี
หากใครที่ไม่เคยอยู่ในภาวะอย่างเธอคงจะไม่เข้าใจว่า
การได้รับรู้อย่างแน่ชัดว่าสามีเธอ มีบ้านที่ 2
และเธอได้รับมอบตำแหน่ง ภรรยาหลวง อย่างเต็มรูปแบบนั้น
รู้สึกอย่างไร
      พยายามรวบรวมความคิดและกำลังกาย ไตร่ตรอง
ทำอย่างไรเราจะทำอย่างไรดี
เรียวแรงในตัวเหลือน้อยเต็มที 
เธอทำอะไรไม่ถูก อีกต่อไป ขนาดได้เตรียมใจไว้แล้ว
 เอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดชื่อของน้องชาย
 แนบโทรศัพท์ไว้กับหูเอนหลังลงติดกับเบาะ
 "น้องหรอจ๊ะ พี่เองน่ะ น้องพอมีเวลาว่างไหม 
พี่ไม่สบาย ขับรถเองไม่ไหว " เสียงเธอพูดช้าๆ
 " พี่ศรี พี่อยู่ไหน เดี๋ยวผมไปหา พี่อยู่ไหน " เสียงน้องเธอเต็มไปด้วยความเห็นห่วง
 " เธอค่อยๆบอกสถานที่ ให้น้องชาย"
   นั่งอยู่ในรถเนิ่นนาน น้ำตาไหลย้อนกลับรดลงที่ใจ
เป็นเหมือนยาพิษที่กัดกร่อนจิตใจ แสบร้อน เกินคำพรรณา
ไม่รู้เวลาผ่านไปเท่าใด ที่กระจกก็มีเสียงเคาะ
เธอค่อยๆหันไปมอง
  น้องชายเธอนั้นเอง
 พี่ศรีมาทำอะไรที่นี่ครับ แล้วพี่เป็นอย่างไรบ้าง
 เธอยิ้ม ที่มุมปากแล้วบอกน้องว่า
" พี่ปวดหัว น้องอย่างพึ่งถามอะไรตอนนี้น่ะ ช่วยพาพี่กลับบ้านก่อนน่ะ"
เธอขยับกายเปลี่ยนไปนั่งด้านคนนั่ง หลับตาลง
  น้องชายคนเดียวของเธอ นั่งที่คนขับ
 เขาเอือมมือมาจับมือเธอเบาๆแล้วบอกเธอว่า
" พี่ครับ ทำใจดีๆไว้ ผมอยู่ข้างพี่ครับ ผมอยู่นี่แล้วพี่ไม่ต้องกลัว"
" จ๊ะ ขอบใจน้องมาก"
     เมื่อกลับถึงบ้านเธอขึ้นไปยังห้องนอน ปล่อยให้น้องชายเล่นกับหลาน
อยู่ชั้นล่าง
     เมื่อถึงห้องนอน ห้องส่วนตัว วางกระเป๋าที่มีเอกสารหนาหนัก ลงบนเตียง
แล้วเธอก็ฟุบหน้าลงบนเตียง
     น้ำตาที่เคยกลั่นไว้ ไหลรินออกมา ราวทำนบเขื่อนพัง ความเก็บกด ความเครียด
ทั้งมวลได้ถูกขับมาพร้อมกับหยาดน้ำตาหยดน้อย ที่ หลั่งริน ออกมา
 เธอสะอื้นตัวโยก หายไปแทบไม่ทัน หัวใจเธอได้ แตกสลายไปแล้ว
ไม่มีแล้ว ไม่มีอีกแล้ว  ความฝันอันงดงาม ครอบครัวที่อบอุ่น ดวงใจ
ของเธอ สลายไปเสียแล้ว
      เธอจะทำอย่างไรกับชีวิตที่เหลือต่อไปดี
เธอจะกินยาเพื่อให้หลับ เพื่อจากโลกนี้ไปเลยดีหรือไม่
หรือเธอจะให้เขา ผู้ซึ่งทำร้ายจิตใจเธอ จากโลกไปแทน
หรือเธอจะ ทำให้ นังคนที่แย่งสามีเธอ ตายไปจากโลก
เธอจะทำอย่างไรเธอจะเลือกทางเดินไหนดี 
อยากจะบุกไปหาคุณอเนก อยากจะเดินไป อาละวาด
ที่รังรักของมัน หรือจะทำอะไรดี ยิ่งคิดยิ่งสับสน
เหนื่อยเหลือเกิน เหนื่อยไปหมดทั้งใจ
       เธอค่อยๆ เทสิ่งที่อยู่ในซองสีน้ำตาลเอาออกมาดูหน้าเธอคนนั้น
คนที่เป็นมือที่สาม คนที่ทำให้เธอต้องกลางเป็น ภรรยาหลวง
   ดูรูปอย่างช้าๆ
 ความลับทั้งมวล ที่เป็นเหมือนหลุมดำ บัดนี้ได้กระจ่างออกมาแล้ว
ในรายงานเขียนว่า บ้านหนังดังกล่าว
มีผู้ที่อยู่เพียงคนเดียว ทำงานราชการ
ทุกเช้าจะออกไปทำงานและตอนเย็นจะกลับมาก่อน 6 โมงเย็น
  หน้าถัดไปเขียนว่ารูปถ่าย ผู้ที่อยู่บ้านหลังนั้น
 ตัดสินใจเปิดกระดาษหน้าถัดไป
 สายตาเบิกกว้าง 
" อุ๊ย" มีเพียงเสียงนี้ที่เล็กลอดออกมา เธอเอามือปิดปาก
ภาพผู้ชายหนุ่ม หน้าตาดี หุ่นกำยำ ปรากฎขึ้น ไม่ใช่รูป สาว หรือ ผู้หญิงอย่างที่เธอเข้าใจ
 สมองประมวลผลอย่างรวดเร็ว เรื่องจริงหรอนี่
สามีเธอเป็นเกย์
ภรรยาน้อยของเธอ เป็นผู้ชาย
นี่มันเรื่องจริงหรือนี่
      
            นี่มันเกิดกับชีวิตของเธอจริงๆหรือนี่
  โลกเหมือนหมุนเวลาย้อนกลับไป
ในวันที่เธอได้ กระโดดชนเขาในวันแต่งงานของเพื่อน
เธอ เข้าใจแล้วว่า ที่เคยเข้าใจว่าเธอเลือกเขานั้น
เป็นความคิดที่ผิด เขาต่างหากเป็นผู้เลือกผู้หญิงที่จะมาเป็นแม่
คนที่จะเป็นหนังหน้าไฟ ปิดบังความเป็นชายรักชายของเขา
  บัดนี้เธอรู้ แล้วว่า เมื่อเธอได้ผลิตลูกชายสืบทอดสกุลให้เขา
ให้พ่อ แม่เขาได้มีหลานชายสมความปรารถนา เขาจึงไม่เคยสนใจใยดี
ในตัวสมศรีอีก 
  ฟ้าที่เคยมึดครึ้มมาตลอดกลับสว่างขึ้นเธอได้รู้แน่แล้วว่าสามี
มีใจรักผู้ชาย สมศรีนึกถึงช่วงเวลาที่ผ่านมา
ก็ทำให้เข้าใจเขาผู้เป็นสามีมากขึ้น ว่าการที่จะต้องทน
ฝืนใจอยู่กับผู้หญิง เขาคงทรมานไม่น้อย
  
   
  ปิ๊ง สมศรีหาทางออกให้ชีวิตได้แล้ว
เธอตัดสินใจแล้ว ทางนี้เป็นทางที่ดีที่สุด
สำหรับทุกคน เธอตัดสินใจที่จะขับรถไปยัง
บ้านไปยัง รังรักของสามีและผู้ชายคนนั้น
คิด ไตร่ตรอง แล้วก็ลงมือทำทันที นี่ล่ะ นิสัยของเธอ
เอาให้มันรู้ดำ รู้แดงไปข้างนึง
 ก่อนออกจากบ้านเธอวานให้น้องชายช่วยดูแลบ้านให้สักพัก
และให้ป้าแจ่มดูแลเรื่องกับข้าวแทนเธอ
เธอบอกกับคนอื่นว่า จะไปธุระสักพักก็จะกลับ
เธอแวะไปที่เปลของลูกชายคนเล็กที่หลับตาพริ้มแล้วพูดว่า"  เดี๋ยวแม่มาลูก เดี๋ยวแม่จะกลับมา
ลูกรอแม่สักพักน่ะจ๊ะ เดี๋ยวแม่จะไปพาพ่อกลับมา"
 แล้วเธอก็ขับรถออกไป ไม่ใยที่น้องชายเธอจะขอติดตามไปด้วย
กว่าจะฝ่าการจราจรไปถึงบ้านหลังนั้นได้ ตะวันก็ยอแสง
เมฆก้อนเล็กๆสะท้อนแสงเป็นสีส้มจัด เธอยังนั่งอยู่ในรถ
รอเวลาและ เรียบเรียงสิ่งที่เธอกำลังจะทำ
ตราบเมื่อสิ้นแสงสุดท้าย แล้วความมืดโรยตัวเธอจึงค่อยๆ
เปิดประตูรถ เดินไปยังบ้านที่มีรถของสามีเธอจอดอยู่
    แสงไฟสว่างไหว สาดออกมาจากบ้าน
เธอเอื้อมมือเปิดประตู โชคดีประตูไม่ได้ล๊อก
   เธอค่อยๆเดินไปอย่างช้าๆๆ เดินเข้าไปในบ้านของเขา
ปรากฎว่าประตูไม้ด้านในถูกใส่กลอน
เธอ เคาะที่ประตูเบาๆ
 ก๊อกๆๆๆๆๆ
  แล้วยืนรออยู่สักพัก
ก็มีเสียงคนเดินมาที่ประตู มีเสียงพูดว่า
" ไอ้พล มันคงมาแล้ว เดี๋ยวผมไปเปิดประตูก่อนน่ะพี่ "
เมื่อเปิดประตูออกมา ชายผู้นั้นเห็นเธอยืนอยู่
 เขามีสีหน้า ตกใจออกมาแว๊บนึง
 เธอมองเด็กหนุ่มคนนั้น หน้าตาเข้ม ผิวขาว
รูปร่างดี กว่ารูปที่เธอได้เห็น
เธอผลักประตู เดินเข้าไปในบ้าน 
  สามีเธอนั่งหันหลังอยู่
เขาพูดว่า
" ทำไม พลมาเงียบ จัง เอ้าไอ้พล เข้ามา เข้ามา " สามีเธอคิดว่าเธอเป็นเพื่อนที่เขากำลังรอ
เธอค่อยๆ เดินมาข้างหลังเขา เอื้อมมือหยิบสิ่งของในกระเป๋าออกมา
อย่างช้าๆๆ
  "เนกค่ะ" เธอเรียกพร้อมหยิบ ผ้าเช็ดหน้าออกมาจากกระเป๋า
 เธอกำมันไว้
 สามีเธอหันหลังกลับมาด้วยความตกใจสุดขีด
ศรี เธอมาได้อย่างไร
  เขาหน้าถอดสี มองเธอผู้เป็นภรรยาและเยื่องๆกันคือ ภรรยาหนุ่มรูปหล่อของเขา
   ทั้งสามจ้องกันอยู่ในความเงียบ
   เธอและเขา สาม สามีถรรยา หญิง 1 ชาย 2
   หลังการสนทนาผ่านไป
   เธอบอกประโยคสุดท้ายว่า
  " ศรีจะไปรอที่บ้านน่ะค่ะ เนก คิดดีๆล่ะกัน กับเงื่อนไขที่ศรีได้เสนอไป"
--------------------------------------------------
   เมื่อขับรถมาถึงที่บ้าน น้องชายเธอวิ่งออกมารับ ด้วยสีหน้าแสดงความเป็นห่วงยิ่ง
" พี่ศรี ไปไหนมา ครับ กินข้าวหรือยัง "
เธอยิ้มให้น้องชาย แล้วบอกว่าพี่ไปจัดการธุระมาน้อง
เธอยิ้มออกมาจากหัวใจ
ปัญหาทุกอย่างคลี่คลาย ทุกสิ่งได้ถูก สะสางไปแล้ว
บัดนี้ สมศรีรู้สึกเบาสบายอย่างบอกไม่ถูก
เธอได้เลือกแล้ว กับเส้นทางสายนี้
   "     คุณแม่ค่ะ คุณแม่มาแล้ว น้องแป้งคิดถึงคุณแม่ "น้องแป้งวิ่งมาหาแม่ 
เธออุ้มลูกสาวขึ้น พร้อมกับหอมที่แก้ม
" แม่มาแล้ว จ๊ะ น้องแป้งเป็นเด็กดีไหมลูก ดื้อกับคุณน้าหรือเปล่า"
น้องแป้งไม่ดื้อค่ะ น้องแป้งเป็นเด็กดี
  เมื่อเสร็จภาระกิจทุกอย่างแล้วทุกอย่างแล้วเธอจึงพาลูกเข้านอน คืนนี้
เธอไม่ต้องอยู่รอเขาอีกต่อไป
เธอไม่ต้องใช้ยาเพื่อให้นอนหลับ
อีกหากแต่เธอสามารถหลับลงด้วยความอิ่มใจ
กับสิ่งที่เธอได้ทำ เธอคิดดีแล้ว
ตอนนี้ก็อยู่ที่เขา จะเป็นผู้พิจารณาข้อเสนอที่เธอได้บอกไป
เนกค่ะ คุณคิดเอาเองน่ะค่ะ แล้วเธอก็หลับไปพร้อมกับรอยยิ้มบางๆ
        สายๆวันต่อมาวันนี้แล้วน่ะที่ เนกผู้เป็นสามีจะต้องเลือก
เสียงรถของเขากลับมาแล้ว
เธอเดินออกไปห้องบ้านกอดอก
มองสามีและคนข้างๆๆ
    
       สามีของเธอลงจากรถพร้อมกับเด็กหนุ่มคนนั้น
เขาเดินมาหาเธอแล้วบอกว่า
" ตกลง ผมเลือก ทางนี้ หวังว่าคุณคงทำได้อย่างที่สัญญา " อเนกพูดขึ้น
   สมศรีมีสีหน้าเรียบเฉยไร้ความรู้สึกใด
 น้องแป้ง น้องแป้งมานี่ลูก
  " หวัดดีคุณพ่อกับอาซ่ะ ลูกคุณอาจะมาอยู่บ้านหลังนี้กับเราด้วย"
  น้องแป้ง วิ่งไปหาคุณพ่อ
เขาอุ้มลูกสาวตัวน้อยขึ้น น้องแป้งมองไปที่ผู้ชายที่มากับพ่อแล้วถามว่า
" คุณพ่อคุณอาคนนี้เค้าเป็นครายค่ะ"
 " เค้าเป็นญาติของเราจะมาอาศัยกับเราด้วยน่ะลูก "
 ไปค่ะ เราเข้าบ้านกัน
 แล้วทั้งหมดก็เดินเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ที่งดงาม
บ้านที่ต่อไปจะมีแต่อบอุ่น กันเส้นทางที่เธอและเขาได้เลือกแล้ว
 
  ....ทางออกชีวิตบางเวลาดูช่างยากเย็นเหลือเกินในการ หาทางไป .....
ดังนั้น ชีวิตเรา อย่าทำให้ยาก เกินไป ทำให้ทุกอย่างง่ายๆ เลือกทางที่ทำให้ทุกคนมีความสุข
และพึงพอใจในสิ่งที่มีและสิ่งที่เป็น
เพียงแค่นี้ก็น่าจะเพียงพอกับการก้าวเดินไปบนโลกสีฟ้าใบนี้ แล้วไม่ใช่หรือ