ซาลาเปาอุ่นๆกับผ้ชายแมนๆ(ตอนจบ)

กระปุกแป้ง

และแล้ววันที่อุ่นจันทน์จะต้องแสดงละครเวทีก็มาถึง อุ่นจันทน์รีบไปเตรียมตัวแสดงที่มหาวิทยาลัยแต่เช้า เพื่อให้การแสดงพร้อมสำหรับคืนนี้ ก่อนไปเธอส่งบัตรเข้าชมให้คุณแม่แล้วพูดว่า นี่ค่ะแม่ บัตร   อุ่นซื้อมา 5 ใบตามที่แม่สั่งคะ เอ๊ะ ว่าแต่แม่จะเอาไปให้ใครคะ  แม่ อุ่นจันทน์พูดเสร็จไม่ทันฟังคำตอบจากคุณแม่ ทันใดนั้นเสียงแตรรถก็ดังขึ้น นั่นคือรถของพี่ชายนิตยาที่เสนอตัวมาเป็นสารถีขับรถไปส่งเธอและนิตยาที่มหาวิทยาลัย เห็นดังนั้นอุ่นจันทน์ก็รีบวิ่งไปขึ้นรถ โดยไม่รอฟังคำตอบจากคุณแม่  แล้วกล่าวลา 
          เย็นวันนั้น ครอบครัวเมืองแมนและคุณพ่อคุณแม่ของอุ่นจันทน์ก็ไปถึงศูนย์ประชุมที่ทีการแสดงละครเวที ภายนอกศูนย์ประชุม ผู้คนมากมายเสียงจอแจไปทั่วบริเวณ  เมื่อครอบครัวเมืองแมนและคุณพ่อคุณแม่ของอุ่นจันทน์มาประจำที่นั่งของตน ภายในศูนย์ประชุม บรรยากาศกลับเงียบสงบเพราะทุกๆคนให้เกียรติสถานที่กันอย่างมากและไม่นานการแสดงก็เริ่มต้นขึ้น 
การแสดงดำเนินต่อไปจนถึงฉากที่อุ่นจันทน์ออกมาปรากฏกายหน้าเวที อุ่นจันทน์ถึงกับผงะเล็กน้อย เมื่อเห็นเมืองแมนนั่งอยู่ข้างคุณพ่อคุณแม่ของเธอ ตอนนั้นอุ่นจันทน์รู้สึกดีใจและแปลกใจที่เห็นเมืองแมน ทางด้านเมืองแมนถึงกับตะลึงในความสวยและความสามารถในการแสดงละครของอุ่นจันทน์ เขาไม่คาดคิดมาก่อนว่าผู้หญิงหน้ากลมเหมือนซาลาเปาก่อนหน้าที่เขาไปเรียนเมืองนอกเวลาแต่งตัวแต่งหน้าแล้วจะดูสวยน่ารักไปอีกแบบ จนกระทั่งการแสดงได้จบลง เมืองแมนรีบขอตัวไปหาอุ่นจันทน์ที่ห้องแต่งตัวของนักแสดงหลังเวที เออ..คุณอาครับ ผมขอตัวไปหาอุ่นก่อนนะครับ เมืองแมนพูดน้ำเสียงดีใจที่จะได้เจออุ่นจันทน์ เมืองแมนรีบวิ่งไปที่หลังเวทีและภาพที่เขาเห็นก็คือ มีผู้ชายคนหนึ่งมอบดอกไม้ให้กับอุ่นจันทน์และพูดคุยกันอย่างสนิทสนม เมื่อเห็นดังนั้นสีหน้าที่เคยเต็มไปด้วยรอยยิ้มก็จางลง เมืองแมนตัดสินใจเดินกลับมาที่จุดนัดพบพวกผู้ใหญ่ เพื่อจะพากันกลับบ้าน ทุกคนแยกย้ายกันกลับเข้าบ้าน ตลอดทางกลับบ้านในสมองของเมืองแมน มีแต่ภาพเหตุการณ์ที่ห้องแต่งตัวตลอดเวลา เขารู้สึกทั้งเสียใจน้อยใจอุ่นจันทน์นัก ที่ไม่รอเขาตามที่เคยสัญญาไว้ในจดหมายก่อนเขาไปเมืองนอก 
          ทางด้านอุ่นจันทน์เองก็รีบเปลี่ยนเครื่องแต่งกายเพื่อที่จะออกมาเจอเมืองแมน อุ่นจันทน์เต็มไปด้วยความตื่นเต้นที่จะได้พบเมืองแมนอีกครั้ง แต่ต้องพบความผิดหวัง เมื่ออุ่นจันทน์ไปถึงประตูด้านหน้าของศูนย์ประชุม ซึ่งเป็นที่นัดหมาย อุ่นจันทน์ไม่พบใครเลยแม้แต่คุณพ่อคุณแม่ของเธอ ขณะที่อุ่นจันทน์กำลังจะเรียกแท็กซี่กลับบ้าน รถเก๋งคันสวยของพี่ชายนิตยาก็ผ่านมา นิตยาเลยชวนอุ่นจันทน์กลับด้วยกัน โดยมีพี่ชายของเธอเป็นสารถี 
                  เมื่ออุ่นจันทน์มาถึงบ้านก็ดึกมากแล้ว จึงรีบเข้านอน เพื่อที่จะตื่นมาถามคุณแม่เกี่ยวกับผู้ชายคนที่หน้าคล้ายเมืองแมนที่เธอเห็นวันนี้ อุ่นจันทน์กว่าจะข่มตานอนได้ใช้เวลาอยู่นาน  
             เช้าวันรุ่งขึ้น อุ่นจันทน์รีบลงมาหาคุณแม่ที่ห้องครัวพร้อมกับถามเกริ่นไปว่า เออ..แม่ค่ะเมื่อวานแม่ไปดูละครเวทีกับใครค่ะ อุ่นเห็นไปตั้งหลายคน แม่ไปกับคุณลุงประพจน์และคุณป้าสุรีย์  แล้วก็ แม่หยุดนิดนึงแล้วพูดต่อว่า เมืองแมนจ๊ะ อุ่นจันทน์ตกใจและดีใจระคน เพราะคิดว่าเมืองแมนยังไม่กลับเมืองไทยตามที่บอกในจดหมาย อ้าว อุ่นยังไม่รู้หรอจ๊ะ ว่านายแมนกลับมาแล้ว ก็เมื่อวานพอดูอุ่นแสดงเสร็จ เขาก็ตามไปหาอุ่นที่ห้องแต่งตัวนิลูก ไม่เจอกันหรอจ๊ะ อุ่นจันทน์ได้แต่รับฟังแล้วส่ายหน้าเท่านั้น ก่อนที่จะขอตัวคุณแม่ไปบ้านเมืองแมน เพื่อที่จะไปทักทายคุณพ่อคุณแม่ของเขา และจะถือโอกาสสอบถามเมืองแมนเรื่องที่เขากลับมาก่อนกำหนดแล้วไม่บอกเธอ แม่คะ อุ่นขอไปหาคุณป้าคุณลุงที่บ้านโน้นนะคะ อุ่นไปล่ะค่ะ  อุ่นจันทน์ผุนผันออกไป เมื่อถึงหน้าประตูบ้านเมืองแมน  
               อุ่นจันทน์กดกริ่งตามมารยาท มาแล้วครับ ไม่ทราบมาหาใครครับ เสียงนั้นดังขึ้นพร้อมประตูที่เปิดออกช้าๆ อุ่นจันทน์รู้สึกว่าเสียงนั้นคุ้นหูเธอเป็นอย่างมาก เมื่อประตูเปิดออก ปรากฏร่างสูงใหญ่ ใบหน้าคมเข้มนั้นก็คือเมืองแมน อุ่นจันทน์เห็นดังนั้นใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่เห็นฟันขาวๆได้ทุกซี่เลยเดียว เมืองแมนเองก็ดีใจ แต่พยายามเก็บอาการ เพราะเขายังน้อยใจ อุ่นจันทน์เรื่องเมื่อคืนอยู่ ทั้งสองเดินเล่นรอบบริเวณบ้านของเมืองแมน อุ่นจันทน์พยายามถามและชวนเมืองแมนคุยตลอด แต่เมืองแมนมีท่าทีกวนๆเธอ อุ่นจันทน์จึงต่อว่าเมืองแมนที่กลับมาแล้วไม่ยอมบอกเธอ แมน นายจะกลับเมืองไทยก่อนกำหนดที่นายเขียนในจดหมาย แล้วทำไมไม่บอกเรา อุ่นจันทน์แกล้งต่อว่าและทำสีหน้าบึ้งตึง เพื่อจะแกล้งเมืองแมนที่ทำท่าทางไม่ดีใส่เธอ ทำไมหรอ อุ่น เธอกลัวฉันจะกลับมาเจออะไรรึไง ถึงไม่อยากให้ฉันกลับมาเร็ว อุ่นไม่ดีใจเลยใช่มั้ย อุ่นคงมีคนอื่นแล้วล่ะสิ เมืองแมนพลั้งพรูออกมาด้วยความน้อยใจ อุ่นจันทน์โมโหเมืองแมนที่พูดจาชวนทะเลาะอย่างนี้ อะไรแมน นายว่าเรามีคนอื่นน่ะ ใครกัน นายอย่ามาชวนทะเลาะหน่อยเลย  อุ่นจันทน์พูดด้วยน้ำเสียงและสีหน้ากร้าวแข็งขึ้น เมืองแมนเองก็โมโหอุ่นจันทน์ที่ไม่ยอมรับว่ามีคนอื่น แล้วยังหาว่าเขาชวนทะเลาะอีก 
                      เมืองแมนจึงกุมหัวไหล่ทั้งสองของอุ่นจันทน์ แล้วพูดว่า เธอแน่ใจนะ ว่าไม่มีคนอื่น แล้วผู้ชายที่ให้ดอกไม้เธอที่ห้องแต่งตัวเมื่อวานนี้ล่ะเป็นใคร เมืองแมนพูดด้วยน้ำเสียงโกรธจัด เมื่อได้ยินดังนั้นอุ่นจันทน์ก็พอจะเข้าใจเรื่องราวทั้งหมดที่เมืองแมนเมินเฉยและปั้นปึ่งกับเธอ เพราะเขาหึงเธอ อุ่นจันทน์ยิ้มดีใจ ทำให้เมืองแมนลดมือจากไหล่เธอ พร้อมนิ่งรอฟังอุ่นจันทน์ เธอยิ้มทำไมอุ่น หรือเธอรักเขา เธอลืมสัญญาของเราแล้วใช่มั้ย เมื่อเมืองแมนพูดจบ เขาก็หันหลังจะเดินเข้าบ้านไป อุ่นจันทน์รีบเรียกเขาไว้แล้วอธิบาย แมน ที่ฉันยิ้มน่ะ ไม่ใช่ว่าฉันลืมสัญญาแต่ฉันดีใจต่างหากที่นายหึงซาลาเปาอุ่นคนนี้ต่างหากล่ะ ได้ยินดังนี้เมืองแมนหันกลับมายืนตรงหน้าอุ่นจันทน์ อุ่นจันทน์จึงพูดต่อว่า ผู้ชายคนที่เธอเห็นที่ห้องแต่งตัวน่ะ เขาเป็นพี่ชายนิตยา เขาแต่งงานแล้วจ๊ะ เขาแค่มาแสดงความยินดีกลับฉันเท่านั้นเอง แล้วจู่ๆนายก็ทึกทักเอาเองว่าเขามาชอบฉัน พานไม่ยอมรอรับฉันกลับบ้านด้วย แล้วยังจะมาโกรธฉันอีก อย่างนี้มันน่า.. มือกลมมนของอุ่นจันทน์หยิกไปที่ต้นแขนของเมืองแมน โอ้ย เมืองแมนแสร้งร้อง ทำให้อุ่นจันทน์เห็นใจเข้ามาปลอบขอดูแขน ทุกอย่างเป็นไปตามแผนเมืองแมนรวบร่างของอุ่นจันทน์มากอดพร้อมกับหอมแก้มไปฟอดใหญ่เป็นการลงโทษ แล้วพูดว่า ต่อจากนี้นะ ซาลาเปาอุ่นคนนี้ต้องอยู่กับผู้ชายแมนๆคนนี้ตลอดไปนะ
                                                                                                                        จบบริบรูณ์