เธอคนนั้นที่ฉันไม่เคยรู้จัก#1

fltsover

วันนั้นเป็นอีกวันที่แสนจะธรรมดาสำหรับคนธรรมดาอย่างฉัน
กับร้านหนังสือร้านเก่าที่มักจะแวะเวียนไปหาอะไรอ่านคลายเหงาอยู่เป็นประจำ
ที่เก่าเวลาเดิม จนพนักงานในร้านจำได้
ฉันจะมาที่นี่ทุกเย็นวันศุกร์เพื่อพักผ่อนสมองที่เหนื่อยล้าไปกับบทกวีด้วยอากัปกิริยาที่สบายๆ
ชั้นมักจะนั่งลงบนพื้นเอาหลังพิงชั้นหนังสือแล้วก็อ่านๆๆอย่างใจเย็น
ช่วงแรกๆพนักงานในร้านต่างจ้องมองดูฉันอย่างฉงน บ้างก็เข้ามาต่อว่า
แต่ตอนนี้ทุกคนยินดีให้ฉันนั่งอ่านอย่างสบายอารมณ์
เพราะพวกเขารู้ว่าฉันจะซื้อหนังสือกลับไปก็ต่อเมื่อฉันอ่านหนังสือเล่มนั้นจบแล้ว
และอีกเหตุผลหนึ่งก็คือดูเหมือนว่าฉันจะเป็นคนเดียวที่สนใจซื้อกวีนิพนธ์อยู่ประจำ
แม้นานๆจะมีขาจรแวะเวียนมาบ้างก็ตามที
แต่แล้วความสงบเงียบของมุมหนังสือที่ถูกทอดทิ้งก็ก็ถูกทำลายลงด้วยเสียงของแข็งตกกระทบพื้น
"ขอโทษครับ" เขาหันมาบอกฉัน ก้มลงหยิบหนังสือที่อยู่บนพื้น แล้วเดินจากไป
ณ นาทีนั้นแม้ว่าจะเป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆ แต่ฉันก็จำเขาได้อย่างแม่นยำ
ความรู้สึกภายในของฉันมันเปลี่ยนไป นี่ฉันเป็นอะไรกันแน่!!
หลังกลับมาออกมาจากร้านหนังสือ ตลอดทั้งสัปดาห์นั้นฉันก็ไม่เหมือนเดิม
รู้สึกกระวนกระวายอย่างบอกไม่ถูก อยากแวะไปที่ร้านนั้นทุกวัน
เหมือนกับว่าฉันอยากเจอเขาอีกครั้ง...
แล้ววันที่รอคอยก็มาถึง วันนี้เป็นวันศุกร์
ฉันรีบมาร้านหนังสือให้เร็วกว่าปกติ มานั่งที่เดิมเหมือนทุกครั้ง
ในมือถือหนังสืออยู่หนึ่งเล่ม แต่สายตาของฉันกวาดไปทั่วร้าน
ครึ่งชั่วโมงผ่านไป ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาในร้าน
ใช่แล้ว!! ใช่เขาแน่ๆ
เขาเดินตรงมาทางที่ฉันนั่งอยู่ มองหาหนังสือ แล้วนั่งลงบนพื้นห่างจากฉันไปเล็กน้อย
ฉันนั่งนิ่ง แต่ภายในสั่นระรัว อย่างที่ควบคุมไม่ได้
ก่อนจะลุกจากไปเหมือนว่าเขาจะหันมายิ้มให้ฉัน เพียงแต่ฉันไม่กล้าหันไปมอง
เรื่องราวเป็นไปอย่างนี้อยู่นานหลายเดือน
ชั้นได้เพื่อนใหม่ในมุมของฉัน มุมที่ไม่เคยมีใครสนใจ นอกจากเขาคนนั้น
ทุกวันนี้แม้เราจะยังไม่รู้จักกัน ไม่แม้แต่จะเอ่ยคำทักทายกัน
แต่ฉันยินดีที่จะแบ่งพื้นที่ของมุมๆนี้ให้เขานั่ง
ยินดีที่ได้รับรอยยิ้ม และพร้อมที่จะยิ้มตอบกลับไปทุกครั้ง
ขอบคุณนะที่ทำให้มุมๆนี้ไม่เหงาอีกต่อไป...