ผลงานที่เป็น "จุดสนใจ"

เอื้องคำ

ท่ามกลางความง่วงเหงาซบเซาและอบอ้าวในยามบ่ายแก่ๆ ยอดไม้รอบๆ ตึกไม่ไหวติง พัดลมเพดานยังคงหมุนติ้วๆ มันกำลังดูดเอาอากาศอันรุ่มร้อนบริเวณเพดาน พ่นลงมายังหัวนักศึกษาในห้องเรียนอาคารไม้ชั้นสอง ถ้าสังเกตดีๆ แล้วผลุนผลันกล่าวออกไปว่า นี่คือการรีไซเคิลความร้อนก็คงไม่ผิดไปจากนี้มากนัก ชั่วโมงนี้เป็นชั่วโมงของการแอบหลับอย่างแท้จริง นักศึกษาชายหลายคนเอาตำราเรียนมาปิดหน้า แต่ถ้าอาจารย์เดินมาที่โต๊ะ ก็จะเห็นได้ทันทีว่ามีหนังสือการ์ตูนซ้อนอยู่ในตำราเรียนเล่มนั้น 
"สวัสดี นักศึกษาทุกคน ผลงานใครที่ถึงลำดับวันนี้ก็ขอเชิญนำออกมาแสดงได้เลย" อาจารย์ สุวิทย์ กล่าวทักทายหลังจากที่รับการทำความเคารพนักศึกษาด้วยท่าทีวางมาดตามฟอร์มของแก พลางเดินล้วงกระเป๋าอยู่หน้าห้อง แกคืออาจารย์ฝีมือดีแห่งคณะศิลปกรรม ท่าทางของแกนั้นเมื่อนักศึกษาคนใดเห็น เขาแทบไม่ต้องกระซิบถามเพื่อนๆ ว่า อาจารย์ท่านนี้อยู่คณะไหน
"เรียนท่านอาจารย์และสวัสดีเพื่อนๆทุกคน ผม นาย วิชาญ ครับ" ไอ้แมวกล่าวทักทายอาจารย์และเพื่อนอยู่หน้าห้อง พลางใช้แขนขวาโอบผลงานของมัน แล้วใช้แขนซ้ายประคองอีกที แนะนำผลงานของตนเองให้อาจารย์และเพื่อนๆในห้องได้รับทราบถึงแนวคิด ที่มาที่ไป อันเป็นหลักสำคัญของวิชานี้
"อืม..เธอใช้อะไรทำเจ้าผลงานกลมๆ อันนี้ของเธอหรือ วิชาญ?" อาจารย์ สุวิทย์ถามด้วยความสงสัย เพราะลักษณะมันไม่น่าจะเป็นที่สะดุดตาหรือมีจุดน่าสนใจเหมือนหัวข้อการประดิษฐ์ผลงานที่กำหนดไว้เลยแม้แต่น้อย 
"ผมฉีกหนังสือพิมพ์ชุบน้ำ แล้วค่อยๆ แปะมันให้หนาขึ้นๆ เรื่อยๆ จนเป็นทรงกลมขนาดนี้ครับ
"แต่อย่าลืมนะวิชาญ หัวข้อในการตัดสินคะแนนของครูคือ งานที่สร้างความสนใจให้ผู้ชม หรืองานที่ผู้ชมตะลึงพรึงเพริดในความคิด แล้วผลงานของเธอมันตะลึงตรงไหนล่ะ"  อาจารย์สุวิทย์เดินมาใกล้กับผลงานของวิชาญพลางใช้มือลูบคลำสิ่งประดิษฐ์กลมๆ นั่น เพื่อนนักเรียนในห้องหลายคนเริ่มหันหัวกระซิบเข้าหากัน บางคนหัวเราะออกมา
"มีครับอาจารย์" วิชาญพูดพลางเดินเข้าไปใกล้ผลงานของตนเอง แล้วล้วงไฟแช็กออมมาจุดสายชนวนที่ต่อไปยังลูกประทัดอันยาวไม่ถึงคืบ จากนั้นไม่ถึงครึ่งของสามวินาที เสียงระเบิดก็ดังขึ้นสนั่นห้องด้วยแรงอัดแน่นหลายชั้นของกระดาษหนังสือพิมพ์ เสียงมันดังไปไกลถึงป้อมตำรวจตรงทางแยกหน้ามหาวิทยาลัย ...ควันโขมงไปทั่วห้อง ไม่มีเสียงใดๆ ออกจากปากนักศึกษาในห้องทุกคนกระทั่งบางคนที่แอบหลับเมื่อครู่อ้าปากค้าง พลางมองเศษหนังสือพิมพ์ ที่ค่อยๆ ปลิวลอยละล่องลงพื้น และตกลงบนหัวของอาจารย์สุวิทย์บางชิ้น ขณะที่แกยังคงยินอยู่ในท่าเดิมไม่ไหวติง พลางมีเสียงร้องเรียกจากชั้นล่างอาคาร ดังมาว่า เกิดอะไรขึ้นครับ มีอะไรหรือเปล่า ตำรวจหลายนายพร้อม รปภ.ของมหาลัย ห้อมล้อมกันอยู่ข้างล่าง เนื่องจากข่าวเด็กศิลป์และเด็กช่างตีกันเพิ่งจะซาลงไปเมื่อไม่นานมานี้ อาจารย์สุวิทย์เดินกลับเข้ามาในห้องอย่างรวดเร็ว แล้วไปหยุดอยู่ตรงหน้า วิชาญ 
"กูให้มึง ยี่สิบคะแนน เพราะกำหนดไว้เท่านี้ ถ้ากำหนดไว้ร้อยคะแนน กูก็จะให้มึงเด็มร้อย"