...ถนนสายว่างเปล่า...

แจ้นเอง

บนเส้นทางที่แสนจะคดเคี้ยว...หลังจากที่ฉัน  นายช่างและพนักงานขับรถพากันแวะกินข้าวที่  ร้านอาหารแล้ว  ก็มุ่งหน้าไปยังบ้านหมู่  9  เพื่อไปตรวจดูการก่อสร้างประปาภูเขา  ซึ่งผลปรากฎว่างานยังไม่  100 เปอร์เซ็นต์เพราะท่อประปายังไม่มีการขุดฝังท่อ  และคนงานก็กำลังเร่งทำงานกันอยู่  เห็นบอกว่าพรุ่งนี้จะส่งมอบงานกันแล้ว "งานจะเสร็จทันเหรอ นายช่าง"ตัวนายช่างเองเป็นประธานตรวจงานจ้าง"คงทันครับ"
 และโดยไม่มีการขอความคิดเห็น  นายช่างก็พาฉันมาอยู่บนเส้นทางที่แสนจะคดเคี้ยวเส้นนี้แล้ว เมื่อฉันถามคำตอบคือ"ผมขออนุญาตแวะไปดูแนวเขตที่เดินสำรวจกันอาทิตย์ก่อนหน่อยครับ "   "ก็ดีเหมือนกันฉันจะได้ไปหาซื้อของที่แม่สายด้วยทางเส้นนี้ไปแม่สายได้ใช่มั้ย"  "ครับ"
และแม้ว่าฉันจะเคยมาบ้างเป็นบางช่วงเพราะเป็นเขตในความรับผิดชอบแต่การที่เป็นทางคดเคี้ยวและขึ้นลงเนินเขาตลอดเวลา  บางขณะก็เป็นทางโค้งที่มีช่วงสั้นๆ ฉันเองก็เห็นคนขับตั้งสมาธิซึ่งไม่แน่ว่าอันตรายจะเกิดขึ้นเมื่อใด  และบางขณะก็อยู่ในหุบเหว   
หุบเหวน่าแปลก  ตอนนี้ฉันก็เหมือนอยู่ในหุบเหวของใจ และไม่รู้ว่าความรู้สึกทุกข์ร้อน  เหว่ว้านี้มาแต่ไหน  และซ่อนอยู่ในใจตั้งแต่เมื่อใด  และมันรู้สึกตะเกียกตะกายขึ้นไม่ได้เลย  
บนเส้นทางคดเคี้ยวนี้เรายังคงเดินทางต่อไป...ทางข้างหน้าเป็นอย่างไรไม่รู้เพราะยังไม่ถึงจุดหมาย  เพราะฉะนั้นคำว่าหลงทางยังไม่มี  และหุบเหวนี้ก็เป็นทางผ่านซึ่งคงอีกยาวไกล  เพียงแต่ว่าถ้ามันทะลุออกไปได้และถึงยังทางออก  เรา จ ะ เ ดิ น อ อ ก จ า ก หุ บ เ ห ว ข อ ง ใ จ ไ ด้ ห รื อ ไ ม่  ผ่านสุมทุมพุ่มพฤกษ์มามากมาย  อยากเดินเข้าไปในป่าที่มีต้นไม้หนาตา  อยากรู้ว่าแต่ละต้นมันมีชื่อหรือความเป็นมาอย่างไร  ถึงตอนนี้เรานึกถึง เซเซ่ เค้ามีต้นส้มแสนรักและตั้งชื่อให้  แล้วต้นไม้มากมายเราคงไม่มีปัญญาตั้งชื่อให้มัน   
เรานึกถึงอดีต  บ้านหลังแรกพ่อปลูกต้นไม้มากมาย และแม้แต่บ้านหลังนี้เราเองก็มีต้นไม้แสนรักเต็มไปหมด  บางต้นไว้ปีนป่าย  บางต้นไว้กินผล บางต้นไว้ดูและอีกบางต้นเหมือนกันที่มีไว้สำหรับเอนกายพักพิงและถอนหายใจเพื่อระบายความอัดอั้น  บางอย่างเหมือนเป็นภาระ  อย่าบอกเลยว่า" โลกมีไว้เหยียบ  ไม่ได้มีไว้แบก"   เพราะบางอย่างมันต้องแบกและไม่สามารถปลดมันลง  บ า ง ข ณ ะ จึ ง เ ห มื อ น มี แ ต่ ร่ า ง ก า ย ที่ ไ ร้ จิ ต วิ ญ ญ า ณ  เมื่อไหร่หนอชีวิตจะหยุดและสงบลงเสียที 
 การเดินทางของชีวิตยังไม่มีจุดหมายแต่การเดินทางบนถนนที่คดเคี้ยวนี้ก็สิ้นสุดลงที่ "ดอยตุง" บรรยากาศที่ร่มรื่นก็ทำให้อารมณ์เคลิ้บเคลิ้มได้บ้างถึงยังไงการเดินทางของวันนี้ก็ยังไร้ความหมายและถนนเส้นนี้ก็ยังคง ว่ า ง เ ป ล่ า กับความรู้สึกของเราอยู่ดี