ในวัยเด็ก...ความรักคืออะไรผมไม่รู้หรอก ผมรู้แต่ว่า..แม่มักจะให้ผม..ไปอยู่กับยายตอนปิดเทอม ที่นั้น..ผมได้รับรู้ถึงอืสระและการเรียนรู้สิ่งใหม่ๆ และผมรู้แต่เพียงว่า..ยายรักผม เมื่อผมเติบโตขึ้น...ผมก็ยังคงไปหายายทุกปิดเทอม ยายมักจะทำขนมให้กินทุกวัน..สอนให้รู้จักการเก็บเงิน เก็บดอกจำปี ใบเตยและมะนาวในสวนไปขาย มะม่วงก็เอาไปขายที่ตลาดตอนเช้า ผมกับยายเข้าไปในสวนทุกวัน..ผมว่ายายผมเก่ง ผมรู้ดัว่า..ผมมีความสุข ในเวลาเดียวกัน..เมื่อผมอยู่กับแม่ ผมรู้ว่าแม่..ทำอะไรให้ผม..ทุกอย่าง..แต่ผมไม่เคยชอบ แต่ผมรับมาเพราะรู้ว่าถ้าผมไม่รับ..แม่จะเสียใจ แต่ทุกครั้ง..ที่แม่หิ้วกระเป๋ายา..เข้าหมู่บ้านผมมักจะตามไปเสมอ แต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้นัก..รู้แต่ว่าถ้าแม่จะฉีดยา ผมต้องกำแขนคนไข้ไว้แต่หลับตาปี๋เพราะผมกลัวเข็ม เมื่อผมเรียนจบกลับมาทำงานใกล้บ้าน ผมยังคงต้องไปบ้านยายทุกปี ยายพูดกับลูกหลานทุกคนไว้ว่า ถ้ายายยังมีชีวิตอยู่..ขอให้ไปหายายทุกวันสงกรานต์ปีละครั้ง แต่ผมก็เคยหนีไปเที่ยวเชียงใหม่ 1 ครั้ง มีผมคนเดียวที่ไม่อยู่ ว่ผมรู้ายายเสียใจ และผมก็รู้สึกผิด..และบอกกับตัวเองว่าจะไม่ทำอีก เมื่อยายอายุ 93 ปี ยายเดินไม่ไหวแล้วยายอยากตายไม่อยากเป็นภาระลูกหลาน แม่ผมไปเฝ้าและเยี่ยมยายทุกอาทิตย์ ยายลุกเดินเอง..ไม่ไหวแล้ว ต้องใส่แพมเพอร์ส ซึ่งก็แน่นอนพวกผมทุกคนไม่มีใครทำเป็น..เราต้องมาฝึกทำ ลุงผม แม่ผม น้าผม และหลานๆทุกคนพยายามทำจนได้ ผมทำและฝึกเพราะวันหนึ่งข้างหน้า..แม่ผมก็ต้องแก่เหมือนยาย ยายถามว่าเมื่อไหร่ผมจะแต่งงาน..น้าผมตอบแทนผมว่า.. ..ถ้าผมแต่งงานผมจะไม่มีโอกาสพาแม่มาหายายเหมือนหลายๆปีที่ทำมา..เพราะผมต้องดูแลครอบครัวใหม่ของผม...ใจจริงแล้วผมอยากจะบอกยายว่าผมคงไม่แต่งงานหรอกเพราะผมไม่ศรัทธาระบบครอบครัว(ใจจริงผมคงกลัวมากกว่า) ความจำของคนแก่จะจำเรื่องราวเก่าๆได้..ยายฝันเห็นตาบ่อยขึ้น เวลาที่..แม่ของผมซึ่งอายุ 67 ปีไปเยี่ยมยายที่อายุ 94 ..ยายมักจะถามแม่ผมเสมอว่า..".คิดถึงแม่เหมือนที่แม่คิดถึงมั๊ย..".ผมรู้ว่าแม่ผมน้ำตาไหล... ในวันนี้ยายผมเสียแล้วด้วยวัย 95 ปี..ลุงผม,วัย 78 แม่ผม 68 น้าผม 62 และพวกผมหลานๆทุกคนได้ทำพิธีทางศาสนาอย่างถูกต้องตามประเพณัซึงในหมู่บ้านที่อยู่ยังไม่เคยทำมาก่อนเลย..เราอยากทำให้ยายให้ดีที่สุด ผมรู้ดีว่า..ผมไม่เคยเสียใจ..เพราะผมทำให้ยายดีที่สุดแล้ว ส่วนแม่ผม...ทุกวันนี้ผมอยู่กับแม่ อายุ 68 ที่ยังช่วยเหลือตัวเองได้ดี แม่อยากไปไหน...ผมพาไปทุกที่ เพราะผมกลัวว่า...ถ้าวันใดวันหนึ่ง..ใครสักคนไม่อยู่ จะได้ไม่ต้องมาเสียใจภายหลัง ว่ายังไม่ได้ทำอะไรให้เลย ผมเอง..ไม่ใช่ว่าจะเป็นคนดีอะไรเลย เกเรกับแม่มาเยอะมาก..สนใจงาน..มากกว่าแม่ ผมไปทำงาน..แม่ยังไม่ตื่น ผมกลับมา..เมื่อแม่หลับแล้ว เป็นอย่างนี้มาตลอด 10 ปีที่ผมทำงาน จนวันหนึ่ง..หญิงสาวคนหนึ่งทนไม่ไหว ด่าผมด้วยน้ำตาทางโทรศัพท์ว่า"มึงบอกว่ามึงจะกลับมาดูแลแม่วันนี้มึงทำหรือยัง.มึงรู้ไหมว่าแม่จะตายเพราะมึงนั่นแหละ " นั่นทำให้ผมมีสติ ทำให้ผมน้ำตาไหลแล้วตัดสินใจได้ ผมตัดสินใจลาออกจากงานซึ่งแม่เคยขอให้ผมลาออกแต่ผมไม่เคยสนใจ ผมโชคดีที่ผมลาออก..มันเหมือนผมได้ปลดปล่อยตัวเอง มันทำให้ผม..ได้ครอบครัวผมคืน... ผมได้พาแม่ไปไหนต่อไหนมากมาย ผมได้ญาติพี่น้องผมคืน ผมได้มีเวลาดูแลยาย ดูแลแม่ ผมได้จัดงานศพยายอย่างดีที่สุด และในวันนี้..ผมก็ยังอยู่กับแม่..กอดแม่ทุกวัน พาไปแม่วีด..พาแม่ไปโรงพยาบาล ผมมีความสุข..ที่แลกด้วยการเลิกเป็นมนุษย์เงินเดือน บางครั้ง..ผมถามตัวเองว่า...ผมเสียใจมั๊ยที่ลาออกจากงานที่มั่นคง วันนี้ผมพูดได้อย่างเต็มที่ว่า ผมไม่เสียใจ.เพราะผมได้ครอบครัวคืน .แต่ผมก็เสียดาย เพราะผมยังมีความสามารถทำงานได้ดีอยู่ แต่ผมมีความสุขและคิดว่าตัวเองตัดสินใจไม่ผิด ผมไม่อยากเสียใจเหมือนหลายคน...ว่าตอนแม่อยู่ยังไม่ได้ทำอะไรให้แม่เลย..พอแม่ตายแล้วอยากจะทำให้แม่อีกมากมาย...แล้วมันจะมีประโยขน์อะไร ..มันเรียกเวลาคืนไม่ได้ ...วันนี้..คุณบอกรักแม่และกอดแม่หรือยังครับ. ยายครับ...แม่ครับ..ผมรักแม่กับยายครับ.....
6 สิงหาคม 2551 08:24 น. - comment id 100817
เป็นการตัดสินที่ถูกต้องแล้วค่ะ ได้กอดแม่ ดูแลพ่อ ทำอาหารอะไรให้ทาน พ่อก็บอกอร่อยๆ
8 สิงหาคม 2551 13:30 น. - comment id 100830
เข้าใจความรู้สึกได้เลยค่ะ เป็นการตัดสินใจที่ถูก... เราก็เป็นคนนึงที่คิดได้ ก็เมื่อมันสายไป... ยังไงก็กลับไปแก้ไขไม่ได้ ขอให้รักเเม่ และเอาใจใส่เเม่อย่างนี้ต่อไปนะคะ.. สุขสัตน์วันแม่ (ล่วงหน้าค่ะ)
9 สิงหาคม 2551 21:37 น. - comment id 100891
ผมศรัทธาความรัก3รุ่นของพี่นะคับ ขอให้พี่ ทั้งแม่ ทั้งยาย ของพี่มีความสุขคับผม ---------