...มีคน2คนเป็นเพื่อนกัน...ต่างร่วมเดินทางไปในทะเลทราย... ระหว่างทาง...เกิดโต้เถียงขัดแย้งไม่เข้าใจกัน เพื่อนคนหนึ่ง...พลั้งลงมือ...ตบหน้าอีกฝ่าย คนถูกทำร้ายัง...เจ็บปวด...แต่ไม่เอ่ยวาจา...กลับเขียนลงบนผืนทรายว่า วันนี้...ฉันถูกเพื่อนรักตบหน้า พวกเขายังคงเดินทางต่อ...กระทั่งถึงแหล่งน้ำ พวกเขาตัดสินใจอาบน้ำ...ชำระกาย...พลันคนที่ถูกตบหน้ากลับจมน้ำ... เพื่อนอีกคนไม่รั้งรอ...เข้าช่วยชีวิตน คนรอดตาย...ยังคงไม่เอ่ยวาจา...กลับสลักลงไปบนหินใหญ่... วันนี้...เพื่อนรักช่วยชีวิตฉันไว้ อีกคนไม่เข้าใจ...ถามว่า... เมื่อถูกฉันตบหน้า...เธอเขียนลงทราย...แล้วทำไมเมื่อครู่...ต้องสลักบนหิน อีกคนยิ้มพราย...กล่าวตอบ เมื่อถูกเพื่อนรักทำร้าย...เราควรเขียนมันไว้บนทราย ซึ่งสายลมแห่งการให้อภัย...จะทำหน้าที่พัดผ่าน...ลบล้างไม่เหลือ แต่เมื่อมีสิ่งที่ดีมากมาย...บังเกิด เราควรสลักไว้บนก้อนหินแห่งความทรงจำในหัวใจ...ซึ่งจะไม่มีสายลมแรงเพียงใด...ลบ ล้างทำลาย....
21 พฤษภาคม 2546 11:34 น. - comment id 68784
มีเพื่อนผมส่งมาให้ทางเมลล์ผมเลยเขียนเล่าสู่กันฟังเพราะคิดว่าอ่านแล้วคงคิดเหมือนกัน
21 พฤษภาคม 2546 13:46 น. - comment id 68787
ได้ข้อคิดที่ดี
23 พฤษภาคม 2546 16:34 น. - comment id 68809
อย่างงั้นเราขอ สลักบนหินว่าจะเป็นเพื่อนเธอตลอดไป
23 พฤษภาคม 2546 17:49 น. - comment id 68811
สลักไว้บนหิน ดีกว่าบนดิน เป็นไหน ๆ เนอะ