ฉันคนนี้ รักด้วยกิเลส รักอย่างเห็นแก่ตัว

yamayurikai

แต่ก่อนฉันเคยคิดว่าฉันรักเธอมากมาย
เธอขอให้ทำไร ทำหมด ไปไหนไปหมด
แล้ววันนึงเธอก็เดินจากฉันไป
ฉันไม่เข้าใจ ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมเธอเดินจากไป
ทั้งๆที่เรามีช่วงเวลาที่ต่อกัน (แม้ว่ามันอาจเป็นโลกที่เธอสร้างขึ้นมาให้กับฉันก็ตาม) 
ฉันสงสัยว่าฉันทำไรผิดไปหรือเปล่า
เธอไม่บอกเหตุผล จู่ก็สร้างกำแพงขึ้นมา
ตอนนั้นฉันเสียมาก ว่าเธอไม่รักฉันแล้วเหรอ(ที่จริงอาจไม่ได้รักแต่แรก..ฉันอาจเข้าใจผิดแต่แรก)
ฉันไปคาดคั้น กดดัน เอาคำตอบ
ที่ผ่านมามันคืออะไร
ฉันเฝ้าคิดว่าเธอทำอย่างนั้นว่าเธอเพื่ออะไร
ขุดหลุมให้ฉันเข้ามาแล้วเดินจากไป
แต่มาวันนี้ ฉันนั่งทบทวน
กาลเวลาทำให้ฉันเข้าใจว่าที่จริงแล้วฉันต่างหาก
ที่เป็นคนดึงเธอเข้ามา จากความสัมพันธ์ต้องห้าม
ฉันพยายามแปรเปลียนมัน
ฉันเองแหละที่ดึงเธอเข้ามาแต่แรก
หากวันนั้นฉันไม่ดึงเธอเข้ามา เรื่องคงไม่จบลงแบบนี้
เราก็คงเป็นคนที่รู้จักกันและอาจรู้สึกดีต่อกันมากกว่านี้
แต่ไม่เป็นไร ฉันไม่ขอให้เธอกลับมาหาฉัน
เพราะฉันรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ และไม่มีทางเป็นไปได้ในความเป็นจริง
แม้ว่าฉันอยากให้เป็นเรื่องจริงก็ตาม
จากความสัมพันธ์ต้องห้ามที่ฉันตระหนักรู้ดี
แต่ฉันก็ไม่อาจห้ามมันได้
เพราะเธอทำให้ฉันคิดถึงแต่เธอ
ฉันมันเห็นแก่ตัว
กลัวตัวเองจะถูกมองไม่ดี
แต่เหนือสิ่งอื่นใด กลัวที่จะรักเธอ
ไม่แน่ใจว่าเธอรักฉันหรือเปล่า
ฉันตั้งคำถามตลอดว่าเธอเข้าหาฉันเพื่ออะไร
ทั้งที่ฉันเข้าหาเธอก่อน
แต่สุดท้ายฉันก็ยึดเธอไว้
และฉันก็คาดหวังว่าเธอจะต้องเป็นอย่างที่ฉันต้องการ
ทั้งๆที่เธออาจไม่พร้อม ที่จริงฉันอยากจะบอกว่า
เพราะฉันกลัวความสัมพันธ์ต้องห้าม ฉันเลยไม่กล้าบอกเธอว่าฉันรักเธอมากมายแค่ไหน
ฉันมันคนเห็นแก่ตัว
รักด้วยกิเลสแท้ๆ 
คนเราต่างมีกิเลสด้วยทั้งนั้น
แต่ฉันกลับเอากิเลสของฉันไปใส่เธอ
แล้วยังมาว่าเธอเป็นคนผิดอีก
มาตอนนี้อยากขอโทษเธอจริงๆ
ขอโทษที่ฉันรักตัวเองมากไป
รักเธอไม่มากพอ
ขอโทษจริงๆ สุดท้ายอยากให้เธอเชื่อและวางใจเถอะว่า
(แม้เธอจะไม่ใช่ก็ตาม)
ฉันคนนี้พร้อมเป็นเพื่อนเคียงข้างเธอเสมอ 
ไม่ว่าเธอจะคิด จะทำ จะเป็นอะไรก็ตาม
ต่อไปเป็นกลอนที่ฉันอ่านและอยากแบ่งปัน
ให้สายตาทำหน้าที่ 
ขออนุญาตนำบทกลอนของคุณสุขุมพจน์   คำสุขุมมาลงค่ะ
 ให้วรรคทองของกวีสักกี่วรรค
ก็บอกค่าที่ใจรักมิหมดได้
ถึงร้อยรสพจนาจนสาใจ
ก็ยากใช้พรรณนาค่าความรัก
ให้หมื่นแสนสัญญาว่าจะซื่อ
ก็ยากถือถ้อยวจีเป็นศรีศักดิ์
ให้เขียนถ้อยสาบานกี่ล้านวรรค
ยังน้อยนักน้อยหนาค่าหัวใจ
..รักไหม? คิดถึงไหม?...ไม่ต้องพูด
เวลาย่อมพิสูจน์ความจริงได้
ทุกทุกสิ่งทุกอย่างจากข้างใน
เพียงวันเดือนเคลื่อนไปก็ไขความ
ต่อให้ลึกให้ลับระดับไหน
เท็จฤๅแท้ในใจใช่เรื่องถาม
รักพร้อมเปิดเผยตัวแค่ชั่วยาม
ใช่รอข้ามภพชาติขนาดนั้น
...ไม่ต้องพร่ำพรรณาเลยว่ารัก
แค่สบตาก็ประจักษ์  "เธอรักฉัน"
และที่หลอกตาจะบอก "เธอหลอกกัน"
ใช่แค่ปากยืนยัน แค่สัญญา
...เถอะ ปล่อยให้สายตาทำหน้าที่
เพียงสบตาวันนี้ถึงวันหน้า
ก็พอรู้ พอเห็น ความเย็นชา
พอเห็นค่าความรัก...ถ้าจักมี !