เสียงของใคร

ออวารณี

ห้าปีผ่านมาหรือจะอีกกี่ปี ฉันก็ไม่มีวันที่จะลืมเหตุการณ์ระทึกขวัญนั้นไปได้
วันนั้น.................ลูกสาวสองคน อยู่ป.5 กับม.1 ตามแม่ไปค้างคืนที่วัด ตั้งใจจะไป 2คืน เพื่อปฏิบัติธรรม  ด้วยหวังให้ลูกได้ฝึกฝนเรียนรู้การสร้างสมาธิ
ใช้ชีวิตที่เรียบง่ายในวัด  ติดดิน(ทราย ในวัด)
        ไปถึงวัดเช้าวันเสาร์ ทำบุญตักบาตร ทานข้าวเช้า(วัดป่า อยู่กลางป่า
 โอบรอบด้วยขุนเขาชมพู่และเขาเขียว)  กวาดวัด ทำความสะอาดห้องโถงใหญ่
ซึ่งเป็นศาลาที่พักผู้ไปปฏิบัติธรรมที่นั่น   แล้วฉันก็พาลูกเดินจงกรมสลับกับการนั่งสมาธิ     พอตกบ่ายก็งีบหลับพักหนึ่ง เย็นอาบน้ำแล้วเตรียมสวดมนต์ทำวัตรเย็นตอนหนึ่งทุ่ม
          แก๊งงงง  แก๊งงงงง แก๊งงงงง ........เสียงเคาะระฆัง เร่งเร้าให้เรารีบขึ้น
ไปทำวัตร   "ไม่"........  "ไม่"  เอาอีกแล้ว ยัยตัวแสบตัวเล็ก เจ้าปัญหาอีกแล้ว
มีอะไรไม่สบอารมณ์กี๋ ฃึ้นมาซะงั้น  ไม่ให้ความร่วมมือซะงั้น...........
           "ผัวะ เพี้ยะๆๆๆๆ "แล้วก๊อ ตอ้งโอ๋ กันหลายยก กว่าหล่อนจะยอมไปสวดมนต์แค่โดยดี      
            เมื่อกำลังจะเริ่มสวดมนต์ ฉันต้องรีบกลับไปที่พักเพื่อหยิบแว่นตาคู่เก่ง
ที่พักค่อนข้างมืด   พอฉันหยิบแว่นตาแล้วเดินออกมา............ก็ได้ยินเสียงแว่วเหมือนมีใครเรียก.........ไม่ฟังแล้วววววววววว รีบโกยอ้าวพอถืงหน้าประตูกระจก        "คุณณณ หมอออออออออขา " เสียงนั้นหวานแว่ว ท่ามกลาง
ความมืดแห่งราตรีกลางป่า ฉันยืนนิ่งขาชาเหมือนถูกสะกด  ทั้งๆที่ใจอยากวิ่ง
สุดชีวิต เสียงเรียกยังคงแว่วมาอีก 3 ครั้ง
ง่วงแล้ว โปรดติดตามตอน 2