พรหมลิขิต [=Destiny of Heven=] ....(8 ตามหาฟ้า -3-)

ป๊ากเก้อร์

1 ปีแล้วกับการตามหาฟ้าของภู แต่ภูกลับได้คบกับผู้หญิงคนใหม่ที่สามารถเข้ามาเติมเต็มหัวใจให้กับภูได้ นั่นก็คือ ซี ผู้หญิงที่ทำให้ภูมีความสุข และมีชีวิตชีวาเหมือนกับคนใหม่ แม้ซีจะมีอิทธิพลต่อภูซึ่งทำให้อะไรหลายๆอย่างในตัวภูเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น แต่กระนั้นในใจลึกๆของภูแล้ว ก็ยังคงไม่ลืมเลือนระฟ้า แต่แม้จะเป็นบางครั้งที่ซีนั้นจะสามารถทำให้ภูลืมฟ้าได้ แต่ก็เป็นไปในชั่วขณะ แต่ซีก็ไม่เคยรู้เลยว่าภูยังมีฟ้าอยู่ในใจ แต่นั่นมันก็คือก้นบึ้งที่จิตใจของภู เวลาที่ผ่านไปวันแล้ววันเล่านั้นความผูกพันระหว่างภูกับซี ก็ยิ่งมากขึ้นๆ แต่กระนั้นมันก็ยังทำให้ภูเลิกลืมฟ้าไปไม่ได้ แต่ถึงยังงัย ณ เวลานี้ ภูได้รักซีเต็มห้องหัวใจ และทั้งคู่ก็รักกันมากผูกพันกันมากจนไม่อาจพรากจากกัน แต่ถึงแม้ว่าต่อให้ภูกับฟ้าจะเป็นเนื้อคู่กันจริงเพียงใดก็ไม่อาจจะคบกันได้ เพราะด้วยความที่เป็นเนื้อคู่กันนั้นรู้ด้วยสัญชาติญาณแล้วว่ายังคงต้องชดใช้กรรมที่ก่อไว้ต่อไป ก็จริงอย่างที่ใครๆเขาพูดกัน เนื้อคู่ไม่จำเป็นต้องอยู่ด้วยกัน เพราะบางครั้งเนื้อคู่ก็อาจจะต้องพลัดพรากจากกันด้วยผลแห่งกรรมที่ได้ทำร่วมกัน 
    การที่เราคบใครซักคนหนึ่ง มันต้องใช้เวลาเรียนรู้กันและกัน สิ่งสำคัญที่สุดในการคบกันของคนทั้ง 2คนนั้นคือ อารมณ์ คนเราจะอยู่ด้วยกันได้ก็ด้วยความเข้าใจ แต่อารมณ์คือ สิ่งสำคัญที่สุดในการคบกัน เข้าหากัน พูดคุยกัน ระหว่างคนที่ใจเย็นกับใจร้อน ใครจะมอบความรู้สึกดีดีให้ได้มากกว่ากัน เมื่อเราเข้าใจใครซักคน หรือยังไม่เข้าใจก็ตาม คือมีสติที่ใจเย็น 
   วันเวลาผ่านไปช่างไวนัก เพราะก่อนหน้านี้ระหว่างภูและซีจะไกลเกินจริงที่จะคบกัน ดูไม่มีทางเป็นไปได้เลยว่าจะได้มาคบกัน ตัวภูนั้นผ่านเรื่องราวความรักมามาก ครั้งนี้คงเป็นครั้งแรกจริงๆ ที่ภูจะได้เจอกับรักแท้
ภู.. แต่ละวันที่ผ่านมันเร็วเน้อะ ภูว่างั้นเปล่า
อืม ภูก็ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าจะได้คบกับซี ไม่เคยคิดเลยจริงๆนะ 
วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ทั้งคู่ได้หยุดในวันเดียวกันและก็หาเวลาว่างไปไหนมาไหนด้วยกันเช่นเดิม
กินอะไรดีหละซี....สเต็กไหม?
อืม ก็ดี ซีก็อยากกินเหมือนกัน ภูนี่รู้ใจซีไปซะหมดเลยนะ ฮิฮิ
ฮะฮะ ภูหัวเราะพร้อมกับลูบหัวซีเบาๆ
จากนั้นทั้งคู่ก็เดินเข้าไปในร้าน ทั้งคู่ต่างเลือกที่นั่งที่อยากนั่ง ไม่นานก็มีพนักงานมารับ order ทั้งคู่สั่งอาหารเหมือนๆกัน ระหว่างนั้นทั้งคู่ก็ทานไปคุยไปอย่างเพลิดเพลิน แต่ชั่วเสี้ยววินาทีหนึ่งในหัวของภูก็ได้ปรากฏภาพๆหนึ่งขึ้นมาในหัวสมอง ภาพนั้นเป็นภาพที่ภูกำลังนั่งบนโต๊ะทานข้าวและกำลังจับมือฟ้าอยู่ แวบเดียวเท่านั้นภาพที่แวบเข้ามาในหัวสมองภูก็หายไป
ภูเป็นอะไรเหรอ? 
ซีถามด้วยความสงสัยและเป็นห่วง เพราะอยู่ดีดีภูทำท่าเหมือนปวดหัวจี๊ดขึ้นมากระทันหัน
เป็นอะไรรึเปล่า?
อ๋อ.... ไม่เป็นไรเมื่อกี้มันรู้สึกจี๊ดๆที่หัวนิดหน่อย แต่ตอนนี้ไม่เป็นอะไรแล้ว....
ทำไมเราถึงเห็นภาพฟ้านะ ภูแอบคิดในใจเกี่ยวกับฟ้า
เกือบ 2ปีแล้วนะ..ที่เราไม่ได้เจอฟ้า และไม่ทราบข่าวคราวเลย ไม่รู้ตอนนี้ฟ้าจะอยู่ที่ไหนเป็นยังงัยบ้าง
ภูยังคงได้แต่พูดกับตัวเองในใจ แม้ว่าตอนนี้ภูจะรู้สึกผูกพันและรักซี แต่มันก็ยังให้หวนกลับไปคิดถึงฟ้า เหมือนกับว่าทุกครั้งที่ภูลืมฟ้าไปแล้ว ก็จะกลับมานึกถึงอีก เหมือนกับว่ามันมีอะไรบางอย่างที่ต้องให้กลับมานึกถึงฟ้า
แต่ยังงัยซะเราก็รักซี และผูกพันกับซีมากๆเลย แต่อย่างน้อยหากได้เจอฟ้าอีกครั้ง มันก็คงจะดี แค่ได้เจออีกซักครั้งก็คงพอ ภูได้แต่คิดในใจ
แหวะ! ....คิดอะไรอยู่ หือ...... ซีแกล้งจ๊ะเอ๋ภู
โอ๊ะ!.....ตกใจหมด ซีซี่หนิ
ฮะฮะ ก็ภูอะ ทำท่าทำทางเหมือนกับคิดอะไรอยู่คนเดียวเลย เหม่ออยู่นั่นแหละ 
ภูแค่ยิ้ม แต่ไม่ได้ตอบอะไร
ซีรู้นะ...... 
ภูยังคงยิ้มตอบกลับ แต่คราวนี้
ภูอะ รักซี รักซีมากๆด้วย ภูพูดพร้อมกับเอามือทั้ง 2ไปหยิกที่แก้มซี
ซีเป็นคนแรกนะที่รักภูจริงๆ ภูผิดต่อซีไม่ได้เลยแหละ ภูพูดจบจึงปล่อยมือ
อ๋อย แก้มซีแทบฉีกอะ อีตาภูบ้า!
ฮะฮะ ซีทำหน้างอนเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้โกรธอะไรภูเลย
ภูรักซีมากเลยเหรอ
ใช่ จริงแท้ๆเลยหละ
ซีก็รักภูเหมือนกัน รักมากด้วย ซีพูดพร้อมกับเอามือไปหยิกที่แก้มของภูบ้าง
โอ๊ยๆ เอ้าอำอัวเองเอาเอาอ๊ะ โอ๊ย เอ็บ.....(โอ๊ยเค้าทำตัวเองเบาเบานะ โอ๊ย เจ็บ....)
ทั้งคู่ก็ต่างหยอกล้อกันไปด้วยกินข้าวไปด้วย จนโต๊ะรอบๆข้างต่างแอบมองทั้ง 2เล่นกัน
กินข้าวเสร็จไปไหนต่อกันดีคะที่รัก ฮิฮิ.... ซีพูดอย่างอายๆ
ไปอยู่ในหัวใจเธอยังงัยหละจ๊ะ แม่คนสวย ฮะฮะ 
ไอบ้า หนิ น้ำเน่าจริงๆเลย ฮิฮิ
ไปดูหนังงัยซี ตามสูตรของเรา 2คน 
หืม ซีไม่ไปหาหรอกนะสูทหนะ เพราะซีไม่ได้ ใส่ 
ภูทำหน้าเบ้ใส่ซีทันที เพราะไม่นึกว่าซีจะมามุกนี้
นี่ ไม่ได้หมายถึงสูทเสื้อนะคะ ฮะฮะ หนอยเล่นซะอึ้งไปเลย
ฮิฮิ ขำๆเองนะภู ฮะฮะ
แล้วทั้งคู่ก็คุยเล่นกันสนุกสนาน  หลังจากนั้นทั้งคู่ทานข้าวเสร็จก็พากันเดินไปดูรอบหนังและจองตั๋ว
ภูอยากดูหนังสงครามอะซี
ไม่เอาซีอยากดู love story
ไม่เอา งั้นดู M.R. DEEN ก็ได้ ตลกๆ ซีนิ่งคิดซักพัก
อืมๆ .....ก็ได้ๆ
ฮะฮะ น่ารักมาก น้องซีซี่  ภูพูดไปพร้อมบีบจมูกซีเบาๆ
โอ๊ยๆๆ จมูกซีพังหมด คึกจังเลยนะ ฮิฮิ
แล้วทั้งคู่ก็เลือกหนังที่อยากดูด้วยกัน  เมื่อใกล้เวลาที่หนังเข้า ทั้งคู่ก็เข้าไปนั่งรอหนังฉายในโรงหนังไม่นานหนังก็เริ่มฉาย ระหว่างที่หนังฉายนั้น ทั้ง 2ก็ดูหนังไปด้วย แล้วก็กุมมือกันไว้แน่น แล้วซีก็ค่อยๆน้อมตัวลงมาซบที่ไหล่ของภู
ฮิฮิ ถึงหนังจะตลก แต่เราทั้งคู่ก็หวานจนหนังตลกแทบกายเป็นหนังโรแมนติก
ฮะฮะ ช่างพูดนักนะ ภูพูดพร้อมกับยิ้มร่าอย่างมีความสุข
ซีรู้สึกอบอุ่นนะ ที่มีภู ซีพูดจบ ภูก็เอามือลูบไปที่หัวของซี
ภูก็รู้สึกอบอุ่นเหมือนกัน 
เมื่อทั้งคู่ดูหนังจบก็พากันกลับบ้าน ภูก็มาส่งซีถึงหน้าบ้าน อย่างเช่นที่เคยทำเหมือนทุกๆวัน
ยังไม่อยากเข้าบ้านเลย ซีพูด
ภูก็เหมือนกัน วันนี้สนุกและมีความสุขมากเลยหละซี ฮะฮะ ไม่ใช่แค่วันนี้หรอก ทุกๆวันต่างหาก
จ้า ซีก็เหมือนกัน อาทิตย์หน้าไปไหนอีกน้า..? ซีนิ่งคิดชั่วครู่
อืม .....ไปสวนสนุกมั้ย?
อืม ก็ดีภูไม่ได้ไปสวนสนุกมานานหลายปีแล้ว
งั้นซีเข้าบ้านแล้วนะ
จ้าที่รัก.....
ขับรถกลับบ้านดีๆ นะภู
อืม จ้า...
แล้วภูก็ออกรถไป ระหว่างทางภูก็นั่งคิดในใจ
วันนี้ทำไมเราถึงได้เห็นภาพฟ้านะ ? เฮ้อ แปลกเน้อะ ทั้งๆที่เราไม่ได้นึกถึงฟ้าเลยตอนนั้น แต่กลับกลายเป็นว่าอยู่ดีดีก็นึกขึ้นมาเอง ยังแปลกใจว่าทุกครั้งที่เราจะลืมฟ้าไปแล้ว แต่กลับเกิดภาพฟ้าขึ้นมาในหัวเรา เฮ้อๆ แปลกดี แต่ช่างเหอะ เราคงจะคิดมากไป 
ภูยังคงไม่รู้ตัวเองว่าจริงๆแล้วตัวเองนั้นมีอะไรบางอย่างที่ทำให้ไม่สามารถลืมฟ้าได้ แต่ภูก็ไม่ได้สนใจอะไร
เราเคยผิดหวังมาตลอด มาถึงตอนี้แล้ว เรามีซีอยู่เคียงข้าง ไม่นึกเลยว่าเราจะมีวันนี้ สุขใจจริงๆ บางครั้งการที่เรามีความสุขใช่ว่าจะไม่มีความทุกข์เลย แต่เราสามารถทำให้ตัวเรามีความสุขไปได้โดยปราศจากความทุกข์ การขจัดทุกข์ทางกายไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่การขจัดทุกข์ทางใจเป็นเรื่องสำคัญสำหรับเรา
สิ่งนี้เองที่ภูคิดอยู่ตลอด มาถึงเวลานี้ภูรู้สึกสุขใจเป้นอย่างมากที่มีผู้หญิงแสนดีที่ชื่อ ซีเข้ามาเป้นส่วนหนึ่งของชีวิตภูอย่างเต็มตัว
    6เดือผ่านไปความสัมพันธ์ระหว่างซีและภูยังคงเหมือนเดิม รักกันเหมือนเดิม แต่สิ่งที่มากขึ้น คือความเข้าใจกัน บางครั้งอาจมีทะเลาะกันบ้าง งอนกันบ้าง แต่พอปรับความเข้าใจ เปิดใจเข้าหากัน นั่นก็ทำให้ทั้งคู่ ยิ่งรักกันมากขึ้นกว่าเดิม 
    ช่วงก่อนหน้านี้ภูได้ทำงานที่โรงแรม เมรี่โรส ทำได้ อยู่เกือบปี ก็มีอันต้องโดนปลดจากงาน เนื่องจากสถานะของภูที่ไม่มั่นคงและทางโรงแรมต้องการลดค่าใช้จ่าย เนื่องจากเข้าสู่ในช่วง low season ที่ภูทำที่เมรี่โรสนี้ อยู่ในตำแหน่งของพนักงานรายวันประจำ คือทางโรงแรมจะจ้างภูและจ่ายเงินภูเป็นรายวัน แต่ภูจะได้เงินทีเดียวตอนสิ้นเดือน ซึ่งศัพท์ทางโรงแรมจะเรียกพนักงานเหล่านี้ว่า casual หรือพนักงานชั่วคราว casual นั้นจะแบ่งหลายแบบแล้วแต่ระบบของโรงแรมนั้นๆ แต่ที่ภูเป็นอยู่นั้นคือ casual ประจำ คือจะได้เป็นเงินเดือน และcasual อีกแบบ จะเป็น casual past time หรือ casual รายวัน จะได้เงินเป็นวันๆไป
 
ซี ภูได้ที่ทำงานใหม่แล้วหละ
แล้วเริ่มงานเมื่อไหร่เหรอภู
ก็อาทิตย์หน้าแหละ ช่วงนี้ภูก็ว่างอยู่ ภูก็ไปรับไปส่งซีได้มากขึ้น ฮะฮะ
แล้วภูได้บรรจุเป้นพนักงานประจำรึเปล่า 
ซีถามด้วยความสนใจ แต่ภูก็ทำหน้าเซ็งๆเล็กน้อยก่อนตอบกลับไปว่า
ยังอะซี เค้าให้ภูเป็น temporary ไปก่อนอะ
temporary ! คืออะไรเหรอ ?
ก็พนักงานชั่วคราวงัย แต่อย่างน้อยภูก็ยังได้สวัสดิการเท่าpermanent staff(พนักงานประจำ) นะ ดีกว่าเป็น casual เยอะเลย เพราะเป็นแค่ casual อะได้สวัสดิการแค่ชุด เงินเดือนก็แย่ไม่มีวันหยุด ถ้าหยุดก็ไม่ได้ตังค์ ถ้าเป็น temporary staff นะหยุดก็ได้ตังค์ แถมมีวันหยุดเป็นของตัวเองอีก ถ้าทำถึงปีก็ได้วันหยุดพักร้อนด้วย บางที่นะได้ service charge ด้วยแต่ว่าได้น้อยกว่า permanent staff
อ๋อ เข้าใจและๆ ยากเน้อะ กว่าภูจะได้ เมื่อไหร่ภูจะได้น้า....
คงอีกไม่นานหรอกมั้ง
อืม จ้า ซีจะเอาใจช่วย
     เมื่อภูได้เริ่มงานใหม่กับที่ใหม่ โรงแรมใหม่ที่ภูได้เข้ามาทำเป็น temporary staff นั้นภูอยู่นำตำแหน่งของ waiter หรือพนักงาน เสิร์ฟ อยู่ส่วนของ สระน้ำ หรือ poolbar ตัวภูนั้นที่ทำที่เมรี่โรสนั้นก็อยู่สระน้ำเช่นกัน ซึ่งก็ไม่ยากสำหรับภูในการปรับตัว และอีกอย่างนั้น ภูก็มีวิชาและความรู้ติดตัวมาบ้างเกี่ยวกับการทำเครื่องดื่ม cocktail และ mocktail -(cocktail คือการเอาเหล้ามาผสมกันตั้งแต่ 2ชนิดขึ้นไป จึงเรียกว่า cocktail ,ส่วนmocktail นั้นท่านผู้อ่านบางคนคงไม่เคยได้ยินคำนี้ แต่mocktil นี้เราๆท่านๆได้เห็นกันบ่อยนั่นก็คือน้ำปั่นนั่นเอง mocktail เป็นเครื่องดื่มที่นำเอาน้ำผลไม้นั้นมาผสมกันเกิน 2ชนิดขึ้นไป จึงเรียกว่า mocktail)- จึงไม่ใช่เรื่องยากที่ภูจะทำไม่ได้ แต่ทว่า4เดือนผ่านไป ก็เหมือนกับว่าโชคชะตาได้เล่นตลกกับภูอีกครั้งหนึ่ง ภูมีอันต้องโดนปลดจากงานอีกครา เนื่องจากในสัญญาของภูนั้น หมดลงในรอบปีปฎิทินของทางโรงแรม และไม่มีทีท่าว่าภูจะได้รับการต่อสัญญาใหม่ จนในที่สุภูก็หมดสัญญาการทำงานลง จึงตองออกจากงานอีกครา แต่คราวนี้ หัวหน้าของภูนั้น ได้ช่วยเหลือภูให้ไปทำงานในโรงแรมที่หนึ่งที่มีระดับ 3ดาว เป็นเพราะหัวหน้าของภูนั้น รู้จักและกว้างขวางกับคนในวงการเยอะจึงสามารถหางานให้ภูทำได้ แต่กระนั้น เมื่อภูมาอยู่ที่ใหม่อีก และเป็นโรงแรมระดับ 3ดาว นับเป็นครั้งแรกเลยที่ภูได้สัมผัสกับบรรยากาศของโรงแรมระดับ 3ดาว ภูไม่สามารถทำงานเข้ากัยบระบบได้ ซึ่งมันต่างกันมากกับโรงแรมระดับ 5ดาวที่ภูเคยทำมา ภูพยายามปรับตัวให้เข้ากับระบบต่างๆ แต่จนแล้วจนรอด ภูก็ไม่สามารถปรับตัวได้เลยแม้แต่น้อย จนในที่สุด เพียงแค่ 2เดือนนับจากเริ่มงาน แม้ภูจะได้ permanent staff ที่นี่แต่ก็ไม่สามารถปรับตัวได้เลยกับที่ทำงานใหม่ และด้วยความที่เป็น โรงแรม 3ดาว ตัวภูเองนั้นคิดว่า ยิ่งไขว่คว้าและพยายามเท่าไหร่ก็ยิ่งห่างไกลกับความสำเร็จ ภูจึงตัดสินใจลาออกจากที่นี่ทันที และตั้งใจจะลองไปทำงานทางด้านร้านอาหารดู
 เฮ้อ....ภูท้อมากเลยซี พยายามแล้วพยายามอีก ภูก็ปรับตัวไม่ได้เลย ภูอะไม่อยากออกจากโรงแรม สุขขีเลยนะถ้ามันไม่หมดสัญญา เฮ้อ มาอยู่ โรงแรม 3ดาวนี่ แม้ภูเป็นstaffประจำแล้ว ภูก็ทำงานอย่างไม่มีความสุข ปรับตัวไม่ได้เลย
ไม่เป็นไรนะภู เพียงแค่ภูไม่ท้อ ภูก็พยายามใหม่ก็ได้หนิ
ภูว่าภูจะลองออกมาทำร้านอาหารดูบ้าง เพราะภูเคยทำงานโรงแรมมาก่อน อย่างน้อย ก็ต้องได้ตำแหน่งและเงินเดือนที่ดีแน่
อืม.....ภูก็ลองดูสิ ซีจะเป็นกำลังใจให้ 
แม้ว่าซีจะพูดไปว่าเป็นกำลังใจให้ แต่ในใจลึกๆ ซีก็ไม่อยากให้ภูไปทำงานร้านอาหาร เพราะซีรู้สึกว่างานร้านอาหารนั้น มันดูไม่เหมาะกับภูเอาเสียเลย นอกจากภูจะเป็นเจ้าของร้านซะเอง แต่กระนั้นซีก็ยังเคารพในการตัดสินใจของภู และคอยเป็นกำลังใจอยู่ห่างๆ 
และไม่นานภูก็ได้งานใหม่อีกครั้ง คราวนี้ภูได้งานร้านอาหารสมใจ และได้ตำแหน่งที่ดีและเงินเดือนที่เพิ่มมากขึ้นสมใจ แม้เงินเดือนจะไม่มาก แต่อย่างน้อย ตำแหน่งงานที่ภูได้ก็ล่อหลอกภูไปได้ไม่น้อย เพราะตำแหน่งงานใหม่นี้เหมือนกับ เป็น training หรือที่เรียกกันว่า supervisor ภูจะมีหน้าที่คอยดูแลพนักงานที่ดูแลลูกค้าที่มาใช้บริการห้องอาหาร และจะสอนความรู้และ skillต่างๆแก่พนักงาน ให้อยู่ใน standard ของร้านอาหาร แต่ทว่า เมื่อภูทำงานอยู่ที่นี่ได้ซักพัก แค่3อาทิตย์ เท่านั้นภูก็รู้ได้ถึงความแตกต่างระหว่างโรงแรมและร้านอาหาร
ร้านอาหารกับโรงแรมมันต่างกัน ต่างกันมากและมากๆ โรงแรมนั้นจะดีไม่ดี ขึ้นอยู่กับมาตรฐานในการบริการ และสิ่งอำนวยความสะดวก ร้านอาหาร ชื่อก็บอกอยู่แล้วว่าร้านอาหาร ซึ่งมันต่างกัน ร้านอาหารเป็นที่ที่สำหรับมาทานอาหาร มาตรฐานแม้จะมี แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจในรายละเอียดเล็กๆน้อยเหมือนห้องอาหารในโรงแรม ซึ่งโรงแรมจะใส่ใจกับรายละเอียดอย่างมาก การกำหนดดาวของโรงแรม ดูที่องค์ประกอบโดยรวม ไม่ใช่แค่ห้องอาหาร แต่สำหรับร้านอาหารมันไม่ต้องการรายละเอียดมากเพียงแค่สั่ง เสิร์ฟ เก็บตังค์ แล้วลูกค้าก็ไป แต่โรงแรมเมื่อแขกมาก็ต้องไหว้แขก พาแขกมานั่ง ถามเครื่องดื่ม ถามไวท์ แล้วถึงจะสั่งอาหาร ซึ่งแค่นี้มันก็ต่างกันมากแล้ว เพราะฉะนั้นมันไม่ใช่คาเล็กเตอร์ของภูเลยที่มาทำร้านอาหาร แต่ทว่า ภูก็ยังดื้อรั้นที่จะทำร้านอาหารอยู่ ภูจึงลองไปสมัครที่ร้านอาหารอีกแห่งหนึ่ง ซึงร้านอาหารนี้ก็ดูดีกว่าร้านอาหารแรกที่ภูทำ ภูได้รับตำแหน่งเป็นกัปตันห้องอาหาร ซึ่งก็คือหัวหน้าของเด็กเสิร์ฟนั่นเอง  ...แต่....ที่นี่ภูพยายามทำงานอย่างเต็มที่ จนในที่สุดก็ถึงช่วงที่จะประเมินผล ในการผ่านงาน หรือไม่ผ่านงาน หากว่าไม่ผ่านงานแล้วนั้นภูก็อาจจะต้องโดนประเมินผลใหม่อีกครั้ง แต่ตัวภูเองก็มั่นใจว่าครั้งเดียวยังงัยก็ผ่านแต่ทว่า
ผลการประเมินของหัวหน้าของภูนั้นกลับตรงกันข้ามกับความคิดภูโดยสิ้นเชิง ภูกลับโดนสั่งสอน โดนวิจารณ์ในทางเสียหาย และไม่มีคำชมใดๆเลยจะออกจากปากของหัวหน้าคนนั้น ซึ่ง วินาทีนั้น ภูทั้ง โกรธ ทั้งแค้น ที่ว่า ภูนั้นเคยทำงานโรงแรมมาก่อนแต่กลับไม่ยอมรับฟังความคิดเห็นของภูในเรื่องต่างๆ ทั้งๆที่มาถามความเห็นภู ภูรู้สึกว่าตัวเองนั้น ตกต่ำ และตกต่ำถึงขีดสุดที่ต้องมาทำงานร้านอาหารที่ไม่ได้ทั้งความรู้ใหม่ๆไม่ได้เรียนรู้อะไรเลยนอกจากจะอยู่ในร้านอันอุดอู้และแคบๆ เหมือนกับว่าภูนั้นอยู่ในกะลา ไม่สามารถที่จะรับรู้โลกภายนอกได้ และนั่น เมื่อมันถึงขีดตกต่ำ พลันภูจึงตัดสินใจฮึดสู้อีกครั้งที่จะกลับไปทำงานรงแรมอีกครา แม้ไม่ได้ permanent staff แต่อย่างน้อยก็ขอแค่ได้เป็น temporary staff ก็ยังดี 
ซี ภูตัดสินใจแล้วหละ ภูจะกลับไปทำงานโงแรมอีกครั้ง ภูจะไม่ท้ออีกต่อไปแล้ว 
ซีแอบอมยิ้ม เพราะซีเคยคิดไว้ไม่ผิดว่าภู ไม่เหมาะกับงานร้านอาหารนอกเสียจากภูจะเป็นเจ้าของร้านซะเอง
ตอนนั้นหนะ ซีก็อยากจะบอกภูนะว่าอย่าออกมาทำร้านอาหารเลยมันไม่เหมาะกับภูหรอก แต่ว่าซีก็ต้องเคารพการตัดสินใจของภู
ขอบใจมากเลยนะซี ที่เป็นกำลังใจ และอยู่เคียงข้างภูมาตลอด 1ปีแล้วเน้อะที่เราคบกัน 
อืม จ้า
ถ้าไม่ใช่เพราะร้านอาหรที่ภูทำนี้นะ ภูคงไม่แข็งแกร่งและเข้มแข็งขึ้นมาหรอก อย่างน้อยเวลาที่ภูเสียไปกับร้านอาหารและโรงแรมนั่น มันก็เป็นประสบการณ์ที่ภูจะไม่มีวันลืมเลย ต่อแต่นี้นะซี ภูจะเป็น permanent staff ให้ได้ เพื่อภูเองเพื่อซี และเพื่อทุกคน ภูไม่ท้อแล้วหละ
แล้วภูก็โผลกอดซีแบบลืมตัว พร้อมกับแอบร้องไห้ออกมา
จ้า ภูซีจะเป็นกำลังใจให้ภูตลอดไปเลย 
ภูก็เหมือนกัน ถ้าซีท้อเรื่องงานภูก็จะเป็นกำลังใจให้เหมือนกัน
จ้า ....ซีรักภูนะ
ภูก็รักซี....
นี่แหนะๆ  
พอกอดกันเสร็จไม่ทันไรภูกับเอามือฝ่ามือทั้ง 2ไปบี้ๆที่ใบหน้าของซี จนหน้าของซีบู้บี้ไปหมด
โอ๊ย อีอาอูอ้าอ่อยอั๊นอ๊า!(โอ๊ย อีตาภูบ้า ปล่อยฉันนะ)
ฮะฮะ น่ารักน่ารัก ภูแกล้งซีด้วยความคึกคัก
อี้แอะๆ (นี่แหนะๆ) แล้วซีก็ทำอย่างที่ภูแกล้งตัวเองบ้าง
ฮะฮะ  ทั้งคู่หัวเราะและเล่นด้วยกันอย่างมีความสุขสนุกสนาน
เราอะ เจออะไรผ่านอะไรมาด้วยกัน รู้ไหมมันยิ่งทำให้เรารักกันมากขึ้นกว่าเดิมอีก ซีพูด
ใช่ ภูอะรักซีที่ซู้ดที่สุด
จ้า....ที่รัก ซีพูดด้วยความเขินอาย
อุ๊ย!? กี่โมงแล้วภู
เอ?.... กี่โมงแล้วนะ  ภูควานหยิบมือถือจะดูนาฬิกา
อ๋า.... 2ทุ่มเลี้ยว 
อ๋า 2ทุ่มแล้วเหรอ
อ๋า 2ทุ่มแล้วหละซี
อ๋า...........อ๋า..........
อ๋า................ฮะฮะฮะ.. ร้องอยู่นั่นแหละ แมงวันเข้าปากแล้ว ภูหัวเราะชอบใจ
ก็ภูนั่นแหละร้อง ซีก็เลยต้องร้องตาม ซีพูดพร้อมทำหน้ากวนๆใส่ภูเพื่อให้ภูหมั่นไส้
หนอย น่าหมั่นเคี้ยวจริงๆเลย......นี่แหนะๆ......ฮะฮะ
หลังจากนั้นภูก็มาส่งซีถึงบ้านอย่างเคย เมื่อส่งเสร็จภูก็ขับรถกลับบ้าน และก็ทำกิจวัตรประจำวันเหมือนเช่นที่เคยทำเมื่อกลับถึงบ้าน นั่นคือ นั่งเล่นคอม เส่น MSN และท่องเน็ตดูข่าวและเวบไซค์ต่างๆ จนภูได้เข้ามาในเวบไซค์เวบไซค์หนึ่ง
ซึ่งเวบไซค์นี้จะเกี่ยวกับการค้นหาเพื่อน ทั้งในและต่างประเทศและเล่นได้ทุกเพศทุกวัย ภูนั่ง serch หาชื่อคนรู้จักรและเพื่อนไปเรื่อยเปื่อย 
เอ......รูปนี้มันคุ้นๆนา...... คุ้นจริงๆ...................ฟ้า!!!! นี่รูปฟ้านี่นา!!!!! ฟ้าจริงๆด้วย
ภูดีใจสุดขีด เมื่อเห็นรูปผู้หญิงที่ภูตามหามาตลอดฟ้า ภูยิ้มจนแก้มปริ จนไม่อาจจะหุบลง
ในที่สุดก็ตามหาฟ้าจนเจอนะ ภูพูดด้วยความดีใจอยู่คนเดียวหน้าคอม
แล้วภูจึงพิมพ์ข้อความทักทายไป แต่ก็เป็นข้อความที่คล้ายๆกับการส่งอีเมล
-สวัสดี ฟ้า จำกันได้รึเปล่า นี่ภูเองนะ ตามหาซะนานเลย สายดีรึเปล่า เจ้าจิ้งจก 
ภูเขียนข้อความทักทายไป แต่ก็เป็นข้อความที่ส่งกันทางอีเมลเท่านั้นโดยผ่านทางระบบของเวบไซค์
ฟ้าจะตอบกลับมารึเปล่าน้า ไม่รู้จะจำกันได้รึเปล่า......
แม้ว่าจะตามหาฟ้าจนเจอแล้ว แต่ภูก็ยังไม่ได้เจอฟ้าแบบเป็นตัวเป็นตน แต่แม้จะหาเจอกันทางเน็ตนี้ แค่นี้แล้วมันก็ทำให้ภูมีความหวังที่จะได้เจอกับฟ้าอีกซักครั้ง แต่เมื่อคิดถึงซีขึ้นมาภูก็เลิกหวังไปไกลทันที 
ฟ้า ถ้าดวงชะตาเราจะพรากจากกันชาตินี้ เราคงไม่ได้เจอกัน เพราะตอนนี้ภูก็มี ซีแล้ว ภูคงผิดต่อ ซีไม่ได้ แต่ถึงยังงัยแค่เจอ ฟ้าอีกซักครั้ง แค่ครั้งเดียว เท่านี้ภูก็สุขใจแล้ว ถ้าชาติหน้ามีอีกครั้งเราคงได้อยู่ด้วยกัน เพราะชาตินี้เราต้องแยกจากกัน และภูก็มีคนที่ภูรักที่สุดในชีวิตแล้ว เฮ้อ...... ช่างเหอะเจอไม่เจอก็ช่าง ปล่อยให้เป็นไปตามพรหมลิขิตดีกว่า 
ภูพูดอยู่คนเดียว แล้วก็เริ่มปลงๆมาบ้าง แต่อย่างน้อยในใจก็แอบดีใจอยู่ที่ตามหาฟ้าจนเจอ การทำอะไรที่ทำอย่างสม่ำเสมอไม่สามารถทำได้ตลอดจวบจนวันที่ถึงเวลาต้องแยกจาก หรือสิ่งที่อีกค
เบื่อหน่าย กับอีกคนที่ยังคงพอใจในการกระทำซ้ำๆเดิมๆ ในเมื่อรู้สึกดีผูกพันกันแล้ว ก็ขอให้ฟังเหตุผลทั้งเราและเขาให้เข้าใจ การที่เอาตัวเองเป็นที่ตั้ง ไม่สามารถเติมเต็มสิ่งที่ขาดหายไปได้............