พรหมลิขิต [=Destiny of Heven=] ....(6 ตามหาฟ้า)

ป๊ากเก้อร์

หลังจากที่ภูและฟ้า ได้ไปดูดวงด้วยกัน และได้รู้ว่าสิ่งที่ได้เห็นในตอนนั้น มันตรงกับความรู้สึกของทั้งคู่ทุกอย่าง และสิ่งที่ผ่านๆมา ตั้งแต่ภูได้เจอกับฟ้าครั้งแรก 
วันนี้ฟ้าฝึกงานสุดวันสุดท้ายแล้วภู....... ภูใจแป้วขึ้นมาเมื่อได้ยินที่ฟ้าพูด 
เหรอแล้วเราจะได้เจอกันอีกหรือเปล่า?
ต้องได้เจอสิ !
ฟ้าก็รู้สึกใจแป้วไม่น้อยไปกว่าภูแต่ก็ แต่ก็ไม่ได้แสดงออกแต่อย่างใด
ฟ้า ถ้าภูจะขอเบอร์โทรศัพท์ฟ้าไว้โทรหา หรือเป็นอีเมลก็ได้ ฟ้าจะ.....
ฟ้าเริ่มสับสน เพราะในใจเพราะในใจแม้จะรู้สึกดีกับภูมากมายจนเกินอธิบายยังงัย แต่ฟ้าก็ไม่อยากให้แฟนตัวเองต้องรับรู้เรื่องของตัวเองและภู
ฟ้ากลัวแฟนจะรู้อะภู.
ภูได้ยินดังนั้นก็รู้ว่าตัวเองต้องทำใจ จึงไม่ได้แสดงออกอะไร
งั้นเอาอีเมลภูไปนะ ฟ้า
อืม..ได้จ้า แต่เพียงแค่นี้ก็ทำให้ทั้งคู่รู้สึกดี และมีรอยยิ้มปรากฏออกมาด้วยกันทั้งคู่
เวลาที่ผ่านมา มันช่างผ่านไปเร็วจัง ภูคิดในใจ
ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เราจะได้เจอกันอีก 
ภู บ้าเหรอ ทำไมพูดอย่างนั้น เราต้องได้เจอกันอีกแน่นอน ฟ้าแสดงอาการใจหายออกมา 
วันนี้คงเป็นวันสุดท้ายที่ภูไปส่งฟ้าเน้อะ
อย่าพูด ว่าสุดท้ายสิ
ทำไมอะ แล้วจะให้พูดว่ายังงัยอะ?
ยังงัยก็ได้ แต่ไม่ให้พูดคำว่าสุดท้ายนะ
อืม ได้ งั้นเดี๋ยวเย็นนี้เจอกัน
จ้า..... แล้วทั้งคู่ก็กลับไปทำงานของแต่ละคน 
 
หลังเลิกงาน ทั้งคู่ก็เดินออกมาด้วยกัน  แต่ระหว่างที่เดินไปขึ้นรถนั้น ทั้งคู่พยายามเดินให้ช้าลง อยากให้เวลามันหยุดอยู่อย่างนี้ตลอดไป
ฟ้าไม่อยากให้เวลาเดินเลย อยากให้มันหยุดอย่างนี้
ภูก็เหมือนกัน แล้วทั้งคู่ก็ได้เดินมาถึงรถ
ภู......ขับช้าๆนะ ฟ้า....
รู้แล้วฟ้า ภูหันกลับมายิ้มให้ฟ้า
ถ้าเราเป็นเนื้อคู่กันจริง ไม่ชาตินี้ก็ชาติหน้าเราต้องได้อยู่ด้วยกันนะ ฟ้า.... ภูรู้ ว่าตอนนี้ยังไม่ถึงเวลา แต่ซักวัน.... 
ระหว่างที่ขับรถไป ภูก็ได้เอื้อมมือไปกุมมือฟ้าไว้ ฟ้าหันกลับมายิ้มพร้อมกับบีบมือไว้แน่น
ฟ้าขอโทษนะ น้ำตาฟ้าเริ่มปริ่มล้นออกมาจากตาอันเศร้าสร้อยของฟ้า
ฟ้า.... ร้องไห้ ภูมองไปที่แววตาฟ้า
ฟ้า ภูรู้ว่าตอนนี้เราคงยังคบกันไม่ได้ แต่เราก็เป็นเพื่อน เพื่อนสนิทกันได้หนิ ซักวันนึง ซักวันนึงเราต้องได้อยู่ด้วยกันแน่ ภูเชื่อ ในพรหมลิขิตนะ เชื่ออย่างที่ฟ้าเชื่อ 
ภูพูดไปพร้อมหันกลับมายิ้มซึ่งนั่นก็ทำให้ฟ้าหันกลับมายิ้มเช่นกัน
ฟ้า....รักภูนะ รักมากด้วย ภูดีกับฟ้ามาก และต้องแต่เจอภู ฟ้ารู้สึกดีกับภูมาตลอด แต่ ....แต่ฟ้าก็ไม่อยากให้. 
ภูรู้ ฟ้า ปล่อยให้เป็นไปตามพรหมลิขิตนั้นแหละ ดีแล้ว
แล้วช่วงเวลาที่ทั้งคู่ไม่อยากให้มันมาถึง ก็ต้องมาเจอจนได้
ไม่ลงเหรอ ถึงแล้วนะ
ภูขับรถมาจอดอยู่ตรงหน้าบ้านฟ้าตามเดิม แต่ทว่าวันนี้ช่างเป็นวันที่ ทั้งคู่ไม่อยากให้มาถึงเลย ภูเห็นฟ้านั่งนิ่งก้มหน้าโดยไม่พูดอะไรเลย ภูจ้องมองไปที่แววตาของฟ้า ก็รู้ได้ทันทีว่าฟ้ากำลังเศร้าอย่างมาก ฟ้าหลับตาลง พร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาอีกครั้ง ภูเห็นดังนั้นจึงเอามือขวากุมมือฟ้าไว้แน่น ส่วนมือซ้ายนั้น ก็จับที่หัวฟ้าอย่างอ่อนโยน ฟ้าเริ่มร้องไห้มากขึ้น ภูก้มหน้าลงไปพร้อมกับใช้ริมฝีปากอันแผ่วเบาจูบไปที่หน้าผากฟ้า
ฟ้า ฟ้าไม่เคยรู้สึกอะไรแบบนี้มาก่อนเลยภู ฟ้าพูดด้วยเสียงสั่นๆ พร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุด
ฟ้ารู้สึกเหมือนโดนพลัดพรากจากคนที่ฟ้ารักมากที่สุดไป ตอนนี้ฟ้ารู้แล้วว่า ฟ้าขาดบางสิ่ง ภู ฟ้า ฟ้ารักภูมากที่สุดในชีวิต แต่อาจจะเป็นกรรมเก่าของเราจริงๆ ที่ต้องชดใช้.....
อย่าพูดอีกเลยฟ้า เรา 2คนรู้มาตลอด ฟ้าโอบกอดภูไว้แน่น ซึ่งก็ทำให้ภูตกใจเล็กน้อย และก็กอดฟ้าเอาไว้เช่นกัน ฟ้าร้องไห้ไม่หยุด และไม่ยอมปล่อยมือจากภู ตัวภูเองก็เช่นกัน
เจ้าจิ้งจก ร้องไห้อย่างนี้จะมีแรงไปเกาะเพดานได้งัย ภูพูดจบ ฟ้าก็เงยหน้าขึ้นมา
ไอคิงคองบ้า ไม่หน้าเชื่อว่า เพียงแค่ประโยคธรรมดาๆ ก็ทำให้ฟ้ายิ้มได้อย่างมีความสุข
ไอคิงคองหนิ เค้ากำลังเศร้าอยู่นะ มาทำให้เค้าหัวเราะทำไมอะ คนบ้า 
ฟ้าพูดพร้อมกับเขินอาย ภูจับไปที่แก้มของฟ้า พร้อมกับใช้นิ้วโป้งปาดคราบน้ำตาบนใบหน้าฟ้า 
ฟ้ามีความสุขมากนะ ฟ้าไม่ร้องไห้แล้วหละ เข้าบ้านแล้วนะ
อืม ภูยิ้มและเอามือไปรูปหัวฟ้าอย่างแผ่วเบา แล้วฟ้าก็เดินออกไป ขณะที่ฟ้ากำลังจะเปิดประตูบ้าน พลันภูก็เปิดประตูรถออกไปและรีบจับมือฟ้าไว้ แต่ไม่ทันที่ฟ้าจะตั้งตัว พร้อมกับความไม่ตั้งใจ
เมื่อภูจับไปที่มือฟ้า ทำให้ฟ้าต้องหันมา แต่ก็เป็นจังหวะที่ฟ้าไม่ทันได้ตั้งตัว ทำให้ตัวฟ้าล้มลง พลันปากของฟ้าก็มาจูบกับปากภูโดยบังเอิญ ทำให้ปากของคนทั้ง 2ได้สัมผัสกัน วินาทีนี้เองที่ทั้งคู่รู้สึกว่าเวลามันหยุด มันหยุดอยู่กับที่ ซักพักใหญ่ๆ ทั้งคู่ก็ผละออกจากกัน แล้วฟ้าก็โผลเข้ากอดภูอีกครั้งทั้งน้ำตา ....
ภู ....ซักวันเราต้องเจอกันอีกนะ ฮือฮือ....
อืม...เราต้องต้องได้อยู่ด้วยกันอีก ฮือฮือ....
ทั้ง 2ร้องไห้ด้วยกันทั้งคู่
ซักวัน เราต้องได้อยู่ด้วยกัน ....ระฟ้า....
และภูก็ตัดสินใจ
เข้าบ้านได้แล้ว นางฟ้า.... ภูพูดพร้อมกับยิ้มด้วยน้ำตา
อืม จะ ฟ้าก็ตอบรับด้วยน้ำตาเช่นกัน แล้วภูก็ตัดสินใจขับรถออกไป 
โชคดีนะภู....
อืม....ฟ้าก็เหมือนกันนะ
แล้วภูก็ขับรถออกไป แม้ว่าภูจะขับรถออกไปแล้วแต่ทั้งคู่ยังคงร้องไห้ไม่หยุด ภูขับรถออกไป แต่ก็ยังคงแอบมองกระจกหลังเพื่อที่จะดูฟ้า ส่วนฟ้านั้นก็ยืนมองรถภูจนหายวับไป....
    แม้ในตอนนี้นั้น ฟ้าจะรู้สึกดี รักภูมากแค่ไหน แต่ก็รู้ดีว่า ยังไม่อาจคบกันได้ จะด้วยเหตุผลที่ว่ามีแฟนอยู่แล้วมันก็ไม่ใช่  หรืออาจจะเป็นเพราะกรรมเก่าที่ทั้งคู่ได้ก่อไว้ แต่.... อันที่จริงแล้วพรหมลิขิตที่ทั้งคู่ได้กำหนดไว้ต่างหากที่กำหนดมันขึ้นมา เพราะงั้นชาตินี้เองที่ทำให้ทั้งคู่ต้องพรากจากกัน ทั้งภูและฟ้าในชาติที่แล้วก็เดินตามทางเดินของตัวเองที่ไม้ถูกต้องจึงทำให้ชาตินี้ต้องพรากจากกันและยังไม่อาจคบกันได้ แต่เมื่อใดที่ทั้งคู่ได้ใช้กรรมที่ทำกันไว้แล้วหมดลง วันนั้นทั้งคู่ก็คงได้กลับมาคบกันอีกครั้งอย่างแน่นอน 
ฟ้าได้แต่นั่งเหม่อลอย คิดถึงแต่ภู ......แต่ทว่า
แย่แล้ว ! กระดาษที่ภูจดเมลไว้หายไป....!
ฟ้าตกใจมากและรู้สึกใจแป้วขึ้นมาทันที ฟ้าพยายามหา หาหาหา แล้วก็หา แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะเจอเลย และยังจำไม่ได้เลยว่าเอาไปวางไว้ไหนรึเปล่านั่น จึงทำให้ ฟ้ามีสีหน้าที่หม่นหมองไม่ค่อยยิ้มแย้มบ่อยนัก 2เดือนผ่านไป ตั้งแต่วันที่รู้ว่าไม่ได้เจอภูอีก และรู้ว่าสิ่งที่ภูได้ทิ้งไว้คืออีเมลเพียงอย่างเดียวที่จะติดต่อภูได้ ได้หายไป จากวันนั้นนั้นมาฟ้าก็ยังคงหม่นหมองอยู่เช่นเดิม แต่ก็พยายามทำตัวให้เหมือนเดิม พยายามจะยิ้มแย้มให้เหมือนปกติที่เคยเป็น ซึ่งนั่น ก็ไม่ต่างอะไรกับภูที่กำลังรอคอยฟ้าจะแอ๊ดเมลมา ในใจภูนั้นคิดถึงฟ้าอยู่ตลอดเวลา ครึ่งปีไปแล้ว ไม่มีวี่แววที่ฟ้าจะแอ๊ดเมลมาหาเลย และเป็นครึ่งปีที่ภูไม่รู้ข่าวคราวอะไรเลยเกี่ยวกับฟ้า จนวันหนึ่ง
เมลใครว้าเนี่ยะ? คงไม่ใช่ฟ้าหรอกมั้ง..... ภูพยายามดูชื่อเมลอย่างใจจดใจจ่อ ในใจก็คิด 
เมลฟ้าเปล่าน้า เอ...แต่เมลนี้มันมีอยู่นานแล้วนี่นา คงไม่ใช่หรอก   และภูก็คลิ๊กเข้าไปคุยกับคนในเมลนั้น
-สวัสดีครับ .นี่ใครเหรอ-
ภูพิมพ์ทักทาย และถามต่อด้วยความอยากรู้ 
-สวัสดีค่ะ- เป็นผู้หญิง และเธอได้สวัสดี ตอบกลับมา
-ใครอะ- ภูถามกลับไปอีก
-ซีจ้า....- เป็นเธอนั่นเอง ผู้หญิงคนนั้นที่ภูได้เคยคุยกันตอนงานรับปริญญา
-!? ซีไหนอะ- ภูถามด้วยความไม่แน่ใจ
-เราเคยเจอกัน ที่งานรับปริญญางัย- พลัน ภูเริ่มรู้สึกคุ้นขึ้นมา แต่ก็ยังไม่แน่ใจจึงพิมพ์ตอบไปว่า
-ขอดูรูปได้มั้ย?-
-งั้นรอเดี๋ยวนะ-
ไม่นาน รูปในดิสเพลใน MSN ก็เปลี่ยน พลันผู้หญิงที่ภูรู้สึกคุ้นเคยก็ได้มาคุยกับภูใน MSN นั่นเอง ภูทั้งงงทั้งดีใจ 
-ซีจริงๆด้วย ภูจำได้แล้ว- ภูรีบพิมพ์ตอบกลับทันที
-ซีเป้นงัยบ้างสบายดีเปล่า ทำงานเป็นยังงัยบ้าง แล้วทำไมภูออนทีไรไม่เคยเจอซีเลยซักครั้ง- ภูพิมพ์คำถามไปเป็นชุดๆ แบบไม่ให้ซีพิมพ์ตอบกลับมาทัน 
-ภู ถามทีละคำถามก็ได้ ซีพิมพ์ไม่ทันนะ-
-เอ่อ.... ก็ภูตื่นเต้นนิดหน่อยอะ ไม่ได้เจอซีตั้งนาน 
-จ้า ซีสบายดี ตอนนี้ยังทำงานออฟฟิศอยู่จ้า.... แล้วภูเป็นยังงัยบ้าง-
-ก็ดี สบายดี-
-แล้วตอนนี้ภูทำงานอยู่ที่เดิมเปล่า?-
-ช่าย ยังอยู่ทีเดิม-
-แล้ววันนี้ภูหยุดเหรอ-
-ใช่ ....วันนี้หยุด-
-แล้วซีก็หยุดเหมือนกัน?-
-ใช่ ก็ออฟฟิศหยุดเสาร์อาทิตย์นี่นา-
-อ้าวแล้วไม่ไปไหนกับแฟนเหรอ-
-ไม่จ้า แล้วซีก็ยังไม่มีแฟนด้วย-
-แต่ภูว่า ตอนเรียนอยู่ภูเคยเห็นแฟน ซี นี่นา-
-เลิกกันตั้งนานแล้ว-
-เหรอ !- ภูดีใจเล็กน้อย
-งั้น ถ้าภูจะชวนซีออกมาเที่ยว ซีจะออกมาเป็นเพื่อนภูรึเปล่า-
-ได้จ้า-
-วันนี้เลยนะ-
-อืม.....ได้จ้า ซีก็เบื่อๆอยู่เหมือนกัน อยู่บ้านไม่มีอะไรทำเลย...... แล้วจะไปไหนดี-
-ไปดูหนังกันมั้ย-
-ได้จ้า....- ภูไม่คาดคิดเลยว่า ซีจะตัดสินใจไปเที่ยวกับภูเลยแม้แต่น้อยนิด เพราะที่ภูชวนนั้นก็ทำเป็นชวนไปอย่างนั้น แต่ไม่นึกว่าซีจะไปด้วยโดยไม่มีปฏิเสธเลยแม้แต่น้อย ซึ่งนี่ก็ทำให้ภูเบิกบานใจขึ้นมา แต่ทว่าในใจลึกๆแล้วอยากให้คนที่คุยอยู่นี้เป็นฟ้า แต่ยิ่งคิดไปคิดมา ยังงัยซะนี่ก็คือ ซี ไม่ใช่ฟ้า จะเอามาเป็นคนเดียวกันได้อย่างไร 
ซีคุยดีกับเรามากเลย ไม่นึกเลยจริงว่าเราจะได้คุยกันอีก ฮะฮะ ช่างตลกดีจริงๆ 
ภูคิดในใจ แต่ภูก็ยังไม่ได้คิดว่า ผู้หญิงที่ชื่อ ซีคนนี้ กำลังจะเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตภู ทันทีที่คุย MSN กับซีเสร็จ ภูก็รีบไปอาบน้ำแต่งตัวเปลี่ยนเสื้อผ้า  แต่แม้ว่า วันนี้ภูจะรู้สึกมีความสุขที่ได้มาเจอซีอีกครั้ง แต่ในใจภูก็ยังคงไม่ลืมฟ้า และก็ยังพยายามทำวิธีที่จะตามหาฟ้าให้เจอโดยการเปิดดูตามอินเตอร์เนต เผื่อว่าจะเจอกับฟ้าในอินเตอร์ร์เนต แต่ยิ่งค้นหาเท่าไหร่  ก็ยิ่งไม่มีวี่แววว่าจะเจอ แต่ถึงแม้ว่าจะเจอหรือไม่ ตอนนี้ภูก็ยังพอทำใจได้ในระดับหนึ่ง เพราะผู้หญิงที่ซีนี่แหละ ที่ตอนนี้เธอได้กำลังเข้ามาเป้นส่วนหนึ่งในชีวิตภูแล้ว
 เมื่อภูมาถึงโรงหนัง ภูดันพึ่งมานึกขึ้นได้ว่า
เอ.... เรายังไม่ได้นัดกับซีไว้นี่หว่า ว่าจะเจอกันตรงไหน แย่หละสิ บอกแค่ว่ามาดูหนังเอง ....เบอร์มือถือก็ไม่ได้มี  วันนี้จะเจอ.......
มีมือมือนึงมาแตะที่บ่าภู
รอนานมั้ยภู เป็นซีนั่นเอง ซีแตะไปที่บ่าภูที่ หันหลังและกำลังครุ่นคิดอยู่ ภูหันกลับมา
เจอแล้ว !....เจอเฉยเลย ฮ่าฮ่า ภูหันไปและอุทานออกไปอย่างดังและจ้องหน้าสิด้วยอาการที่อึ้ง
เบาหน่อยสิภู อายคนอื่นเค้า
เมื่อกี้คิดอะไรอยู่ หือ...  ซีถามภูด้วยความสงสัย แต่ภูก็ยังคงอึ้งอยู่
ซีขอโทษนะภู ซีพูดพร้อมกับใช้มือทั้ง 2หยิกไปที่แก้มของภูเพื่อเรียกสติ 
หยุดอึ้งได้แล้ว ภูจะอึ้งไปถึงไหนจ้า ซีรู้นะว่าทำไมภูถึงอึ้ง เพราะภูไม่ได้ขอเบอร์มือถือซีไว้ แล้วก็ไม่ได้นัดกันไว้ว่าจะเจอกันตรงไหน แต่รู้แค่ว่ามาดูหนัง เพราะงั้นซีก็เลยก็เลยมานั่งรออยู่หน้าโรงหนังซะเลย แล้วก็รอมาได้ซักพักแล้วหละ
อ้อ ...ใช่ ถูกหมดเลย ซี นี่ฉลาดจริงๆ เหอะๆ ซียิ้มอย่างร่าเริง แต่ไม่ได้ตอบอะไร
เอ....แต่ภูจำได้ว่า ตอนนั้นซีบอกกับภูว่าโทรศัพท์ซีหาย....
ใช่  .....แต่ตอนนี้ ซี ซื้อมาใหม่แล้ว ซีพูดไปยิ้มไป
ซีพึ่งซื้อมาได้ 2อาทิตย์เอง แต่ยังกดไม่ค่อยจะรู้เรื่องอะ ฮิฮิ
ฮะฮะ งั้นเดี๋ยวภูขอเบอร์มือถือ ซีไว้ก่อนดีกว่า เดี๋ยวจะลืมอีก
จ้า..... 087-0870870 ภูตื้ดมาด้วย แล้วภูก็กดโทรเข้าเครื่องซี พอโทรไปเบอร์ภูก็ขึ้นในมือถือซี แล้วซีก็จัดการเมมไว้ในมือถือ
เบอร์ภูแปลกๆ
แปลกตรงไหนอะ ? 081-1800810 
ก็เบอร์มือถือภูแปลกๆ เหมือนหน้าภูเลย ฮิฮิ
ซี.... ทำไมกวนภูอย่างนี้ เดี๋ยวเถอะ ภูหันมาหาซีแล้วยิ้ม พร้อมกับเอามือไปหยิกแก้มซี
ฮิฮิ ซี ล้อเล่นน่า ......อย่านะภู ซีหัวเราะภูอย่างสดใส
ซีนี่เป็นคนอารมณ์ดีจริงๆนะ ฮะฮะ ภูคิดในใจ
เอาหละๆ ไปดูรอบหนังกันดีกว่าซี
จ้า
ซี ชอบดูหนังแนวไหน
ซีดูได้หมดแหละ ทุกแนวเลย
งั้นดูเรื่องที่เราอยากดูมากที่สุดแล้วกันนะ
จ้า....
แล้วทั้ง 2ก็เลือกรอบหนังและซื้อตั๋ว ทั้งคู่เลือกดูหนังผีสยองขวัญกัน ซึ่งเป็นแนวหนังที่ทั้งคู่ก็ชอบเหมือนกัน
หนังเข้า 19:30น. ตอนนี้พึ่งจะ 18:00 น. เองไปไหนกันดีอะภู
กินข้าวกันมั้ย ซี
อืม ดีเหมือนกัน ซีก็เริ่มๆหิวขึ้นมาบ้างแล้วหละ
ฮะฮะ ภูไม่หิวมากนักหรอก ภูพูดด้วยท่าทางกวนๆ
อ้าว !? แล้วภูจะกินเปล่าหละ ซีถามด้วยความสงสัย
แต่ภูหิวไส้จะขาดอยู่แล้ว ฮะฮะ  ภูขำอย่างสนุกสนาน เมื่อแกล้งซีได้
ฮิฮิ ขำมากเลยนะ ภู ......นี่แหนะนี่แหนะ เมื่อกี้มาหยิกแก้ม ซี นะ ซีพูดพร้อมกับเอื้อมมือไปหยิกที่แก้ม ซี
งั้นไปกิน อาหาร ญี่ปุ่นกัน
ได้จ้า ๆ ซีกำลังนึกอยากจะกิน ซูชิอยู่พอดีเลย
หา!? อะไรนะ ซี จะกินชิสุเหรอ
บ้าเหรอ ! ซูชิหยะ ภูบ้า ซีพูดด้วยความเขินอาย แต่ในใจก็หมั่นไส้ภูอยู่ลึกๆ
ฮ่าฮ่า ภูล้อเล่นน่า ฮิฮิ
ฮิฮิ  ภูบ้าหนิ
แล้วทั้ง 2ก็เดินไปคุยไปอย่างกะหนุงกะหนิงเหมือนกับเป็นแฟนกันยังงัยอย่างนั้น แล้วทั้งคู่ก็พากันมานั่งในร้านอาหารญี่ปุ่น พนักงานในร้านก็เข้ามาต้อนรับ และพาทั้ง ภูและซีมานั่งที่โต๊ะ พร้อมกับยื่นเมนูให้ทั้ง 2ทั้งคู่เลือกดูเมนู ที่ทั้งคู่จะกินด้วยกันได้ ไม่นานพนักงานรับ ออเด้อร์ ก็มารับ ออเด้อร์ เมื่อทั้งคู่สั่งอาหารเสร็จได้ซักพัก พนักงานก็นำอาหารมาเสิร์ฟ  ทั้ง 2ก็ทานไปคุยไป วินาทีนี้ ภูเริ่มรู้สึก รู้สึกดีกับซีขึ้นมาบ้างกับซี และรู้สึกว่าซีเหงา และต้องการใครซักคน
ซี ....
หือ..... อะไรเหรอภู ?
ภูว่า ซีเป็นคนอารมณ์ดีมากเลยนะ ซี เคยเศร้าหรือร้องไห้บ้างรึเปล่า ภูถามด้วยความสงสัย
เคยสิภู ทันทีที่ภูถามเรื่องเศร้าสร้อย ซีเริ่มเผยแววตาเศร้าออกมาได้อย่างชัดเจน
ซีแววตาเศร้า ไม่งั้นภูไม่ถามหรอก
ฮิฮิ ซีรู้นะ ภูเข้าใจซี ภูยิ้ม แต่ไม่ได้ตอบอะไร
ล่าสุดที่ซีทั้งเศร้าและหงอยเหงาหนะ เกือบ 2ปีได้แล้ว  ซีเริ่มเล่าด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้ม แต่ก็ไม่อาจปิดแววตาที่เศร้าสร้อยไม่ให้ภูเห็นได้
ซีเลิกกับแฟนเมื่อเกือบ 2ปีก่อน แฟนซีเป็นคนไม่ดี แต่ซีไม่เคยร้องไห้ให้ใครเลยนะ ยกเว้นถ้าเป็นกับพ่อแม่หรือน้อง แต่ก็ยอมรับว่าตอนที่เลิกกับแฟนอะเศร้าอยู่พักหนึ่ง แค่วันสองวันเอง ตอนนั้น น้องของ ซี ที่เรียนอยู่ต่างประเทศกลับมาไทย คือมันก็เป็นช่วงซัมเม่อร์ของที่นั่นหนะ แล้วซีก็เลยชวนน้องไปเที่ยวนู่นเที่ยวนี่  อืมๆ แต่ก่อนหน้านี้อะนะ ซีเคยบอกแฟนของซีแล้วว่า ซี มีน้องชายอยู่คนหนึ่ง แต่เค้าไม่เคยเห็นหน้าน้องของ ซี เลย อีกอย่างที่ต้องบอกไว้ เพราะแฟนของซีอะขี้หึงมากเลย วันนั้น ซี ก็เดินดูของ ดูอะไรไปเรื่อยเปื่อย แล้วจู่ๆก็มีใครไม่รู้เข้ามา เอาไม้ฟาดไปที่ท้ายทายน้องของซี ลุกแทบไม่ขึ้นอะ แล้วมันก็ซ้อมน้องของ ซี ใหญ่เลย
แล้วมันมากี่คนอะ? ภูถามด้วยความสงสัยและอยากรู้
3คน แล้วมันก็ใส่ไอ่โม่งปิดหน้า ทีนี้ ไอ2คนมันก็ซ้อมน้องของ ซี ใช่ป่ะ ส่วนอีกคนมันก็มาล๊อคแขนของซีไว้ แล้วมันก็ฉุดกระชากซีใหญ่เลย ซีก็ไม่ยอม ซีก็ร้องไห้คนช่วย ตอนแรกอะไม่มีคนช่วย จนมีคนไปแจ้ง รปภ มา พอพวก รปภ มาก็ลุมกันเข้ามาจับไอคนที่มันล็อค ซี ไว้ ซีก็รีบสะบัดตัวออกมา ส่วนไอ 2คนนั้นมันรีบวิ่งหนีไปก่อน  แต่ก็มี รปภ อีกกลุ่มเค้าวิ่งตามไป แล้วซีก็รีบไปดูน้อง แต่ตอนนั้นน้องของ ซี สลบไปแล้วหละ แต่ดีนะอาการไม่หนักมาก นอนโรงพยาบาล2-3วันก็ออกมาแล้วหละ
แล้วมันเกี่ยวยังงัยกับแฟนของ ซี อะ? ภูถามด้วยความสงสัย
เกี่ยวสิภู ก็ไอโม่งที่กระชากลากถู ซี ในวันนั้นอะก็คือ แฟนของ ซี เอง
อ้าว แล้ว......
พอ รปภ จับตัวได้ เค้าก็ดึงผ้าที่มันโพกหัวออก พอซีหันไปเห็น ภูรู้เปล่า ซี โกรธมากๆเลยอะ โกรธแบบว่าไม่ให้อภัยเลยอย่างเด็ดขาด ที่ทำกับ ซี และน้องของ ซี อย่างนี้ พอซีหันมาดูน้องอีกที ซีโกรธหนักกว่าเดิมเลยอะ ซีคว้าไม้หน้าสามที่มันตีน้องจะเอาไปตีมัน แต่พวกคนที่มามุงดูก็มาห้ามซีไว้ แล้วซีก็ว่ามันว่า ทำอะไรลงไป นี่น้องของ ซี น้องแท้ๆของ ซีนะ มันจะไม่มากเกินไปหน่อยเหรอมาหึงอะไรกับน้องของ ซี ออกไปจากชีวิต ซี เลยนะ มึงจะเป็นยังงัยก็เรื่องของมึง ตอนนั้นอะซีโมโหมากที่สุดในชีวิตแล้วอะ ถ้าซีไม่โมโหใครจริงๆอะ ซีจะไม่ขึ้นมึงกูเลยอะ พอซีด่าๆและระเบิดอารมณ์ออกไป ความรู้สึกดีๆที่มีนั้นหายวับไปทันทีเลย ไม่มีหลงเหลืออยู่เลยมาจนปัจจุบันนี้แหละ 
ซีเล่าให้ภูฟังจนจบก็ยิ้มเล็กน้อย และก็ไม่ได้เผยแววตาเศร้าให้ภูเห็นอีก 
แล้วทำไม เค้าถึงทำแบบนั้นกับซีและน้องหละ
ก็มันเป็นคนขี้หึงมากๆเลย ตอนคบกันแรกๆก็ดีอยู่หรอก แต่พอคบกันไปเรื่อยๆมันก็มาก มากจนแบบว่าไม่มีเหตุผลเลยอะ แล้ววันที่ ซี ไปกับน้อง ซี ก็ทะเลาะกับมันก่อน คือ มันไม่ยอมให้ซีออกไปจากบ้านเลย แม้กระทั่งน้องซีอะ ซีพูดมันก็ไม่เชื่อ แล้วซีก็ออกไป ถ้าวันนั้นซีไม่ออกไป น้องของ ซี ก็คงไม่โชคร้าย
แล้วตอนนี้น้องเป็นงัยบ้าง
ก็.... ยังอยู่เมืองนอกอะ 
แล้ว ซีคบกับแฟนกี่ปีเหรอ
ก็ 1ปีได้
ภูรู้สึกหดหู่ใจเล็กน้อย เมื่อได้ยินเรื่องราวที่ ซี เล่าให้ฟัง 
คนเราเดี๋ยวนี้ช่างโหดร้ายกันนักน้า.... ภูคิดในใจ
ซี หลับตาซิ อะไรติดตา พอซีหลับตา ภูก็เอามือไปลูบหัวซีอย่างแผ่วเบา 
ภูก็ไม่ต่างกับซีหรอก ภูก็เคยเจอผู้หญิงไม่ดีมาเหมือนกัน 
อุ๊ย หลอกจับหัวซีเหรอ ฮิฮิ
เปล่าซักหน่อยนึง ฮะฮะ
หวา ภูหนังจะเข้าแล้ว เรารีบไปกันเถอะ 
อ้อ จริงด้วย 
แล้วทั้งคู่ก็รีบเดินเข้าไปในโรงหนังด้วยกัน มาถึงตอนนี้แล้ว ทั้งคู่ต่างไม่รู้ตัวเลยว่า ทั้งคู่ได้รู้สึกดีๆต่อกันเข้าให้แล้ว ทั้งๆที่พึ่งจะได้เจอกันและได้คุยกันอย่างจริงๆจังๆเป็นครั้งแรก และได้ไปไหนมาไหนด้วยกันเป็นครั้งแรกด้วย แม้ว่านี่จะเป็นครั้งแรก แต่ถ้าเป็นในสายตาคนอื่นที่เดินผ่านไปผ่านมานั้น ก็ดูเหมือนทั้งคู่ ได้คบหากันแล้ว...........................................................................................................