สิ่งที่แสนดี

Dot...space

"แล้วคนอย่างมึงจะมาเข้าใจอะไร"
 
 
"มึงยังไม่เคยมีความรักเลยด้วยซ้ำ"
 
 
ผมนิ่งเงียบ ไม่สามารถโต้เถียงสิ่งที่เพื่อนของผมพูดออกมาได้
 
เราสองคนนั่งคุยกันอยู่นานพอสมควร
ปัญหาชีวิต มิตรภาพ และขวดเหล้าสีอำพัน
สามสิ่งนี้วนเวียนเข้าออกชีวิตของผมเป็นกิจวัตร
 
 
อาจเพราะผมอยู่เพียงคนเดียว
อาจเป็นอย่างที่เพื่อนผมพูดก็ได้
ผมคงไม่สามารถเข้าใจปัญหาเรื่องความรักของเพื่อนผมได้เลย
 
เพราะผม...  ไม่เคยมีความรัก
 
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
 
 
ที่เราเริ่มถกเถียงกันมันเริ่มมาจากเจ้าเพื่อนตัวดีของผม
 
"เฮ้ย มึงคิดดูดิ ตอนคบกันใหม่ๆ แม่งก็ดีทุกอย่าง แล้วตอนนี้ไมเป็นงี้วะ"
"ใจเย็นดิวะ"
"กูทำงาน กลับบ้านเหนื่อยๆ แม่งก็ยังชวนกูทะเลาะ"
"........"
"แทนที่จะทำให้กูสบายใจ อยู่ด้วยกันนะเว้ย ไม่เคยเข้าใจอะไรเลย"
"กูว่า มึงคิดไปเองรึเปล่า"
 
 
"มึงเปลี่ยนไป หรือเค้าเปลี่ยนไปกันแน่วะ" 
 
เพื่อนผมนิ่งทันที เมื่อผมถามคำถามนี้
 
 
 
 
"แล้วเค้าให้มึงไม่พอ หรือมึงต้องการมากไปวะ" 
 
ผมถามอีกครั้ง
 
 
 
ด้วยประโยคคำถามที่แสนจะธรรมดานี่แหละ 
ทำให้เพื่อนผมอารมณ์ฉุนเฉียวขึ้นทันที
 
 
 
"มึงยังไม่เคยมีความรักเลยด้วยซ้ำ!"
คำพูดสุดท้าย ก่อนที่เพื่อนของผมจะเดินออกจากร้านไป
 
 
ผมเช็คบิล แล้วก็กลับบ้าน
แม้ว่าสมองผมจะยังคงวนเวียนอยู่กับสิ่งที่เพื่อนของผมพูดออกมาอย่างไม่ตั้งใจ
 
 
นี่ชีวิตของผม เป็นมายังไงนะ....
 
ผมเริ่มทบทวนกับสิ่งที่ผ่านเข้ามาและผ่านไป
ตลอดชีวิตที่ผมอยู่บนโลกใบนี้
 
 
ไม่ใช่ว่าผมไม่เคยมีนะ แต่มันอาจจะนานมาแล้ว จนผมลืมความรู้สึกครั้งนั้นไป
ผมเคยมีคนที่พิเศษสำหรับชีวิต แต่ครั้งนั้นเราต้องแยกทางกันไป
 
ด้วยเหตุผลต่างๆนาๆ ความไม่พร้อมของตัวผมเอง
ผมจึงต้องปล่อยให้เธอเดินจากไป
 
 
หลังจากนั้นผมก็อยู่ตัวคนเดียว
 
 
ใช่ว่าผม ปิดกั้นความรู้สึกของตัวเอง
แต่เป็นเพราะว่า ผมยังไม่เจอ... เท่านั้นเอง
 
 
ทุกวัน...
 
ผมตื่นเช้าขึ้นมาดูแลความเรียบร้อยของบ้าน
ผมอยากให้บ้านของผมพร้อมที่จะรับใครซักคนตลอดเวลา
 
ผมเริ่มที่จะฝึกทำอาหาร
นั่นคงเพราะผมอยากให้ผมพร้อมที่จะดูแลใครซักคน
 
ผมเริ่มที่จะควบคุมการใช้เงินของตัวเอง แม้มันจะเป็นเรื่องยากมากก็ตาม 
สำหรับคนที่ซื้อความสุขอย่างสุรุ่ยสุร่ายอย่างผม
เพราะผมอยากให้ชีวิตของผมมั่นคงมากขึ้น
 
ผมเริ่มที่จะทำอะไรต่อมิอะไรด้วยตัวเอง
เพราะผมเชื่อว่า ไม่มีใครจะมาดูแลเราได้ตลอดเวลา
ถ้าผมดูแลตัวเองได้เพียงพอ ผมคงสามารถดูแลคนอื่นได้บ้าง
 
หลายๆสิ่งที่ผมทำและพยายามทำ
แม้ผมอยู่เพียงลำพัง
แม้จะเหงาบ้างเป็นบางเวลา
 
แต่ผมก็มีความสุข ที่ได้ยิ้มให้กับใครซักคน 
ที่ผมยังไม่เคยเห็นหน้าเค้าเลยด้วยซ้ำ
 
 
คนส่วนใหญ่มักเรียกมันว่า "ความรัก"
แต่ผมเรียกมันว่า "สิ่งดีๆ"
 
 
 
ผมยิ้มและทำสิ่งดีๆให้กับเค้าทุกๆวัน
 
 
 
 
 
 
 
 --------------------------------------------------------------------------------------------
 
 
"เมื่อวันก่อน กูขอโทษหว่ะ กูอารมณ์ร้อนไปหน่อย"
 
วันนี้เรากลับมาเจอกันที่ร้านเดิม
 
 
"อื้ม ไม่เป็นไรหรอกหว่ะ กูเข้าใจ"
"กูรู้สึกไม่ดีหว่ะ ที่พูดไปแบบนั้น"
"ช่างมันเหอะ... กูไม่รู้สึกอะไรเลย"
 
เพื่อนของผมนิ่งเงียบ คงคิดว่า ผมประชด และยังโกรธกับคำพูดเมื่อวันนั้น
 
 
"ถึงตอนนี้กูจะอยู่คนเดียวนะ.."
ผมยิ้มเล็กๆ ก่อนจะหยิบแก้วเหล้าขึ้นมาดื่มจนหมด
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"แต่..."
 
 
 
 
 
 
 
 
ผมวางแก้วเปล่าลงบนโต๊ะ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"กูหน่ะ"
 
 
 
 
 
 
 
"มีความรัก"
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"อยู่ตลอดเวลา"