...หนังสือ คือ สหาย...

ฉางน้อย

 " ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด.."  เสียงกริ่งสัญญาณข้อความมือถือดังขณะที่ฉันนั่งรถเมล์ไปหัวลำโพง เพื่อไปขึ้นรถไฟฟ้าใต้ดิน 
เฮ้อ..อย่าเพิ่งรีบซิ พี่สหายสืบ รถติดน๊า ..ฉันส่งข้อความตอบกลับไป
     ก็เช้าวันเสาร์ ที่ 29 มี.ค. ฉันมีนัดสำคัญกะพี่สหายนี่นา คนอะไรก็ไม่รู้ชื่อ สหาย อิอิ นัดสำคัญว่า จะไปเดินดูหนังสือด้วยกันที่ศูนย์ประชุมแห่งชาติสิริกิต์
"..อ้าวว..ห๋า ว่าไงนะคะ ต้องนั่งรถไฟฟ้าใต้ดินน่ะเหรอคะ .." เวงกรรมล่ะฉัน  เกิดมาทั้งที เคยนั่งแค่หนเดียวเอง ช่วงที่เขาทดลองให้บริการนั่นแหละ 5555 จะไปจองตั๋ว นั่งเป็นไหมเนี่ยะ เฮ้อ..เซ็งๆ 
".. แหมๆ   พี่ไปรับก็ได้ ที่หัวลำโพงไง นะ พี่ไปรอที่นั่นแล้วกัน "
"..ได้ๆคะ ." ฉันก็รับปาก เกรงใจก็เกรงใจ แต่ทำไงได้ คนบ้านน๊อก บ้านนอก ไม่เคยนั่งรถไฟฟ้าใต้ดินนี่นา อิอิ
".. เอ..แล้วเขาหยอดเหรียญยังไงหว่า "
".. เอ..แล้วเครื่องมันจะหนีบตูดเราไหมหว่า อิอิ " คิดไปเรื่อยตามที่สมองโล่งๆ อิ อิ
   ลงรถเมล์ปุ๊บ ฉันก็วิ่งจู๊ดไปจุดหมายชั้นใต้ดินที่พี่สหายบอกว่าจะ ยืน(เต๊ะท่า)รออยู่แถวๆนั้น อิอิ
 เจอแล้วผู้ชายคนนั้น เหมือนเคยเห็นจากโลกทวิภพที่ไหน อิอิ ข้างตัวเขามีถุงโตๆ2ถุงแน่ะ  ถือวิสา คันทัพ เอ๊ย ถือวิสาสะ เปิดดู โห..ขนมเพียบ อิอิ
โน่นขนม นั่นน้ำดื่ม นี่ก็อีก นมไมโล โน่นเลย์ถุงโตๆ 2 ถุงแน่ะ นี่ๆ ขนมเวอเฟอร์เคลือบคาราเมล ขนมปังอย่างดีอีก 2ห่อ โห แล้วนี่อีก ยูโร คัสตาร์ด เค้ก อีก 1กล่องโต ฯลฯ 
ทำยังกะพี่สหายจะวางแผนให้เราสองคนไปติดเกาะที่ไหนสัก3วัน2คืนงั้นแหละ หุหุ
".. มาๆช่วยถือๆ ทำไมซื้อไรมาเยอะแยะมากมายงี้ล่ะ ไหนว่าไม่เยอะไง " ฉัน(แกล้ง)บ่นไปงั้น สงสารพี่สหายต่างหาก หิ้วมาซะหนักเชียว
"..อืม.ยืนรอนี่นะ เดี๋ยวไปซื้อตั๋วก่อน แป๊บเดียว อย่าหายไปล่ะ."
 "..แล้วไม่ต้องพูดมาก ซื้อมาแล้วช่วยกินให้หมด กองทัพต้องเดินด้วยท้อง " พี่สหายบ่นก่อนเดินตัวปลิว อ่อ ไม่ปลิวซิ ต้องบอกว่า เดินตัวหนักไปซื้อตั๋ว อิอิ
       ระหว่างที่นั่งบนรถไฟฟ้าใต้ดินด้วยกันนั้น พี่สหายเอาแต่พูดๆๆ คุยๆ แล้วก็คุยๆซื้อตั๋วต้องไปที่ช่องนี้นะ.. รถมาต้องยืนรอตรงนี้นะ.. สารพัดที่พี่สหายจะพุดบอก สอนแนะนำ..ฉันก็ได้แต่มองหน้า แล้วก็..ค่ะๆๆๆๆ..
"..เป็นไรเราน่ะ ไม่พูดจา ได้แต่ค่ะๆๆ ทำเป็นตัวหนังตะลุงไปได้ ต้องชักปากถึงจะอ้าปากพูดได้ "
"..ป่าว คะ ก็แย่งพี่พูดไม่ทันแหละ อิอิ "
".. เดินตามพี่มาดีๆล่ะ ระวังหลง ลืมเอาป้ายชื่อมาแขวนคอให้เราด้วย เฮ้อ."  อ้าว ..พี่เค้าประชดหรือแดกดันหว่า งง อิอิ
".. โห ทำไมผู้คนเยอะแยะไปหมดล่ะพี่สหาย มาจากไหนกันนักหนา เนอะ ."
".. เขาก็คงเหมือนเราน่ะแหละ หนังสือคือชีวิตไม่ใช่เหรอ เราน่ะ ไม่งั้นก็คงไม่มางานนี้หรอกน่ะ " 
" ต่ะเองก็ชอบนี่ มาว่าแต่เค้า " ป่าว ฉันไม่ได้พูดออกไปหรอก ได้แต่คิดในใจ อิอิ กลัวโดนปล่อยให้หลงทาง 
คำว่า  " เรา" พี่สหายมักชอบเรียกฉันแบบนี้บ่อย หรือไม่ก็ " เธอ " แล้วแต่พี่สหายจะคิดคำไหนได้กะละมัง เอ๊ย ได้กระมัง อิอิ
  "..มาๆ มานั่งนี่ก่อน กินไรกันก่อน ค่อยเดินให้รอบเลยวันนี้ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวพี่เป็นไก่ เอ๊ย เป็นไกด์ให้เอง " 
พี่สหายพูดพลางเดินนำฉันไปหาที่ว่างๆเพื่อกินขนมรวมทั้งของกินเล่นต่างๆ 
เราสองคนใช้พรมนั่นแหละแทนพื้นสนามหญ้าอย่างดี เพดานแทนท้องฟ้ากว้างไกล ให้สายลมจากเครื่องปร้บอากาศแทนสายลมแผ่วที่พัดผ่านผิวตามธรรมชาติ 
ให้ฝาพนังสี่ด้านแทนแมกไม้เขียวขจี นั่นฟังดีๆซิ เสียงผู้คนเอะอะจอแจ แทนเสียงหรีดหริ่งเรไรยามค่ำคืน  
 เฮ้อ.โรแมนกะติก ยัยหมวยเอ๋ย อิอิ 555555
".. เอ๊า ให้มากินขนม ไม่ได้ให้มานั่งยิ้ม คิดไรอีกเราน่ะ" 
"..เปล่าคะ แค่คิดไรเล่นๆ ขำๆ " ฉันยิ้มพลางพูดพลาง ยังขำนี่นา
"..อืม..รู้แล้วว่า เราน่ะ จินตนาการกว้างไกลซะเหลือเกิน จนพี่ตามไม่ทัน"
 ".. อ่ะนี่ ขนมกินซะจะได้อ้วนกะเขามั่ง นี่นม นี่น้ำอยู่นี่นะ หิวก็หยิบกินได้เลย นี่หนมปังนี่ก็อร่อยนะ พี่ชอบซื้อกินที่บ้าน "
"..โห นี่คนนะ ไม่ใช่แมว จะได้กินๆ เดี๋ยวจุกตายกันพอดี "
        สรุปนมคนละขวด ไม่หมดแฮะ อิ่มจัด ไหนจะขนมอีก ไหนจะน้ำอีก อิ่มตื้อตั้งแต่ยังไม่เริ่มเดินทัพ อิอิ   
"..พี่สหายๆ เดี๋ยวแวะ สนพ. เอิร์น เอ็ดดูเคชั่นด้วยนะคะ  "
หมวยจะไปหาซื้อหนังสือ " บ้านสีลูกกวาด " ของพี่พล ด้วย อย่าลืมล่ะ "
"..อืม..ไม่ลืมหรอกน่ะ ถ้าจำได้ " อ่ะ ยังไง ถ้าจำได้ก็ไม่ลืม งง แฮะ
".. นี่ๆ แวะสนพ. นี่ก่อนก็ได้นะ อยากอ่านหนังสืออะไร เลือกเอา เดี๋ยวพี่จ่ายให้ "
"..ไม่หรอกคะ เดี๋ยวหมวยจ่ายเอง เตรียมเงินมาแล้วนี่นา "
  ".. น่ะ คิดไรมาก พี่กันน้องกัน เดี๋ยวพี่จ่ายให้ ไปเลือกๆๆ"
" พี่สหาย หมวยเตรียมเงินมานะ หมวย..." พูดไม่ทันจบ พี่สหายก็แทรก...
".. ไม่ได้ เงินของเราน่ะ บูดแล้ว ไม่มี อย.รับประกันคุณภาพ เขาไม่รับนะ เขารับแต่เงินของพี่ "  โห พี่เรา คิดได้ไงเนี่ยะ มุขนี้ อิอิ
  ".. คิดเงินเลยครับ  แยกถุง " สรุปแล้วว พี่สหายจ่ายเงินให้จริงๆด้วย เฮ้อ...
".. อ่อ .. พี่ลืมบอกเราไปว่า พี่นำหนังสือเรื่องสั้นเก่าๆมาให้อ่านด้วยนะ สัก5-6เล่มมั้ง เดี๋ยวค่อยเอานะ พี่ถือให้ก่อนเดี๋ยวหนัก "
"..เหรอคะ งั้นไม่ต้องซื้อเยอะหรอกคะ เปลืองเงินด้วย แค่ได้เดินดูหนังสือ แค่นี้ก็สุขใจแล้วล่ะค่ะ วันนี้อิ่มใจ สุขใจที่ได้เดิน ได้ทำในสิ่งที่เราชอบ"
"..อืม..พูดเป็นด้วยเหรอเราน่ะ เก่งนี่ "
  ".. ก็พูดจากใจนี่ ไม่ได้เสแสร้งสักหน่อย แหมๆๆ "
".. โน่นๆๆ พี่สหายๆ สนพ. ณ.บ้านวรรณกรรม ถามหาหนังสือรายากุนิง ของ คุณทมยันตี ว่าวางจำหน่ายหรือยังนะ ไปๆๆๆ "
".. อ่อ ยังไม่ได้วางตลาดคะ ต้องรอราวสัก2-3เดือน เพราะต้องรอเขียนบทละครทางโทรทัศน์ให้เรียบร้อยก่อน ค่อยตีพิมพ์และวางแผง "
".. อ่อ..ค่ะ /ครับ ขอบคุณค่ะ/ครับ" ฉันและพี่สหายพูดแทบจะพร้อมกัน
  "..เรารู้ไหมว่าเธอคือใคร นั่นล่ะ คุณทมยันตี ล่ะ "
".. อ้าว เหรอ แล้วก็ไม่บอก ไปๆ กลับไปถ่ายรูปก่อน "
     เฮ้อ ได้เจอตัว แต่ไม่รุ้จักซะนี่ ได้อ่านผลงานบ่อย แต่ไม่เคยเห็นตัวตนที่แท้จริงของท่าน ดูหน้าตาเหมือนดุ แต่ใจดี ท่านให้เกียรต์มาแจกลายเซ็นด้วยละ เป็นกันเองดีจัง
  ฉันยังคงเดินอมยิ้มจากบู๊ธสนพ.ณ.บ้านวรรณกรรม พี่สหายเลยแซว หาว่าเป็นปลื้มที่ได้คุยกับนักเขียนชื่อดัง ทมยันดี 
"..โน่นๆ ..หนังสือการ์ตูนญี่ปุ่น อ่านไหม พี่ซื้อให้ "
".. ไม่หรอกคะ โตแระ ไม่อ่านการ์ตูนแระ ไม่ใช่เด็กๆ" ปากว่าโตแล้วไม่อ่านการ์ตูน แต่ตาก็เหลือกๆ เอ๊ย เหลือบๆมองนิดๆ ก็ชอบนี่ แต่ไม่ดีกว่า ค่อยซื้อ
"..เอาน่ะ พี่ซื้อให้ สนุกน๊า เรื่องนี้ ขำด้วย แค่5เล่มเอง  ไม่เยอะน่ะ " 
 " นี่ ดูซิ ชื่อ คิโกะจัง ผมม้าตาขวาง หน้าตาตลกเหมือนหมวยเลย " อ้าว พี่เรา ตกลงว่า ชมหรือหลอกด่าอ่ะ อิอิ หาว่าเราหน้าตาตลกเหมือนการ์ตูนนี่นา 
".. อ่ะๆ ก็ได้ๆ ซื้อก็ได้ แต่หมวยจ่ายเงินเองน๊า ห้ามพี่แย่งจ่ายด้วย "
     แต่ผลสุดท้าย พี่สหายก็แย่งจ่ายเงินอีกจนได้ เฮ้อ.....สงสารแต่พี่สหายแหละ ของตัวเองไม่ค่อยได้ซื้อหนังสืออะไรเลย มีแต่ของหมวย ทั้งหนังสือ ทั้งขนม  พี่สหายบอกว่า ..
  ".. ได้ซิ ได้ความสบายใจไง เห็นคนที่เขาชอบอ่านหนังสือ ยิ้มกะหนังสือ พี่ก็มีความสุขแล้วละ
 ได้เห็นผู้คนมากมายรุมล้อมหน้งสือ เปิดหน้าหนังสืออ่านแล้วก็อิ่มเอมกับตัวหนังสือ พีก็อิ่มใจแล้ว.."
    แหมๆ   พูดซะซึ้ง พี่สหายสืบเรา อิอิ
  เราสองคนเดินเข้าร้านนั้นออกร้านโน้น เฮ้อ..สบายใจจัง แม้ไม่ได้ซื้อทุกร้าน เพียงแค่เห็นกองหนังสือมากมายที่รอวันจำหน่ายออกไป พวกะราก็อิ่มเอมใจอย่างที่พี่สหายว่าจริงๆนั่นแหละ
".. มา มานั่งพักก่อนอีกสักรอบ เดี๋ยวค่อยเดินต่อ ไหนเสบียงของเราละ เอามากินซิ"
"..รู้ป่าวว่า คุณคึกฤทธิ์ เขียนหนังสืออะไรบ้างที่ดังๆน่ะ "
 ".. แหมๆ รู้ซิคะ ก็ อย่างไผ่แดงนี่ไง ไหนจะกาเหว่าที่บางเพลงอีก ไหนจะ หลายชีวิตอีก " ฉันพูดทำ(อวด)รุ้ดีไปงั้น อิอิ
"..เอ่อ.เก่งนี่ คิดว่ารู้แต่เรื่องการ์ตูนซะอีก .
".. เป็นไงบ้างมาเดินวันนี้ ชอบไหม  สนุกไหม เหนื่อยไหมเนี่ยะเราน่ะ ?"
".. ไม่หรอกคะ ขอบอกว่า สุขใจมากกว่า สุขใจที่ได้ทำในสิ่งที่เราชอบ ทำในสิ่งที่เราใฝ่ฝันมานาน แต่ไม่มีโอกาสสักครั้ง สบายใจที่สุด
 "..  พี่ดีใจ ที่เห็นเรามีความสุข 
ดีใจที่เราบอกว่า สุขใจที่ได้ที่ได้ทำในสิ่งที่ตัวเองชอบ
 พี่ก็มีความสุขที่เห็นน้องมีความสุข พี่อยากให้เราน่ะ อ่านหนังสือเยอะๆ ถ้ามีโอกาส วันหน้าพี่พามาอีกนะ "
"..แล้วไปไง หิ้วไหวไหมเนี่ยะ พี่ไปส่งไหม ?"
"..ไม่ต้องหรอกคะ ขอบคุณมาก พี่จัดการเรื่องราวทุกอย่างให้แล้วยังจะต้องไปส่งอีกหรือคะ ไปได้คะ ไหวๆค่ะ "
".. แล้วเราน่ะ รู้  รู้ไหม ว่าคุณค่าของหนังสืออยู่ที่ไหน 
สำหรับพี่นะ พี่คิดว่า คุณค่าของหนังสือไม่ได้อยุ่ที่ราคาแพงแสนแพง คุณค่าของหนังสือไม่ได้อยุ่ที่เป้นหนังสือใหม่ๆ
 แต่พี่คิดว่า คุณค่าของหนังสือ อยู่ที่ใจ อยู่ที่ความชอบของคนอ่านมากกว่า หนังสือบางเล่มนะอาจจะแพงมากมาย แต่หากว่าคนอ่าน อ่านแล้วไม่มีความพอใจ ไม่ชอบก็ไร้ค่า
 ในขณะเดียวกัน หนังสือบางเล่มอาจจะเก่าในสายตาคนอื่น อาจไม่มีค่าไม่มีราคา ไม่มีคุณค่าของความเป็นหนังสือ แต่หากคนอื่นเขาอ่านแล้วพอใจประทับใจในหนังสือเล่มนั้น พี่ว่า นั่นแหละ คือคุณค่าที่แท้จริงของหนังสือล่ะ .."  
 "..เราน่ะ ฟังที่พี่พูดอยุ่ไหมเนี่ยะ หือ .." พี่สหายถาม หลังจากเห็นฉันเงียบไป ไม่ยอมละสายตาจากการ์ตูน คิโกะจัง ผมม้าตาขวาง อิอิ
 ...........ฉันกับพี่สหายตกลงกันว่า จะเดินอีกรอบเป็นรอบสุดท้าย แวะร้านหนังสือดอกหญ้า เป็นร้านสุดท้าย เพราะพี่สหายต้องการหนังสือเรื่อง ไผ่แดง ของคุณคึกฤทธิ์ ปรากฎว่าหมดพอดี เลยได้หนังสือเรื่องหลายชีวิตมาแทน 
พีสหายซื้อให้ฉันด้วยอีกเช่นเคย ฉันไม่ยอมให้ซื้อ ไม่รับ พี่เค้าก็ไม่ยอม บอกว่า ไม่ซื้อให้น้องนุ่งแล้วจะซื้อให้แมวที่ไหนอ่านล่ะ
 "..เดี๋ยวแวะสนพ.นี้อีกสักหน่อยนะ เผื่อมีไรน่าสนใจ"
".. ไม่ต้องเลยพี่สหาย กลับๆๆ พอแล้วๆๆ ไม่เอาๆ" ฉันต้องรีบปฎิเสธพร้อมกับดึงชายเสื้อ ไม่ยอมเข้าไป กลัวพี่สหายต้องจ่ายเงินมากกว่านี้ 
".. พี่จ่ายค่าหนังสือให้ก็เยอะแยะแล้ว  ไหนจะค่าตั๋วรถไฟฟ้าอีก ไหนจะค่าขนมอีก ไหนจะกินข้าวผัดมันปูอีก เฮ้อ มีแต่พี่ออกเงินทั้งนั้น ค่าหนังสือราวๆ 20 เล่ม เยอะไปหมด "
   ".. บ่นๆ ยังไม่แก่ ทำบ่นเดี๋ยวแก่ล้ำหน้าพี่ไม่รุ้ด้วย  ไป เดี๋ยวไปส่งที่หัวลำโพง แล้วกลับบ้านเองได้นะ "
".ได้คะ ขอบคุณมากๆสำหรับวันนี้ สักวันหมวยคงมีโอกาสได้ตอบแทนพี่สหายบ้างนะคะ ขอบคุณๆค่ะ "
  น่ะๆๆๆ... ยังไงก็ยังจำได้คะว่า พี่พูดอะไรไว้บ้างตอนที่นั่งพักทานขนม ทานนม และนั่งทานข้าวด้วยกัน จำได้ๆแหละน่ะ 
  พี่สหายบอกว่า "..คุณค่าของหนังสือไม่ได้อยู่ที่ราคาแพงแสนแพง  ไมได้อยู่ที่ความเป็นหนังสือใหม่ 
แต่คุณค่าของหนังสืออยุ่ที่ตัวเราอ่านแล้วพอใจ อ่านแล้วชอบ ประทับใจในหนังสือเล่มนั้น นั่นแหละ คือความมีคุณค่าของหนังสือเล่มนั้น "
     พี่สหายคะ  อยากฝากบอกอีกสักนิดนะคะว่า ".. คุณค่าของหนังสือนั้น อยุ่ที่ผู้ให้ด้วยคะ
  หากผู้ให้เต็มใจมอบให้ด้วยความบริสุทธิ์ใจ หนังสือ   หนังสือเล่มนั้น หรือหลายๆเล่มก็มีคุณค่าต่อผู้รับด้วยเช่นกันค่ะ "    
     ขอขอบคุณ พี่สหายที่ทำให้ฉันได้มองโลกทัศน์ที่กว้างขึ้นค่ะ 
แหะ..แหะ..  อ่านแระ ซึ้งม่ะๆ อิอิ  ....จบดีกว่า ..เย้ๆๆๆๆ .... =^_^=				

..