เหงาสีชมพู

โอเลี้ยง

ความเหงามีหลายแบบ แบบหนึ่งที่น้อยคนจะปฎิเสธมัน 
นั่นคือ ความเหงาสีชมพู 
เป็นเหงาที่เรามักแอบยิ้ม แอบหัวเราะกับกระจกเงาเรื่อย 
ไปถึงถังขยะที่ส่งกลิ่นรุนแรงที่หน้าบ้าน 
เป็นความเหงาที่เราไม่เต็มใจสักนิดที่จะให้เกิดขึ้น 
แต่เราก็ยินดีรับมันเข้ามาในอารมณ์..เมื่อพบประสบเข้า 
เหงาที่ได้คิดถึงเขา เหงาที่ได้มีเขาอยู่ในใจ 
เหงาที่ได้คอยเป็นห่วงหา เหงาที่ได้รู้ว่า..เราอยู่นอกสายตาเขา
เหงาที่เกิดขึ้นแบบนี้เป็นเหงาของคนแอบรัก 
แอบรัก แอบชอบเขา แอบเป็นห่วงเป็นใยกับตัวเขาตลอดเวลา 
แม้รู้ทั้งรู้ เขามีคนอื่นที่ไม่ใช่เราอยู่ในใจแล้ว 
ทว่า 
ความรู้สึกดีๆที่มีให้ ยังไม่ยอมปลดตะขออาลัยจากเขานะสิ 
เราล็อกความอาลัยที่เติมเต็มเปี่ยมไปด้วยเสน่ห์ห่วงใยฝาก 
ไว้ในตัวของเขา อย่างชนิดฝังแน่น ไม่คิดต้นทุน ดอกเบี้ย 
เวลาที่สูญเสียไป ขอแค่มีที่ให้เราระลึกถึงเขาสักนิดในโลก 
ของเราก็พอ โลกที่เหงาๆ เศร้าๆแต่หอมหวนไปด้วยความ 
ความสุขบนคมมีด 
เราล็อกเขาคนนั้นอยู่ในโลกเหงาๆของเราได้ 
แล้วเราก็อยากสละเวลาวันละเล็กละน้อยไปคิดถึงเขา 
คิดถึงทั้งที่รู้ว่า 
อด อดเสพรสความหอมหวานจากความรู้สึกดีๆจากตัวเขา 
แต่ก็..ไม่เป็นไรนะ เรายอม ยอมที่จะเหงา 
ถ้า 
ความเหงาที่ทรมานกักขังใจของเรา ทำให้เราพิศมัยอยาก 
อยู่ในโรคเหงาสะอย่าง เหงาที่ต้องทนเจ็บช้ำระกำอยู่ในบ่อ 
ความอ้างว้างเดียวดายที่หดหู่เศร้าสร้อยดีกว่า 
เพราะ 
อย่างน้อยเมื่อทุนอารมณ์ความหวังของเราต้องสลายลง 
กากความเหงายังช่วยให้เราเหงาได้อย่างเป็นสุข
โลกไม่ได้โสภาจนน่ามองไปทุกจุด แต่บางคนก็ยอม 
เป็นทาสของความทุกข์ด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม แม้หัวใจจะ 
เต็มไปด้วยบาดแผลของความพ่ายแพ้ 
แต่ 
เป็นความพ่ายแพ้ที่ยินดี 
แค่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับเขาสักนิด 
โลกเหงาของตัวเองก็มีค่าให้ดำรงต่อไป 
เหงาที่ไม่ต้องการเพื่อน เหงาที่ไม่ต้องการบุคคลที่สาม 
เหงาที่ไม่เคยยอมทอดทิ้ง คือเหงาของความรักฝ่ายเดียว 
เป็นเหงาสีชมพูที่น้อยคนพบเข้าจะยอมตัดใจเลิกเหงา