ส่วนเกิน

รอยทาง

"จะคบกับผู้ชายคนนี้จริงๆ หรือ  พี่เป็นห่วงจิ๊บนะ" 
 ฉันพูดบอกจิ๊บด้วยความห่วงใหญ่    เธอเป็นรุ่นน้องจบจากสถาบันเดียวกัน   เป็นคนน่ารักผิวขาว  กริยามารยาทมนุษยสัมพันธ์ดี   จึงเป็นที่รักชื่นชอบของคนทั่วไป   จิ๊บมีหนุ่มๆ มาจีบเยอะ   เราพักอยู่ด้วยกันสนิทสนมรักจิ๊บเหมือนน้องสาวคนหนึ่ง   คุยกันได้ทุกเรื่อง  จิ๊บมักมีเรื่องมาเล่าคุยปรึกษากันตลอด    แต่ด้วยเพราะเวรกรรมอะไรไม่ทราบ   จิ๊บต้องไปรักคนมีเจ้าของ   
 
 "เขาดีกับจิ๊บมากเลย"
" พี่เข้าใจ   แต่เขามีลูกมีเมียแล้วนะ"   ฉันพูด
"เขาบอกว่ารักหนู   เขาพร้อมที่จะดูแลหนูทุกอย่าง"
"เรายังโสด ยังสาว ยังสวย  พี่อยากให้จิ๊บเจอคนที่เขาไม่มีภาระทางครอบครัว"   ฉันออกความเห็นดูท่าทีจิ๊บ
"ตอนนี้ก็รักกันดีอยู่  แต่อนาคตข้างหน้าละ  หากภรรยาเขารู้ขึ้นมา" ฉันถามซ้ำ
"ทำงัยได้พี่   รักเขาเข้าไปแล้ว   เขาบอกว่ายอมรับทุกอย่างหากมีอะไรเกิดขึ้น เขาบอกภรรยาเขาไม่สบาย   ไม่ค่อยมีอะไรกัน   เข้าออกโรงพยาบาลประจำ   วันๆ  เขาต้องทำงานเหนื่อยหนัก  อยากหาคนมาช่วยกิจการธุรกิจ  เขาบอกเจอหน้าจิ๊บครั้งแรกก็รู้สึกถูกชะตาและชอบ    ยังงัยผู้หญิงคนนี้ก็ต้องตามจีบเอาให้ได้ หนูก็หนีปฏิเสธเขามาตลอด    แต่เขาก็ยังตาม  เขาให้การช่วยเหลือหนูทุกอย่าง"   
นั่นเป็นคำพูดของจิ๊บ  บรรยายคุณสมบัติของเฮียชัยให้ฉันฟัง   ฉันเองได้แต่อึ้งกับคำพูด     ฉันไม่ค่อยพอใจเฮียชัยที่มาตามจีบจิ๊บนัก   รู้สึกมีอคติในใจ   และยอมรับไม่ได้กับผู้ชายที่มีครอบครัวแล้ว   ไม่มีความซื่อสัตย์จริงใจ     แต่ก็ดูท่าทางเขาจะรู้ตัวว่าฉันไม่ชอบ  
"จิ๊บคิดอย่างไรถ้าวันหนึ่งต้องตกไปเป็นที่ 2"
"ก็ต้องยอมรับความเป็นจริง"   
"จิ๊บยอมรับได้จริงๆ นะ  ไหนเราจะต้องถูกคำครหามากมาย"  จิ๊บนิ่งเงียบไม่พูดอะไร   
"จิ๊บไม่ลองมองคนอื่นๆ ที่มาตามจีบจิ๊บบ้างละ"  ฉันออกความเห็น
"เฮียเขาเป็นผู้ใหญ่และให้คำปรึกษาหนูได้ทุกเรื่อง"
 จิ๊บพูดดู  ท่าทางจิ๊บเองก็คงรักผู้ชายคนนั้นไม่น้อยเช่นเดียวกัน  
ฉันไม่กล้าพูดอะไรต่อ........
จิ๊บย้ายที่พักไปอยู่อพาทเม้นท์ส่วนตัว   ฉันไม่พูดและยุ่งเกี่ยวในเรื่องส่วนตัวของจิ๊บอีก  เดี๋ยวได้ผิดใจกันเพื่อรักษามิตรภาพไว้    ฉันไม่เคยถามถึงเฮียชัยจิ๊บก็ไม่เคยเล่าให้ฟัง   เราจะคุยกันเรื่องอื่นเสียมากกว่า     
ฉันเฝ้าสังเกตดูการคบกันของทั้งสองคนอยู่หลายปี   ในที่สุดฉันก็พยายามทำใจยอมรับในตัวเฮียชัยได้บ้าง   จุดหนึ่งคือเขาสม่ำเสมอ  ดูจริงใจ   สามารถดูแลจิ๊บได้    สำหรับผู้หญิงคนหนึ่งที่ขาดที่พึ่ง    ครั้งหนึ่งจิ๊บได้รับอุบัติเหตุต้องนอนโรงพยาบาลหลายวัน  มีฉันคอยดูแล    หนึ่งในนั้นเฮียชัยไม่เคยห่างจิ๊บดูแลอย่างใกล้ชิด   ยังตามดูแลปฐมพยาบาล
"ผมรักจิ๊บจริงๆ นะครับ  ไม่ได้หวังหลอกอะไรเลย"     เฮียชัยพูดกับฉัน
"เสียดายจริงๆ   ที่ผมมารู้จักเขาช้าไป  ผมอยู่มานานก็เลยตัดสินใจอยู่กินกับแม่หม้ายคนหนึ่งและช่วยเขาทำธุรกิจจนขยายเติบโต"     เฮียชัยเปิดเผยเล่าชีวิตครอบครัวให้ฉันฟัง   ฉันได้แต่รับฟังไม่ออกความเห็นอะไร
"หากวันใดทางบ้านเฮียรู้ความจริงขึ้นมา  เฮียจะทำอย่างไร"  ฉันถาม
"ผมยังนึกไม่ออก   แต่คิดว่าผมมีวิธีการของผม"  ในใจฉันก็ยังคิดว่าเขาเห็นแก่ตัวอยู่ดี 
 "ไม่อยากให้น้องเขาผิดหวัง  เสียใจ  อยากเห็นเขามีความสุข  ครั้งหนึ่งชีวิตลูกผู้หญิง"   ฉันพูด
"ผมสัญญา   ว่าผมจะดูแลเธอเป็นอย่างดี"
"ขอบคุณเฮียแทนน้องเขาด้วยที่พูดเช่นนี้"  วันนั้นฉันยังกับเป็นญาติผู้ใหญ่ของจิ๊บ
เฮียชัยกลับไปจึงเป็นหน้าที่ฉันต้องดูแล      สุขภาพของจิ๊บดีขึ้นเรื่อยๆ    ฉันยังห่วงความรู้สึกของจิ๊บจนอดถามไม่ได้
"หากทางบ้านเขารู้ความจริง  จิ๊บจะทำอย่างไร"
"เฮียก็บอกจะไม่ให้มีปัญหาอะไรเกิดขึ้น  เฮียจะจัดการเอง  เขาเคยเกริ่นๆ ว่าอยากหาใครสักคนมาช่วยกิจการ  แฟนเขาก็ไม่ว่าอะไร"
 
"จิ๊บยอมรับได้ใช่มั๊ย" ฉันถามย้ำ
"ถ้าเขายอมรับได้  ไม่มีปัญหาก็ดีไป  พี่ก็ขอเอาใจช่วย"   ฉันรู้สึกเห็นใจและเป็นห่วงยิ่งนัก   
/////////
"จิ๊บอยากให้พี่มีใครสักคนไว้คอยดูแลเหมือนกันนะ"
  ฉันอมยิ้ม เธอแสดงความห่วงใยฉันที่เห็นยังไม่มีแฟน   
"ขอบคุณมากที่เป็นห่วงพี่   ยังไม่เห็นใครเดินเข้ามาในชีวิตเลย   มีแต่เดินผ่านไปผ่านมา" ฉันพูดแกรมตลก
  "ก็พี่ไม่สนใจเอง"  
"อะไรมันก็เอาแน่ไม่ได้"   ฉันพูดขึ้น
"หนูเคยถามเฮียนะว่า  พี่ก็หน้าตาดี น่ารัก พูดก็ดี แต่ทำไมไม่มีคนมาจีบ"  
"แล้วเฮียเขาว่ายังงัยละ"  ฉันถามต่ออยากรู้ทัศนะ
 "เขาบอกว่าพี่ดูมั่นใจตัวเองเกินไป   ผู้ชายส่วนใหญ่ไม่ค่อยชอบผู้หญิงที่เก่งกว่า" 
 "เอ้างั้นหรือ  การที่คนคิดว่าเราเก่ง  ทำงานช่วยเหลือตัวเองได้  ไม่ต้องเป็นภาระใครนี่กลายเป็นว่าไม่ดีสำหรับผู้ชายใช่มั๊ย" 
ฉันหัวเราะ
จิ๊บจะเป็นผู้หญิงดูอ่อนหวานสมกับความเป็นหญิงทุกอย่างจะตรงกันข้ามกับฉัน    เพียงแต่ฉันไม่ค่อยพูดจานัก  คนก็มักจะมองว่าฉันหยิ่งเข้าหายาก   แต่ถ้าเจอคนคุยถูกคอก็หยุดยากเหมือนกันนะคะ
แต่จริงแล้วฉันก็อยากมีแฟนนะคะ  เอิร์ก  เอิร์ก   ด้วยงานที่ต้องพบปะผู้คน   ลูกค้ามากหน้าหลายตา   ต้องดูแลองค์กร   เป้าหมายก็เลยไปทุ่มกับอย่างอื่นแทน    ต้องมีการแลกเปลี่ยนนามบัตรกันอยู่เรื่อยเพราะเรื่องงาน    ฉันมักจะได้รับเสียงโทรศัพท์จากคุณภรรยาทั้งหลายของลูกค้าไม่ขาดระยะ   จึงต้องรีบตัดบทหนีความรำคาญก็บ่อย    บ้างสามีต้องโทรศัพท์มาหาฉันให้คุยกับภรรยาเพื่อความกระจ่าง   บ้างกลายเป็นที่ปรึกษาปัญหาครอบครัว   การเป็นสามีภรรยากันนี่ดูมันยากจริงๆ   ฉันคิดจนรู้สึกหวาดหวั่น  
ฉันถูกย้ายงานไปอยู่ต่างจังหวัด    ได้รับโทรศัพท์จากจิ๊บ 
 "พี่หนูจะแต่งงานแล้วนะ"     ฉันแปลกใจ  
 "แต่งกับใครละ"  
"ก็กับเฮียชัยนั่นแหละตอนนี้จิ๊บท้อง"   ฉันนิ่งเงียบ   แต่จริงแล้วเขาอยู่ด้วยกันมาหลายปี
 "พี่ดีใจด้วย"     ฉันไปช่วยงานแต่งงานจิ๊บจนเสร็จสิ้นภาระ    แล้วเดินทางกลับต่างจังหวัด  เราได้แต่โทรศัพท์คุยกันไม่ขาดระยะเป็นกำลังใจเรื่อยมา   จิ๊บลาออกจากงานประจำมาเปิดกิจการส่วนตัวค่อนข้างไปได้ดี    จนกระทั่งกิ๊บคลอดลูกเป็นผู้ชาย  
  
หลายเดือนฉันมีโอกาสขับรถแวะเยี่ยมจิ๊บกับลูก   ลูกโตกำลังน่ารักน่าชัง  มีพี่เลี้ยงคอยดูแลหนึ่งคน   คืนนั้นเรานอนคุยกัน   ลูกตื่นขึ้นร้องตอนดึกจิ๊บเอานมให้ลูกดูด  
สาวสวยน่ารักที่ฉันเคยเห็น   ตอนนี้ต้องมาเป็นแม่ของลูก  มีเลือดเนื้อเชื้อไขเป็นของตนเอง  สถานะภาพเปลี่ยนไป      ฉันมองดูและคิดไปด้วยความตื้นตันใจ   
 "เฮียยังมาหาบ้างมัย"     ฉันถาม    จิ๊บนิ่งเงียบน้ำตาซึมแล้วก็เล่าให้ฟังด้วยเสียงสั่นเครือ
"เฮียมาดูลูกครั้งหนึ่ง   หลังจากนั้นก็เอาความจริงไปเล่าให้ที่บ้านหวังว่าเขาจะยอมรับ   เขาตามมาดูถึงที่ว่าใช่ลูกของเฮียจริงๆ มั๊ย   ซื้อข้าวของเครื่องใช้มาให้   หนูยกมือไหว้เขา  แต่เขาไม่พูดจาอะไรแล้วก็พากันกลับไป  และได้ข่าวทะเลาะกันยกใหญ่    ไม่ยอมให้เฮียมาหา   แต่ยังโทรมาสม่ำเสมอส่งค่าเลี้ยงดูลูกมาให้บ้าง  เขาก็บอกให้หนูอดทนรอคอยเขา  ยามเจ็บไข้ได้ป่วยก็ต้องกระเตงวิ่งพาลูกไปหาหมอเอง  เอาลูกกินนมแต่ละครั้งก็อดน้ำตาไหลไม่ได้  ไม่รู้จะต้องทนรอนานแค่ไหน"    
 
ฉันฟังคำพูดของจิ๊บอดสะอื้นในอกน้ำตาคลอเบ้าตาม    ฉันอยากเห็นภาพพ่อแม่ลูกนอนอยู่ด้วยกันเขาคงมีความสุข   ทำไมต้องรอคอยแบ่งความรักจากคนอื่นเช่นนี้     ฉันไม่กล้าถามซ้ำเกรงจะสะเทือนใจมากกว่านี้
ฉันเห็นจิ๊บและอดคิดใจหายไม่ได้   กับครั้งหนึ่งฉันเอารถเข้าอู่ซ่อม  ภรรยาเจ้าของอู่ก็มาต้อนรับเชิญฉันเข้านั่งห้องรับรอง  เขาเห็นทะเบียนรถคงไม่ใช่คนจังหวัดนี้แน่   เขาชวนฉันคุยเรื่องทั่วไป  จนกระทั่ง
"แต่งงานหรือยังคะ" เธอเอ่ยปากถาม  ฉันทำหน้างงๆ 
"ยังคะ"ฉันตอบ
"มีหน้าที่การงานดี  อยู่เป็นโสดก็ดี   ยังงัยๆ  ก็อย่าไปเจอคนมีเจ้าของนะ"    ฉันรู้สึกฉงนกับคำพูดเล็กน้อย
  
"คนมีเจ้าของเป็นอย่างไรหรือคะ"   ฉันถามอยากรู้ต่อ
 "โอ๊ยก็ตัวอย่างพี่นี่งัยได้พาลทะเลาะกับลูกกับญาติทางเมียเก่าทุกวัน  ทั้งที่เมียตายไปแล้ว กลัวแต่พี่จะมาแย่งสมบัติ"   ฉันคิดไม่กล้าพูดอะไรต่อ  ได้แต่เก็บไว้เป็นกรณีศึกษา
พี่ติ๋ม:   เป็นเจ้าของร้านอาหารฉันเป็นลูกค้าประจำ  มุมมองของพี่ติ๋ม "พี่ทำงานลี้ยงลูกเองจนเข้ามหาวิทยาลัย  พี่ไม่ต้องการให้เขาบอกบ้านใหญ่  จะได้ไม่ต้องมาวุ่นวายกับชีวิตพี่   วันที่เขามาก็คือสามี   วันเขาลงเรือนไปก็คือคนอื่น"   น่าคิด
คุณหน่อย:  "หาสามีดีๆ สักคนมันยากยิ่งนัก   แต่การรักสามีไว้กับตัวเรานี่ยากยิ่งกว่าน้องเอ้ย"   เอ้อ  เป็นอย่างงั้นไป 
คุณหมวย:   "สามีออกทำงานนอกบ้าน  พี่จัดเตรียมกระเป๋าไม่เคยขาดตกบกพร่อง  และไม่ลืมที่ใส่กล่องถุงยางอนามัยเข้าไปด้วย  มีได้แต่อย่าเอาโรคมาติดพี่"   พี่แกใจกว้างดีแฮะ  
ทำให้ฉันรู้สึกเห็นใจจิ๊บยิ่งนักเพราะเป็นน้องที่รักกัน  ภาพเหตุการณ์ต่างๆ  เหมือนคอยเตือนใจคนโสดอย่างฉันหรือไร นา นา จิต ตัง"
 "ในเมื่อเดินมาแบบนี้แล้วก็ต้องยอมรับ      หนูไม่ได้ตั้งใจที่จะไปเป็น  ส่วนเกิน  ของใครเลย"    จิ๊บพูดแบบน้อยใจและช่างสะเทือนใจยิ่งนัก      
 
 "อย่าไปเสียใจเลย   ที่ผ่านมาก็ปล่อยไปเถอะ  ดีแล้วที่เรายังมีลูกมาเติมเต็มชีวิตดีกว่าไม่มีใครเลยเลี้ยงเขาให้ดีๆ "     ฉันตบไหล่เบาๆ  พูดให้กำลังใจ
เธอขอบคุณฉัน "ถ้าไม่มีพี่หนูไม่รู้จะคุยกับใคร"
จิ๊บไม่เหลือใครเลยพ่อแม่เสียชีวิตหมด   ฉันจึงรู้สึกผูกพันเหมือนน้องคนหนึ่ง "ถ้าพี่ไม่มีใครก็มาอยู่กับหนูนะ" 
ฉันยิ้ม   รุ่งเช้าฉันขับรถเดินทางต่างจังหวัดต่อและยังเฝ้าติดตามดูวิถีชีวิตของจิ๊บต่อไป
๑๑๑๑๑