::ความรักในมุมมองของบุษบา::

ก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์

ooo  บุษบาเป็นเพื่อนรุ่นน้องของผม ตอนนี้เธออายุเข้าปูน 40 แล้วครับ  แต่ยังไม่แต่งงาน    ยังไม่แต่งงานนะครับ ไม่ใช่ไม่ยอมแต่งงาน

ผมพบเธอครั้งหลังสุดในงานคืนสู่เหย้าของสถาบันเก่าเมื่อต้นปี  เธอถามผมว่า พี่มีลูกกี่คนแล้วคะ  ผมบอกไปตามตรงและถามเธอคืนบ้าง  เธอก็ว่า ยังหาพ่อของลูกไม่เจอ

เธอบอกผมว่า   เธอคิด   ว่าชีวิตครอบครัวคือชีวิตที่เปี่ยมสุข    ผมหัวเราะในใจในความไร้เดียงสาในความรักของเธอ     ขณะที่คิดว่า     รึว่า.. เพราะเธอมองความรักสวยสดงดงามบริสุทธิ์แบบนั้น  เธอจึงหาคนรักตามแบบในอุดมคติไม่พบ

"ได้ยินจากรุ่นพี่ ๆ  ว่าชีวิตครอบครัวของพี่อบอุ่นมีความสุข  หนูก็นึกอยากมีครอบครัวแบบพี่บ้าง"   

ผมหัวเราะแทนการพูดตอบ

"ถ้าหนูมีครอบครัว หนูคิดว่าครอบครัวของหนูต้องมีความสุขอบอุ่นแน่ๆ  แต่แหม  ทำไมมันถึงมีคู่ที่คู่ควรกันยากนักนะ"

ผมหัวเราะอีก แล้วจึงถามบ้าง

"เพื่อนของบุษบา  มีใครยังครองโสดอยู่บ้าง"   คำถามยังไม่สิ้นกระแสเสียงดีเธอก็ตอบสวน

"เป็นสิบ"


ผมยังจำน้ำเสียง สีหน้าของบุษบาและคนอ่น ๆ ได้ บรรยากาศในงานเลี้ยงวันคืนสู่เหย้านั้นจะคุยกันจริง ๆ จัง ๆ อย่างอยากคุยคงไม่ได้แน่   หลายอย่างผมตั้งใจไม่ตอบเธอ   ผมเพียงถามไปว่า   เห็นดาราออกทีวีเลิกกันไหม   อะไรที่ทำให้ครอบครัวมีความสุขแน่ ๆ   และมันมีความสุขจริง ๆ หรือ


แม้บรรยากาศไม่เอื้อที่จะถามจะตอบเธอก็ยังบอกอย่างเชื่อมั่นว่า   ชีวิตครอบครัวคือชีวิตที่มีความสุขที่สุด


=====================================

ตอนเป็นนักศึกษาในคณะเดียวกันกับผม บุษบาแทบจะไม่แสดงท่าทีสนใจหนุ่ม ๆ คนไหนทั้งสิ้น  ปีแรก ๆ เธอเรียนอย่างเดียว เหมือนเด็กเรียนทั่วไป ใครมาจีบเธอก็ทำเป็นไม่รู้ อย่างตอนนั้น คนที่จีบเธอชวนไปดูหนังเธอก็ไปแต่ไม่ใช่ไปสองต่อสองกับคนชวน  เธอชวนเพื่อนทั้งกลุ่มไปด้วย เพื่อน ๆ ของเธอทั้งหมดได้ดูหนังที่มีคนออกตังค์ให้อย่างพร้อมหน้าพร้อมตา ไปไหนเรียกว่าอยู่ในสายตาของเพื่อนทั้งนั้น เป็นความฉลาดในการรักษาน้ำใจคนอย่างหนึ่งกับเป็นความเฉลียวในการสงวนท่าทีด้วยอีกอย่างหนึ่ง

ปีสองปีสามมา บุษบาเปลี่ยนไปครับ  จากเด็กเรียนอย่างเดียวกลายมาเป็นนักกิจกรรมตัวยง    เธอทำงานในสโมรของนักศึกษาหลายอย่างตั้งแต่ทำค่ายอนุรักษ์ธรรมชาติไปจนถึงค่ายรักการอ่านสำหรับเด็ก ๆ ในโรงเรียนห่างไกล  พรรคพวกที่ไปดูหนังด้วยกันเธอชวนมาทำงานบำเพ็ญประโยชน์นี้จนหมด   คนที่เคยจีบเธอพากันทยอยผละออกไปทีละคนเพราะอดทนที่จะทำงานค่ายไม่ไหว

ในที่สุดเมื่อบุษบาขึ้นมาเป็นประธานชมรมค่ายอาสาพัฒนาชนบท  คนที่คิดจะจีบเธอก็ถึงกับหัวหดเพราะกลัวจะออกความคิดสู้เธอไม่ได้  ที่สำคัญก็คือชมรมมีกฎเหล็กที่ห้ามคนในชมรมแสดงออกต่อกันแบบหนุ่มสาว   อาจจะรักกันได้ แต่ไม่ให้แสดงท่าทีครอบครอง เป็นเจ้าของ

ผมได้รับเชิญจากบุษบาในฐานะศิษย์ร่วมโรงเรียนเดิมด้วย พี่คณะด้วย ให้เป็นฝ่ายศิลปะของชมรม  มีหน้าที่เขียนป้ายผ้า ทำคัตเอาท์  ทำหนังสือ  บางทีก็ขึ้นเล่นดนตรีร้องเพลงบนเวทีสโมสรนักศึกษา เพื่อต้อนรับน้องใหม่ด้วย   ผมยอมรับว่าความคิดความอ่านทางการเมืองสู้บุษบาไม่ได้ตั้งแต่แพ้โต้วาทีระดับมัธยมที่โรงเรียนเก่าของเราแล้วล่ะครับ  ผมไม่ได้รู้สึกเสียหน้านะครับเพราะผมคิดว่าถ้าแข่งวาดรูปบุษบาก็แพ้  เรามีดีคนละอย่าง ยอมรับกันเสียก็ไม่ต้องข่มกันให้อยู่ลำบาก   ผมรับปากบุษบาครับว่าจะช่วยงานทุกอย่างตามที่ร้องขอ

ผมถนัดเรื่องงานใช้แรง  บุษบาถนัดงานใช้หัว   เธอวางแผนได้รอบคอบส่วนผมก็รับผิดชอบได้เรียบ    พี่...น้ำในถังหมด   ผมก็แบก     พี่...ปลาในอ่างตาย   ผมก็เปลี่ยนออก   พี่..หนูเรียกเล่น ๆ ดอก   ผมก็ไม่เอะอะ    เรียกว่าผมเกือบเป็นพี่รับใช้บุษบาก็ว่าได้   บุษบาจึงปรึกษาผมด้วยความสบายใจ  แม้ในเรื่องใกล้เคียงกับความรัก  ประเภทหนูจะเลือกใครระหว่างคนนั้นกับคนโน้น   เขารักหนูหรือว่าจริง ๆ เขาแค่ชอบ  อะไรแบบนี้   ผมก็ตอบไปตามประสา   ซึ่งผมเชื่อว่าบุษบาก็ถามไปอย่างนั้นเอง  เธอมีความคิดเป็นของตัวเองแน่ชัดยิ่งนัก

ในวงสนทนาของชมรม ผมไม่ค่อยได้แสดงความฉลาดมากนัก  เพราะไม่มีประเด็นใหม่ไว้เสนอ เพียงแต่จับประเด็นที่กำลังพูดคุยกันได้แม่น   ดังนั้นเมื่อบุษบาพูดผมจึงฟัง  แต่ถ้าเขาเสียงดังไม่ตรงประเด็นผมก็ได้ท้วงบ้าง  ชมรมเป็นทั้งที่ฝึกตนและชุบตัวของคนสนใจกิจกรรมบำเพ็ญประโยชน์   ใครก็ตามที่ผ่านชมรมนี้ไปเมื่อได้การงานทำเขาจะขึ้นเป็นผู้นำได้ไม่ยาก  เพื่อน ๆ ที่ดูหนังด้วยกันกับบุษบาครานั้นบัดนี้เป็นผู้บริหารไปเกือบหมดแล้ว

ผมเล่าให้ฟังเพื่อให้เห็นว่าบุษบานับถือผม และผมก็ชื่นชมบุษบาครับ


เมื่อผมเรียนจบบุษบาจัดงานเลี้ยงให้   เธอกับเพื่อนทำกับข้าวง่าย ๆ กินกันในชมรมเพื่อแสดงความยินดี   ผมอวยพรให้ทุกคนที่ทำงานด้วยกันประสบความสำเร็จในชีวิต  ทุกคนก็อวยพรกันให้สมหวังในสิ่งดี  ๆ   ซึ่งผมก็สมหวังหลังจากจบไม่ถึงสองปีดี   มีครอบครัว     แต่หลังจากที่บุษบาส่งการ์ดอวยพรและของขวัญแต่งงานให้ผมแล้ว ผมก็ไม่ได้ข่าวจากเธออีกเลย   จนเมื่อวันงานคืนสู่เหย้าที่ผมเล่าตอนขึ้นต้นเรื่องไปแล้ว

=======================

หลังจากที่เจอกันในงานวันคืนสู่เหย้า ที่บุษบาให้เบอร์อีเมลและเบอร์โทรศัพท์แก่ผมไว้ เราก็ได้พูดคุยทางไกลกันหลายหน   นั่นแหละที่ทำให้ผมได้รู้ว่าบุษบากำลังครุ่นคิดเรื่องครอบครัว

"พี่รับอีเมล์ของหนูด้วยนะ   หนูเขียนยาวเป็นวาเลย  อ่านแล้วอย่าเพิ่งหัวเราะ   ให้ช่วยวิเคราะห์ด้วยว่าคนที่เป็นแบบหนูนี่จะมีความสุขกับการมีครอบครัวได้ไหม   ขอบคุณพี่ล่วงหน้ามากๆนะ   แฟนพี่และลูก ๆ คงมีความสุขดีนะคะ"

บุษบาคุยโทรศัพท์ไม่ยาวนัก  เรื่องที่ยาวๆ เธอให้ผมไปอ่านเอาในจดหมายอีเล็กทรอนิกส์   เพื่อให้เห็นมุมมองความรักของเธอ  ผมขอถือโอการตัดจดหมายมาแปะให้อ่านเลย  ตรงไหนไม่ควรอ่านออกอากาศ  ผมก็จะทำจุดไข่ปลาไว้แทน   เริ่มเลยนะครับ


......................

ถึงพี่สมโชค  เจตนาจริงใจที่นับถือ

ได้เกริ่นเรื่องนี้กับพี่ทางโทรศัพท์แล้ว    จึงขอเข้าเรื่องเลย    เรื่องมันเป็นยังงี้ค่ะ      หนูได้รู้จักกับเขาเมื่อปีที่แล้ว   เขามาที่โรงเรียนเพื่อจัดอบรมเด็กเรื่องคุณธรรมของมนุษย์     ทันทีที่เห็นเขาหนูรู้สึกศรัทธาโดยไม่มีสาเหตุ  ถ้อยคำที่เขาพูด  น้ำเสียงที่ได้ยิน   มันเป็นอะไรที่หนูเคยคาดหวังอยากได้ยิน   เด็กๆที่หนูดูแลอยู่พากันตื่นเต้นในกิจกรรมที่เขาให้เด็กได้มีส่วนร่วม   ครั้นเมื่อกิจกรรมนั้นจบ  เด็กๆพากันร้องไห้ด้วยความซาบซึ้ง   หนูไม่อายเลยที่จะพูดว่าหนูแอบรักเขาอยู่เงียบ   ๆ   พี่ก็คงรู้ว่าหนูก็ไม่ได้รักใครง่าย ๆ  แต่คนนี้  ใช่เลย

หนูขอที่อยู่และและอีเมล์ของเขาเพื่อที่จะได้พูดคุยด้วย   เขาให้นะคะ   เราจึงได้ติดต่อกัน  แลกเปลี่ยนความคิดเห็นเรื่องอะไรต่อมิอะไรเยอะแยะ   ส่วนมากเขาจะเป็นคนให้ข้อคิดเห็นเสนอะแนะในการใช้ชีวิตที่หนูต้องทึ่ง   อึ้งไปเลยก็มี  ทั้งหมดนั้นมันทำให้หนูมีความรู้สึกดีมากกับการมีครอบครัว    แต่ก่อนก็เคยเถียงกันกับพี่นะ   หนูจำได้พี่ยังเคยพูดเลยว่า   ชีวิตครอบครัวมันเป็นชีวิตที่สุข ๆ ทุกข์  ๆ  ชีวิตแบบคนโสดน่ะมีความสุขกว่า ตอนนั้นพี่ว่าอยู่เป็นโสดน่ะดีกว่า   หนูว่า ไม่ เป็นโสดมันเหมือนชีวิตขาดอะไรไปซักอย่าง เช่นความรักแบบพ่อแม่  ความรักแบบผู้ให้  อะไรแบบนั้น   เราเถียงกันเอาจริงเอาจัง จนหนูคิดว่าพี่จะครองชีวิตโสด   ที่ไหนได้   พี่หนีไปแต่งงานก่อนหนูอีก    แสดงว่า  ที่พี่พูดกับที่พี่คิดเป็นคนละอย่าง    หนูพูดไม่ผิดใช่ไหมคะ   

กลับมาที่ประเด็นเดิมนะ   ....หนูผิดไหมที่ไปแอบรักเขา   ที่ถามเพราะมันไปไกลถึงขั้นอยากแต่งงานกับเขาด้วย     เขาเป็นนักบวชน่ะค่ะ...


อ่านข้อความในจดหมายอิเล็กทรอนิกส์มาถึงตรงนั้นผมก็ถึงกับอึ้ง   แหมบุษบามาไกลมาก   ผมจะตอบคำถามนี้ได้หรือครับ  ผมยังสอบไม่ผ่านใบประกาศนักจริยธรรมศึกษาเสียด้วย   ออกความเห็นไปก็เกรงว่าจะเป็นบาปกรรมเปล่า ๆ      จดหมายของบุษบาทำให้ผมต้องหันหน้าเข้าหาหนังสือจิตวิทยาและธรรมะ   อ่านไปก็มึนไป   ไม่ใช่มึนในความไม่เข้าใจหนังสือ    มึนตรงที่มันหาคำตอบไม่เจอ


เธอผิดไหมครับที่ไปรักเขาถึงขั้นอยากแต่งงานด้วย

======================

ผมยังไม่ตอบ แต่ได้เล่าเรื่องของความรักระหว่างนักบวชกับหญิงชาวบ้านคู่หนึ่งที่ในที่สุดฝ่ายชายเป็นฝ่ายตกลงใจละผ้าคลุมกายสีกลักมารับรักหญิงผู้ส่งปิ่นโตยามเช้าและก่อนเที่ยง    ชาวบ้านรุมสวดกันทั้งหมู่บ้านในการที่นางเป็นต้นเหตุให้อีกฝ่ายทำลายศรัทธาของผู้คนที่คาดหวังจะไปดีในโลกใหม่หลังความตาย   ความรักนั่นแหละที่ทำให้นางเลือกทางนั้น  คือครอบครองใจของชายผู้เคยครองศรัทธาของชาวบ้านร้านตำบลไว้เพียงลำพัง   นางคาดหวังเขาเติมเต็มหัวใจดวงเหงา  อันเนื่องมาจากคู่คนเก่าละโลกไปนานแล้ว    ผมเห็นคู่ผัวเมียคู่นี้อยู่กินกันอย่างเงียบเชียบ  ราวไม่กล้าที่จะเหยียบย่างไปที่อื่นใด ด้วยกลัวภัยของแรงดีดกลับแห่งศรัทธา    เขาทำมาค้าขายไม่ขึ้น  เพราะคนไม่อยากคบค้าด้วย   นางทำมาค้าขายไม่รุ่งเรือง เพราะคนที่เคยเป็นคู่ค้าต่างก็เคืองในกรรมอันนั้นแห่งนาง  สีหน้าของเขาทั้งคู่หม่นหมองลงมาก   ผิดจากคราวที่เขายังเป็นนักบวชตอนนั้นผิวผ่อง ราศีจับปานมีแสงเรืองรองจากกายจนสะกดใจใครต่อใครได้

ผมถามเธอว่า   ถ้าบุษบาตกอยู่ในภาวะเช่นนี้จะรับได้ไหวไหม  แต่ผมก็บอกว่าผมยืนยันได้แน่ ๆ ว่า คนทั้งคู่รักกันจริง ๆ ไม่ใช่การที่ฝ่ายหญิงคิดปอกลอกเอาทรัพย์ของอีกฝ่าย 


ผมส่งจดหมายอิเล็กทรอนิกส์ไปตามที่อยู่ของบุษบาแล้ว    แต่การตอบกลับยังไม่มี   โทรหาก็คล้ายว่าบุษบาไม่รับสาย   เสียงที่ตอบกลับมาบอกว่าสายนี้ยังไม่เปิดบริการ


===========================

ในที่สุดผมก็ได้รับโทรศัพท์เบอร์ใหม่จากบุษบา  เธอว่าได้อ่านเมล์แล้ว  และเธอว่าเรื่องมันพลิกไปอีกทาง  

"เขาฝากคนอื่นมาบอกหนูนะพี่ ว่าที่ผานมาน่ะขอโทษด้วย   เขาไม่อยากให้ผู้คนสูญเสียความศรัทธาที่เขาอุตส่าห์สั่งสมมายาวนาน เขาจะกรวดน้ำอุทิศส่วนกุศลให้หนู  ..  หนูอึ้งนะพี่   คือไม่รู้ว่าเขารู้ได้อย่างไรว่าหนู่รักเขา   หนูไม่ได้บอกเขานะ   ที่หนูว่าหนูอยากแต่งงานกับเขา  หนูก็จำได้ว่าไม่เคยพูดออกไป    ก็อาจมีบ้างตรงที่หนูบอกว่าหนูมีความรู้สึกดี ๆ ที่ได้พูดคุยกัน "

ผมเงียบฟังถ้อยคำที่พรั่งพรูออกมาจากใจของสาวน้อยเพื่อนร่วมสถาบัน  เธอว่าเขาน่าจะมีทางออกที่ดีกว่านี้   ทำแบบนี้มันน่าสงสารอย่างไรไม่รู้    คนเราแค่มีความรู้สึกดี ๆ   รักก็รักอยู่ในใจ ไม่ได้บอกให้ใครต้องลำบาก  ทำไมจะต้องคิดว่าเป็นความชั่วร้ายนักหนา    

"ถึงตอนนี้หนูคิดว่าหนูกำลังมีข้อสรุปเรื่องความรักนะ....พี่ยังฟังอยู่ใช่ไหม.."

ผมบอกให้บุษบาพูดต่อไป   ผมยังฟัง

"..คือว่าถึงยังไงหนูก็ยังมีความรู้สึกดี ๆ กับความรักนะ  อยากมีครอบครัวอบอุ่นมีความสุข  ถ้าหนูเป็นแม่ของลูกหนูจะทำหน้าที่ของแม่ให้ดีที่สุด  หนูจะทำให้ครอบครัวเปี่ยมไปด้วยความสุข   แต่ถ้าหนูไม่มีวาสนาที่จะมีครอบครัวจริง ๆ หนูก็จะวาดภาพนั้นไว้ในใจ   เพื่อให้พอได้นึกฝันเอาแค่เลา ๆ ก็ยังดี.."

ผมบอกบุษบาว่าผมยิ้มต่อถ้อยคำของเธอ   ถึงเวลานี้ ผมเชื่อว่าเธอคงไม่ต้องการคำตอบใด ๆ จากผมแล้ว


ก่อนจบคำสนทนาทางโทรศัพท์  ผมไม่ลืมที่จะอนุโมทนาสาธุในการที่เธอจะหันหน้าเข้าหาวัดเพื่อสงบจิตใจอีกครั้ง    

"ถ้าน้องพบทางพ้นทุกข์   อย่าลืมพี่นะบุษบา"   

เสียงจากโทรศัพท์ได้ยินชัดเจนว่าเธอลากเสียงค่อนข้างยาว และคงปนยิ้ม ๆ