บันทึกรัก "ท่ามกลางสายลมหนาว"

แม่มดใจร้าย

ฉันกอดกระชับตัวเองทุกครั้ง เมื่อสายลมแห่งความหนาว มาปะทะผิวกาย ใครจะคาดคิดว่าอากาศที่ดูธรรมดา ๆ แบบนี้ กลับมีอุณหภูมิที่ ติดลบถึงสิบกว่าองศา
เสื้อผ้าที่สวมใส่อยู่ถึงสามสี่ชั้นนั้น ไม่ได้ช่วยให้ความหนาวคลายลงได้ ใครจะคาดคิดว่า น้ำเปล่าทั้งขวดที่ทิ้งอยู่ในรถเพียงข้ามคืนนั้น จะกลายเป็นน้ำแข็งทั้งขวด..
ลมหนาว.. ความหนาว.. คงสู้ใจที่แสนหนาวไม่ได้
ฉันออกเดินทางไปยังดินแดนที่ใฝ่ฝันว่า..สักวันฉันจะต้องไปให้ได้
แต่..ใครเล่าจะคาดคิดว่า..การเดินทางของฉันเป็นไปอย่างเกินคาดการณ์
ฉันเดินทางแบบเงียบ ๆ มีเพียงคนรับรู้ไม่กี่คน และหลายคนทักถาม
อย่างเป็นห่วงว่า จะทนไหวหรือ อากาศ และสภาพอากาศ ณ ช่วงเวลานั้น
ไม่น่าเดินทางไปสักนิด
จะเกิดอะไรขึ้นระหว่างการเดินทาง.. 
จะเกิดอะไรขึ้นระหว่างเดินทางไปถึง..


ฉันตอบเพียงว่า อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด
เราไม่สามารถคาดเดาได้ว่าระหว่างการเดินทางจะเป็นเช่นไร
แต่..แต่ฉันหลับได้อย่างสบายใจ
ฉันยิ้มรับกับดินแดนแปลกใหม่ ที่ฉันใฝ่ฝันถึง เมื่อเท้าฉันเหยียบย่างลง
บนพื้นแผ่นดินแห่งบรรพบุรุษ..
หลายครั้งหลายหนมีคนเฝ้าถามว่า ทำไมถึงไม่ไปที่อื่นบ้าง กี่ครั้งกี่หนแล้ว
ที่เดินทางมาแต่ประเทศจีน
ฉันตอบไปว่า กี่ครั้ง กี่หนที่ฉันไปนั้น ไม่เคยซ้ำกันเลยสักครั้ง
แผ่นดินแห่งบรรพบุรุษของฉัน กว้างใหญ่ไพศาล จนอดคิดไม่ได้ว่า 
ชีวิตนี้จะไปได้ทั่วหรือไม่..


ฉันหลงรักดินแดนแห่งนี้..
ฉันหลงรักสายลมหนาว..
ฉันหลงรักทุกเรื่องราวที่เป็นดินแดนแห่งบรรพบุรุษ