หมดเวลาของคนเศร้า

`คนโง่ๆอย่างฉันจะรู้อะไร`

หลายปี แล้วนะ ที่เราไม่ได้เจอหน้ากัน ผมก็ไม่รู้ ว่าจะได้เจอเธอ อีกไหม ผมโกรธเธอ หรอก นะ ผมโกรธ ตัวเองมากกว่า โกรธ ที่ทำให้เธอ นั้น ห่างไป ก็ขอบคุณ นะครับ ที่คุณ จากไป อย่างเงียบๆ แต่คำบางคำ ที่เธอ พูดไว้ รู้ ไหม ผมน้อยใจ มากนะครับ  วันนี้ ความรักที่ผมเคยมีให้ ความห่วงยัย ที่ให้ไว้ ความรักและไว้ใจ  มันไม่มี อีก แล้ว รู้ ไหม ผมไม่ได้คิดถึงคุณ แล้ว ผมเกลียดคุณมากรู้ไหม ผมไม่อยากเจอหน้าคุณ ขอบคุณนะครับ ที่จากผมไป 
         แต่ทำไม นะ วันนี้ 10 กว่า ปีมาแล้ว ผมยังไม่ลืม เธอได้ ลงความรู้ ทั้งหมดผมยังมีเหมือนเดิม  คำพูดทุกคำ   ที่เดิมๆ ที่เคยไป ผมยังจำได้ดี  แต่วันนี้ ไม่เธอคนนั้น อีก แล้ว  ต้องไป คนเดียว ณ ที่แห่ง เดิมอยากจะรู้ เหลือเกินว่า วันนี้เธอ อยู่ ทีไหน ที่ผ่าน มาไม่ใช่ว่าผมไม่มีใคร มันก็มีบ้างมันผ่านมาแล้วก็ผ่านไป แต่เธอ คนนั้น คนแรก ที่ได้ผ่านเข้ามา ใน ชีวิต ผมยังจำไม่เคยลืม
        ในวันนี้ มาถึงทางตันของชีวิต ไม่รู้จะเริ่มยังไงต้องมานั่ง เหงา เศร้า ณจุดที่เคย มีเราสองคน เดินเคียงข้างกัน 6 ปี ที่ไม่เคยได้เดินเคียง กัน วันนั้น เธอยังจำได้ไหม เธอได้เขียน บนกลอนไว้ ที่ห้องเรียนของเรา รู้ไหมมันยังอยู่ กระดาษต้องขอขอบคุณนะครับสำหรับวันเวลาที่ผ่านมา วันที่เคยสวยงาม  วันนี้ ไม่รู้  เธอจะอยู่ทีไหน ขอให้เธอได้รับรู้ ไว้ ว่า ยังมีคนคนหนึ่ง ที่ยังคิดถึง เธอเสมอ
 
       เวลาเท่านั้น ที่มัน จะบอกอะไรดีดี กับเรา