เข็มทิศเก

สะพั่งสะท้านไมภพ

เข็มทิศหากไม่เสีย มันก็จะวิ่งไปชี้แนวทิศเหนือใต้เสมอ เราก็จะต้องปรับตามมันเพื่อทราบว่าทิศใดเป็นทิศอะไร  แต่ถ้าเข็มทิศปลอมมันก็จะชี้ทิศเหนืออย่างเดียวหรือไม่ก็ชี้มั่วไปหมด
   วันนี้ผมตั้งใจจะวิ่งออกำลังกายให้ร่างกายแข็งแรงให้พร้อมกับที่เป็นทหารที่จะต้องมีแรงเป็นอย่างน้อย และก็มีวินัยเป็นประการต่อมา ในขณะที่ผมกำลังวิ่งนั้นผมก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งอยู่ข้างหน้า ตาก็อดมองไม่ได้ แล้วก็เลยจินตนาการจนกระทั่งวิ่งผิดลู่ผิดรอย เป็นไปได้ถึงเพียงนั้น ผมชักสนใจเธอแล้ว ทันใดนั้นถึงทางแยกพอดี เธอวิ่งตรงไปข้างหน้า แต่ผมจะต้องเลี้ยวขวา ทำอย่างไรดีผมคิดคำนึงในใจ เมื่อถึงทางแยกผมก็เลี้ยวขวาแม้จะเสียดายโอกาส แต่ผมก็คิดว่า ขอเพียงแต่ได้รู้แต่เพียงข้อเท็จจริงบางส่วนก็พอจะค่อยๆคลำหาข้อมูลให้ครบถ้วนจนได้ และก็อดคิดไปอีกว่า ผู้หญิงเนี่ยเปรียบเหมือนเหยื่อปลาอันโอชะ แต่เจ้าปลาก็ฉลาดพิจารณาแล้วพิจารณาอีก ว่าน่ากินกินแล้วอร่อยลิ้นแน่กินแล้วปลอดภัย  คิดได้แล้ว จึงกิน แล้วก็ติดเบ็ด บางทีในหน้าตาของผู้หญิงหนึ่งคนมักจะบอกอะไรได้ในขั้นต้น แววตาที่มีรูปแบบที่น่าสะพึงกลัว แต่อย่างไรก็ตามผมชอบความพยศหรือความโหดร้ายของผู้หญิงครับ 
   เมื่อผมได้มีโอกาสเดินสวนกับเธอ ผมก็มองที่หน้าตาเธอ หน้าอกเธอ และหน้าท้องของเธอ ไขมันที่สะโพกบอกให้รู้ว่าเพิ่งผ่านพ้นสาวมาไม่นาน หน้าอกที่ด้านบนล้นออกมาจากขอบยกทรง ก็ทำให้ประมาณได้ว่า สักสามสิบหก แต่ว่าเอด้านใต้ยกทรงจะถมทรายไว้เต็มหรือเปล่าก็ไม่รู้เพื่อให้นมได้วางบนพื้นยกสูงและให้ไอ้พวกแมงภู่หรือแมลงวันอย่างผมได้คิดไปต่างๆนาๆแบบผิดๆ
   ผมได้เส้นทางการวิ่งของเธอแล้ว และได้วิธีการกลับบ้านของเธอแล้ว  หากเหลือแต่กิจวัตรประจำวันเท่านั้นที่จะต้องลงทุนใช้การสะกดรอยที่ร่ำเรียนมา แต่ทว่าจะจริงจังกับเรื่องนี้เจียวหรือ
   การเห็นป้ายที่ติดหน้ากระจกรถ ก็บอกอะไรได้หลายอย่าง แล้วแต่จะจินตนาการออกไป อดคิดไม่ได้ว่า การออกกำลังกายของคนๆหนึ่งไม่ว่าหญิงหรือชายมันน่าจะมีอะไรมากไปกว่าการที่ต้องการให้มีสุขภาพแข็งแรง  อย่างเช่นผมในวันต่อมาผมก็ต้องการไปวิ่งอีกเพื่อต้องการเห็นหน้าผู้หญิงคนนั้น แต่ไม่ได้ต้องการวิ่งเพื่อให้ร่างกายแข็งแรงอย่างเดียว
   ในชีวิตจริง ผมเห็นทหารหลายนายพร่ำบ่นคุยเพ้อเจ้อเรื่องได้ทำการรบขณะที่ไปทำงานที่ไม่ได้เกี่ยวกับการรบ ผมไม่ทราบว่าเขาต้องการอะไร แต่ผมคิดว่าหากเขาเป็นนักรบที่ดีจริงเขาจะไม่พูดมากและอาสาไปรบเท่าที่เขาจะมีโอกาส มีลูกน้องของผมบางคนขออาสาไปรบภาคใต้สอบถามไปสอบถามมาเขาต้องการจะหนีเจ้าหนี้ที่ตามรังควานเขาตอนรับเงินเดือน ผมมองหน้าเขาแต่ผมไม่ได้ทึ่งหรือแปลกใจใดๆเพราะว่าเรื่องนี้ผมได้คิดมานมนานแล้ว
   ครั้งหนึ่งที่เวียตนาม เวียตกงได้บุกเข้าโจมตีฐานทหารไทย ปรากฏว่าทหารไทยสู้ตาย มือหนึ่งยิงปืน แต่อีกมือหนึ่งโอบถูงบก (ถุงที่ใส่ของของทหารบกใบใหญ่ๆ)ซึ่งในนั้นประกอบด้วยบุหรี่นอกที่ตนเองชื่นชอบ เหล้านอกที่ตนเองชื่นชอบ ขนมของลูกๆที่แปลกๆและของฝากเมียที่รักและเคารพ ดังนั้นเวียตกงไม่สามารถเข้าตีฐานไทยแตกได้เพราะสู้ตายถวายชีวิต
   หรือเหตุที่ทหารตัวลูกน้องถึงได้กล้าหาญนัก เพราะเขารับเงินเดือนไม่เคยเพียงพอ รายจ่ายก็พอๆกันในการดำรงชีวิตแต่เงินเดือนเขาน้อย ก็ต้องกู้หนี้ยืมสินกันไป จนแต่ละคนก็มีหนี้สินเพิ่มพูน จนกระทั่งเครียด จนกระทั่งไม่คิดอะไรอีกแล้ว การได้ออกไปสนามชายแดนที่ต้องเสี่ยงภัยหากพลาดพลั้งเป็นอะไรไป ลูกเมียก็จะเหมือนถูกหวยในขั้นต้น
   ผมไม่ใช่ทหารนักรบ ผมเป็นเข็มทิศที่เกๆอันหนึ่ง ไม่สามารถที่จะนำหน่วยทหารไปออกรบได้ แต่ผมก็ยังรักลุกน้องเหล่าทหารที่ต้องตกระกำลำบากเลือดตาแทบกระเด็น นอกจากผู้ใหญ่ในหน่วยหรือในกองทัพจะหยามเหยียดว่าต้อยต่ำแล้ว แต่เขารู้สึกว่าจะกัดฟันด้วยความอดทน ความอดทนของทหารผู้น้อยเหล่านี้ที่ได้สร้างผลงานสร้างชื่อเสียงให้กับนายทหารยศสูงๆหลายๆท่านมาแล้ว 
   ผมได้เห็นผู้บังคับบัญชาหลายท่านพอได้ขึ้นเป็นใหญ่ก็แหกปากป่าวประกาศก่อนเลยว่า จะต้องดูแลผู้น้อย แล้วเป็นอย่างไร มีกี่คนแล้วที่ต้องชอกช้ำใจที่บางท่านเห็นแก่เมียน้อยมากกว่าผู้น้อย 
   ผมว่าเรามัวแต่ดูหนังแล้วอินกับมันมากเกินไป  สั่งสมอุดมคติที่บกพร่องทางความคิดกันมากเกินไป นอกจากนี้แล้วยังมีความบ้าจากนอกกะลาที่นำเอาวิทยาการแปลกๆฟังแล้วยังจำยากมาใช้ประเมินค่า หรือใช้ในการบริหารงาน 
   บัดนี้ สถานการณ์ต่างๆมันรุมเร้า ความเครียดก็ประดังเข้ามาทุกเรื่อง ใครจะพึ่งสิ่งใดก็ตามแต่วาสนาบารมี  ตราบใดก็ตามไอ้พวกเข็มทิศยังคงเกอยู่ ชาติหน้าค่อยเจอกันใหม่ หากยังเกอยู่ก็ชาติโน้น