ความรักที่เคยคิดว่า..ใช่

chommarnnoi

จากเด็กกะโปโลคนนึง...เกลียดตำรวจเป็นชีวิตจิตใจ..พยายามทุกอย่างเพื่อที่จะไม่ยุ่งเกี่ยวกับ...ตำรวจ...ก็แบบว่า...เกลียด...
และพยายามปิดกั้นตัวเองทุกวิถีทาง...เพื่อจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับใครทั้งนั้น...โดยเฉพาะผู้ชาย...ก้อเพราะเคยอกหักมาแล้วครั้งหนึ่ง...แต่แล้วเด็กกะโปโล...ที่บ้าเรียนคนหนึ่ง...ก็ผ่านเข้ามาใช้ชีวิตเป็นนิสิตใหม่ในรั้วมหาวิทยาลัย...เอ้า..นี่ก็ใกล้ฝึกงานแล้ว...จะเลือกที่ไหนดีน๊ะ...ไอ้ที่ดีๆ...ก็ไกลบ้าน..ที่พอมาไหวก็เต็มหมดแล้ว..เอาล่ะคราวนี้เห็นทีต้องเป็นโรงพักหน้าบ้านซะแล้ว...เอาก็เอาวะ..ฝึกก็ฝึก...เราก็ตั้งหน้าตั้งตาทำงานๆๆๆๆ....ไม่ทักไม่คุยกะใครถ้าไม่จำเป็น...แต่แล้วก็มีผู้ชายคนหนึ่ง...เค้าเป็นหัวหน้าสถานีตำรวจนี้...เป็นหัวหน้างานเราด้วย...แรกๆก็มาสอนงาน...สั่งงาน...มาดูงานเราบ้าง...พาไปออกตรวจ...ตั้งด่าน...ก็สอนให้เราเก่งทุกอย่าง...ยิ่งงานเอกสารอ่ะนะ..ได้มาเยอะเลย...เจ้านายเราคนนี้เอาใจลูกน้องเก่งมาก...มารรับมาส่งที่มหาวิทยาลัย...โทรหาตลอด...มีข้อความห่วงใยเวลาไม่สบาย..มันก็ปกตินะ..ทำงานก็มาแอบมอง...วันหนึ่งออกตรวจ...เค้าคนนี้ท่าทีไม่เหมือนก่อน...พูดจาแปลกๆ...เค้าชอบเราหรือเนี่ย...เด็กกะโปโล...ไม่ทันตั้งตัว....งง...อึ้ง....นับแต่วันนั้นมา...อาการของเค้าก็มากขึ้น...เหมือนรู้จุดอ่อนเรา...เอาใจเราทุกอย่าง..ความดี..ความรัก...ความเอาใจใส่...ที่เค้าทำให้เรา...สุดท้ายใจอ่อน...เอาล่ะมันเป็นแบบนี้ไปแล้ว...เค้าก็น่ารักดี...ทำตัวดี...ไม่เจ้าชู้...เหล้าไม่ดื่ม...บุหรี่ไม่สูบ...เอาวะ..ใช่...ก็...ใช่...คนนี้แหละ....แต่พอนานเข้า...ความจริงที่ไม่มีใครรับได้ก็ปรากฎ...เค้าเจ้าชู้ที่สุด...มีบ้านโน้น..บ้านนี้....แล้วเราล่ะ...ของเล่นหรอ...เขาบอกว่าจริงใจ...จริงจัง...ส่งเราเรียนจนจบ....ซื้อโน่นซื้อนี่....ทำทีจริงจัง...แต่จะให้เชื่อได้ไง...คนเราเคยเสียใจที่สุด...ผิดหวังที่สุด...จะให้ไว้ใจกัน...เชื่อใจกันเหมือนตอนนั้นได้ไง
...สุดท้าย...ทุกวันนี้...สี่ปี...สุข...ปน...ทุกข์เพราะความระแวง...เฮ้อ...ไม่น่าเลย...ใครจะรู้...ว่าสิ่งที่เค้าบอกมันจริงหรือเปล่า....จะเชื่อกันได้อีกหรือเปล่า...