สายสีเงินที่เป็นอมตะ

คีตากะ

ทำไมคนตายจึงทุกข์ทรมานมาก? เป็นเพราะพวกเขาส่วนใหญ่ถูกตัดขาดจากกระแสเสียงตลอดกาล มีสายสีเงินในตัวเราแต่ละคนขณะที่เรามีชีวิตอยู่ มันตามเราไปทุกหนแห่ง มันหดและขยายโดยอัตโนมัติขณะที่เราท่องเที่ยวไปมาระหว่างมิติอื่นๆ ถ้าเรารู้จักวิธีการบรรเลงสายสีเงิน เราจะสามารถทำให้มันเกิดเสียงที่ไพเราะเพื่อทำให้เรามีความสุขเพื่อหล่อเลี้ยงดวงวิญญาณของเรา และพาเรากลับไปยังบ้านอันแท้จริงของเรา สำหรับผู้ที่ไม่รู้จักวิธีการใช้สายสีเงิน มันจะถูกใช้เพียงครั้งเดียวเท่านั้นในตอนที่พวกเขาตายซึ่งมันจะถูกตัดขาดอย่างที่ไม่สามารถซ่อมแซมได้ นั่นเป็นเรื่องที่น่าเศร้าใจมาก
         ด้วยเหตุผลนี้คนเป็นจำนวนมากที่ตายไปจึงไม่มีความสุข เมื่อตอนที่พวกเขามีชีวิตอยู่ แม้ว่าพวกเขาจะไม่รู้วิธีการบรรเลงสายสีเงินก็ตาม พวกเขาก็มีมันอยู่ดีและดวงวิญญาณของพวกเขารู้ว่ายังคงมีความหวัง ยกตัวอย่าง ฉันมีแมนโดลิน แม้ว่าฉันจะไม่ค่อยมีเวลามากนักที่จะเล่นมัน แต่การที่รู้ว่าฉันมีมันก็ช่วยปลอบใจฉันได้ และฉันสามารถที่จะเล่นมันได้ทันทีที่ฉันมีเวลา ก่อนหน้านี้ตอนที่ฉันยังไม่มีมัน ฉันเคยคิด  "โอ มันจะดีมากเลยถ้าฉันมีสักเครื่องหนึ่ง !" ตอนนี้ฉันก็มีมันแล้ว แม้ว่าฉันจะไม่มีเวลาพอที่จะเล่นมัน ฉันก็รู้ว่ามันมีอยู่ มันก็นับว่าดีกว่าไม่มีอะไรเลย
          เมื่อเรามีชีวิตอยู่ สายสีเงินนั้นก็ดำรงอยู่ แม้ว่าเราจะไม่ได้บำเพ็ญธรรมวิถีกวนอิมและไม่ได้ใช้สายสีเงินเส้นนี้ มันก็ยังคงมีอยู่และยังคงมีความหวัง พอเราตายไป มันก็หายไป เราไม่รู้ว่าเมื่อไรเราจึงจะมีบุญพอเพียงที่จะได้กลับมาเป็นมนุษย์และมีสายสีเงินนี้อีก สัตว์ไม่มีเส้นสายแบบนี้ ดังนั้นมันจึงไม่มีเสียงภายใน เออ มันมีเส้นสายแบบนี้ แต่ของมันนั้นเล็กเกินไปที่จะบรรเลงเป็นเพลง มันไม่ดีพอที่จะถูกนำมาใช้อย่างเต็มที่
           คนส่วนใหญ่ประสบกับความทุกข์ยากมากมายหลังจากที่พวกเขาตายไป เป็นเพราะไม่มีเสียงจากเส้นสายสีเงินนี้และไม่มีความหวัง พวกที่ประทับจิตจะต่างออกไป เส้นสายสีเงินของพวกเขามีอยู่ตลอดกาล พาพวกเขาไปๆมาๆระหว่างโลกที่สูงขึ้นไป ดังนั้นพวกเขาจึงอิสระเสมอ และไม่มีวันหลงทางหรือถูกพรากจากมิติทางจิตวิญญาณที่สูงที่สุด เส้นสายสีเงินที่ทำหน้าที่ได้ถูกต้องไม่ผิดพลาดทำให้พวกเขามีชีวิตจริงๆ มิฉะนั้นแล้วเส้นสายก็จะหายไปเมื่อพวกเขาตายและจะไม่มีความหวังใดๆ และหากพวกเขาบางคนได้กลายเป็นสัตว์ ตามกฎแห่งกรรมตามศาสนาพุทธ ก็จะยังคงมีความหวังน้อยลงไปอีกสำหรับพวกเขา ด้วยเหตุนี้คนที่ตายจึงทุกข์ทรมานมาน ไม่สามารถได้ยินเสียงภายในและภายนอก
             ผู้บำเพ็ญกวนอิมมีความสุขมากในเวลาตาย โดยที่รู้ล่วงหน้าว่าจะตายเมื่อใด เส้นสายสีเงินจะยังคงไม่ถูกตัดขาดจะยังคงบรรเลงเสียงที่ไพเราะและหล่อเลี้ยงดวงวิญญาณของพวกเขาอย่างต่อเนื่อง พาพวกเขาไปทุกหนแห่งและพาพวกเขากลับมา มันสามารถยืดไปจนสุดเขตแดนของจักรวาลและไปยังก้นลึกสุดของนรก ดังนั้นพวกเขาจึงอิสระที่จะไปทุกหนแห่ง นี่ก็คือข้อแตกต่างระหว่างคนธรรมดาและผู้ที่ประทับจิต เมื่อร่างกายของพวกเขาตายไป จริงๆ แล้ว ผู้ที่ประทับจิตไม่มีวันตาย เฉพาะผู้ที่เส้นสายถูกตัดขาดเท่านั้นที่ตาย
                คนที่มีชีวิตอยู่ที่ไม่สามารถได้ยินหรือเห็นสิ่งภายนอกจะไม่มีความสุขเป็นอย่างมาก คนตาบอดและคนหูหนวกไม่ค่อยมีความสุขเท่าไรนักเพราะพวกเขาไม่มีเสียงและภาพภายนอกเพื่อให้ความบันเทิงแก่พวกเขา ซึ่งเป็นแบบเดียวกันกับคนตาย ด้วยเหตุนี้พวกเขาจึงไม่มีความสุข ถ้าเราเพาะเลี้ยงเส้นสายสีเงินนี้ และรักษามันไว้ไม่ให้ตาย เราก็จะเป็นอมตะและจะมีเสียงและแสงมาหล่อเลี้ยงดวงวิญญาณของเรา ปลอบใจเรา และทำให้เราร่าเริงตลอดเวลา ตอนนี้เรามีมันวันละ 24 ชั่วโมง ดังนั้นเราจึงมีความสุขตลอดทั้งวัน......