เพียงเวลา

ธ.ปฏิยุทธ์

ชายหนุ่มยิ้มระเรื่อเมื่อเห็นสาวน้อยเจ้าเสน่ห์ที่ตรึงใจเขาตั้งแต่วันแรกที่ได้พบ  นั่งบรรเลงระนาดอยู่ที่เพิงดนตรี ณ สวนหลังบ้านของเจ้าคุณปู่    ใจก็นึก "ผู้หญิงอะไร....ตีระนาด" คิดไปก็ยิ้มขำกับตัวเองไป  จนเมื่อเสียงของเจ้าคุณปู่ปลุกเขาให้ออกจากภวังค์
    "ชอบเรอะ พ่อศักดิ์" เสียงชายชรา พูดกลั้วหัวเราะ  เล่นเอาคนคิดจิตใจกระเจิงไปได้ไม่น้อย   หนุ่มใหญ่ได้แต่ยิ้ม   และส่งสายตาไปที่แม่นวล ที่นั่งตีระนาดอยู่ท้ายสวน
   "ถ้าชอบ...ก็เข้าไปคุยเถอะพ่อ...อย่าช้าเชียว  เดี๋ยวปู่ก็ยกให้คนอื่นดอก"  เสียงชายชราเน้นย้ำเป็นการอนุญาต
    เขายิ้มอีกครั้ง จนเจ้าคุณปู่สังเกตได้ถึงความดีใจจนออกนอกหน้า  และมองตามหนุ่มที่บัดนี้เริ่มมีร่างกำยำเห็นได้ชัดเดินกึ่งวิ่งไปที่เพิงดนตรีท้ายสวน
    เสียงหัวเราะร่าสดใสของหนุ่มสาวย้ำเตือนความรู้สึกลึกๆ ของชายชราที่ยืนมองอยู่ห่างไกล  เมื่อเป็นหนุ่ม ก็ไม่ต่างอะไรจากเจ้าศักดิ์ ลูกเจ้าคุณเพชรเท่าไรนัก  เพราะรักที่เคยผ่านมา ก็เหมือนจะถูกกีดกันไปเสียหมด   คงถึงเวลาที่จะต้องทำบุญให้กับลูกหลาน  ให้เขาได้เจอะได้เจอกับรักอย่างสมบูรณ์แบบกว่าตนสักที
    เป็นอย่างนี้อยู่สัก 3 ปี ที่ชายศักดิ์และแม่นวลได้สนิทสนมกัน จนฝ่ายชาย อดรนทนไม่ได้ที่จะขอให้แม่นวลไปร่วมถือไม้เท้ายอดทองเคียงข้างกัน   สมุดบันทึกของศักดิ์  ซึ่งบัดนี้มีแต่ชื่อแม่นวลและคำว่ารัก  ทนรอวันที่ทั้งคู่จะมาอยู่เคียงข้างกันไม่ไหวเอาเสียแล้ว   เพิงดนตรี  และยามเย็นย่ำเป็นที่ที่เขาเลือกไว้รำลึกความหลังระหว่างทั้งคู่   แต่แล้วแม่นวลกลับยื่นกระดาษพับไว้ใบหนึ่งส่งให้พร้อมย้ำให้ไปเปิดดูที่เรือน  และวิ่งจากไป....
   ใจของชายหนุ่มหล่นลงวูบ....รีบวิ่งกลับเรือนทันที  แล้วบรรจงเปิดแผ่นกระดาษนั้นออกดู
   "คุณคือคนที่ฉันรักตลอดไป....จาก..หัวใจของคุณ"
   รอยยิ้มร่าปรากฎบนใบหน้าอย่างเด่นชัด   หนุ่มใหญ่สอดกระดาษเก็บไว้ในสมุดบันทึกที่เต็มไปด้วยคำว่ารัก  และเข้าสู่ห้วงนิทราอย่างมีความสุข   
    เช้าตรู่....ร่างกำยำวิ่งกิ่งเดินไปที่ห้องเจ้าคุณอย่างรีบเร่งด้วยใบหน้าเบิกบาน  
    "เจ้าคุณปู่ขอรับ....ผมใคร่อยากมาขอแม่นวลกับเจ้าคุณท่าน จะว่าอย่างไรหรือขอรับ"
   ใบหน้าสลดของเจ้าคุณ  ทำให้หนุ่มใหญ่ประหลาดใจ จนแทบอยากจะเค้นคำพูดที่กำลังสาธยายอยู่ในใจเจ้าคุณท่านออกมาเหลือเกิน
   เหมือนจะเดาได้ถึงความรู้สึกของคนรุ่นเยาว์  เจ้าคุณปู่ เอ่ยออกมาด้วยท่าทีที่ไม่สบายใจนัก
   "พ่อศักดิ์  พ่อรู้หรือไม่ ว่าแม่นวลน่ะ อยู่ที่ใดในตอนนี้" ชายหนุ่มนิ่ง และส่ายหน้าช้าๆ  แต่ความรู้สึกนั้น ร้อนรุ่มเหลือคณานับ
   "เรือนหลังโน่น....รีบไปเถอะ"
   ไม่รอช้า  ชายหนุ่มกราบอย่างร้อนรน และรีบวิ่งไปที่เรือนหลังด้วยหัวใจที่สั่นคลอน
    หน้าซีดเผือดของแม่นวล  พาหัวใจของศักดิ์ลั่นเปรี๊ยะ เหมือนจะแตกสลาย  แม่จัน..หญิงรับใช้คนสนิทนั่งน้ำตาซึมอยู่ปลายเตียง
   "คุณมาช้าไปเจ้าค่ะ....เธอไปแล้ว...แม่นิ่มเพิ่งไปแจ้งเจ้าคุณเกริกเมื่อครู่....."
   "เธอเป็นอะไรหรือแม่จัน"
   "จันก็ไม่รู้เจ้าค่ะ   เมื่อคืน คุณนวลเกิดหอบหนักมาก  จันก็คิดว่าเป็นปกติ เลยให้ยาตามหมอหลวงเคยสั่ง...ก็ดีขึ้น จนราวย่ำรุ่ง เธอ...ก็....หลับไป....เจ้าค่ะ.....และไม่ตื่น....ไม่ตื่น  อีกเลย"   เสียงสะอื้นแห่งความอาลัยในเจ้านายทำให้แทบจะฟังไม่ได้ศัพท์
    แต่กระนั้นสายธารแห่งความเศร้าโศกหลั่งไหลออกจากความรู้สึกทั้งหมดที่มีอย่างไม่ปราณี    หัวใจของเขาแทบจะแตกสลาย   เหมือนถูกบดขยี้ให้ปวดร้าว ซ้ำแล้วซ้ำเล่า   
   ศักดิ์กอดร่างบางไร้ชีวิตเหมือนจะปลุกเธอขึ้นมาจากห้วงนิทรา  และเน้นย้ำกับดวงวิญญาณที่กำลังจะจากไปซ้ำแล้วซ้ำเล่า
   "นวล....พี่รักนวล....พี่รักนวลคนเดียว...ตลอดไป...นวล....ตื่นมาคุยกับพี่สินวล......นวล!!!!"
   รอยบนใบหน้าเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาแห่งความคิดถึง  รัก และห่วงใย
   ณ  วันนี้....บนฟ้า.......แม่นวลจะมีคนคอยดูแลดีอยู่หรือ??
   เพิงดนตรีหลังเรือน  วันนี้เก่าคร่ำคร่ามากแล้ว  แม่จะรับรู้ไหมหนอ??
   หลายคำถามดังก้องอยู่ในส่วนลึกของจิตใจ
   สายลมที่พัดผ่านกาลเวลา   แม้จะแรงเพียงใด ก็ไม่เคยพัดความรู้สึกที่ยังมีต่อเจ้าของลายมือในกระดาษเหลืองกรอบแผ่นนี้ไปได้เลย
    บันทึกและกระดาษเหลืองกรอบที่เต็มไปด้วยความรู้สึกแห่งรัก...ไม่เคยมีวันจางตลอดไปยังคงแนบแน่นอยู่ที่อก     สายตาที่พร่ามัว   ค่อยปิดลงอย่างหมดกังวล......
    
   "ฉันยังรักเธอเหมือนเดิม..แม่นวล"  เสียงแหบพร่าสั่ง เพิงดนตรี  ก่อนลมหายใจสุดท้ายจะลับไปพร้อมกับสายลม