การเรียน หรือการเรียนรู้ชีวิต

ตึ๋งหนืด

ทุกคนเดี๋ยวนี้ต้องเรียนหนังสือ ต้องทบทวนตำราเรียนเป็นเรื่องปกติ แต่คำถามเราเรียนมากมายเพื่อสิ่งใด เรียนเพื่อน การมีงานดีๆทำในอนาคต การมีคู่ครองที่มีฐานะ เพื่อเป็นคนดี เพื่อร่ำรวย แล้วคำถามต่อไป การเรียนทำให้เราได้สิ่งเหล่านี้หรือไม่
ในหนังสือเรื่องการเรียนรู้สาระสำคัญแห่งชีวิตได้กล่าวไว้อย่าน่าฟังว่า การเรียนนั้นไม่ใช้เพียงการเอาข้อมูลใส่หัวให้มากที่สุดแล้วภาวนาว่าเขาจะเป็นคนดี แต่การมีปัญญาและการเป็นคนดีนั้นขึ้นอยู่กับความอิสระที่สามารถจะคิดโดยไม่ยึดติดกับแบบแผนใดๆอันหนึง่อันเดียว เป็นการเข้าใจชีวิตทุกองค์ประกอบ ไม่แยกเป็นส่วนๆ เหมือนอย่างที่เราเป็นในปัจจุบัน
ในปัจจุบันเราสังเกตได้ว่ามีข่าวการฆ่ากัน การก่ออาชญากรรม ฯลฯ อันสะท้อนถึงความเสื่อมทรามลงของสังคม ซึ่งเป็นผลมาจากการเอาลัทธิทุนนิยมมากราบไหว้บูชา แทนสิ่งยึดเหนี่ยวจิตใจที่มีอยู่เดิม
วิถีชีวิตของคนในสังคมเปลี่ยนแปลงไปสู่ความรีบเร่ง รัฐบาลพยายามทำให้สังคมชนบทอันเป็นสังคมพื้นฐานของประเทศ เปลี่ยนแปรงจนมีสภาพเหมือนสังคมเมือ เพราะคิดว่านี่คือความเป็น ศิวิลัย 
อันที่จริงแล้ว ศิวิไล คงไม่ใช่การมีคุณภาพชีวิตที่ดีแล้วทำลายธรรมชาติลง หากแต่เป็นการเข้าใจชีวิตของจนเอง และมีความสัมพันธ์ที่ถูกต้อง ทั้งต่อตัวเอง และตัวเองต่อสังคม อันจะส่งผลให้เกิดปัญญาแท้คือความอิสระทางความคิด ไม่อิงกับอิทธิพลใดๆ
การศึกษาที่ผมเรียนอยู่บังคับให้ผมฉลาดในเรื่องที่ผมไม่อยากฉลาด บังคับให้เรียนเฉพาะทาง เพราะเชื่อว่าเชี่ยวชาญแล้วจะมีความ เก่ง ความเก่งจะนำมาซึ่งชื่อเสียง ชื่อเสียงนำมาซึ่งเกียรติยศ และนำมาซึ่งเงินทอง เข้าเรื่องของทุนนิยมเต็มๆ
แต่ผมมองว่าผมเป็นผมทำในสิ่งที่ตัวเองเป็น รับใช้ความฝันของตัวเอง อันที่จริงความฝันของผมคือการรับใช้สังคม กล่าวดังนี้คือ ผมต้องรักษาความเป็นผมเพื่อสังคมในวันหน้าๆ ไม่ให้โลกแห่งวัตถุกลืนกินจิตใจเหมือนอย่างที่กลืนกินเพื่อนๆคนอื่นๆไป
ผมหวังเป็นอย่างยิ่งว่า เราในฐานะของเพื่อนมนุษย์ ผู้ซึ่งเป็นเพื่อนเกิด เพื่อนแก่ เพื่อนทุกข์ เพื่อนผู้หายใจและเพื่อนผู้มีชีวิต จะจรรโลงโลกนี้ด้วยความรัก ซึ่งเป็นความรักโดยปราศจากเงื่อนไขและไม่ฉาบฉวย สุดท้ายผมของขอบคุณอีกครั้งที่เข้ามาอ่าน คราวหน้าอ่านอะไรจะมาแบ่งปันกันครับ