ทำไมพ่อผมเลือกไม่ได้นะ

ตึ๋งหนืด

นึกไม่ถึงเลยเนอะ ว่าในขณะที่การเดินทางในชีวอตของเราเพิ่งจะกำลังเริ่มขึ้น จากเดินทางของใครบางคนในชีวอตเราอาจจะกำลังจบสิ้นสุด และใครอีกบางคนที่สิ้นสุดไปแล้ว....
ผมเพิ่งจะยี่สิบเศษๆ แต่ป่าป๊าปาไปหกสิบกว่าๆ ส่วนพี่ชายก็เสียไปแล้ว ขณะที่ผมเล่นกีตาร์หน้ามหาวิทยาลัย ป่าป๊ากลับต้องการใครบางคนสำหรับป้อนข้าวป้อนยา ขณะที่มีเรียนแต่ป่าป๊ากำลังต้องการคนเฝ้าไข้ สิ่งที่ผมทำกำลังขัดแย้งกำสิ่งที่ผมทำ สิ่งที่ผมทำกำลังขัดแย้งกำลังที่ผมต้องทำ 
บางที ... ปริญญาของผมอาจจะแลกมาด้วยการเสียสละเวลาที่ป่าป๊าต้องการใครซักคนของป่าป๊าก็ได้ (โทดนะลายมือไม่สวยเพราะน้ำตามันบัง) ปริญญาใบนี้แลกมาด้วยการเอาเวลาเฝ้าไข้ป่าป๊า 4 ปีไปแลกมา ร่ำเรียนมาทำไม ในเมื่อออกเสียงคำว่ากตัญญูไม่ชัด...
โลกนี้อีกนั่นแหละ มีความว่าสาย มีคำว่าไม่ทันกาล มีคำว่ามาช้าไป รู้ตัวช้า ไว้ตอกย้ำความรู้สึก ไว้กระตุ้นให้รู้ว่าเราทำอะไรอยู่ ผมเสียดายที่ป่าป๊าพูดว่ารักผมทั้งชีวิตและด้วยชีวติ แต่เพิ่งรู้วันนี้เพิ่งเข้าไจได้วันนี้ คนเดินผ่านเสียงเพลงของผมเหทือนผมเป็นอกากาศ คงไม่ต่างจากที่ผมผ่านท่านเหมือนท่านเป็นอากาศ คงไม่ต่างจากที่ผมทำกับป่าป๊ามาตลอด
แล้วไง ...
ผมเสียใจ แบบไม่ต้องการให้ใครมาปลอบใจ ขอพ่อผมคือ ขอเวลาเดิมๆ ในชีวิตคืนได้มะ แค่นี้มากไปเหรอ แค่อยากพูดคำว่ากตัญญูให้ชัดกว่านี้หน่อย
19/12/07 เจ็ดโมงเช้าที่คณะ
ตอนที่ผมเขียนเรื่องนี้ผมอยู่ที่คณะกำลังจะเรียน ผมดีใจนะที่มาอ่านงานผม แล้วผมก็ยินดีที่จะเอาชีวิตตัวเองมาแบ่งปัน มันสุขบ้างเศร้าบ้างไม่เป็นไร แต่แน่นอนผมจะไม่เศร้าตลอดหรอกซักวันผมจะยิ้มแล้วก็หัวเราะให้เสียงดังด้วยความดีใจ คอยดู สำหรับวันนี้ขอบคุณมากๆนะครับแล้วเจอกันใหม่