อวัยที่เรียกว่า "รัก"

ตึ๋งหนืด

วันนี้ผมมีโอกาสได้อ่านงานของ "เพื่อน" ท่านหนึ่ง ทราบว่าคงทุกข์ใจหลังจะเลิกกับคนที่เค้ารัก หรืออื่นๆในทำนองที่ว่า ความรักไม่สมหวัง ไม่สมประกอบ ไม่สมปรารถนา ไม่สมใจ และไม่สาสมความรู้สึก
ความรักนี่แปลกนะครับ ผมเห็นว่ามันเป็นทุนนิยมเข้าไปทุกวัน เรามองอย่างหนึ่งว่า เรามอบความรักให้ใครแล้วต้องได้กลับคืน นิดหน่อยก็ยังดี ราวกับว่าเราเปิดบริษัท ที่คาดหวังกำไรจากความรัก คาดหวังสิ่งตอบแทน คาดหวัง และคาดหวัง อย่างไม่มีสิ้นสุด
จรดปลายฟ้าอีกข้างหนึ่ง ความต้องการของเราไม่เคยพอเลยสักที แล้ว อวัยวะที่เรียกว่าความรักนี้ เมื่อไหร่มันจะเต้นเป็นจังหวะ
คนเรานี่แปลก ความรักไม่ได้ถูกจำกัดในกฎเกณฑ์ การตลาด หรือกฎเกณฑ์ทางเศรฐศาตร์ ที่มีดุลยภาพในสัมพันธ์ตายตัว หากแต่ในความรู้สึกนึกคิด ความรักในภาพของอวัยวะต้องทำงานถูกที่ ถูกแบบแผนที่มันควรจะเป็น
แล้วความรักทำงานแบบไหน ....
ผมคิดว่าความรักไม่มีเงื่อนไข ไร้ข้อจำกัด และไร้พรมแดน เป็นอิสระภาพทางความรู้สึก ที่ไม่ยึดติดกับอะไรทั้งปวด เพราะถ้ายึดมันจะไม่ใช่ความรักอีกต่อไป
อันที่จริงผมคิออย่างหนึ่งว่าความรักเปรียบเหมือนหัวใจ ที่เต้นอย่างเป็นจังหวะและทำงานอย่างสอดประสานกันกับอวัยวะอื่นๆ อย่างมีประสิทธิภาพ หัวใจเป็นอวัยวะมหัศจจรย์ ทำงานทั้งกลางวันและกลางคืน ทว่าทรงพลังเช่นนี้มิอาจอยู่นอกทรวงอก ... 
ความรักทรงพลังเช่นนี้ต้องอยู่แบบไม่กฎเกณฑ์ ไม่อาจทำหน้าที่ผิดผิด อย่างที่มันควรจะเป็น ถ้าหัวใจเดินแทนขา อะไรจะเกิดขึ้น ใช่ ความทรมานอย่างแสนสาหัส  เราจึงความระมัดระวังความรู้สึกของเราไม่ให้ไปขวางทางใคร เพราะคงไม่มีใครระมัดระวังตนเองได้ตลอด เราเองก็ต้องหมั่นตรวจตราความรู้สึก เดี๋ยวเค้าอาจจะเดินเหยียบได้
ผมอยากให้ใช้ความรักครับ รักอย่าที่เป็นความรัก มันจะสร้างความยิ่งใหญ่ให้วันคืนชีวิตของเรา สร้างทุกวินาที สร้างทุกความรู้สึก ....
ผมเชื่อย่างหนึ่งว่าถ้าหันกลับมามองสักครั้งว่าเรารักอย่างไร คงไม่เสียใจอย่างที่เป็น กลอนอกหักคงเปลี่ยนเป็นความชื่นใจ เพราะถ้าเธอไม่รักฉัน เราก็ยังมีกันและกันเพราะฉันรักเธอ
เป็นกำลังใจให้นะครับ กว่าผมจะมีวันนี้ก็ผ่านมานับไม่ถ้วนเจ็บมาแล้ว จำบ้างไม่จำบ้าง แต่ผมดีใจที่ได้ แบ่งปันเสี้ยวหนึ่งของประสบการณ์อันต้องเรียนรู้ต่อในวันข้างหน้าไปให้อ่านกัน ขอบคุณอีกครั้งนะครับที่เข้ามา แล้วจะเขียนมาให้อ่านอีกครับ ผมสัญญา