เมื่อลมหนาว...

แมงกุ๊ดจี่

เสียงลมพัดพลิ้วมาเป็นระลอกริ้ว
ส่งผลทำให้กิ่งไม้  ใบไม้ปลิวอยู่ไหว ไหว...  
แต่เหตุใด   หัวใจจึงไหวตามการเคลื่อนไหวของใบไม้...
ดึกสงัดแล้ว   แต่ทำไม ?  ดวงตาจึงแข็งทื่อไม่ยอมปิดลงเลย...
ฉันนั่งรับลมอยู่ระเบียงหลังบ้าน....
นั่งอยู่เป็นนานแล้ว   ตั้งแต่หัวค่ำจนดึกดื่น...
คอยเหม่อมองดูดวงตะวันยอแสง   จนกระทั่งลาลับไปไร้สิ้นแสง
ก้มซบหน้ากับเข่า  ท่านั่งชันขึ้นบนเก้าอี้โยก  ตัวโปรดของพ่อ...
ผ่านไปอีกแล้วหนึ่งวันอีกไม่นาน"พรุ่งนี้ก็เช้าแล้ว" ฉันบอกตัวเองพรึมพรำอย่างเบา
เร็วจังอีกไม่นานก็จวนจะสิ้นปีแล้ว   "ตุลาคม  พฤศจิกายน  และธันวาคม"  จะพ้นไป
นั่งทอดถอนลมหายใจหลายรอบแล้ว   แต่ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังวิตกกังวลกับสิ่งใดหนอ?
ฤดูกาลผ่านผันเร็วบ้าง  ช้าบ้าง   บางครั้งก็ไม่รู้สึกเลยว่ามันผ่านพ้นไป  ถึงไหน  ไหน.
ฉันเงยหน้ามองท้องฟ้า...
ฟ้าสวยดี  ฤดูกาลนี้    น้ำค้างกำลังเริ่มลงอากาศเย็นวาบกระทบผิวยามลมโชยมาแต่ละที
เสียงเพลงที่เปิดไว้คลอแว่วมาตามสายลม    เหงาดีแท้   บรรยากาศนี้บทเพลงก็ช่างเหลือ
ช่างบังเอิญเล่น  ถึงเพลงที่เข้ากับบรรยากาศแท้....

"ผ่านลมหนาว   จะกี่คราวก็ยังเหมือนเดิม  ไม่มีใครให้ใจอุ่น
อยากจะหา   คนที่ทำให้ใจสมดุลย์  แต่ไม่เคยสมหวังสักที... "
ลมหนาววาบหวิว   น้ำค้างก็หนาววูบวาบแท้   แต่อารมณ์นี้ไม่เห็นกลัวเป็นไข้สักนิดเลย
ฟังเพลงแล้วทำให้คิดย้อนกลับไป    เมื่ออดีต   เจ็บร้าวหนาวเหน็บแบบสะใจไร้คำตอบ
ความปวดร้าวบวกกับอากาศเย็นทำให้สะท้อนผิวกายร้าวไปถึงหัวใจเชียว   เง้อความรัก
ทำให้คิดถึงประโยคหนึ่งที่เคยเห็นบ่อย ๆ   ในหน้าเว็ป     "อารมณ์คนในอารมณ์เพลง"
มันก็จริงนะคน   "เหงาได้ขนาดนี้เชียว   อารมณ์คนอ่อนไหว"   

"ใกล้หน้าหนาวทุกครั้ง   ไม่มีคนคอยคิดถึง
อยากมีใครให้รัก  ให้ซึ้ง   เหมือนคนอื่นเขา
ใกล้หน้าหนาวทุกครั้ง  คล้ายฤดูกาลยิ่งเหงา
ต้องทนหนาวกับใจที่เหงา  คนเดียวอย่างเดิม... "
อากาศแบบนี้    บรรยายเหงา  ๆ      มองดาวบนฟ้าก็พอทำให้ผ่อนคลายได้บ้างในรู้สึก   
"ความคิดถึงเกิดขึ้นเมื่อคิดถึง"   ทำให้คิดถึงประโยคนี้จัง   อารมณ์เหงารุมเร้ายกใหญ่
หัวใจสั่นคลอน   ปลดล่องลอยไป  ตามลมหนาวที่พัดพลิ้ว   ลิ้วล้อกับน้ำค้างกลางหาว
บนฟ้าดวงดาวสวยงามฟ้าเปิดปลอดโปรงดีจัง  ระยิบระยับแวววาวแสงดาวพราวเต็มฟ้า

"ลมหนาวมาเมื่อใด  ใจฉันคงยิ่งเหงา
คืนวันที่มันเหน็บหนาว  ไม่รู้จะทนได้นานเท่าไร
ลมหนาวมาเมื่อใด   กลัวฉันกลัวขาดใจ  เพราะหัวใจ
ที่มันอ่อนไหว   ไม่เคยได้รักจากใคร  เสียที... "
แม่จ๋า.....
บางเสี้ยวอารมณ์   ยากจะข่มให้ความแปรปรวนในอารมณ์คงดังเดิมเช่นปกติยากจริง
นานแล้วที่ไม่ออกมารับบรรยากาศแบบลูกทุ่ง ๆ  บ้านนาของบรรยากาศที่จิตสำนึกนั้น   
คอยโหยหาอยู่เสมอ ๆ   แต่ไม่ค่อยได้มาสัมผัสกับบรรยากาศนี้สักเท่าไหร่   เนิ่นนาน...
เนิ่นนานมาก   จนทนอาการร่ำร้องของหัวใจตัวเองไม่ไหว...
หมอกควันคละคลุ้งมันรู้สึกเย็นวาบแผ่ซ่านไปทั่วทั้งร่างกาย   ฉันลืมหายใจหรือ  ? 
ก็ไม่นิ   แต่ในรู้สึกเหมือนฉันไม่ได้หายใจ   ไม่มีการสูบลมเข้าปอดและไม่รู้สึกว่า...
ผายลมออกจากปอด  รู้สึกตัวเบาสบายคล้ายล่องลอยอยู่กลางอากาศ   ฉันมองรอบตัว
เห็นแต่ควันสีขาว   แต่สักพักเริ่มจาง ๆ   กลายเป็นสว่างจ้า...
"แหลม...แหลม  " ฉันรู้สึกตกใจและระคนดีใจที่ได้ยินเสียงคุ้นเคยที่ดังมาจากด้านหลัง
ฉันรีบหันหลังกลับไปดู    เพราะคนที่จะเรียกฉันมีแค่สองคน  มีแม่  และพ่อ เท่านั้น     
ภาพที่ปรากฏตรงหน้านั้นทำฉันยิ้มดีใจ  นั้นแม่นี่นา วันนี้แม่สวยจังแม่ใส่ผ้าซิ่นไหมแท้
สีเม็ดมะขามเป็นไหมมัดหมี่ที่ท่านทอเองกับมือ และใส่เสื้อผ้าหางกระรอกสีออกน้ำตาล
ที่พี่สาวซื้อผ้าฝากจากกรุงเทพ ฯ แล้วนำไปตัดเป็นเสื้อให้เข้าชุดกับผ้าซิ่นไหมแท้ของแม่ 
ท่านสวยมาก  หน้าตาผ่องใส  ผิวพรรณดูผุดผาด แววตาแจ่มใส ยิ้มอบอุ่นให้ฉันแต่ไกล  
"แหลม แหลม " ได้ยินเสียงดังมาจากข้างหลังทำฉันสะดุ้ง  นี่มันเสียงพ่อนี่นา เง้อ..อ..อ  
ฉันทำหน้าตางัวเงีย   ค่อย ๆ   หรี่ตาข้างนึ่ง อ้าวสว่างจ้าแล้วนี่หว่า   เง้อ.อ..อ     พ่อเปิดไฟ
"บ่ย่านติ  มานั่งหยังอยู่หนี่ โอโต๋นิเนาะ" เสียงพ่อเอ็ดดังก่อนเดินไปเปิดหลอดไฟอีกดวง
"ฟืนไฟกะบ่เปิดน้อ   อยู่คนเดียวกะ   บ่ย่านหยังเนาะ"    คำพูดของพ่อทำให้ฉันนึกขึ้นได้  
ว่าตัวเองนั่งตั้งหัวค่ำจนดึกดื่นแล้วก็เผลอหลับไป....
"ฮาดดดดด   เช๊ย.ย..ย...ย  "  คัดจมูกจริงวุ้ยส์....
"เปนได๋   เปนไข่คั๊กบาดนิ   ใหย๋ปานนิกะบ่จักความเนาะ"    เสียงพี่แกบ่น  ๆ   เง้อ.อ..อ
ฉันไม่มีข้อโต้แย้งใด ใด   เพราะตัวเองก็ผิดจริง  โตขนาดนี้แล้วยังมานั่งตากน้ำค้างอยู่อีก
มิหน่ำซ้ำ   นั่งตากลมจนมือซีดเลย   หวัดรับประทานละคร๊าบบบบทั่น...
ฉันนั่งมองสังเกตอาการกริยาของพ่ออยู่พักหนึ่ง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรกับท่านได้แต่มอง
"ไป๋แมะไปนอน   ยังมานั่งหยังอยู่หนี่ "   แล้วท่านก็เดินไปปิดหลอดไฟ   ที่อยู่ด้านใต้ถุน
แล้วเปิดไว้แต่ระเบียงหลังบ้าน  ฉันเข้าไปในบ้านแบบไม่มีอาการขัดเคือง  ให้ท่านว่าต่อ
"หายากินซะเด้อ."เสียงพี่แกตะโกนสั่งตามมาจากข้างหลัง ฉันเองไม่ได้หันกลับไปมอง..
ฉันงอนพ่อมานานแล้ว   มันได้หลายเดือนแล้ว...
มันมีวันหยุดติดกันหลายวัน  จึงออกมาเปลี่ยนบรรยากาศที่บ้าน  มันเป็นครั้งแรกเลยล่ะ
ในรอบหลายเดือน   ฉันไม่เคยโผล่หัวมาเลย   พ่อให้พี่สาวโทร.ตามก็ไม่ยอมออกไปหา
แต่ท่านก็รู้ว่าฉันเป็นคนที่ได้อุปนิสัยของท่านมากที่สุดในจำนวนลูกทั้งหมด  ฉันถอดมา   
ถอดแบบพิมพ์เดียวกับท่านเลยเชียว  ซึ่งท่านก็รู้ว่าฉันดื้อ รั้น เลี้ยงยาก  และนิสัยเด็ดขาด
กว่าใคร ๆ   ซึ่งมากกว่าพี่ชายของฉันเสียอีก...
เดินเข้ามาถึงห้องนอนทำให้นึกถึงสิ่งที่กึ่งฝัน  กึ่งตื่นก่อนนี้...
แม่คงดีใจ    ที่ฉันกลับมาบ้าน   ฉันคงบาปไม่น้อยที่ทำตัวแบบนี้     แต่ทำไงได้ล่ะเน้อ...
ก็คนเรามันมีเหตุผลนี่นา   แม่ก็รู้นี่....ว่าพ่อเป็นไง     เง้อ.อ..อ...อ   ไม่วายแก้ตัวแล้วตรู
แต่ฉันก็ไม่ลืมสัญญา   ที่รับปากกับแม่ไว้หรอกหน่า...  ก็ฉันยังโทร.ถามข่าวคราวของพ่อ
กับพี่สาวประจำ  ๆ    เพียงแต่ไม่ได้ออกมาพบปะหน้าเท่านั้นเอง...
แม่จ๋า...
หนูจะไม่ลืมสัญญา... 

 
----------------------------------------------------------------------------------------------
สัญญาณลมหนาวอีกครา "ตุลาคม"
ถึงคราวขม...เมื่อเข้าสู่...ฤดูหนาว
คนเดียวดายหนาวเหน็บเร้นเจ็บร้าว
เมื่อทุกคราว...ยังคงเป็นเช่นผ่านมา...
----------------------------------------------------------------------------------------------