ความในใจ.....กับการเดินทางของหัวใจ....

ทิพย์โนราห์ พันดาว

......วันนี้บรรยากาศในการเขียนกลอนดีมาก..แต่ในใจไม่มีอะไรจะเขียน....
อาจเป็นเพราะว่า ฉันล้าและเหนื่อย....กับสิ่งที่ผ่านมา ....ความไม่จริงใจ กับความไม่แน่นอนสามารถเปลี่ยนแปลงฉันได้ขนาดนี้เชียวเหรือ...อารมณลึกๆ ข้างใน
บอบช้ำ...จนบอกไม่ถูก...ไม่รู้จะสรรคำไหนมาเปรียบเปรย.....
.........เสียงหยาดฝนหล่นลงกระทบหลังคา....ดังสะท้อนเข้าไปในความรู้สึก.....
...นี่หรือความเป็นไปของชีวิต....ชีวิตที่ไม่มีใครเลยที่จะเป็นกำลังใจให้..ทุกคน
ที่ผ่านเข้ามา...ฉันมอบความจริงใจให้เสมอ แต่..สิ่งที่ฉันได้รับกลับคืนมา คือการ
หลอกลวง.! แล้วฉันจะแสวงหาความจริงใจไปใย.....ในตอนนี้ทำได้แค่เพียง
พักการเดินทางของหัวใจ....เก็บความจริงใจไว้กับตัวเอง....ไม่ใช่หวง....แต่
ขยาดกับความบอบช้ำเหลือเกินแล้ว....จึงไม่กล้าที่จะเสนอให้กับใครได้อีก...
ในวันหนี่งถ้าคนที่จริงใจเดินทางผ่านมา มันอาจจะถูกนำออกมาใช้อีกครั้ง...
แต่ต้องใช้เวลาในการดูแลรักษานานสักหน่อย..ถึงจะคืนสภาพที่สามารถใช้งานได้ดีดังเดิม.....
......มีความรู้สึกมากมายที่อยากเขียน แต่มันอัดลึกข้างใน...จึงไม่สามารถกลั่นออกมาเป็นบทกวีได้ดั่งใจอยากทำ...คงได้แต่นั่งทอดอาลัยอยู่ริมระเบียง...ณ ที่
ซึ่งคนร้าวรานนั่งทำอารมณ์อยู่เป็นประจำ...สภาพรอบตัวเวลานี้ดูรกรุงรังไปหมด
ณ ทุกสถานที่...คงไม่แตกต่างอะไรกับใจของฉัน...ซึ่งรกไปด้วยคำพูดที่เสแสร้ง
....เพียงเพื่อเพราะความสนุกปากของคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิต ถ้าคำพูดเหล่านั้น
มันออกจากใจก็คงดี....ไม่ใช่น้อย .....ความรู้สึกสับสน...ดีหรือไม่ดี...ทำหรือไม่ทำ...มันค้างคาอยู่....ในอารมณ์ตอนนี้อย่างมากมาย.....
......ความมืดมิดคลืบคลานเข้ามาแทนที่ แมลงกางคืนเริ่มส่งสัญญานรับละออง
ของม่านฝนที่พร่างพรมลงมา....ดูช่างอ่อนโยนและบางเบา....ถ้าเปรียบกับความทุกข์ของฉันในเวลานี้...มันช่างแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง...คืนนี้ลมไม่หวล...มีแต่
เพียงละอองฝนเท่านั้นที่อวลละอองอยู่...พร้อมทุกเมื่อที่จะจางหายและสลายจากไปจากความรู้สึกในทุกห้วงนาที....และอาจจะตราบนิรัน.......
                                               ทิพย์โนราห์ พันดาว