อีนี่...มันเค็ม..

กชมนวรรณ

 


 วันหนึ่งเจ้าเพื่อนรักซึ่งเรียน กันมาตั้งแต่อนุบาล ยันเรียนจบ แล้วทำงาน ยื่นบัตรเลี้ยงรุ่น (ม. 3) ให้ฉันพร้อมบอก ปีก่อนแกไม่ได้ไป เพื่อนห้องแกถามหากัน จนชั้นขี้เกียจตอบแล้วปีนี้แกว่างใช่ไหมไม่ต้องมาอ้างเลย ชั้นรู้หรอกว่าแกไม่อยากไปนะ แต่ปีนี้แกต้องไปนะ ชั้นจะได้มีเพื่อนด้วย เสียงเพื่อนบังคับแบบกลายๆ 
             ตอนแรกฉันก็กะจะไม่ไปอีกปีนี้เพราะ ไม่อยากเสียเงิน หนึ่งละ แล้วไม่รู้ว่าเพื่อนในห้องสมัย ม.3 คิดดูว่าห่างกันประมาณ 25 ปีแล้วเพื่อนที่สนิทกันในสมัยนั้น คิดในใจคงไม่สนิทกันเหมือนเก่าแล้ว ล่ะ แต่สิ่งที่สะกิดใจคือ กิ๊กเก่าสมัยม. 3 ที่ไม่ได้เจอกันนานมากจะมีหน้าตาอย่างไรหนอ  นึกแล้วมันขำตัวเอง ทุกครั้ง ที่โดนหนุ่มส่งจดหมายจีบครั้งแรกในตอน ม.1 ทำเป็นจรวดร่อนใส่ แล้วเขียนว่า ชอบเรา แค่นั้นแหละ ร้องไห้ เลย (ฮาฮา) มาถึงตอนนี้ยังนึกไม่ออกว่าร้องทำไม มันเป็นความทรงจำที่พอนึกขึ้นมาครั้งไหนอมยิ้มกับตัวเองทุกครั้ง แล้วก็ หาคำตอบให้ตัวเองยังไม่ได้สักที
              วันงานสักบ่ายสามโมง ฉันนั่งรีดชุดที่เตรียมจะใส่คืนนั้นอยู่โทรศัพท์ดังขึ้น พอรับปรากฏว่าเป็นเพื่อนดา  เพื่อนสนิทคนหนึ่งในห้องโทรมา ไม่รู้เอาเบอร์มาจากไหน จอย เหรอ นี่ดานะ คืนนี้จอยไปไหม งานเลี้ยงน่ะ 
  โห อารมณ์ดีใจที่เพื่อนรักที่ไม่ได้เจอกัน 20 กว่าปีโทรมา แล้วเราจะเจอกันคืนนี้แล้วด้วย  ไปซิ ดา นี่ จอย กำลังรีดชุดอยู่นะ แล้วนา ล่ะ ดา เจอมันหรือเปล่ามันไปไหม
ไปซิ ตอนนี้ดา อยู่บ้านนานะ เอ้า พูดกับนานะ แหม เพื่อนรักสองคนอยู่ด้วยกัน
บ้านเพื่อนสองคนนี้อยู่ในอำเภอเดียวกันแต่ไม่ใกล้กันมากนัก ได้ยินเสียงเพื่อนนา
 ฮัลโหล จอย ปีนี้ไปให้ได้นะจ๊ะ ปีก่อนเรารอตัวอยู่ ตัวไม่ไป แต่เข้าใจสุมันบอกแล้วว่าลูกป่วย
จ้า คืนนี้แน่นอน เจอกันนะเพื่อน เราจะเอากล้องไปถ่ายกลุ่มเราเก็บไว้ด้วย จะดูใครแก่กว่ากัน น้า  
จ้า เพื่อน เดี๋ยวเจอกันนะ บายจ้า 
         ฉันยิ่งตื่นเต้นใหญ่ว่าจะเจอเพื่อนรักทั้งสอง   พอไปถึงในงานฉันบอกตามตรงฉันจำเพื่อนๆ ได้ไม่กี่คนเอง ทั้งๆที่ตอนนั้นสนิทกันนะ แต่จำไม่ได้จริงๆ นี่แหละที่เค้าบอกสังขารมันไม่เที่ยงฉันเข้าใจในสัจธรรมข้อนี้แล้วล่ะ แต่ก็สนุกนะ อำกัน ทักกัน ให้วุ่นวายไปหมด
ทำเป็นวัยรุ่น ขาเมาท์ยังไง ยังงั้น  แต่เราจะนั่งกันแบบใครอยู่ห้องไหน จะนั่งกับเพื่อนห้องนั้น คิดแต่จะคุยกันเอง ทำให้งานจะสนุกเฉพาะห้อง แต่มันเป็นงานเลี้ยงรุ่นต้องทำความรู้จักกันให้หมดทั้งรุ่นซิ ทั้งที่สมัยนั้นเราจะรู้จักกันดี เกือบทุกห้องแหละ  จนรองประธานในรุ่นมีไอเดียขึ้นมา บอกต้องมีการละลายพฤติกรรมกัน   โดยไม่ให้นั่งกับเพื่อนในห้องเดียวกันโดยการจับแยกกลุ่ม แต่จนสองทุ่มกว่า เจ้าเพื่อนดา กับเพื่อนนา ยังไม่โผล่ทั้งที่คุณเธอทั้งสองนัดเองเป็นมั่นเป็นเหมาะที่สุด ฉันแอบเข้าห้องน้ำกดหาเพื่อนดาก่อน ไม่รับสายค่ะ กดหาเพื่อนนา ปิดเครื่องค่ะ ให้มันได้อย่างนี้ซิเพื่อนรัก บอกปีก่อนเพื่อนถามหาเรา มาปีนี้เพื่อนถามหาคุณเธอทั้งสองดันไม่มา ไอ้เรายังมั่นในเพื่อนรักมากๆ ว่าเพื่อนต้องมาซิก็นัดกันหู ต่อหู นี่น่า ไม่น่าที่จะหลอกกันตอนกลางวันแสกๆ คอยจนเพื่อนวิ  บอกว่านามันไม่มาหรอก 
ชั้นเห็นมันนั่งไหว้เจดีย์ใส่กระดูกบรรพบุรุษ อยู่ในวัดโน้น แกไม่รู้หรอ ว่านานะตอนนี้นะ ไปวัดทุกวันพระเลยตอนนี้มันมุ่งหาทางธรรมแล้วนะ
  เฮ้ย เป็นไปได้งัยว่ะ  ฉันอุทาน แทนที่จะมางานสนุกกับเพื่อนเก่าคุณเธอ เลือกที่จะไปนั่งในป่าช้า ทำไปได้เนาะเพื่อน  อายุยังไม่มากถึงขนาดนั้นนี่น่า มันจะปลงอะไรขนาดนั้น ตกลงสองเพื่อนรักฉันไม่มาค่ะ แล้วการละลายพฤติกรรมก็เกิดขึ้นเราโดนจับแยกกันนั่งในกลุ่มเพื่อนชาย หญิง ที่ไม่ค่อยคุ้นกัน ตอนแรก จะถามกันว่าอยู่ห้องไหน จนรู้กันหมดประมาณ 7 คน รวมทั้งประธานรุ่นตัวแสบนั่งรวมกับฉันด้วย งานนี้ห้ามใครนำลูกและสามี หรือ ภรรยามาด้วย  แต่ขอโทษยังมีอีกพวกหนึ่งค่ะ ที่มีเมียในรุ่นเดียวกัน และมีแฟนเก่าอยู่ในห้องเดียวกัน 5555 เพื่อนจำพวกนี้ เหงาค่ะ ขอบอก และคนนั้นคือ เจ้าประธานรุ่นตัวแสบของเรา ตำแหน่งงานดีด้วยนะมีการรับทั้งงานราษฎร์และหลวง ขณะที่นั่งอยู่นั้นเพื่อนอีกคนเข้ามานั่ง เจ้าประธานตัวแสบซี่งสมัยนั้นเรียนห้อง 3 ส่วนฉันเรียนห้อง 5   อมยิ้ม แล้วถามฉันดังๆ 
จอย นี่ ปฐมนะ จำได้ไหม ฉันหันไปดูหน้าให้ชัดๆก็บอกแล้วปีก่อนซึ่งเป็นปีแรกฉันไม่ได้เจอเพื่อนแต่ ฉันว่าฉันจำได้นะ อ้าปากจะตอบ เจ้าประธานรีบเบรกเอี๊ยด 
เดี๋ยว มีกติกาเพิ่ม พวกเรา เอาไงกันดี อาจารย์มาลัยเพื่อนอีกคนรีบพูด 
ต้องเลี้ยง หนึ่งโต๊ะ ถ้าทายผิด  
แล้วถ้า ทาย ถูกล่ะ ฉันถาม
 ผมเลี้ยงเอง วันอาทิตย์หน้าเฉพาะ โต๊ะเรานะ  
ได้ ห้อง สาม   ฉันรีบตอบด้วยความมั่นมั๊กๆ
  เงียบไปทั้งโต๊ะ เพียงเสี้ยวเดียว   เจ้าประธานตัวแสบ หัวเราะเสียงดังแล้วพูดบอกแบบที่ฉันไม่อยากได้ยินเล้ย สาบานได้ จริงๆ เอ้า !
ฮา ฮา ฮา มีคนเลี้ยงแล้วโว้ย พวกเราอาทิตย์นี้ ถมมันอยู่ห้องผมครับ ห้อง 4 คุณจอย
ใช่ไหม ถม ฉันได้ยินเสียง ปฐมพูดเพราะๆว่าตามสไตต์ ตัวเองว่า ตอบว่า
 ครับ ผม พร้อมกับหัวใจฉันลงไปอยู่ตาตุ่ม ได้แต่คิดในใจ เป็น ไปได้ไง หว่า
แล้วอีกเสียงในใจที่เสียงดังขึ้นกว่าเสียงแรกอีก ว่าตาย ตาย ฉันต้องเลี้ยงเจ้าพวกที่มีหน้าที่การงานที่ดี กว่าฉันทั้งนั้นเลย หรอนี่ แต่เสียงที่ออกจากปาก กลับออกมาว่า 
ได้ เพื่อน แต่ เราขอเลือกร้านเองนะ
ได้  เสียงเจ็ดเสียงดังแทบจะพร้อมกัน โดยไม่ได้นัดหมาย ฉันนึกในใจ เวร อะไรตุหว่า ไม่มาก็ดี เพื่อนรักก็หลอก โดนเพื่อนห้องอื่นถล่มด้วยวิธีนี้อีก แม้! มันเจ็บใจ แต่ฉันไม่เสียคำพูดเด็ดขาดตกลงว่าฉันเลือกร้านเอง ไม่บอกรายละเอียดอะไรเพื่อนนอกจากชื่อร้านกับที่ตั้งเท่านั้น เป็นร้านเล็กๆ อาหารไม่แพง ฉันคิดในเมื่อเพื่อนที่ทำงานเป็นนายคนต้องการให้ฉันเลี้ยงฉันก็จะเลี้ยง แต่ขอเลือกเอง ตามอัตภาพของฉัน
          วันอาทิตย์เรานัดกันมื้อเที่ยง เมื่อเพื่อนมาครบทั้งเจ็ดคนที่ร้านจะเป็นโต๊ะเล็กๆ เหมาะสำหรับสองคน สูงสุดสี่คน เลยต้องต่อโต๊ะ เมื่อครบองค์ประชุม ฉันรีบออกตัว เพราะความเค็มขึ้นก่อนว่า เพื่อนเรา ไม่ได้ทำงานอะไรนะ แต่เมื่อแพ้พนันเพื่อน ต้องทำตามสัญญา แต่เราขอสั่งอาหารเองนะ ได้  สั่งมาเลย ได้ทั้งนั้นของฟรีทั้งที  เสียงประธานพูด พร้อมยิ้มแบบอารมณ์ดีเกินเหตุ ฉันเรียกน้องพนักงานเสริฟมาพร้อมสั่ง น้อง ข้าวผัดปู แปดจาน ค่ะ น้ำเปล่านะ แล้วแกงจืด อะไรก็ได้สัก 2  หม้อกลางนะค่ะ รีบคืนเมนู ที่ไม่ได้เปิดดูเลยคืนเด็กเสริฟทันที ระหว่างนั่งรอ ฉันรีบบอกเพื่อนว่า ร้าน นี้นะข้าวผัดปูเค้าอร่อยนะเพื่อน ลองชิมดู เดี๋ยวกินเสร็จนะ เพื่อนต้องติดใจ วันหลังต้องพาครอบครัวกันมาทานกันเอง  เพื่อนยิ้มแกมประชดฉันซะเป็นส่วนมากพร้อมพูด แซวฉัน หลายอย่าง แต่ฉัน ว่า ข้าวผัดไข่น่าจะอร่อยกว่านะ ไม่ต้องถามว่าเป็นใคร นอกจาก พ่อประธาน ตัวต้นเหตุทำให้ฉันต้องเสียเงิน แต่ฉันทำเป็นไม่เข้าใจที่เพื่อนพูด ทำหน้านิ่งอมยิ้มบอกมันไปว่า ตัวเองจะเปลี่ยนเป็นข้าวผัดไข่ ก็ได้นะ เค้าไม่ว่าหรอก จนข้าวผัด พร้อมแกงจืดมา ฉันรีบชวนเพื่อนทานทันที 
เอาเลยเพื่อน ลองดูอร่อยนะ เจ้าประธานตัวแสบทำเป็นจับช้อน ส่อมเสียงดังเคาะจานเหมือนประจานฉัน แต่บอกแล้วว่ามันใช้ไม่ได้ผลกับฉัน เพื่อนคนอื่นอมยิ้มกันเป็นแถวไม่มีใครทำกิริยาน่าเกลียดเหมือนประธานรุ่นของฉันสักคน มีแต่เสียงชมว่าข้าวผัดอร่อยอีกต่างหาก (เพราะเรา คุยกันสนุกมากกว่า เรื่องการทวนอดีต นี่เป็นอะไรที่เท้าความกันแบบไม่มีลิมิต จริงๆ) เราทานกันไปกัดกันไป จนใกล้จะหมดจานข้าว ปฐมพูดขึ้นว่า 
เออ เมื่อวานซืน เราเจอ ไอ้มล ด้วยว่ะ วันงานเลี้ยรุ่นมันไม่มา แกเอาบัตรให้มันเปล่าวะ พร้อมหันไปถามประธาน และพูดต่อ โดยไม่มีการยั้งความคิดและปาก (สงสัยปฐมคงคิดว่าพูด ไม่พูดมัน ก็กินฟรี ทั้งขึ้น ทั้งล่อง ข้อนี้ฉันมาคิดได้ในวันหลัง แล้วนะ ไม่รู้เข้าใจถูกไหม) ห้องเดียวกันกับเรานะโว้ย แกไม่น่าลืมมัน เจ้าประธานเงียบกริบ พร้อมทำหน้าขรึมแกล้งวางฟรอมต่อ
 มึงมาบอกอะไร ตอนนี้วะไอ้ถม เอ้ย มึงรอให้ไอ้จอยมันจ่ายเงินก่อนไม่ได้หรืองัยว่ะ ถึงค่อยพูด    ฉันหัวเราะก๊าก ทันที พร้อมเรียก น้องๆ ที่นี่ของหวานมีอะไรอร่อยจ๊ะ   เด็กเสริฟยื่นเมนูไอศกรีมแต่ละชุดให้ฉันดู ฉันรับมาพร้อมสั่งโดยไม่มองเมนูไอศครีมอีกตามเคย เอาแบบที่แพงที่สุด มา 8 ชุดจ๊ะ พร้อมเสียงหัวเราะดังที่สุดในกลุ่มของฉัน และเสียงฮา ของเพื่อนอีก 6 คนตามมาก้อจะไม่หัวเราะได้ยังไงก้อ มล นะอยู่ห้องสามนี่น่า ที่ฉันรู้เพราะว่ามลมันอยู่ บ้านเดียวกับฉันเรานั่งรถประจำไปด้วยกันทุกวัน 5555 
ตกลงวันนั้นสรุป ฉันกลับถึงบ้านในสภาพที่ อิ่มจัง...ตังส์ อยู่ครบ แต่ฉันรู้และเพื่อนๆ ทุกคนในวันนั้นรู้ดีว่า เจ้าประธานแกล้งเก็กหน้าไปงั้นเองที่จริงแล้วอยากเจอเพื่อนๆ อีกรู้ทันน่า ก็วันงานเลี้ยงนั้นมีเมียไปด้วยไม่ได้คุย กับ แฟนฉัน สมัยเรียนนี่น่า แล้วเพื่อน คนนั้นก็อยู่ในกลุ่มนี้ด้วย อิอิ รู้ทันหรอกเพื่อน......แต่ ยังมีอีกสองคนที่มีบัญชีต้องชำระกัน เพื่อนรักฉันมีแผนคิดเอาคืนคุณเธอแล้ว ในปีหน้า แล้วเจอกันเพื่อนรัก..