ครั้งหนึ่งเมื่อเรียน ร.ด

sonax0651

พวกผมเข้าเรียนกันแบบสนุก  เริ่มเรียนวันแรกก็ได้รับ
การทักทายด้วยระเบิดที่อนุสาวรีย์ชัยฯ   เย็นวันนั้นกำลังต่อรถเมล์กลับบ้านที่
ตรอกจันทร์  รถเมล์สาย62มาช้ามาแป๊บเดี๋ยวก็ดังตูม  แล้วก็ตูม  ผมตกใจวิ่งหนีขึ้นรถอื่นเลยครับ  แล้วยังมีเหตุการณ์หลากหลาย แต่วันนี้จะเล่าเรื่องไปเรียน ร.ด
ให้ฟังครับ
   พวกผมเรียนหนังสือก็หวังว่าจบมา  จะได้ทำงานช่วยครอบครัวกัน ก็เลยลงสมัครเรียน ร.ด(รักษาดินแดน)ปีที่1พวกผมเรียนที่ศูนย์ฝึกฯแถวสุทธิสาร  ที่นี่ครู
ฝึกใจดีมากครับ  จากที่เคยได้ยินว่าฝึก ร.ดโหดมาก  ครูฝึกเขาบอกว่าพวกเราเหมือนน้องๆลูกๆเขา  มีอะไรก็สอนพวกผมให้ฝึกดีๆ  จนจบปีที่1แบบสบาย พอขึ้น
ปี2พวกผมได้ย้ายมาเรียนที่กองพันทหารม้าที่2   ที่อยู่ติดกับสถานีโทรทัศน์ช่อง5นะครับ  ปีนี้โชคยังดีครูฝึกที่นี่เป็นกันเองมาก  เพราะที่นี่ต้องต้อนรับนายที่จะมา
ใช้เฮลิคอปเตอร์บ่อยมาก  ก็เลยเรียนแบบสบายๆเหมือนปี1  แต่เพื่อนที่รู้จักกัน
ไปเรียน ร.ด ที่กองพันทหารราบที่11แถวพหลโยธิน  บ่นว่าเรียนหนักมากบางคน
ถึงกับเป็นลมก็มีครับ  แต่ปีที่2นี้ผมโชคร้ายหน่อยถูกฝ่ายตรงข้ามยิงถูกที่ข้อมือ
 วันนั้นนั่งรถกลับบ้านผ่านไปหน้าโรงพยาบาลศิริราช  ไม่รู้นักเรียนที่ไหนตีกัน
เขายิงกันผมเลยซวยถูกลูกหลงเข้า  รักษาอยู่เดือนกว่าไปเรียนที่โรงเรียนอา
จารย์ก็ให้นั่งดูเพื่อน  วิชาเขียนแบบก็ให้เพื่อนเขียนให้  ไปเรียน ร.ด ครูฝึกก็ให้นั่งดูเพื่อนฝึก  นี่แหละครับทุกข์ที่มาพร้อมกับสุข  ปีที่2นี้จบกันแบบน้ำตาเพราะพวกผมรักครูฝึกมาก  ก็เลยชวนกันซื้อของฝากให้ครูฝึก  ครูฝึกบอกว่าตั้งแต่สอนมามีพวกผมนี้ที่พูดรู้เรื่อง  เวลาฝึกก็ไม่เคยบ่น  ผมเสียที่จำชื่อครูฝึกไม่ได้จะได้เอ่ยนาม
ยกย่องท่านที่ป็นทหารเสียสละ  เพื่อบ้านเมืองที่จิตใจอ่อนโยนเข้ากับเด็กๆอย่าง
พวกผม  
   ที่มาพอขึ้นปีที่3ก็ได้กลับมาเรียนที่กองพันทหารม้าที่2อีกครั้ง  แต่เปลี่ยนครูฝึกครับ  ยังเหมือนเดิมครับครูฝึกใจดีครับ  แต่ปีนี้เรียนหนักขึ้นเพราะต้องฝึกเพื่อไปออกสนามจริงที่เขาชนไก่  มีการเรียนถอดอาวุธ เรียนการใช้อาวุธ  ฯลฯ
ประมาณปลายปีทางกรมฯจัดให้นักศึกษาวิชาทหารมี   การไปอยู่ที่สนามจริงที่เขาชนไก่ 1 สัปดาห์ ลำบากเหมือนกันครับตื่นตี4ออกมาวิ่ง ฝึกการอยู่ป่า ฝึกหนักครับแต่ก็สนุก มีการใช้ปืนเอสเค33ยิงจริงๆ  หลังฝึกได้1สัปดาห์ก็กลับบ้าน แต่ทุกคนที่ไปได้ประสบการณ์มากมาย  แต่ที่โรงเรียนมีอาจารย์วิทยาเป็นผู้ดูแลผู้ที่เรียน 
ร.ด  อาจารย์มีบ้านอยู่ที่จ.เชียงราย  เลยมีโครงการอยากพานักเรียนที่เรียน ร.ด
ไปพัฒนา  โรงเรียนในชนบทแถวจ.เชียงราย  เลยปรึกษากันว่าไปเดือนธันวาค
คม ได้เที่ยวด้วยหน้าหนาวพอดี  วันที่ไปคือ20ธันวา-27ธันวา  ขึ้นรถไฟจาก
ฝั่งธนฯไปลงที่จ.ลำปางแล้วต่อรถบัสที่เหมาไว้ไปยังอ.พาน  ตอนที่นั่งรถไฟสนุกมากครับพวกผมไปกันประมาณ35คน  ก็เฮฮาประวัยรุ่นกันตลอดทาง  พอถึงลำปางตอนเช้าเห็นสาวเหนือมีแต่คนสวยๆทั้งนั้น   ไปถึงที่อ.พานก็มีชาวบ้านมาต้อนรับ
พวกเขารู้ว่ามาพัฒนาก็จัดสถานที่ให้พัก  ที่โรงเรียนในอำเภอ  วันแรกทีไปถึง
พวกเพื่อนๆเดินสำรวจบริเวณใกล้ๆที่พัก  พวกผมก็ทำอาหารกินกัน  จนเย็นๆ
ชาวบ้านผู้ชายก็เอา ส.ร.ถ มาฝากเป็นแกลลอนเลยครับ(สุราเถื่อนครับ)ดีกรีก็
แค่จุดไฟติดครับ  ก็สรวลเสเฮฮากันไป  คราวนี้พวกที่ออกไปสำรวจก็หายไปที่ละคน  ที่ละคน มารู้ที่หลังว่าที่นั้นมีบ้านโคมแดงด้วย
   ที่นี้ที่จะไปพัฒนาอยู่บนเขาอาจารย์ไม่ได้บอกว่าไกลไหม  แต่เดินขึ้นเขาเป็นโรงเรียน  ก็เติมเดินทางกันแต่เช้า  อาจารย์บอกแต่ว่าถ้าเดินประมาณ4-6 ช.ม
พวกเราก็เดินกันไปจากตอนแรกเกาะกลุ่มคุยกัน เล่นกัน ค่อยๆแตกออกยิ่งสายก็ยิ่งกระจายตัวกัน  ที่จะขึ้นไปรถไปไม่ได้  เดินกันเริ่มเหนื่อย ชาวบ้านก็ไม่มีมี
มีแต่ต้นไม้2ข้างทาง ได้เจอชาวเขาเดินสวนมาเลยถามว่าหมู่บ้านอยู่ไกลไหม 
เขาก็ตอบเป็นสำเนียงชาวเหนือว่า "อยู๋ปุ๊นน"  พวกผมก็เดินกันต่อไปอีกจากเวลาเกือบ10โมงเช้าคำว่า"คำว่าปู๊นน"ของเขา  พวกผมเดินจนบ่าย2โมงยังไม่เจอ
บ้านคนเลยครับ  ก็เดินไปเรื่อยๆจนเจอชาวบ้านอีกก็ถามว่าอีกไกลไหมคนนี้
ตอบว่าไงรู้ไหมครับ
    เขาตอบว่า"อยู่ปู๊นนนนนน"คิดแล้วกันครับว่าจะไกลแค่ไหน
     วันนี้ขอจบแค่นี้ก่อนครับ แล้วจะมาเล่าตอนจบให้ฟังที่หลังครับ
ยังมีเรื่องตื่นเต้นอีกครับระหว่างที่อยู่ในหมู่บ้านบนเขา