เข้าค่ยลูกเสือ.........ณ อ.สัตหีบ

ปริชญ์

การเข้ายค่ายลูกเสือครั้งนี้เป็นการออกนอกสถานที่ครั้งแรกตั้งแต่มาอยู่โรงเรียนนี้ 
โรงเรียนนี้ถือว่าดีๆเหมือนกัน ก่อนวันที่จะไปเป็นอาทิตย์ๆ ผมก็เริ่มเครียด พูดง่ายๆก็คือ เครียดตั้งแต่รู้ว่าต้องไปเข้าค่ายนอกสถานที่ พอถึงวันที่ไปขณะนั่งอยู่บน
รถผมรู้สึกว่า ทุกๆอย่างมันเหมือนหยุดนิ่ง แต่พอไปถึงตัวจังหวัดชลบุรี ผมก็เริ่มเครียด เครียดที่ต้องไปอยู่กับใครต่อใครที่เราไม่รู้จัก เครียดที่ต้องอยู่อย่างลำบากตั้ง 3วัน 2คืน พอรถไปถึงค่ายผมมีความรู้สึกถูกจับไปปล่อยเกาะโดยคนที่เรารู้จักโดยเจตนา เพราะที่ใช้คำเปรียบว่าเหมือนถูกไปปล่อยเกาะเพราะไม่มีเทคโนโลยีการสื่อสารเลยแม้แต่น้อย มีแต่อะไรๆที่ลำบากยากแค้นไปหมด แต่ความลำบากนี้ก็อาจจะดีสำหรับบางคนนะครับ แต่ส่วนใหญ่ที่ไปอยู่ค่ายนี้พอกลับมาตอบเป็นเสียงเดียวกันว่า “ความลำบากเหล่านี้เป็นยาขมไม่ได้เป็นสิ่งดีสำหรับพวกเขาเลยรวมทั้งผมด้วย” คืนแรกมีการทดสอบกำลังใจคือ เวลาประมาณ19.45นาที ทางครูฝึกก็จะให้เดินทางเข้าป่า และเดินทางไปเจออะไรๆมากมาย แต่ผมไม่ได้ไปเพราะผมเป็นโรคประจำตัว แต่เพื่อนผมไปมาแล้วได้เล่าประสบการณ์อะไรมากมาย ยังครับความลำบากยังไม่หมด วันที่2เนี่ยสิตัวดีเลย เพราะมีการฝึกอะไรมากมายขนาดตัวเพื่อนผมเลอะเปอะเปื้อนไปหมด แต่ก็ตามเคยผมก็ไม่ได้ทำอะไรเช่นเคย เพราะเป็นโรคปะจำตัว และทางครูฝึกก็จงใจจะแกล้งพวกเรา คือ 1.ขู่ว่าถ้าไม่เอาถ่านมาพรางหน้าก็จะให้ไปเล่นน้ำทะเล แต่สุดท้ายยังไงๆก็ให้ไปอยู่ดี เหอะอะไรก็ไม่รู้ เอาละ ยังไม่หมดกลางคืนยังมีการแสดงรอบกองไฟซิ่งเลิกการแสดงดึก แล้วกว่าจะได้นอนก็เกือบๆเที่ยงคืนเข้าไปแล้ว ความลำบากยากแค้นเหล่านี้เป็นประสบการณ์ให้เรารู้จักความลำบากมากขึ้น แต่ในความลำบากเหล่านี้ก็ได้ข้อคิดดีๆจากครูฝึกที่เป็นทหารนาวิกโยธินอีกด้วย คือเขาบอกว่า  “ วันนี้เราลำบากแค่ไหนก็ตามแต่ในปีหน้าหรือปีต่อๆไปจะต้องลำบากกว่านี้ ในการเข้าค่ายครั้งต่อไปจะต้องลำบากกว่านี้และพวกคุณก็จะนึกถึงอดีตที่เคยมาที่นี้ แต่จงจำเอาไว้เลยนะว่า อดีตมันจะไม่ย้อนกลับมาให้เราแก้ไขอีกแล้ว พวกคุณจงจำเอาไว้ ” และแล้ววันสุดท้ายก็มาถึงอย่างรวดเร็ว วันนั้นทุกๆคนดีใจมากที่จะได้กลับบ้าน และอีกหลายๆคนคงจะคิดถึงค่ายนี้ และแล้วรถที่ตีกลับกรุงเทพก็มาถึงและทุกๆคนก็กลับกรุงเทพโดยสวัสดีภาพทุกๆคน
สุดท้ายนี้ผมจะบอกว่า “ประสบการณ์เหล่านี้ ความทรงจำเหล่านี้ มันจกไม่ย้อนกลับมาอีกสำหรับวันนี้ ไปแล้วนะครับ”				
comments powered by Disqus
  • ไผ่พิชญา

    28 มิถุนายน 2551 23:02 น. - comment id 84804

    ความทรงจำของมนุษย์
    
    เปรียบเสมือนไดอารี่เล่มนึงค่ะ
    
    มันจดจำทุกอย่างที่คุณต้องการจะจำไว้
    
    ตราบเท่าที่คุณต้องการจะจำมัน
    
    เพราะมันเป็นส่วนหนึ่งของตัวคุณเอง
    
    ขอบคุณค่ะ
    
    ที่แบ่งปันประสบการณ์แก่กัน

thaipoem ที่สุดกลอนดีๆ

thaipoem บ้านกลอนไทยที่ที่สร้างแรงบันดาลใจของทุกๆคน เป็นเพื่อนเมื่อยามเหงา คอยปลอบใจเมื่อยามร้องไห้ ที่ที่อยากให้ทุกๆคนรู้ว่าสิ่งดีๆเกิดขึ้นได้ทุกวัน